ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Με αισιοδοξία

Στο κατώφλι κάθε καινούριου χρόνου, οι ελπίδες και οι προσδοκίες για "το καλύτερο" που όλοι εύχονται να ανατείλει, συνοδεύουν την υποδοχή του. Ετσι κι αλλιώς το πέρασμα του χρόνου αφήνει βαθιά τα σημάδια του έτσι που να γίνεται μέρος της συσσωρευμένης πείρας για το μέλλον. Μόνο που "το καλύτερο" και το μέλλον δεν προδιαγράφεται ούτε είναι το ίδιο για όλους τους ανθρώπους. Και επειδή οι ίδιοι οι άνθρωποι με την καθημερινή τους δραστηριότητα σηματοδοτούν την πορεία τους προς τα μπρος, τούτο το πέρασμα από το 1998 στο 1999, δείχνει ότι πράγματι υπάρχουν ελπίδες και ελπίδες, προσδοκίες και προσδοκίες.

Τι ήταν το 1998; Ενας χρόνος, που κύλησε, αφήνοντας έντονα τα σημάδια μιας ταξικής, σε βάρος της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων πολιτικής, που η άρχουσα τάξη με τους πολιτικούς εκφραστές της, "κυβερνητικούς, δεξιούς, κεντρώους και αριστερούτσικους", προσπαθεί να επιβάλει με τον πιο βάρβαρο τρόπο. Τι προσδοκά η πλουτοκρατία το 1999; Να στρώσει ακόμη πιο καλά το δρόμο για την κατάκτηση του "εθνικού" της στόχου της ΟΝΕ. Να σφιχταγκαλιαστεί ακόμη πιο στενά στο ιμπεριαλιστικό άρμα της "νέας τάξης". Να δημιουργεί τις πιο κατάλληλες συνθήκες στα μονοπώλια για να σαρώνουνό,τι έχει απομείνει από τα λαϊκά δικαιώματα προς δόξαν της άγριας εκμετάλλευσης και του άκρατου κέρδους. Να ασκείταιεξουσία που, από κοινού με τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς και τους Ευρωπαίους ιμπεριαλιστές, συνεργάζεται εμπλεκόμενη στα εγκλήματά τους ενάντια στους λαούς, το 'δειξε στο πρόσφατο μακελειό στο ΙΡΑΚ, θέλοντας να παρασύρει και το δικό μας λαό στους αδίστακτους τυχοδιωκτισμούς τους.

Μα, όλη αυτή η πορεία, που ελπίζουν και προσδοκούν η ολιγαρχία του πλούτου και οι πολιτικοί της εκφραστές, δεν είναι το καλύτερο για το λαό μας, οι ελπίδες και οι προσδοκίες του οποίου βρίσκονται στα μπλόκα του δικού τους αγώνα για το δίκιο τους. Του αγώνα των εργατών που κόντρα στο συμβιβασμό και το σκύψιμο του σβέρκου των απολογητών στ' αφεντικά τους συνδικαλιστών, και ενάντια στο "ξεζούμισμά" τους από τις αχόρταγες ορέξεις των σύγχρονων "δουλεμπόρων", άνοιξαν το δρόμο της δικής τους ταξικής ενότητας δράσης, για να διεκδικήσουν ό,τι τους ανήκει. Στα μαθητικά μπλόκα που τάραξαν την "ευδαιμονία" κυβέρνησης και άρχουσας τάξης, για το πέρασμα μιας αντιεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που οδηγεί στην αμορφωσιά τα παιδιά του λαού. Που υπονομεύει το μέλλον τους, στοχεύοντας να γίνουν οι νέοι βορά στις ορέξεις των εκμεταλλευτών σαν φτηνή εργατική δύναμη, έρμαια της άγριας εκμετάλλευσης. Στους αγώνες των αγροτών που ξέρουν πως η ζωή στο χωριό και το χωράφι για να γίνει δική τους δεν έχουν άλλο δρόμο, απ' αυτόν που είναι ήδη έτοιμοι να διαβούν. Στα νέα μπλόκα ενάντια στο ξεκλήρισμα.

Μ' αυτή την περπατησιά διαβαίνουν το κατώφλι του καινούριου χρόνου οι άνθρωποι του μόχθου και τα παιδιά του λαού. Ολοι μαζί, σ' ένα μέτωπο πάλης, ενάντια στην πολιτική που τους εξαθλιώνει. Σ' ένα λαϊκό μέτωπο πάλης, που θα συνειδητοποιούν οι δυνάμεις του ότι δεν αρκούν οι διεκδικήσεις τους από την εξουσία των αστών, γιατί απαιτούν πολιτική αντίθετη απ' αυτήν του συστήματος, για να κερδηθούν, και πρέπει να την επιβάλουν. Ετσι σιγουρεύουν τα βήματα της δικής τους αισιόδοξης προοπτικής, για το δικό τους "καλύτερο", τις δικές τους ελπίδες και προσδοκίες.

ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΕ

Αντίσταση και ενιαία πολιτική δράση τώρα!

Να γίνει το 1999 χρονιά μαζικής πολιτικής πάλης κατά της ΟΝΕ και γενικά της ΕΕ, κατά της ιμπεριαλιστικής επικυριαρχίας και υπέρ του άλλου δρόμου, του φιλολαϊκού, που προϋποθέτει Μέτωπο Λαϊκό, Κοινωνικοπολιτικό, ικανό να συγκρουστεί επιτυχώς για να ανοίξει ο δρόμος σε ένα καλύτερο μέλλον

Προς την εργατική τάξη, τη νέα γενιά,

Τους βιοπαλαιστές της πόλης και του χωριού,

Τους στρατευμένους,

Τους προοδευτικούς ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών

Το 1999 μπήκε στη ζωή μας φέρνοντας μαζί του πολλά και χρήσιμα διδάγματα της χρονιάς που πέρασε.

Επιβεβαιώθηκε περίτρανα ότι η πορεία προς το στόχο της οικονομικής ολιγαρχίας για ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ αποτελεί μια ολομέτωπη επίθεση κατά του βιοτικού επιπέδου και των δικαιωμάτων του λαού. Αυτή η αλήθεια είναι τόσο φανερή, ώστε οι υπέρμαχοι της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και της προσαρμογής στα "σύγχρονα δεδομένα" αδυνατούν να απαντήσουν γιατί ο δήθεν μονόδρομος που διατυμπανίζουν σημαίνει συνεχή αύξηση του πλούτου για τους ελάχιστους και της φτώχειας για τους πολλούς.

Αποδείχτηκε, και σε πολλούς δύσπιστους, ότι η απόφαση του ΝΑΤΟ να δρα όπου κρίνει σκόπιμο, παρακάμπτοντας ακόμη και τα τυπικά προσχήματα, αυξάνει τους κινδύνους που επικρέμονται στο κεφάλι των λαών. Και ότι ο θόρυβος για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, για την ελευθερία των λαών να επιλέγουν το δρόμο τους, δεν αποτελεί τίποτα άλλο από την υποκριτική, που υπηρετεί το τσαλαπάτημα κάθε αντίστασης στην ιμπεριαλιστική θηριωδία.

Το 1998 σηματοδότησε την παραπέρα επέλαση της "νέας τάξης πραγμάτων" να επιλύσει προς το συμφέρον της αυτό που η ίδια αποκαλεί "εκκρεμότητες της περιοχής".

Η εξέλιξη με τους πυραύλους "S-300" ανέδειξε την προώθηση και της ντε γιούρε διχοτόμησης της Κύπρου. Την ίδια κατεύθυνση δείχνουν και τα σύννεφα που συσσωρεύονται πάνω από το Αιγαίο, ενώ η κατάσταση στον Περσικό Κόλπο και στην πρώην Γιουγκοσλαβία κάνει πιο αισθητή την τάση του ιμπεριαλισμού να ξεπερνά την κρίση του με τον πόλεμο και να λύνει με το αίμα των λαών τις αντιθέσεις ανάμεσα στις διάφορες μερίδες του.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΩΡΑ! Ο ΛΑΟΣ ΜΑΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΗ ΕΠΙΛΟΓΗ ΓΙΑ ΝΑ ΣΤΑΘΕΙ ΟΡΘΙΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΠΡΟΚΟΨΕΙ.

Η πολιτική που έχουμε γνωρίσει στις διάφορες παραλλαγές της και που οι εργαζόμενοι συνεχίζουν να δέχονται στο πετσί τους, μόνο νέα βάσανα θα φέρει στο λαό. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι χρειάζεται να της γυρίσουν την πλάτη!

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΝΙΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΑΠΕΓΚΛΩΒΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΛΕΓΟΜΕΝΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ!

Εργαζόμενες, εργαζόμενοι

Το 1998 έφυγε αφήνοντας σημαντικά ψήγματα από τη λαϊκή αντίσταση και πάλη. Οι αγώνες για φιλολαϊκή παιδεία, για να μείνουν οι μικροί και μεσαίοι αγρότες στον τόπο τους, η διακριτή παρουσία του ταξικού πόλου στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, δίνουν το δικαίωμα να τρέφουμε όλοι μας ελπίδες και αισιοδοξία.

Το 1999 είναι και χρόνος ελπίδων. Στη λαϊκή συνείδηση συντελούνται θετικές διεργασίες, που δεν πρέπει να ανακοπούν και τελικά να εγκλωβιστούν σε συντηρητικές "λύσεις" που εκφράζονται με τη δημαγωγία και τα κροκοδείλια δάκρυα για τα λαϊκά προβλήματα, ούτε σε αντιλαϊκά σενάρια με δήθεν αριστερό προσωπείο. Μπορούν και πρέπει να τροφοδοτήσουν τις προϋποθέσεις δημιουργίας του μετώπου κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού.

Η ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Μηνύματα - αντιλαϊκά κηρύγματα

Επιμένει ο Κ. Στεφανόπουλος στην επίθεση κατά των μαθητών

Ως ευκαιρία για κηρύγματα υποταγής στην αντιλαϊκή επέλαση, επικαλούμενοι τα γνωστά "διλήμματα" και "μονόδρομους", αλλά κυρίως για επίθεση κατά του αγώνα των μαθητών και του μετώπου της παιδείας, "είδαν" τα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας και οι αρχηγοί των άλλων κομμάτων.

Ο Κ. Στεφανόπουλος,συνεχίζοντας σταθερά την πορεία της απροκάλυπτης στήριξης των κυβερνητικών επιλογών, επικεντρώνει το μήνυμά του στους αγώνες των μαθητών, εκφράζοντας τη... "θλίψη του για τις αντιδράσεις των νέων μας κατά της επιχειρούμενης εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης", ενώ δε διστάζει να τους καταλογίσει, έμμεσα πλην σαφώς, "ανεύθυνη συμπεριφορά" (!): "Η σύγχρονη εποχή αξιώνει περισσότερη μελέτη και ενέργειες σαν κι αυτές που έχουν διαλέξει δεν τους καθιστούν υπεύθυνους πολίτες". Αντί καταλήψεων και αποκλεισμών των δρόμων, συνεχίζει, χρειάζεται η ένταση και συστηματοποίηση των προσπαθειών τους. Παράλληλα καλεί τους καθηγητές να συνεργαστούν με το κράτος, προφανώς για να "συμμορφώσουν" τους ανεύθυνους: "Εκ μέρους των καθηγητών χρειάζεται η καταβολή κάθε δυνατής φροντίδας για την εκπλήρωση της αποστολής τους και η συνεργασία με το κράτος".

Κατά τα λοιπά, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δε βρίσκει τίποτα μεμπτό στις κυβερνητικές επιλογές και ξεπερνά αφενός την οικονομική πολιτική, εκφράζοντας την ευχή να "ευρεθούν τρόποι να ανακουφιστούν οι οικονομικώς ασθενέστεροι" και αφετέρου για τα λεγόμενα εθνικά θέματα με επίκληση της ομοψυχίας και της στήριξης στις "αξιόμαχες Ενοπλες Δυνάμεις".

Στην ίδια γραμμή πλεύσης κινείται και ο πρόεδρος της Βουλής Απ. Κακλαμάνης,ο οποίος μάλιστα επικαλείται "τις εικόνες από τις πυρπολήσεις των οχημάτων και τις καταστροφές καταστημάτων" (!), για να ζητήσει υπεύθυνη στάση απ' όλους και "ηθικό μέτρο που να αντιστέκεται σε κάθε ακρότητα και υπερβολή".

Ο πρόεδρος της ΝΔ, Κ. Καραμανλής,προτιμά να είναι "ευχάριστος" και απαριθμώντας τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα (ανεργία, βαρύτατοι φόροι, υποβαθμισμένη υγεία και παιδεία, αγωνία των νέων για το μέλλον τους) αποφαίνεται δημαγωγικά ότι "αυτή η πραγματικότητα δε μας ταιριάζει ούτε μας αξίζει"...