Να εφαρμόσει το νόμο - έκτρωμα, πριν καν ακόμα ψηφιστεί, έσπευσε και η πλεκτοβιομηχανία "Καλογεράκης" στην Πάτρα, η οποία απασχολεί 130 εργαζόμενους. Ετσι λίγες μέρες πριν την ψήφιση του ν. 2639/98 ανακοίνωσε στο προσωπικό ότι θα απασχολούνται δυο ώρες επιπλέον κάθε μέρα, χωρίς να τις πληρώνονται σαν υπερωρίες.

Προκειμένου να γίνει ο εργοδότης πιο "πειστικός" άρχισε να λέει στους εργαζόμενους ότι οι δουλιές δεν πάνε καλά, υπάρχουν οικονομικές δυσκολίες και ότι και αυτοί θα έπρεπε να βοηθήσουν για να ξεπεραστεί το πρόβλημα. Για 15-20 μέρες το αντεργατικό μέτρο "περπάτησε" και οι εργαζόμενοι υποχρεώθηκαν να δουλέψουν γι' αυτό το διάστημα 10ωρα.

Ωστόσο, μετά από την αντίδραση του επιχειρησιακού σωματείου, αλλά και την παρέμβαση της Ομοσπονδίας Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Ελλάδας,η επιχείρηση υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση.

Μετά απ' αυτό ο εργοδότης και σε μια προσπάθεια να επιβάλει κλίμα τρομοκρατίας, προχώρησε στην απόλυση τριών εργαζομένων. Αφησε δε ανοιχτό το ενδεχόμενο να ακολουθήσουν και άλλες απολύσεις. Οπως ο ίδιος ο εργοδότης ομολόγησε, στο στόχαστρό του έχουν μπει οι εργαζόμενοι με πολύχρονη υπηρεσία "γιατί έχουν πολλά δικαιώματα και στοιχίζουν πολύ"!

Η προώθηση και ψήφιση του αντεργατικού νόμου δεν ήταν μια αιφνιδιαστική εξέλιξη. Εδώ και χρόνια σε μια σειρά επιχειρήσεις, βιοτεχνίες, βιομηχανίες, οι εργοδότες έχουν με διάφορους τρόπους χτυπήσει καθοριστικά το 8ωρο. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η βιομηχανία ιματισμού "ΔΟΥΡΟΣ" στην Πάτρα που έχει επιβάλει εδώ και τρία χρόνια 7ωρο με μείωση των αποδοχών των εργαζομένων.

Η εταιρία με το πρόσχημα ότι έχουν μειωθεί οι δουλιές και με τη "δέσμευση" ότι θα είναι μόνο για δυο μήνες, υποχρέωσε τους εργαζόμενους να υπογράψουν έγγραφα στα οποία αναφερόταν ότι αποδέχονται τη μείωση του ωραρίου εργασίας από 8 σε 7 ώρες ημερησίως. Μάλιστα, μια απ' τις μορφές "πειθούς" που χρησιμοποίησε ήταν με το που συμπληρωνόταν το 7ωρο να κατεβάζει τους γενικούς διακόπτες των μηχανών του εργοστασίου.

Το επιχειρησιακό σωματείο απευθύνθηκε στην τοπική Επιθεώρηση Εργασίας, αλλά και στο ίδιο το υπουργείο, όμως δε βρήκε ανταπόκριση. Ο εργοδότης ανέμιζε τα έγγραφα με τις υπογραφές των εργαζομένων που με "κομπίνα" απέσπασε και οι... αρμόδιοι κρύβονταν πίσω απ' αυτό το πρόσχημα.

Αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι να χάνουν κάθε μήνα 3 με 4 μεροκάματα, που αντιστοιχούν σε μείωση του μισθού τους, από 30.000 δραχμές και πάνω.

Ντίνα ΝΤΑΒΟΥ

"Οι πλοιοκτήτες, αναφέρουν οι σχετικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κοιτάζουν κατ' αρχάς τους δικούς τους ισολογισμούς και προοπτικές. Δε θα διατηρήσουν τη σημαία για λόγους εθνικής ασφαλείας, υπερηφάνειας, για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, αν αυτό είναι ζημιογόνο για την εμπορική τους θέση"! "Τα κράτη - μέλη θεωρούν ότι ορισμένες ελάχιστες απαιτήσεις υπηκοότητας για πλοία που έχουν εγγραφεί στο νηολόγιό τους, ιδίως στις περιπτώσεις του πλοιάρχου και των αξιωματικών, είναι αναγκαίες για στρατιωτικούς, πολιτικούς και διοικητικούς λόγους... Εάν όμως αυτή η εγγύηση για την απασχόληση οδηγεί σε κόστος που απειλεί την ανταγωνιστικότητα, οι ναυτιλιακές εταιρίες θα επιλέξουν σημαία, η οποία παρέχει πλήρη ελευθερία όσον αφορά την επάνδρωση"! Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας", των κοινοτικών πλοίων στο στόχαστρο βρίσκονται οι ναυτεργάτες, το δικαίωμα εργασίας και τα άλλα θεμελιακά δικαιώματα.

Η φθίνουσα πορεία είναι κραυγαλέα. Το 1970 οι θέσεις απασχόλησης των "κοινοτικών ναυτεργατών" υπολογίζονται σε 320.000. Το 1985 σε 206.000. Το 1995 σε 129.000.

Παρατηρείται, επίσης, αύξηση του μέσου όρου ηλικίας των απασχολούμενων ναυτεργατών, παρεμβάλλονται δηλαδή υψηλά εμπόδια στην ανανέωση του ναυτεργατικού δυναμικού. Το στοιχείο αυτό, αλλά και η γενικότερη εμπειρία που απέκτησαν οι ναυτεργάτες, αποδεικνύουν το μέγεθος της απάτης των πολιτικών δυνάμεων - απολογητών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι, προκειμένου να αποσπάσουν τη συναίνεση των ναυτεργατών επιδόθηκαν σε μπαράζ παραπλανητικών, δημαγωγικών πυροτεχνημάτων. Τα δημαγωγικά πυροτεχνήματα αφορούσαν την εξασφάλιση δουλιάς σε εθνικό επίπεδο, αλλά και μέσω της ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων, στα κράτη - μέλη της κοινότητας, την αναβάθμιση και τη σύγκλιση μισθών και συντάξεων, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. "Ανθρακας ο θησαυρός". Οι "ευρωλάγνες" πολιτικές δυνάμεις ψεύδονταν και ψεύδονται συνειδητά. Γιατί γνωρίζουν το ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ενοποίησης και τις κινητήριες δυνάμεις της, τα πολυεθνικά μονοπώλια και τη χρηματική ολιγαρχία.