Παρασκευή 1 Γενάρη 1999
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 7
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Ανθρακες ο θησαυρός!

Του Γιώργη ΜΑΡΙΝΟΥ

Η κατάργηση του καμποτάζ είναι στοιχείο της "κοινής ναυτιλιακής πολιτικής" της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία δεν περιορίζεται μόνο σ' αυτό. Αποτελεί τον μπούσουλα της γενικότερης ναυτιλιακής πολιτικής της κυβέρνησης. Η "Κοινή Ναυτιλιακή Πολιτική" εκφράζει τα οικονομικά συμφέροντα των βιομηχάνων που επιδιώκουν τη μεταφορά των εμπορευμάτων με το μικρότερο δυνατό κόστος - όχι βεβαίως για να φτάσουν τα εμπορεύματα, με χαμηλές τιμές, στον καταναλωτή - και των εφοπλιστών οι οποίοι, στα πλαίσια αυτά εντείνουν την εκμετάλλευση των ναυτεργατών, θησαυρίζοντας από την υπεραξία, την απλήρωτη με δύο λόγια εργασία. Η επονομαζόμενη "Νέα Ναυτιλιακή Στρατηγική" που επεξεργάστηκε η Κομισιόν το 1996, καθορίζει κοινά κριτήρια για τα κράτη - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην κατεύθυνση της μετατροπής των εθνικών νηολογίων, σε νηολόγια ευκαιρίας. Η "στρατηγική" αυτή νομιμοποιεί τόσο τις σημαίες ευκαιρίας όσο και τα "θυγατρικά" νηολόγια - ευκαιρίας που έχουν δημιουργηθεί σε πολλές δυτικοευρωπαϊκές χώρες. Θέτει ζήτημα απαλλαγής των εφοπλιστών από τις ασφαλιστικές εισφορές. Ο προσανατολισμός είναι ταξικός, αντεργατικός.

"Οι πλοιοκτήτες, αναφέρουν οι σχετικές κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης, κοιτάζουν κατ' αρχάς τους δικούς τους ισολογισμούς και προοπτικές. Δε θα διατηρήσουν τη σημαία για λόγους εθνικής ασφαλείας, υπερηφάνειας, για δημιουργία θέσεων απασχόλησης, αν αυτό είναι ζημιογόνο για την εμπορική τους θέση"! "Τα κράτη - μέλη θεωρούν ότι ορισμένες ελάχιστες απαιτήσεις υπηκοότητας για πλοία που έχουν εγγραφεί στο νηολόγιό τους, ιδίως στις περιπτώσεις του πλοιάρχου και των αξιωματικών, είναι αναγκαίες για στρατιωτικούς, πολιτικούς και διοικητικούς λόγους... Εάν όμως αυτή η εγγύηση για την απασχόληση οδηγεί σε κόστος που απειλεί την ανταγωνιστικότητα, οι ναυτιλιακές εταιρίες θα επιλέξουν σημαία, η οποία παρέχει πλήρη ελευθερία όσον αφορά την επάνδρωση"! Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, στο όνομα της "ανταγωνιστικότητας", των κοινοτικών πλοίων στο στόχαστρο βρίσκονται οι ναυτεργάτες, το δικαίωμα εργασίας και τα άλλα θεμελιακά δικαιώματα.

Τον ταξικό, αντιναυτεργατικό χαρακτήρα αυτής της πολιτικής, τον καταγράφουν και αυτά ακόμα τα επίσημα στοιχεία, που ωραιοποιούν κατά κανόνα πάντα την πραγματικότητα, για τη μείωση των θέσεων απασχόλησης των "κοινοτικών ναυτεργατών", στο σύνολο των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (μειώσεις των συνθέσεων και εκμετάλλευση χαμηλόμισθων αλλοδαπών).

Η φθίνουσα πορεία είναι κραυγαλέα. Το 1970 οι θέσεις απασχόλησης των "κοινοτικών ναυτεργατών" υπολογίζονται σε 320.000. Το 1985 σε 206.000. Το 1995 σε 129.000.

Παρατηρείται, επίσης, αύξηση του μέσου όρου ηλικίας των απασχολούμενων ναυτεργατών, παρεμβάλλονται δηλαδή υψηλά εμπόδια στην ανανέωση του ναυτεργατικού δυναμικού. Το στοιχείο αυτό, αλλά και η γενικότερη εμπειρία που απέκτησαν οι ναυτεργάτες, αποδεικνύουν το μέγεθος της απάτης των πολιτικών δυνάμεων - απολογητών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, οι οποίοι, προκειμένου να αποσπάσουν τη συναίνεση των ναυτεργατών επιδόθηκαν σε μπαράζ παραπλανητικών, δημαγωγικών πυροτεχνημάτων. Τα δημαγωγικά πυροτεχνήματα αφορούσαν την εξασφάλιση δουλιάς σε εθνικό επίπεδο, αλλά και μέσω της ελεύθερης διακίνησης εργαζομένων, στα κράτη - μέλη της κοινότητας, την αναβάθμιση και τη σύγκλιση μισθών και συντάξεων, τη βελτίωση των συνθηκών εργασίας. "Ανθρακας ο θησαυρός". Οι "ευρωλάγνες" πολιτικές δυνάμεις ψεύδονταν και ψεύδονται συνειδητά. Γιατί γνωρίζουν το ταξικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ενοποίησης και τις κινητήριες δυνάμεις της, τα πολυεθνικά μονοπώλια και τη χρηματική ολιγαρχία.

Το "ευρωπαϊκό όνειρο" αποδεικνύεται εφιάλτης. 20 εκατομμύρια άνεργοι και 60 εκατομμύρια φτωχοί. Αύξηση της ανισότητας ανάμεσα στους "φτωχούς" και τους "πλούσιους", διεύρυνση του χάσματος της ανισότητας ανάμεσα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες και τις φτωχότερες. Ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής ανάπτυξης δρα με απόλυτο τρόπο, ο μύθος της "σύγκλισης" καταρρίπτεται. Οι συνθήκες του Μάαστριχτ και του Αμστερνταμ, η "Λευκή Βίβλος" και οι άλλες ντιρεκτίβες του "διευθυντηρίου των Βρυξελλών", προσαρμόζουν τις παραγωγικές δομές των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης στις ανάγκες του πολυεθνικού κεφαλαίου. Τα δικαιώματα των λαών θυσιάζονται στο βωμό των περιβόητων τεσσάρων ελευθεριών, της ελευθερίας κίνησης του κεφαλαίου, των εμπορευμάτων, των υπηρεσιών και των εργαζομένων.


Κορυφή σελίδας
Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ