• Το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας,εκτός από τον "Κύκλο με την κιμωλία",που παρουσιάζει στην Παιδική Σκηνή,ανέβασε την περασμένη Παρασκευή, στην Κεντρική Σκηνή,τη μουσική κωμωδία με τίτλο "Και καλά ξεμπερδέματα... ".Πρόκειται για μια σύνθεση εννέα διηγημάτων του Τσέχοφ,που ανεβαίνει σε σύνθεση και σκηνοθεσία Θανάση Θεολόγη,διασκευή Παναγιώτη Μέντη,σκηνικά Κικής Πίττα.Το χτες συνυπάρχει με το σήμερα και ανταμώνουν με το αύριο. Οι ήρωες βρίσκονται σε διαρκή κίνηση και παράλληλη δράση. Το ένα διήγημα ενώνεται με το άλλο ως συνέχεια ή ως επακόλουθο. Παίζουν: Βασίλης Κολοβός, Χρήστος Κάλοου, Ηλίας Χριστόπουλος, Βλάσης Ζώτης, Σπύρος Κωτσόπουλος,κ.ά.
• Με δύο μονόπρακτα του Τσέχοφ ξεκίνησε και το ΔΗΠΕΘΕ Βέροιας: "Η αρκούδα" και "Αίτηση σε γάμο",σε μια ενιαία παράσταση, στην οποία ο γάμος και οι σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα εκφράζονται με την παρατηρητικότητα και την υψηλή τέχνη του μεγάλου συγγραφέα. Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Λυκούργου Καλλέργη,σκηνοθεσία Γιώργου Μιχαλακόπουλου,σκηνικά - κοστούμια Αντώνη Στεφανόπουλου.Παίζουν: Δημήτρης Γιαννακόπουλος, Γιώργος Γκίκας, Βιβή Νικοπούλου.
• Μέχρι τις 5 Γενάρη το ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης έδωσε παραστάσεις στα Χανιά με το έργο του Γεωργίου Σουρή "Αλλ' αντ' άλλων": "Θέαμα Ασυνήθιστον, Μουσικόν και Αστείον",σε σκηνοθεσία του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή Κωστή Καπελώνη,ενώ μέχρι τις 28 Γενάρη θα παρουσιαστεί σε μεγάλες πόλεις της Κρήτης και στη συνέχεια θα επιστρέψει στα Χανιά, όπου θα παίζεται μέχρι τα μέσα Φλεβάρη. Η παράσταση ανεβαίνει με σκηνικά - κοστούμια Νίκου Αλεξίου,μουσική και τραγούδια Χρήστου Λεοντή και χορογραφίες Ηβης Χαϊδεμενάκη.Παίζουν: Βαγγέλης Λιοδάκης, Γιάννα Μαλακατέ, Εφη Μεταγγιτσινού, Νίκος Μόσχοβος,κ.ά. Στο πιάνο η Δέσποινα Δρακάκη.
• Το έργο του Δημήτρη Παπαχρήστου "Νηρέας ο Βάρας" παρουσιάζει το ΔΗΠΕΘΕ Κομοτηνής,σε σκηνοθεσία Θοδωρή Γκόνη,μουσική Νίκου Ξυδάκη,σκηνικά - κοστούμια Ιουλίας Σταυρίδου.Παίζουν: Γιώργος Μωρόγιαννης, Αγγελική Λεμονή, Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος.
• Το ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης προτίμησε επιθεώρηση και ο τίτλος αυτής "Γεια σου τσολιά μου".Τα κείμενα είναι των Λ. Μιχαηλίδη, Θ. Μιχαηλίδη, Θ. Παπαθανασίου, Μ. Ρέππα, Α. Πυριόχου, Κ. Τσόκαλη, Π. Χατζηκουτσέλη.Η σκηνοθεσία είναι του Πάνου Σκουρολιάκου,η μουσική του Διονύση Τσακνή,τα σκηνικά της Βάσως Τσόνογλου,τα κοστούμια της Νότας Μπενετάτου και οι χορογραφίες του Ισίδωρου Σιδέρη.Παίζουν: Πάνος Σκουρολιάκος, Πάνος Χατζηκουτσέλης, Τόνυ Αντονυ, Σοφία Μυρμηγκίδου, Κατερίνα Βακαλοπούλου,κ. ά.

Σε μια εποχή εκτροχιασμένη και μια κοινωνία πλήρους ηθικής αποσύνθεσης, όπως είναι η - άνευ αντίπαλου φραγμού και δέους - σημερινή καπιταλιστική κοινωνία, η "Λούλου" του Φρανκ Βέντεκιντ, μπορεί να μην είναι σήμερα, όπως στην εποχή του (1894), έργο μεγάλης, σκανδαλώδους τόλμης, παραμένει όμως ένα αποκαλυπτικό, πιστό αντικαθρέφτισμα της θανατηφόρας σήψης της σύγχρονης αστικής τάξης. Το έργο του σήμερα έχει σαν επίκαιρο "κατηγορώ" για την αχαλίνωτη εμπορευματοποίηση του έρωτα και ιδιαίτερα μέσω των "επιχειρήσεων" παιδεραστίας και εκπόρνευσης παιδιών. Στο πρόσωπο της Λούλου, πολλά δύστυχα πλάσματα μπορούν στην εποχή μας να αναγνωρίσουν πολλά στοιχεία της δικής τους "μοίρας". Η Λούλου του Βέντεκιντ, παιδί ακόμα, διαφθείρεται από τον σιχαμερό μεσοαστό πατέρα της και πλασάρεται διπλά, σ' έναν πλούσιο"φιλότεχνο" γιατρό, και σ' έναν μεσήλικα αρχισυντάκτη, τον Σαίνινγκ. Συνειδητοποιώντας την αξία του κορμιού της, αρχίζει να το πουλά η ίδια ακριβά, αλλάζοντας εραστές, που τους τυλίγει στα δίχτυα της και ως συζύγους, αλλά καθώς τους μισεί θανάσιμα, ανέχεται, υποδαυλίζει ή και μετέχει στη δολοφονία τους από το επόμενο θύτη - θύμα της. Το υπαρξιακό δράμα της Λούλου κορυφώνεται όταν άφραγκη πια, πάσχουσα από τη σύφιλη, μαζί με τον τελευταίο άντρα της, γιο και φονιά του προηγούμενου συζύγου της, του Σαίνινγκ, και τον ελεεινό πατέρα της, καταλήγει μια τρωγλοδύτισσα πόρνη του δρόμου, την οποία θα λυτρώσει από τον κοινωνικό και ψυχολογικό ζόφο το μαχαίρι του Τζακ, εν είδειφαντάσματος του Σαίνινγκ. Ο θάνατος είναι η μόνη, σχεδόν επιθυμητή κι από την ίδια, καθαρτήρια διέξοδός της από μια κοινωνία ανθρωπόμορφων σαρκοβόρων τεράτων.

Το σπουδαίο, δυστυχώς θεματικά ακόμα επίκαιρο, έργο του Βέντεκιντ, έργο πρωτοποριακό μορφολογικά, αφού "θεμελίωσε" την κριτική κοινωνιολογική αντίληψη του εξπρεσιονισμού και επηρέασε καθοριστικά τον Μπρεχτ, επιχείρησε να "ξαναδιαβάσει", δέκα χρόνια μετά την πρώτη, εξαιρετική παράστασή του, ο Γιώργος Μιχαηλίδης.Στην παλιά παράσταση τον προβλημάτισε περισσότερο η εξπρεσιονιστική αισθητική φόρμα και την οποία οργάνωσε, με τη δυνατή πάντα εικαστική του αντίληψη, με έμφαση, ένταση και σχολαστικότητα στη λεπτομέρεια. Στη φετινή παράσταση, ενώ δίνει περισσότερη έμφαση στο περιεχόμενο, με την αισθητική του κριτικού ρεαλισμού, μέσω μιας υποδόριας "μπρεχτικής" ματιάς, υπογραμμίζει, και μάλιστα εξαρχής, την εξπρεσιονιστική καταγωγή του έργου, παραπέμποντας και στο "θέατρο καμπαρέ", ιδιαίτερα με το συμβολικό πρόσωπο - μάσκα του κομπέρ και τα αποστασιοποιητικά τραγούδια - σχόλια που αυτός τραγουδά (τους εύστοχους, αρμόζοντες στο έργο και στο κλίμα της παράστασης, στίχους έγραψε ο ίδιος ο Γ. Μιχαηλίδης). Αυτή την ισόρροπη ερμηνευτική συνύπαρξη εξπρεσιονισμού και ρεαλισμού στηρίζουν η εξαίρετη, εύγλωττη, ρέουσα μετάφραση του Πέτρου Μάρκαρη,η θεατρικά εύφορη, "μπρεχτικά" σχολιαστική μουσική του Θάνου Μικρούτσικου,τα καλαίσθητα σκηνικά (άλλοτε πιο εξπρεσιονιστικά άλλοτε πιο ρεαλιστικά) και τα κοστούμια της Εύα Νάθενα,και η εκφραστικότατη κίνηση που δίδαξε η Δόνη Μιχαηλίδου.

Ο Γ. Μιχαηλίδης, ίσως μη έχοντας μια ηθοποιό ικανή να ανταποκριθεί στη σαγηνευτική "όψη", και στο μεγάλο ερμηνευτικό βάρος της Λούλου, ίσως επειδή θέλησε μια ρεαλιστικότερη "ανάγνωση" του έργου, με βάση τις ηλικίες της Λούλου, ίσως για να επισημάνει ότι το φαινόμενο μιας Λούλου δεν είναι σπάνιο, μοίρασε το ρόλο της Λούλου σε πέντε ηθοποιούς. Το εγχείρημά του και βάσιμο είναι και επιδίωξε την ενότητα ύφους των πέντε ηθοποιών και την κλιμάκωση του ρόλου, έως την τραγική κατάληξή του, αποσπώντας αρκετά καλό αποτέλεσμα, κυρίως από τις Ανδρη Θεοδότου και Ραλλού Μιχαλοπούλου,αλλά και από τις Γωγώ Μπρέμπου, Λίνα Μαρκάκη, Φρόσω Ζαγοραίου.Πολύ καλή ερμηνεία, με απλότητα μέσων, αλλά και εσωτερική αλήθεια, και ψυχολογική εμβάθυνση καταθέτει η Δήμητρα Καλπάκη στον επικίνδυνο ρόλο της λεσβίας κόμισσας. Σε καλό δρόμο βρίσκονται οι ερμηνείες των Θόδωρου Μπογιατζή, Γιώργου Μιχαηλίδη (όμως ο μη καλοπρόφερτος λόγος του συχνά χάνεται), Δημήτρη Γιαννόπουλου (μεγεθύνει το μικρό ρόλο του), Δημήτρη Σαρτζετάκη (έντονα εξπρεσιονιστική φιγούρα), Γιώργου Στριφτάρη (η ιδιοσυγκρασία του είναι καταλληλότερη για το δεύτερο μέρος του ρόλου), Νίκου Καραγεώργου (φορτώνει όμως την ερμηνεία του με πλεονασματική"εσωτερικότητα" και "φυσικότητα" λόγου, που φθάνει στο θεατή αδύνατος αν δε χάνεται).

Η παράσταση "κοσμείται" πραγματικά από δύο ερμηνείες. Από του Γιώργου Μαρίνου,που με αυτοέλεγχο των ευκολιών του, της τεράστιας εμπειρίας του, του ταλέντου και της λάμψης που τον διακρίνει στο είδος της μουσικοθεατρικής πίστας, ερμηνεύει έξοχα έναν κομπέρ - μάσκα θανάτου. Και από του Γιώργου Τσιτσόπουλου,που λιτά και καίρια συμπυκνώνει και μορφοποιεί στο πρόσωπο του διεστραμμένου, αγύρτη, μαστροπού πατέρα της Λούλου, όλη την ηθική, συνειδησιακή, πνευματική σήψη της αστικής κοινωνίας.ΘΥΜΕΛΗ

Στο θέατρο "Ανάλια" (Φραγκούδη 18-20, πίσω από το Πάντειο) παίζεται το έργο του Τομ Μέρφι "Κοντσέρτο Τζίλι",που ανέβηκε σε μετάφραση και σκηνοθεσία Ασπας Τομπούλη,σκηνικά Βαλεντίνο Μαρέγκο,κοστούμια Χριστίνας Παπούλια και σύνθεση ήχων Δημήτρη Ιατρόπουλου.Τους ρόλους ερμηνεύουν: Κυριάκος Βελισσάρης, Μανώλης Γιώργος, Μαίρη Χήναρη.

"Και καλά ξεμπερδέματα...", στην Κέρκυρα

Από τη "Λούλου" στο "Ανοιχτό Θέατρο"