Με στόχο να μπει επιτέλους φραγμός στην πορεία φθοράς και παρακμής που οδηγούν οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και να αναστραφεί η κατάσταση, ώστε να υπάρξει αναζωογόνησή του και ενίσχυση των ταξικών του χαρακτηριστικών, συνδικαλιστικά στελέχη αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες προς αυτή την κατεύθυνση. Την απόφαση αυτή ανακοίνωσαν την περασμένη Δευτέρα σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν στην Αθήνα.

Η συνέντευξη ήταν το εναρκτήριο "λάκτισμα" για να ξεκινήσει - όπως σημειώθηκε - μια πλατιά συζήτηση εκεί που χτυπά η "καρδιά" της εργατικής τάξης. Στους χώρους δουλιάς, στα εργοστάσια, στις επιχειρήσεις, στα γιαπιά, στα γραφεία, στα καταστήματα, αλλά και μέσα στα συνδικάτα, πάνω στην αναγκαιότητα αλλαγής ρότας του συνδικαλιστικού κινήματος. Πρώτος σταθμός αυτής της σημαντικής προσπάθειας θα είναι η πραγματοποίηση, μετά από ένα δίμηνο συζήτησης και "ζύμωσης", Πανελλαδικής Σύσκεψης,στην οποία θα κληθούν να συμμετέχουν συνδικαλιστές και συνδικαλιστικές οργανώσεις, που και νιώθουν την αναγκαιότητα να ξαναζωντανέψει το συνδικαλιστικό κίνημα και θέλουν να αναλάβουν τη σημαντική αυτή ευθύνη.

Στο πλαίσιο έκκλησης για αλλαγή της κατάστασης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, που παρουσιάστηκε στη συνέντευξη, επισημαίνεται ότι μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ στρατηγικός στόχος όλων των κυβερνήσεων είναι η επίτευξη των στόχων της ΟΝΕ και ότι στην κατεύθυνση αυτή οι εργαζόμενοι, τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, αλλά και το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα δέχεται μια θυελλώδη επίθεση διαρκείας.

Υπογραμμίζεται ότι "μπροστά στην κατάσταση αυτή οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλων κεντρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν οργάνωσαν την αντίσταση της εργατικής τάξης, αλλά συναινούν, συμβιβάζονται και, τελικά, ευθυγραμμίζονται με τις κεντρικές επιλογές των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων, με τραγικές συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων και την προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος".

"Ολοι εμείς - τονίζεται - που ανησυχούμε απ' αυτές τις εξελίξεις, μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε, να δείξουμε πρακτικά ότι με την ενεργητική παρέμβασή μας μπορεί να ανατραπεί αυτή η αρνητική πορεία". Απευθύνεται έκκληση προς κάθε συνδικαλιστή για συσπείρωση γύρω απ' αυτή την πρωτοβουλία"για να συγκροτήσουμε - σημειώνεται - έναν αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζομένων, θα ανοίγει το δρόμο της αποτελεσματικής αντίστασης και της αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές".

Οι συνδικαλιστές έθεσαν έξι άξονες, έξι κατευθυντήριες γραμμές, πάνω στις οποίες θα ξεδιπλωθεί ο διάλογος και που εκτιμούν ότι αποτελούν στέρεη βάση για την αναδιοργάνωση. Οι έξι άξονες είναι:

- Αλλαγή της κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εκτιμάται ότι αποτελεσματική δράση, υπεράσπιση των δικαιωμάτων και προοπτική για ουσιαστική αλλαγή της θέσης των εργαζομένων δε συμβιβάζεται με τις λογικές της "κοινωνικής συναίνεσης" και πως "η αλλαγή πορείας βρίσκεται στην ενίσχυση των αγωνιστικών, των ταξικών του χαρακτηριστικών, σ' αντίθεση με όσους στηρίζουν τη γραμμή της ενσωμάτωσής του στις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου".

- Αντίσταση στους μηχανισμούς φθοράς και σήψης και πάλη για την αγωνιστική, ηθική εξυγίανση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επισημαίνεται πως βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος αποτελεί η αντίθεση στην προσπάθεια της συνδικαλιστικής ελίτ, που επιδιώκει να χειραγωγήσει συνδικαλιστές και εργαζόμενους, με προνομιακή μεταχείριση απ' το κράτος και την εργοδοσία, με νομιμοποίηση της απεργοσπασίας, με αξιοποίηση κονδυλίων της Ευρωπαϊκής Ενωσης για σεμινάρια, ταξίδια αναψυχής, με συμμετοχές σε διάφορες ΟΚΕ...

- Αντιπαράθεση της ενότητας και του μετώπου των εργαζομένων, στον οδοστρωτήρα των δικαιωμάτων τους, την ΟΝΕ. Υπογραμμίζεται πως είναι απαραίτητο το συνδικαλιστικό κίνημα να απορρίψει όλες τις θεωρίες που αναγορεύουν την ΟΝΕ σε "εθνικό στόχο" και να αντιπαραθέσει το δικό του δρόμο, απαιτώντας και διεκδικώντας, "όχι μόνο τον περιορισμό της εκμετάλλευσης, αλλά την κατάκτηση όλων όσων μας ανήκουν, σύμφωνα με τις σημερινές ανάγκες και απαιτήσεις".

- Αντίθεση στον κοινωνικό διάλογο και σε κάθε μορφή ταξικής συνεργασίας. Υπογραμμίζεται πως στο πρόσφατο φιάσκο του "κοινωνικού διαλόγου" για τις εργασιακές σχέσεις, φάνηκαν έμπρακτα οι στόχοι της κυβέρνησης, που είναι να καταστήσει το συνδικαλιστικό κίνημα συνυπεύθυνο, ανυπόληπτο, άμαζο, διαλυμένο.

- Αντίσταση στις ιδιωτικοποιήσεις και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Σημειώνεται πως "οι συνέπειες απ' την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της διάλυσης του δημόσιου τομέα, αφορούν συνολικά την εργατική τάξη και το λαό" και πως "για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας κατά των ιδιωτικοποιήσεων, χρειάζεται να απαλλαγεί από τα χαρακτηριστικά που παρουσίαζε: μεμονωμένα και αποσπασματικά".

- Αντιμετώπιση ανεργίας, κλειστών εργοστασίων, ερειπωμένων περιοχών. Επισημαίνεται ότι η κυβέρνηση εξαντλεί την παρέμβασή της στην επιδότηση της εργασίας και στα προγράμματα κατάρτισης που βοηθούν την εργοδοσία να απομυζά κονδύλια, χωρίς στο ελάχιστο να αντιμετωπίζεται το πελώριο πρόβλημα. Εκτιμάται πως το συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να μένει θεατής και πως επιβάλλεται να απαιτήσει άμεσες και χειροπιαστές λύσεις.

Ντ. Ν.

Μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο στρατηγικός στόχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι η ΟΝΕ και η "επίτευξη των στόχων της". Στην κεντρική αυτή λογική, κινείται και η ηγεσία του ΣΥΝ.

Αποτέλεσμα αυτών των στρατηγικών αποτελεί η θυελλώδης επίθεση διαρκείας, που στοχεύει στην άμεση ανατροπή όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλων κεντρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν οργάνωσαν την αντίσταση της εργατικής τάξης, αλλά συναινούν, συμβιβάζονται και, τελικά, ευθυγραμμίζονται με τις κεντρικές επιλογές των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων, με ανυπολόγιστες και τραγικές συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων και την προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν ήταν μοιραίο να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε.Διαφορετική θα ήταν η κατάσταση, αν ήταν άλλη η στάση αυτών των ηγεσιών. Υπήρχαν δυνατότητες να υπερασπιστεί αποτελεσματικά το συνδικαλιστικό κίνημα μία σειρά δικαιώματα που χάθηκαν, να έχει μπει φραγμός στη γενικότερη αντεργατική επίθεση, να έχει ισχυροποιήσει την αγωνιστική του ενότητα. Αυτά, όχι μόνο δεν έγιναν, αλλά σαν συνέπεια αυτής της γραμμής πλεύσης και της πρακτικής των συγκεκριμένων ηγεσιών είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση των εργαζομένων, η απομάκρυνσή τους από τα συνδικάτα. Για όλα αυτά, οι συγκεκριμένες ηγεσίες φέρνουν τεράστιες ευθύνες.

Οσο περνά ο καιρός και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, τα φαινόμενα αυτά μεγαλώνουν. Η πορεία εκφυλισμού και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος εντείνεται. Οι εργαζόμενοι, απ' αυτές τις ηγεσίες, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν.

Οσο κυριαρχούν αυτές οι ηγεσίες, χωρίς να συναντούν τη συντονισμένη ουσιαστική παρέμβαση και πρωτόβουλη δράση των ταξικών δυνάμεων, όχι μόνο τα προβλήματα δε θα λυθούν, αλλά θα έρθουν πιο δύσκολες μέρες και το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπει σε ανεπίστρεπτη τροχιά, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ολοι εμείς που ανησυχούμε απ' αυτές τις εξελίξεις μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε, να δείξουμε πρακτικά ότι με την ενεργητική παρέμβασή μας μπορεί να ανατραπεί αυτή η αρνητική πορεία, να δώσουμε ελπίδα και προοπτική στους εργαζόμενους.

Αναλαμβάνουμε, λοιπόν, πρωτοβουλία και κάνουμε έκκληση για συσπείρωση σε κάθε συνδικαλιστή, που θέλει να δράσει για την αντιμετώπιση των φαινομένων φθοράς και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Ειδικά τώρα, που έρχονται νέα αντεργατικά μέτρα και προχωρούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική πολιτική, που στόχο έχουν να κάνουν ακόμα πιο φθηνή την εργατική δύναμη, να υποτάξουν τους εργαζόμενους.

Προχωράμε σ' αυτήν την πρωτοβουλία, συνειδητοποιώντας την ευθύνη μας ότι δεν αρκεί σήμερα, που επιδεινώνεται ραγδαία η κατάσταση, να περιοριζόμαστε σε κριτική μέσα στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά να δράσουμε συσπειρωτικά και να πάρουμε πρωτοβουλίες, ώστε να βρουν αγωνιστική διέξοδο και προοπτική η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια.

Για να συγκροτήσουμε έναν αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζομένων, θα ανοίγει το δρόμο της αποτελεσματικής αντίστασής τους και της αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές.

Δώσαμε, λοιπόν, στη δημοσιότητα έξι άξονες βασικών θέσεων της κίνησης, που σε τίτλους είναι:

1. Να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

2. Να αντιταχθούμε στους μηχανισμούς φθοράς.

3. Στον οδοστρωτήρα της ΟΝΕ να αντιπαραθέσουμε την ενότητά μας.

4. Να αποκαλύψουμε τον "κοινωνικό διάλογο".

5. Να υπερασπίσουμε τη δημόσια περιουσία από τις ιδιωτικοποιήσεις.

6. Να αντιπαλέψουμε ανεργία - κλειστά εργοστάσια - ερειπωμένες περιοχές. Αυτό που θέλουμε και χρειάζεται τώρα είναι να ανοίξει, όσο πιο πλατιά γίνεται, η συζήτηση στις διοικήσεις των Σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Να αναπτυχθούν τα επιχειρήματά μας στους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσα από συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες και ανακοινώσεις.Να απευθυνθούμε με εμπιστοσύνη στους εργάτες, γιατί νιώθουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει διαλυμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν αγωνιούμε, δεν προβληματιζόμαστε μόνο εμείς, αλλά όλοι οι απλοί εργατοϋπάλληλοι, ανεξάρτητα τι Θεό πιστεύουν.

Μέσα από αυτό το θαρραλέο άνοιγμα, να εκφράζεται η συμφωνία, η συμμετοχή, η συστράτευση όσων έχουν ταξική συνείδηση. Ετσι, πλατιά, με δράση και παρεμβάσεις και στα άμεσα ζητήματα της εργατικής τάξης, να πάμε σε δύο περίπου μήνες στην Πανελλαδική Σύσκεψη συνδικάτων, συνδικαλιστών, επιτροπών αγώνα και συντονιστικών, που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στη σταυροφορία για εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα αγωνιστικό - ταξικό.

Τα τελευταία κυρίως χρόνια όταν, σε χώρους που βρίσκονται εργαζόμενοι, αναφέρονται οι λέξεις ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, πάραυτα ενεργοποιούνται στους εργαζόμενους, σαν εξαρτημένα αντανακλαστικά, τα αρνητικά συναισθήματα της ανυποληψίας, της απέχθειας, της αποστροφής, της απογοήτευσης, της αγανάκτησης, της οργής και του θυμού, ενάντια στις συνδικαλιστικές πλειοψηφίες αυτών των τριτοβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων και όχι μόνο. Ολες αυτές οι αντιδράσεις είναι εμπαθείς εκδηλώσεις άνευ λόγου και αιτίας; Οχι, βέβαια. Αυτές οι πλειοψηφίες με τις πράξεις ή με τις μη πράξεις τους "φροντίζουν" καθημερινά να τροφοδοτούν και να εδραιώνουν τέτοια συναισθήματα στους εργαζόμενους. Πώς; Πρώτα απ' όλα με τη φανερή ή καλυμμένη στήριξη της αντεργατικής οικονομικής και της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης. Είπαν "ναι" στη λιτότητα, είπαν "ναι" στον εργασιακό μεσαίωνα, είπαν "ναι" στον κοινωνικό διάλογο της αφαίρεσης εργασιακών δικαιωμάτων, είπαν "ναι" σε όλες τις αντεργατικές επιλογές της κυβέρνησης, γιατί είπαν "ναι" στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην ΟΝΕ, στο στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου. Αυτά τα "ναι" τα είπαν διανθισμένα με τα διάφορα ιδεολογήματα περί εκσυγχρονισμού, παγκοσμιοποίησης κλπ., όπως τα δανείστηκαν από τους ιδεολογικούς εκπροσώπους του κεφαλαίου.

Ενα μεγάλο "ναι" είπαν και σ' όλους τους νόμους που στρώνουν τον αντιλαϊκό δρόμο της ΟΝΕ. Είπαν δηλαδή "ναι" και στους αντιεκπαιδευτικούς κυβερνητικούς νόμους, που για χάρη της ΟΝΕ εκβράζουν χιλιάδες μαθητές, νωρίς - νωρίς από τις πρώτες τάξεις του Λυκείου, στον Καιάδα της λεγόμενης ελεύθερης αγοράς εργασίας ως απασχολήσιμους, εύκολη και φθηνή λεία στα χέρια των εκμεταλλευτών καπιταλιστών. Από την άλλη αναγκάζουν τους γονείς εργαζόμενους να εργάζονται επί 24ωρου βάσεως - όταν βρίσκουν εργασία - για να μπορούν να πληρώνουν τα πολλαπλά φροντιστήρια.

Για πάνω από δυο μήνες, χιλιάδες μαθητές με πρωτοφανή ωριμότητα, συλλογικότητα, ενότητα και αποφασιστικότητα αντιπαλεύουν αυτή την αντιλαϊκή εκπαιδευτική κυβερνητική πολιτική, δεχόμενοι τον αυταρχισμό και τους φασιστικούς κοινωνικούς αυτοματισμούς της κυβέρνησης και όχι μόνο. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες στην ΑΔΕΔΥ και στη ΓΣΕΕ σφυρίζουν αδιάφορα. Ετσι, διά της σιωπής, επικροτούν όχι μόνο τους αντιεκπαιδευτικούς νόμους, αλλά και τις φασιστικές μεθόδους της κυβέρνησης. Ολη αυτή η συμπεριφορά των ηγεσιών της ΑΔΕΔΥ - ΓΣΕΕ και πολλών άλλων συνδικαλιστικών οργανώσεων είναι δυνατόν να μην επισύρει την οργή των εργαζομένων; Είναι δυνατόν οι συνεπείς συνδικαλιστές και πρώτα απ' όλους οι συνδικαλιστές που έχουν σαφή ταξική πολιτική υπέρ των εργαζομένων να μένουν παθητικοί θεατές μιας τέτοιας κατάστασης; Η παθητικότητα και η αδράνεια σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν αποτελεί συνενοχή; Η ανοχή αυτής της κατάστασης δε θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια σε τέλεια απονέκρωση του συνδικαλιστικού κινήματος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το σήμερα και το αύριο των εργαζομένων; Αρκούν μόνο η φραστική αγανάκτηση και οι παρορμητικές εκδηλώσεις ενάντια σ' αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν δώσει "γην και ύδωρ" στο κεφάλαιο και έχουν γίνει η πέμπτη φάλαγγα στο συνδικαλιστικό κίνημα;

Επειδή βέβαια οι συναισθηματισμοί από μόνοι τους δεν αλλάζουν την κατάσταση. Επειδή σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές κρίνεται η ίδια η υπόσταση του συνδικαλιστικού κινήματος. Επειδή το συνδικαλιστικό κίνημα έχει το δικό του ρόλο και το δικό του μερίδιο ευθύνης, όχι μόνο για τη λύση των προβλημάτων του σήμερα, αλλά και για την εξέλιξη της κοινωνίας, όποιος αδρανεί και ανέχεται τη σημερινή σάπια κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα, θα είναι υπόλογος στις γενιές που έρχονται.

Εκφράζοντας συνεπώς τη συνείδηση των χιλιάδων εργαζομένων που αγανακτούν και λένε ότι "δεν πάει άλλο αυτή η κατάσταση και με αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα", μεταλλάσσουμε την αγανάκτησή τους σε δράση για την αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος προς μια σαφή ταξική κατεύθυνση. Σ' αυτήν την προσπάθεια, σ' αυτό το εγχείρημα, χωράνε όλοι. Συνδικάτα και συνδικαλιστές και πάνω απ' όλους όλοι οι εργαζόμενοι που δε θέλουν να προδώσουν την τάξη τους και να γίνουν ραγιάδες στον τόπο τους.