Μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, ο στρατηγικός στόχος των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ είναι η ΟΝΕ και η "επίτευξη των στόχων της". Στην κεντρική αυτή λογική, κινείται και η ηγεσία του ΣΥΝ.

Αποτέλεσμα αυτών των στρατηγικών αποτελεί η θυελλώδης επίθεση διαρκείας, που στοχεύει στην άμεση ανατροπή όλων των δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Μπροστά στην κατάσταση αυτή, οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ και άλλων κεντρικών συνδικαλιστικών οργανώσεων, όχι μόνο δεν οργάνωσαν την αντίσταση της εργατικής τάξης, αλλά συναινούν, συμβιβάζονται και, τελικά, ευθυγραμμίζονται με τις κεντρικές επιλογές των κυβερνήσεων, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των μονοπωλίων, με ανυπολόγιστες και τραγικές συνέπειες για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργατοϋπαλλήλων και την προοπτική του συνδικαλιστικού κινήματος.

Δεν ήταν μοιραίο να φθάσουμε εδώ που φθάσαμε.Διαφορετική θα ήταν η κατάσταση, αν ήταν άλλη η στάση αυτών των ηγεσιών. Υπήρχαν δυνατότητες να υπερασπιστεί αποτελεσματικά το συνδικαλιστικό κίνημα μία σειρά δικαιώματα που χάθηκαν, να έχει μπει φραγμός στη γενικότερη αντεργατική επίθεση, να έχει ισχυροποιήσει την αγωνιστική του ενότητα. Αυτά, όχι μόνο δεν έγιναν, αλλά σαν συνέπεια αυτής της γραμμής πλεύσης και της πρακτικής των συγκεκριμένων ηγεσιών είναι η μεγαλύτερη απογοήτευση των εργαζομένων, η απομάκρυνσή τους από τα συνδικάτα. Για όλα αυτά, οι συγκεκριμένες ηγεσίες φέρνουν τεράστιες ευθύνες.

Οσο περνά ο καιρός και συνεχίζεται η ίδια κατάσταση, τα φαινόμενα αυτά μεγαλώνουν. Η πορεία εκφυλισμού και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος εντείνεται. Οι εργαζόμενοι, απ' αυτές τις ηγεσίες, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν.

Οσο κυριαρχούν αυτές οι ηγεσίες, χωρίς να συναντούν τη συντονισμένη ουσιαστική παρέμβαση και πρωτόβουλη δράση των ταξικών δυνάμεων, όχι μόνο τα προβλήματα δε θα λυθούν, αλλά θα έρθουν πιο δύσκολες μέρες και το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπει σε ανεπίστρεπτη τροχιά, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Ολοι εμείς που ανησυχούμε απ' αυτές τις εξελίξεις μπορούμε και πρέπει να αντιδράσουμε, να δείξουμε πρακτικά ότι με την ενεργητική παρέμβασή μας μπορεί να ανατραπεί αυτή η αρνητική πορεία, να δώσουμε ελπίδα και προοπτική στους εργαζόμενους.

Αναλαμβάνουμε, λοιπόν, πρωτοβουλία και κάνουμε έκκληση για συσπείρωση σε κάθε συνδικαλιστή, που θέλει να δράσει για την αντιμετώπιση των φαινομένων φθοράς και διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Ειδικά τώρα, που έρχονται νέα αντεργατικά μέτρα και προχωρούν οι αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, στις εργασιακές σχέσεις, στην υγεία, στην παιδεία, στην κοινωνική πολιτική, που στόχο έχουν να κάνουν ακόμα πιο φθηνή την εργατική δύναμη, να υποτάξουν τους εργαζόμενους.

Προχωράμε σ' αυτήν την πρωτοβουλία, συνειδητοποιώντας την ευθύνη μας ότι δεν αρκεί σήμερα, που επιδεινώνεται ραγδαία η κατάσταση, να περιοριζόμαστε σε κριτική μέσα στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά να δράσουμε συσπειρωτικά και να πάρουμε πρωτοβουλίες, ώστε να βρουν αγωνιστική διέξοδο και προοπτική η αγανάκτηση και η δυσαρέσκεια.

Για να συγκροτήσουμε έναν αγωνιστικό ταξικό πόλο στα πλαίσια του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα αποτελεί την ασπίδα των εργαζομένων, θα ανοίγει το δρόμο της αποτελεσματικής αντίστασής τους και της αντεπίθεσης στις αντιλαϊκές πολιτικές.

Δώσαμε, λοιπόν, στη δημοσιότητα έξι άξονες βασικών θέσεων της κίνησης, που σε τίτλους είναι:

1. Να αλλάξει η κατάσταση στο συνδικαλιστικό κίνημα.

2. Να αντιταχθούμε στους μηχανισμούς φθοράς.

3. Στον οδοστρωτήρα της ΟΝΕ να αντιπαραθέσουμε την ενότητά μας.

4. Να αποκαλύψουμε τον "κοινωνικό διάλογο".

5. Να υπερασπίσουμε τη δημόσια περιουσία από τις ιδιωτικοποιήσεις.

6. Να αντιπαλέψουμε ανεργία - κλειστά εργοστάσια - ερειπωμένες περιοχές. Αυτό που θέλουμε και χρειάζεται τώρα είναι να ανοίξει, όσο πιο πλατιά γίνεται, η συζήτηση στις διοικήσεις των Σωματείων, Ομοσπονδιών και Εργατικών Κέντρων. Να αναπτυχθούν τα επιχειρήματά μας στους ίδιους τους εργαζόμενους, μέσα από συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, περιοδείες και ανακοινώσεις.Να απευθυνθούμε με εμπιστοσύνη στους εργάτες, γιατί νιώθουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει διαλυμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Να έχουμε στο μυαλό μας ότι δεν αγωνιούμε, δεν προβληματιζόμαστε μόνο εμείς, αλλά όλοι οι απλοί εργατοϋπάλληλοι, ανεξάρτητα τι Θεό πιστεύουν.

Μέσα από αυτό το θαρραλέο άνοιγμα, να εκφράζεται η συμφωνία, η συμμετοχή, η συστράτευση όσων έχουν ταξική συνείδηση. Ετσι, πλατιά, με δράση και παρεμβάσεις και στα άμεσα ζητήματα της εργατικής τάξης, να πάμε σε δύο περίπου μήνες στην Πανελλαδική Σύσκεψη συνδικάτων, συνδικαλιστών, επιτροπών αγώνα και συντονιστικών, που μπορεί να βάλει τη σφραγίδα της στη σταυροφορία για εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα αγωνιστικό - ταξικό.