Τα φαινόμενα αυταρχικών - αντιδημοκρατικών επιθέσεων κυβερνητικών στελεχών, ενάντια στο λαϊκό κίνημα και στο ΚΚΕ, πυκνώνουν το τελευταίο διάστημα, ιδιαίτερα με την ένταση των κινητοποιήσεων. Πού αποσκοπεί ολόκληρη αυτή η κινδυνολογία περί "οχλοκρατίας", (αυτό το χαρακτηρισμό έδωσε ο Θ. Πάγκαλος), στο αίτημα χιλιάδων ανθρώπων για δημοψήφισμα με περιεχόμενο τις συνθήκες Μάαστριχτ - Αμστερνταμ; Αλλωστε, είναι μια μορφή έκφρασης της λαϊκής θέλησης στα πλαίσια της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Γιατί η ευθεία αντικομμουνιστική κατηγορία περί αμφισβήτησης του κοινοβουλευτισμού και διατάραξης της κοινωνικής ζωής του τόπου; Μ' αυτή τη φαιά θεωρία επιτέθηκε ο υπουργός Εξωτερικών, μπροστά στην κυβερνητική αδυναμία να σταματήσει τους μαθητικούς αγώνες, να αποτρέψει νέες κινητοποιήσεις που προετοιμάζονται, σε συνδυασμό με την επιμονή για εφαρμογή της βάρβαρης υπέρ της ολιγαρχίας πολιτικής. Η ιστορία του λαϊκού κινήματος έχει άπειρα παραδείγματα για το τι κρύβεται κάθε φορά πίσω από τον αντικομμουνισμό της αστικής τάξης και των πολιτικών της εκφραστών. Αλλωστε, ο αντικομμουνισμός είναι αιχμή της αστικής προπαγάνδας, αποτελεί μέρος της αστικής ιδεολογίας και θεωρείται το βαρύ πυροβολικό του αντιδραστικού οπλοστασίου της αστικής εξουσίας. Σ' αυτό καταφεύγουν, όταν η ίδια η ζωή αποκαλύπτει το αδύνατο και το αβάσιμο της υπεράσπισης της καπιταλιστικής κοινωνίας,της οποίας τα ιστορικά όρια έχουν ξεπεραστεί και η οποία αργοπεθαίνοντας, περιμένει τη χαριστική βολή. Αυτήν προσπαθούν οι ιδεολογικοπολιτικοί εγκέφαλοι και διαχειριστές του συστήματος να αποτρέψουν μέσα στη σήψη και τη γενική κρίση της. Επομένως, η επίθεση στον αντίπαλό τους το εργατικό και το λαϊκό κίνημα πρέπει να 'ναι "γενναία", καθολική και να χτυπά στην καρδιά, στον πυρήνα της οργάνωσης της λαϊκής πάλης, δηλαδή τους πρωτοπόρους αγωνιστές μαζί με την επίθεση στους αγώνες.Απ' αυτή την άποψη, η σαφήνεια και η ανατριχιαστική ωμότητα, με την οποία εκφράστηκε ένας υπουργός της κυβέρνησης, όπως και άλλοι συνάδελφοό του, είναι μέρος μιας πολιτικής ταχτικής που ξεδιπλώνεται οργανωμένα σε άμεση σχέση με την εφαρμογή της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής.Φαίνεται λοιπόν ότι κάτι δεν τους κάθεται καλά. Διατυμπανίζουν σ' όλους τους τόνους ότι η πολιτική τους δημιουργεί προϋποθέσεις για την αντιμετώπιση των λαϊκών προβλημάτων, ότι μ' αυτή την πολιτική θα δικαιωθούν οι λαϊκές μάζες, αλλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης που δρουν προς άγραν ψήφων, (μήπως το ΠΑΣΟΚ τι κάνει;), αντιπολιτεύονται αυτή τη μοναδικά σωστή πολιτική. Και, βεβαίως, οι λαϊκές αντιδράσεις, ως αιτία παρεμπόδισης της εφαρμογής της οφείλονται σε μια "ισχνή μειοψηφία" όπως το ΚΚΕ. Ολη η αιτία του "κακού" είναι το ΚΚΕ, και όχι η πολιτική τους.

Πράγματι κάτι δεν τους κάθεται καλά. Και προσπαθούν να οχυρωθούν. Οχι μόνο σαν κυβέρνηση, αλλά και σαν πολιτική και εξουσία. Γιατί την πολιτική και την εξουσία τη διαχειρίζεται σήμερα το ΠΑΣΟΚ, αύριο ποιος ξέρει ποιο άλλο κόμμα ή συνασπισμοί κομμάτων, αλλά αυτή η πολιτική και αυτή η εξουσία, της άρχουσας τάξης δηλαδή, πρέπει να υπάρχουν και να δρουν. Επίσης, το πολιτικό τους σύστημα περνά δοκιμασία. Οι αναζητήσεις μορφών απορρόφησης της λαϊκής δυσαρέσκειας και αποτροπής της ριζοσπαστικοποίησης των συνειδήσεων, αποδεικνύουν και τις δυσκολίες στη λειτουργία του. Βεβαίως, η κυβερνητική πολιτική, αλλά και η προοπτική που χαράσσει για το μέλλον της καπιταλιστικής κοινωνίας στην Ελλάδα, δε συμβιβάζεται με τα δικαιώματα της εργατικής τάξης των άλλων λαϊκών στρωμάτων, της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων αυτής της κοινωνίας. Εδώ, λοιπόν, βρίσκεται το "ζουμί της υπόθεσης".Ποιος είναι ο υποκινητής των αγώνων; Τα προβλήματα, που, όσο καταπιέζουν τις λαϊκές μάζες, τόσο δημιουργούν και δυναμώνουν αντίρροπες δυνάμεις ενάντια στην καταπίεση. Αυτό είναι γνωστό και στην κυβέρνηση και στην άρχουσα τάξη. Η αποκάλυψη μέσα από τους λαϊκούς αγώνες της ταξικής υπέρ της πλουτοκρατίας πολιτικής, φέρνει τις μάζες σε ευθεία αντίθεση μ' αυτή την πολιτική και τους διαχειριστές της. Την πολιτική, όμως, την επεξεργάζονται τα κόμματα. Οι λαϊκές μάζες μπορούν να κρίνουν και επιλέγουν και να εκφράζουν την αντίθεσή τους στην πολιτική που αντιστρατεύεται τα συμφέροντά τους, αλλά και να υποστηρίζουν, να ακολουθούν και να ενισχύουν την πολιτική που τα ικανοποιεί και το κόμμα που αγωνίζεται ακριβώς για την αποτροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, την αντικατάστασή της, με μια πολιτική υπέρ των συμφερόντων τους. Αυτό, όμως, ανοίγει αντίθετο δρόμο στην πορεία και την εξέλιξη της κοινωνίας απ' αυτόν, που πασχίζουν να επιβάλουν η κυρίαρχη τάξη και τα πολιτικά της κόμματα. Απ' αυτή την άποψη η ταχτική των αστικών κυβερνήσεων όποιο μανδύα και αν φορούν, είναι αντικειμενικά, στην ουσία της, μία και η αυτή. Αν ο λαός δε συμφωνεί μαζί τους τόσο το χειρότερο γι' αυτόν. Υπάρχουν τρόποι και μέθοδοι υποταγής. Ετσι κι αλλιώς η επιβολή της "ηρεμίας του τρόμου", στην κοινωνία των αστών απέναντι στη "διατάραξη αυτής της κοινωνίας από τους αγώνες" φαντάζει μεγαλόπρεπα στα μυαλά των διαχειριστών της. Αυτό προσπαθούν να κάνουν πράξη, χτυπώντας ίσια στη λαϊκή συνείδηση όχι για να την κερδίσουν, αλλά για να την τσακίσουν. Ετσι πιστεύουν ότι μπορούν, προετοιμάζοντας τις συνθήκες με την ιδεολογικοπολιτική τρομοκρατία του αντικομμουνισμού και της κατασυκοφάντησης των αγώνων τους οποίους χαρακτηρίζουν "οχλοκρατία" και αντιδραστικό φαινόμενο, να επιβάλλουν το κράτος του νόμου, της αστικής δημοκρατίας που διαχειρίζεται σ' όλες της τις εκδοχές τα συμφέροντα μιας μειοψηφίας, της ολιγαρχίας, ενάντια στην τεράστια λαϊκή πλειοψηφία που στενάζει και ασφυκτιά από την αφόρητη εκμετάλλευση και καταπίεση.

Σκοπός αυτής συνδυασμένης προπαγάνδας με το χαρακτηρισμό "αδίσταχτες δικτατορίες", (το 'πε και αυτό ο υπουργός Εξωτερικών), που επικρατούσαν στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, είναι η επιβολή, η υποταγή στη στυγνή δικτατορία των πολυεθνικών, (τέτοια είναι η αστική δημοκρατία), μέσω της δημιουργίας του φόβου στις λαϊκές μάζες για ένα πιθανό χειρότερο μέλλον. Και το επικίνδυνο σ' αυτή την ταχτική βρίσκεται ακριβώς στο ότι προετοιμάζεται το κλίμα για ό,τι μπορεί να ακολουθήσει στη συνέχεια. Η καταστολή είναι συστατικό στοιχείο της λειτουργίας του κράτους, για να επιβάλλει τους νόμους του και το απαιτούμενο μέσο, ιδιαίτερα, όταν οι νόμοι είναι αντιδραστικοί. Οταν τα προβλήματα και τα εμπόδια που ορθώνονται στο ίδιο το σύστημα και τη λειτουργία του, από τις ίδιες τις αντινομίες του και τις αντιθέσεις του, πράγμα αντικειμενικό το οποίο δημιουργεί συνθήκες παρατεταμένης κρίσης. Κρίσης οικονομικής που πρέπει να αντιμετωπιστεί με το ξεζούμισμα του λαού. Κρίσης πολιτικής που σημαίνει ότι οι μάζες δεν αντέχουν στο ξεζούμισμα. Κρίσης ηθικής που σημαίνει ότι η υπεράσπιση της αστικής πολιτικής από τους διαχειριστές της δεν πιάνει στις μάζες. Ο λαός αντιδρά, αγωνίζεται. Τότε όλα, όσα ευαγγελίζονται οι κυρίαρχοι μπορούν να πάνε στο βρόντο από τη ζημιά που μπορεί να πάθει το κεφάλαιο και η εξουσία του.

Η εργατική τάξη όπως και οι άλλες λαϊκές μάζες έχουν πείρα. Η εξασφάλιση της ενότητας δράσης τους, οι κοινοί αγώνες τους, ακόμη και αν δε φέρνουν άμεσα αποτελέσματα ως προς την κατάκτηση των διεκδικήσεών τους, η αλληλεγγύη μεταξύ τους, η δύναμη του δίκιου τους, είναι στοιχεία ικανά να αντιμετωπίσουν κάθε μηχανισμό, αλλά και κάθε σκέψη για την επιβολή της όποιας μορφής χειραγώγησης. Κάθε εμπόδιο που πνίγει τη "φωνή του πόνου". Γιατί ο "πόνος" μπορεί προσωρινά να υπομένεται, αλλά το πνίξιμο της εκδήλωσής του δημιουργεί συνθήκες και προϋποθέσεις για θάνατο. Και το λαϊκό κίνημα δε θέλει να πεθάνει. Αλλα για να μην πεθάνει πρέπει να διεκδικεί, να φωνάζει, να αντιστέκεται σε κάθε επέλαση ενάντιά του. Μπορεί να δίνεται απάντηση καθημερινά, πιο μαζική, πιο αποφασιστική, πιο δυνατή και μαχητική για κάθε πράγμα που μας ανήκει και μας το στερούν. Για την ελευθερία να αναπνέουμε και να ζούμε σαν Ανθρωποι, για να μπορούμε να δουλεύουμε, να μορφωνόμαστε, να είμαστε υγιείς, να διατηρούμε την αξιοπρέπεια της αξίας που έχει το τσάκισμα κάθε ζυγού υποταγής στους κυρίαρχους. Να σταματήσουμε τη φτώχεια, την πείνα, τα ναρκωτικά, την πορνεία, τα παιδιά των φαναριών, τη δυστυχία που μεγαλώνει γύρω μας και φωλιάζει αναπαραγόμενη στη σύγχρονη κοινωνία. Σ' αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος, από τη λαϊκή δράση σ' ένα μέτωπο πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και την εξουσία που την ασκεί. Αντισταθείτε, διεκδικήστε, αντεπιτεθείτε!

Ο λαλίστατος, του: "πιστεύομεν και εις τη... Δημοκρατίαν", Γεώργιος Παπανδρέου, αναφερόμενος στους "χαρισματικούς" ηγέτες, στους οποίους περιελάμβανε, προφανώς και τον εαυτό του, έλεγε ότι "φέρουν τη σφραγίδα της δωρεάς". Ωραία υποτίθεται ως φράση, που παραπέμπει, όμως, σε κάτι μεταφυσικό, ωσάν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ή, την επιλεκτική διανομή χαρισμάτων από τις Μοίρες.

Ετσι, μετά τον ενανθρωπισμό του ανθρωποθεού, αυτοί αυτοθεοποιούνται, ως διαδοχικές μετενσαρκώσεις που καταλήγουν στην ανάδειξη του Δαλάι Λάμα. Οι ίδιοι αποδέχονται αυτόν τον μεσσιανικό προορισμό, με την έννοια που ο βασιλιάς- Ηλιος έμεινε στην ιστορία με τη φράση του: "Το κράτος είμαι εγώ και μετά απομένει το χάος... ".

Από την πλευρά τους αφελείς υπήκοοι, δέχονται την παραπλάνηση των μύθων, του τύπου: "Ο εξαδάκτυλος που θα πάρει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά". Αυτοί οι αφελείς, μοιάζει να αναζητούν ακόμη και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αυτόν τον ένα, τον μοναδικό, το χαρισματικό, τον αναντικατάστατο, σαν κι αυτόν που περιγράφει σκωπτικά και καυστικά ο Κώστας Βάρναλης: "Να χαμ' ένα βασιλιά/ για να μας θαμπώνει, / με λειρί στο κούτελο και φωνή τρομπόνι!".

Στη θέση αυτού του μεσσιανισμού που προϋποθέτει αμφίδρομη σχέση του μεγάλου "χαρισματικού" μύστη και των πιστών του, ακένωτη πηγή ατέρμονης ανανέωσης και ανάδειξης ηγετών, παραμένουν η ζωή και οι κοινωνικοί αγώνες, μέσα από τους οποίους βγαίνουν οι μπροστάρηδες, που διαλύουν τους μύθους, περί των χρισμένων "άνωθεν" και υποστηριζόμενων έξωθεν, ως "αναντικατάστατων".