"Χαρισματικοί" ηγέτες επιλογής "εξ επιφοιτήσεως"

"Χαρισματικοί" ηγέτες επιλογής "εξ επιφοιτήσεως"

Του Γιώργου Κ. ΤΣΑΠΟΓΑ

Ο λαλίστατος, του: "πιστεύομεν και εις τη... Δημοκρατίαν", Γεώργιος Παπανδρέου, αναφερόμενος στους "χαρισματικούς" ηγέτες, στους οποίους περιελάμβανε, προφανώς και τον εαυτό του, έλεγε ότι "φέρουν τη σφραγίδα της δωρεάς". Ωραία υποτίθεται ως φράση, που παραπέμπει, όμως, σε κάτι μεταφυσικό, ωσάν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος, ή, την επιλεκτική διανομή χαρισμάτων από τις Μοίρες.

Αυτοί οι "χαρισματικοί", στον τομέα της πολιτικής, της εκκλησίας, της διανόησης και συνολικά παντός του επιστητού, είναι ωσάν να μην προήλθαν από την κοινή μήτρα της κοινωνίας, έχοντας, βέβαια, τις γονιδιακές τους καταβολές, αλλά με "άνωθεν" αποστολή να μας σώσουν.

Ετσι, μετά τον ενανθρωπισμό του ανθρωποθεού, αυτοί αυτοθεοποιούνται, ως διαδοχικές μετενσαρκώσεις που καταλήγουν στην ανάδειξη του Δαλάι Λάμα. Οι ίδιοι αποδέχονται αυτόν τον μεσσιανικό προορισμό, με την έννοια που ο βασιλιάς- Ηλιος έμεινε στην ιστορία με τη φράση του: "Το κράτος είμαι εγώ και μετά απομένει το χάος... ".

Αυτοί οι "χαρισματικοί" ηγέτες, που αναδύονται, δεν απευθύνονται σε οπαδούς και σκεπτόμενους πολίτες, αλλά καλλιεργούν και ενισχύουν τους μύθους, περιστοιχιζόμενοι από υμνωδούς που καίουν, επ' ανταλλάγματι, λιβανωτό.

Από την πλευρά τους αφελείς υπήκοοι, δέχονται την παραπλάνηση των μύθων, του τύπου: "Ο εξαδάκτυλος που θα πάρει την Πόλη και την Αγιά Σοφιά". Αυτοί οι αφελείς, μοιάζει να αναζητούν ακόμη και στα εξωτερικά χαρακτηριστικά, αυτόν τον ένα, τον μοναδικό, το χαρισματικό, τον αναντικατάστατο, σαν κι αυτόν που περιγράφει σκωπτικά και καυστικά ο Κώστας Βάρναλης: "Να χαμ' ένα βασιλιά/ για να μας θαμπώνει, / με λειρί στο κούτελο και φωνή τρομπόνι!".

Στη θέση αυτού του μεσσιανισμού που προϋποθέτει αμφίδρομη σχέση του μεγάλου "χαρισματικού" μύστη και των πιστών του, ακένωτη πηγή ατέρμονης ανανέωσης και ανάδειξης ηγετών, παραμένουν η ζωή και οι κοινωνικοί αγώνες, μέσα από τους οποίους βγαίνουν οι μπροστάρηδες, που διαλύουν τους μύθους, περί των χρισμένων "άνωθεν" και υποστηριζόμενων έξωθεν, ως "αναντικατάστατων".