Για την Κούβα, το 1996 ήταν ένας χρόνος που έδειξε ότι η οικονομική ανάκαμψη προχωρά και στερεώνεται.

Ο "τελείως γενικός", αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή την έκφραση, αριθμός είναι χαρακτηριστικός: Σε σύγκριση με το 1995, το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν της Κούβας αυξήθηκε, το 1996, κατά 7,8%.

Η αύξηση αυτή είναι πολύ σημαντική για πολλούς λόγους, από τους οποίους αναφέρουμε μερικούς.

1) Είναι σημαντικά μεγαλύτερη από το αναμενόμενο 5%.

2) Είναι σημαντικά μεγαλύτερη από το μέσο όρο της περιοχής, που ήταν όχι άνω του 3%.

3) Εχει υψηλό "βαθμό πραγματικότητας", καθώς η Κούβα ανήκει στις χώρες της Λατινικής Αμερικής, που έχουν χαμηλό δημογραφικό δείκτη.

4) Αποτελεί την τρίτη κατά συνεχή σειρά ετήσια αύξηση του ΑΕΠ, με επακόλουθο ήδη ορατά συσσωρευτικά αποτελέσματα. Εάν λάβουμε υπόψη μας και την αύξηση του 1994 (+2,5%) και του 1995 (+5%), τότε, στα τρία τελευταία χρόνια, το ΑΕΠ της Κούβας έχει ήδη αυξηθεί κατά 16%, πράγμα καθόλου ασήμαντο για μια χώρα, που, ακόμη εντελώς πρόσφατα, κινδύνευε να σβήσει εντελώς από το χάρτη.

Η τελευταία ένδειξη έχει μεγάλη σημασία. Αν λάβουμε υπόψη μας ότι το ΑΕΠ της Κούβας μειώθηκε στην περίοδο 1989 - 1993 κατά 38%, δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι ο βαθμός κάλυψης της μείωσης είναι ήδη πολύ σημαντικός.

Οι ενδείξεις κατά τομείς δεν είναι λιγότερο χαρακτηριστικοί.

Η βιομηχανία ήταν από τους λιγότερο τυχερούς τομείς. Η αύξησή της ήταν μόνο 7,8%, έναντι του 9% που αναμενόταν. Η απόσταση οφείλεται στο ότι μερικοί τομείς δεν κατόρθωσαν να εξασφαλίσουν την αναγκαία χρηματοδοτική βάση, πράγμα που χρησιμεύει και ως πιθανότατα χρήσιμος "υπενθυμιστής" στους Κουβανούς ότι οι δυσκολίες αρχίζουν μόνο να ξεπερνιούνται. Από την άλλη μεριά, ακριβώς στη βιομηχανία, όπου η ζημιά της πρόσφατης οικονομικής κατάρρευσης ήταν ιδιαίτερα σοβαρή, τα σημάδια της ανάκαμψης είναι ήδη ιδιαίτερα φανερά. Το 1996, η βιομηχανία της Κούβας παρήγαγε, για 10.000.000 κατοίκους, τα εξής:

1996 / 1995

Ζάχαρη (τόνοι) 4.446.000 +33,6%

Πετρέλαιο (τόνοι) 1.863.000 +31,2%

Νίκελ (τόνοι) 55.800 +30,7%

Λιπάσματα (τόνοι) 259.000 +20,3%

Υφάσματα (τ. μέτρα) 52.500.000 +18,0%

Χάλυβας (τόνοι) 240.000 +17,0%

Ηλεκτρενέργεια (GWH) 12.002 +5,0%

Είναι φανερό ότι τα επίπεδα πριν την κρίση του 1990 - '93 πλησιάζονται όλο και πιο πολύ. Στον τομέα του νίκελ και του πετρελαίου, τα επίπεδα παραγωγής είναι ήδη επίπεδα - ρεκόρ.

Στον τομέα της αγροτικής οικονομίας, η εικόνα είναι πιο ενθαρρυντική. Η συνολική αύξηση της παραγωγής της ήταν 17,3%, έναντι του 9% που αναμενόταν. Η παραγωγή φρούτων και λαχανικών έφτασε τους 1.568.000 τόνους (+28,6%), ενώ η παραγωγή κηπευτικών τους 610.300 (+29,9%). Η παραγωγή ρυζιού, βασικού στοιχείου της εθνικής διατροφής, έφτασε τους 252.400 τόνους (+55,2%). Η εξέλιξη αυτή έχει μεγάλη σημασία, όχι μόνο για την αντιμετώπιση της, ως πρόσφατα έντονης, έλλειψης τροφίμων, αλλά και γιατί συμβάλλει στη βελτίωση των εξαγωγικών ισορροπιών. Η σημασία μεγαλώνει παραπέρα αν κανείς σκεφθεί τις μεγάλες ζημιές που προκάλεσαν ειδικά στον κλάδο αυτό το 1996 μερικοί ασυνήθιστα βίαιοι κυκλώνες.

Οι γενικοί οικονομικοί δείκτες έχουν, επίσης, σημειώσει πολύ σημαντική βελτίωση. Η παραγωγικότητα της εργασίας αυξήθηκε κατά 8,5%. Η χώρα απομακρύνθηκε ακόμη περισσότερο από το νομισματικό χάος. Η θέση του πέσο στερεώθηκε. Το 1995, η μέση ισοτιμία του με το δολάριο ήταν 1 / 32,1, ήδη το ένα τρίτο, ίσως, εκείνης του 1994. Το 1996, η μέση ισοτιμία του ήταν 1 / 19,2. Η απομάκρυνση από το νομισματικό χάος φάνηκε και από την πτώση των τιμών στις αγροτικές αγορές, όπου η συνολική αξία των πωλήσεων μειώθηκε σημαντικά, ενώ ο όγκος των πωλήσεων αυξήθηκε σημαντικά. Οι πωλήσεις βιομηχανικών αγαθών στον πληθυσμό αυξήθηκαν σημαντικά, ενώ ανακόπηκε και, προφανώς, αναστράφηκε η καθοδική πορεία των εισοδημάτων, τόσο των ονομαστικών, όσο και των πραγματικών.

Ολα, συνεπώς, βαδίζουν ανέφελα; Δε μοιάζει αυτό σαν πολύ ωραίο για να είναι αληθινό για μια χώρα που, ως πρόσφατα, ξεψυχούσε και είναι πάντα σε δύσκολη θέση;

Ας αρχίσουμε από τη θετική πλευρά.

Συνήθως, αφήνουμε απαρατήρητο (και, ίσως, το ίδιο κάνουν και πολλοί Κουβανοί) κάτι που θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε μικρό θαύμα: Το ότι, δηλαδή, υπάρχει οικονομική άνοδος χωρίς εξάπλωση της μαζικής περιθωριοποίησης. Αντίθετα, και αυτοί που, λόγω της ασφυκτικής οικονομικής κρίσης, είχαν περιθωριοποιηθεί, βαθμιαία αποκαθίστανται - φαινόμενο μοναδικό στη Λατινική Αμερική και εξαιρετικά σπάνιο αλλού.

Το ότι η οικονομική ανάκαμψη καταλήγει στη βελτίωση της κατάστασης των πλατιών στρωμάτων του πληθυσμού είναι αυταπόδεικτο. Οσοι επισκέφθηκαν τη χώρα το 1993 και διαβάζουν μερικές σημερινές περιγραφές (συχνότατα, γραμμένες με την πρόθεση να δείξουν πόσο κακή είναι η κατάσταση) βλέπουν χωρίς καμία δυσκολία μια τεράστια βελτίωση. Ενδείξεις της είναι μερικοί δείκτες που δεν τους δείχνουν οι στατιστικές: Η δραστική μείωση ή, κατά τόπους, εξάλειψη των διακοπών ρεύματος, η βελτίωση των συγκοινωνιών (που πάντα στην Κούβα αντιμετώπιζαν όχι λίγα προβλήματα και που, με την κρίση, είχαν τελείως παραλύσει), η λειτουργία εστιατορίων (και, μάλιστα, με αρκετή κίνηση) εκεί όπου δεν υπήρχε απολύτως τίποτε κλπ.

Αλλά και οι στατιστικές δεν είναι χωρίς αξιόλογα στοιχεία. Δεν είναι, ασφαλώς, χωρίς άμεση σχέση με την πορεία της οικονομικής ανάκαμψης το γεγονός ότι, το Σεπτέμβρη του 1996, όλα τα 2.700 σχολεία της Κούβας άνοιξαν κανονικά με αναλογία καθηγητών και μαθητών 1 / 13, τη χαμηλότερη, ίσως, στον κόσμο. Ούτε το ότι, το Νοέμβρη του 1996, η Κούβα έφτασε το χαμηλότερο βαθμό παιδικής θνησιμότητας στην ιστορία της (8/1.000 ζωντανές γεννήσεις).

Σοβαρή ένδειξη βελτίωσης της κατάστασης του πληθυσμού είναι και το ότι, στη διάρκεια του 1996, οικοδομήθηκαν 45.000 κατοικίες από τον κρατικό και το συνεταιριστικό τομέα και πάνω από 5.000 από τον ιδιωτικό.

Αλλά, ας είμαστε ρεαλιστές. Τα προβλήματα είναι πάντα μεγάλα και σοβαρά.Το πρώτο και το πιο μεγάλο - οι ΗΠΑ - παραμένει και θα παραμένει και στο μέλλον. Ακόμη περισσότερο: Οι ΗΠΑ το 1996 προσπάθησαν να σφίξουν ακόμη περισσότερο τη θηλιά του αποκλεισμού γύρω από την Κούβα. Η προσπάθεια δεν έφερε πολλά αποτελέσματα, όπως δείχνει και το γεγονός ότι οι συμφωνίες για επενδύσεις το 1996 ήταν 260 έναντι 212 το 1995 - αλλά ποιος ξέρει τι τέξεται η επιούσα;

Από την άλλη μεριά, θα ήταν χονδροειδές λάθος να νομίσει κανείς ότι η οικονομία της Κούβας είναι μια οικονομία ισχυρή που βαδίζει σταθερά. Στην πραγματικότητα, μοιάζει με έναν άνθρωπο που πέρασε μια θανάσιμη ασθένεια από την οποία γλίτωσε ως εκ θαύματος και τώρα μόλις αρχίζει να κινεί και πάλι τα μέλη του. Τα οικονομικά προβλήματα είναι πάντα τεράστια. Αν είναι αλήθεια ότι η αποδοτικότητα έχει φανερά πια αυξηθεί, είναι επίσης αλήθεια ότι ο δρόμος της είναι ακόμη πολύ μακρύς. Είναι επίσης αλήθεια ότι, για την ώρα, μιλάμε για ανάκαμψη, όχι για πρόοδο. Η Κούβα βαθμιαία επιστρέφει στα χαμένα της επίπεδα - αλλά 10 χρόνια αργότερα και σε συνθήκες εντελώς (και δυσμενώς) αλλαγμένες.

Εκτός αυτού, μπροστά στη χώρα βρίσκεται μια παγίδα κυριολεκτικά σατανική, τόσο σατανική που συνήθως μας διαφεύγει: Τα προβλήματα της επιτυχίας.

Πρόκειται για τεράστιο και δαιδαλώδες κεφάλαιο. Εδώ, θα μας απασχολήσει μόνο η οικονομική του πλευρά.

Πιστεύουμε ότι μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε πως τα βραχυπρόθεσμα δάνεια, των οποίων πλησιάζει η ώρα της έναρξης εξόφλησης, δεν είναι μικρό πρόβλημα. Η ίδια η έναρξη της συστηματικής κίνησης της οικονομικής ζωής δημιουργεί νέες ανάγκες (π.χ., ανάγκες σε ενέργεια, σε εξαρτήματα, σε λιπαντικά κλπ.), τις οποίες, για να αναφέρουν οι αρμόδιοι, κάποιο λόγο θα έχουν. Το εξωτερικό εμπόριο έχει και αυτό τις παγίδες του: Η συστηματική προσπάθεια διεύρυνσης των εξαγωγών δεν έμεινε χωρίς επιτυχία το 1996, καθώς οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 33%. Ωστόσο, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς επιπτώσεις και στις εισαγωγές, που αυξήθηκαν κατά 33,2% - αυξάνοντας ένα εμπορικό έλλειμμα που μπορεί να έχει συνέπειες.

Η μέχρι σήμερα πορεία δείχνει ότι η "ειδική περίοδος" πλησιάζει στο τέλος της. Τώρα αρχίζει η επομένη "ειδική περίοδος", εκείνη που θεωρείται κανονική. Με άλλα λόγια, μόνιμη.

Θανάσης ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

Στις 1 - 2 Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα το 5ο Συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών, αγροτών, ειδικών υπαλλήλων και απεργιακών επιτροπών, το οποίο συγκάλεσε η Εκτελεστική Επιτροπή Ρωσίας των Σοβιέτ και το Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας. Κατά την έναρξη του συνεδρίου ήταν παρόντες 163 αντιπρόσωποι από 37 περιοχές της Ρωσίας.

"Γιατί δεν είναι συνέδριο απλώς των εργατών, όπως, ας πούμε, αυτό που έγινε υπό την αιγίδα του ΚΚΡΟ, αλλά συνέδριο των Σοβιέτ των εργατών, αγροτών κλπ.; Τι δομές είναι αυτές;", ρώτησα εκ μέρους του "Ρ" τον Α γραμματέα της ΚΕ του ΚΕΚΡ, Βίκτορ Τιούλκιν.

"Είναι συνέδριο ακριβώς των Σοβιέτ, διότι συγκέντρωσε όχι μόνο τους δραστήριους εργάτες, που είναι δυσαρεστημένοι από τη σημερινή κατάσταση στην οικονομία, όχι απλώς τους αγωνιστές κατά του καθεστώτος, αλλά και κείνους, που συμμετέχουν στην οργανωμένη πάλη. Μεταξύ των αντιπροσώπων είναι εκπρόσωποι διαφόρων δομών του εργατικού κινήματος. Πρόκειται για τα Σοβιέτ εργατών, τα εργατικά συνδικάτα, τις απεργιακές επιτροπές, τις επιτροπές αντίστασης... Το συνέδριο διοργανώνει η Εκτελεστική Επιτροπή Ρωσίας των Σοβιέτ, η οποία εκλέχτηκε στο προηγούμενο συνέδριο, πριν από δυο χρόνια. Νομίζω ότι θα υποβληθεί σήμερα σε κριτική, γιατί δε δούλεψε αρκετά καλά και μικρές είναι για την ώρα οι δυνάμεις και η πείρα της", εξήγησε ο Τιούλκιν.

Κύριο θέμα στην ημερήσια διάταξη ήταν η έκθεση δράσης της Εκτελεστικής Επιτροπής Ρωσίας των Σοβιέτ για τη δουλιά, την κατάσταση και την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και για την προετοιμασία της πανρωσικής πολιτικής απεργίας. Την εισήγηση παρουσίασε ο πρόεδρος της Εκτελεστικής Επιτροπής, εργάτης - θερμαστής Βίκτορ Καλούγκιν. Το συνέδριο διαπίστωσε ότι στη χώρα ολοκληρώθηκε πρακτικά η διαδικασία καπιταλιστικοποίησης. Ο καπιταλισμός, η αστική τάξη ενισχύουν τις θέσεις τους, οξύνοντας συνάμα την κρίση σε όλους τους τομείς της ζωής του λαού. Η Ρωσία ολισθαίνει όλο και περισσότερο στην προβιομηχανική περίοδο, έγινε η πιο αδύνατη από τις πυρηνικές δυνάμεις, εξάρτημα πρώτων υλών της Δύσης, άρχισε η διαδικασία διαμελισμού της. Αντίσταση στις δυνάμεις της καταστροφής προβάλλουν οι κομμουνιστικές, πατριωτικές δυνάμεις κι ένα τμήμα της εργατικής τάξης. Εντάθηκε κάπως οοικονομικός αγώνας των εργαζομένων. Βασικό αίτημα των απεργιών είναι η καταβολή των μισθών, επιδομάτων, συντάξεων. Ο αγώνας αποχτάει όλο και μεγαλύτερη ένταση. Ο αντιπρόσωπος του συνδικάτου "Ζαστσίτα" από την πόλη Αρζαμάς, Βίκτορ Γκάμοφ, επισήμανε ότι τον περασμένο χρόνο παραβρέθηκε σε πολλές απεργίες στη χώρα και διαπίστωσε ότι σκληραίνει η πάλη των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους. Και, όπως σημείωσε ο εργάτης Α. Σμιρνόφ από την πόλη Περμ, οι εργάτες κατανόησαν ότι μόνο με τις απεργίες και τις απεργίες πείνας δεν είναι δυνατό να αντιμετωπιστεί το καθεστώς. Χρειάζονται αποτελεσματικότερες και ριζοσπαστικότερες ενέργειες.

Αναλύοντας την κατάσταση της εργατικής τάξης, πολλοί αντιπρόσωποι επισήμαναν, και αυτό αντανακλάται και στην απόφαση, ότι στον εργατικό χώρο εμφανίστηκαν αρνητικές τάσεις: συνεχίζεται η διεργασία αποσύνθεσης της εργατικής τάξης, μειώνεται η αριθμητική της δύναμη, οι εργαζόμενοι χωρίζονται σε ευκατάστατους και λιγότερο ευκατάστατους. Σ' αυτό συντελεί και το ιδεολογικό έλλειμμα του πληθυσμού και η ψυχολογική πίεση από μέρους του σημερινού καθεστώτος. Σήμερα στη Ρωσία οι εργάτες, ιδιαίτερα οι εργάτες γης, υφίστανται τη μεγαλύτερη εκμετάλλευση και καταπίεση. Την ίδια ώρα, παρά την εντεινόμενη καταπίεση και τον εκφυλισμό, η εργατική τάξη παραμένει η βασική παραγωγική δύναμη της κοινωνίας, το κύριο προοδευτικό της τμήμα και ο εν δυνάμει απελευθερωτής της.

Από την άλλη μεριά, και οι αντιπρόσωποι εργάτες, και ο Τιούλκιν σημείωσαν ότι σήμερα δεν υπάρχουν στη Ρωσία σημάδια επαναστατικής κατάστασης. Οπως είπε ένας ομιλητής, "οι ιθύνοντες μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, οι μάζες θέλουν, αν και δεν μπορούν τίποτα". Αυτό έδειξαν τα αποτελέσματα των βουλευτικών και προεδρικών εκλογών. Το συνέδριο παραδέχτηκε ότι δεν υπάρχει σήμερα ένα "ισχυρό επαναστατικό κόμμα, ικανό να σταθεί επικεφαλής των εργαζομένων. Το εργατικό κίνημα έχει οργανωθεί από τα κάτω με ερασιτεχνικές επιτροπές, σοβιέτ, συνδικάτα τύπου "Ζαστσίτα"". "Ο οπορτουνισμός είναι ο κύριος εχθρός της εργατικής τάξης", είπε ο προσκεκλημένος στο συνέδριο, πρόεδρος του Πανουκρανικού Σοβιέτ Εργατών, Σ. Μπονταρένκο. Στο θέμα αυτό αναφέρθηκαν και άλλοι σύνεδροι, σημειώνοντας ότι το εργατικό κίνημα έχει προσβληθεί από τον οπορτουνισμό, το συμβιβασμό με την άρχουσα τάξη, την αστική τάξη. Το συνέδριο επισήμανε κριτικά ότι "το εργατικό κίνημα είναι ανοργάνωτο και δεν έχει σαφή πολιτικό προσανατολισμό. Δεν είναι επαναστατικό. Το εργατικό κίνημα, τα πιο δραστήρια τμήματά του, το ΚΕΚΡ, το Ενωμένο Μέτωπο Εργαζομένων, τα συνδικάτα "Ζαστσίτα", τα Σοβιέτ, οι επιτροπές κλπ., παρ' όλη την αρκετά μεγάλη και χρήσιμη δουλιά, βρίσκονται στην αρχή της οργανωτικής και πολιτικής συγκρότησης και μπορούν να εκπληρώσουν πολύ περιορισμένα καθήκοντα στο δρόμο της πανρωσικής πολιτικής απεργίας".

Στην απόφαση "Για την εφαρμογή του προγράμματος κατάληψης της εξουσίας από τους εργαζομένους και την κατάσταση του εργατικού κινήματος στο ρόλο προς την πανρωσική πολιτική απεργία" το συνέδριο καθόρισε ως κύριο στόχο της δουλιάς για τα επόμενα δυο χρόνια τη συγκρότηση μικρών, αλλά πραγματικά δραστήριων κέντρων στις κολεκτίβες εργαζομένων, τη συνενωσή τους σε επίπεδο περιοχών και ολόκληρης της χώρας με το κομμουνιστικό κίνημα, με το ΚΕΚΡ. Το συνέδριο καθόρισε και τις βασικές προτεραιότητες για την περίοδο 1997 - 1998: Δυνάμωμα και ανάπτυξη των εν λειτουργία οργανώσεων, συσπείρωσή τους με βάση το υπάρχον Πρόγραμμα κατάληψης της εξουσίας στη Ρωσία από τους εργαζομένους, ενεργός δουλιά για την παροχή πρακτικής βοήθειας και ηθικής, νομικής, πολιτικής, οργανωτικής και υλικής υποστήριξης των εργατικών κολεκτίβων στον αγώνα για τα δικαιώματά τους, προώθηση του Τύπου για την εργατική τάξη, παροχή βοήθειας στη δημιουργία Σοβιέτ, επιτροπών εκεί που δεν υπάρχουν, οικονομική και πολιτική μόρφωση των εργατών και υπαλλήλων, μελέτη και ανάλυση της κατάστασης της εργατικής τάξης και των διεργασιών μέσα στο εργατικό κίνημα. Κάλεσε να αποκαλύπτονται οι προβοκατόρικες εκκλήσεις για άμεσες, απροετοίμαστες μαζικές κινητοποιήσεις, εξηγώντας στις μάζες ότι σκοπός τέτοιων εκκλήσεων είναι η πλήρης συντριβή του αδύναμου, απροετοίμαστου εργατικού κινήματος και η εδραίωση για πολλά χρόνια της εξουσίας του σημερινού καθεστώτος. Υπογραμμίστηκε ιδιαίτερα το ζήτημα της ανταλλαγής πείρας των εργαζομένων της Ρωσίας με τους εργαζομένους των αδελφών λαών της ΕΣΣΔ. Κύριο σύνθημά τους παραμένει το "Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!".

Το συνέδριο αποφάσισε, επίσης, να δημιουργηθεί ένα Πληροφοριακό - Αναλυτικό Κέντρο για το εργατικό κίνημα, το οποίο θα γενικεύει την πείρα της πάλης της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, θα κάνει προβλέψεις για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και την πορεία της προετοιμασίας για την πανρωσική πολιτική απεργία. Αποφασίστηκε η συμμετοχή στη συνδικαλιστική κινητοποίηση στις 27 Μάρτη, αξιοποιώντας τη για την προπαγάνδιση των πολιτικών στόχων του Συνεδρίου των Σοβιέτ εργατών, αγροτών, ειδικών υπαλλήλων και απεργιακών επιτροπών και για το πέρασμα στα πολιτικά αιτήματα. Υποστηρίχτηκε η πρωτοβουλία των γραμματέων της ΚΕ του ΚΕΚΡ για τη διεξαγωγή Διεθνούς Συνδιάσκεψης κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων το Νοέμβρη 1997 στο Λένινγκραντ. Το συνέδριο καθόρισε και τα άμεσα συνθήματα: "Ειρήνη! Ψωμί! Μισθός! Σύνταξη!", "Να παραιτηθούν ο Γιέλτσιν και η κυβέρνηση!", "Η Ρωσία δεν είναι αποικία! Δεν είμαστε δούλοι!", "Εργάτες και αγρότες, υπάλληλοι και διανοούμενοι, ενωθείτε στον αγώνα ενάντια στο πουλημένο καθεστώς Γιέλτσιν - Τσερνομίρντιν!", "Μπροστά προς την πανρωσική πολιτική απεργία!", "Ζήτω η εξουσία των Σοβιέτ των εργαζομένων!".

Το συνέδριο υιοθέτησε και μια σειρά άλλα ντοκουμέντα, όπως: "Η κοινωνικοπολιτική κατάσταση στη Ρωσική Ομοσπονδία", "Η στάση απέναντι στον κρατικό προϋπολογισμό της Ρωσικής Ομοσπονδίας για το 1997", "Για τις διαδηλώσεις", "Η κατάσταση και ενίσχυση του εργατικού κινήματος στην πορεία προετοιμασίας για την πανρωσική πολιτική απεργία", "Για τη δουλιά στα συνδικάτα", "Για το σχέδιο του κώδικα νόμων για την εργασία" και "Για τη διατήρηση του συνασπισμού "Κομμουνιστές - Εργαζόμενη Ρωσία - Για τη Σοβιετική Ενωση".

Τέλος, με μεγάλο ενθουσιασμό οι αντιπρόσωποι και οι προσκεκλημένοι δέχτηκαν τα χαιρετιστήρια μηνύματα προς το συνέδριο των συνδικάτων της Ελλάδας και του Νέου Κομμουνιστικού Κόμματος Γιουγκοσλαβίας. Η ταξική αδελφική αλληλεγγύη σ' αυτούς τους δύσκολους για τους εργαζόμενους της Ρωσίας καιρούς είναι πράγματι πολύτιμη, δίνει νέες δυνάμεις να συνεχίσει τον αγώνα ως την τελική νίκη.

Ναντιέζντα ΓΚΑΡΙΦΟΥΛΙΝΑ

Στην κουβανέζικη βιομηχανία, όπου η ζημιά της πρόσφατης οικονομικής κατάρρευσης ήταν ιδιαίτερα σοβαρή, τα σημάδια της ανάκαμψης είναι σήμερα ιδιαίτερα φανερά