Ενας νεαρός στρατηγός που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, ένας ηλικιωμένος κουρασμένος συγγραφέας δημοσιογράφος, που θέλει να τον αποχαιρετήσει για πάντα, μια ανύπαντρη γυναίκα, που ψάχνει έναν πατέρα, έναν εραστή, μια αλήθεια, θα γνωριστούν στο Μεξικό του Πάντσο Βίλα και θα ζήσουν μια ρομαντική, επική, απαισιόδοξη, αλλά και συγκινητική ανθρώπινη περιπέτεια. "Ο γέρο Γκρίνγκο",είναι ο ήρωας ενός μυθιστορήματος του εξαιρετικού Λατινοαμερικάνου συγγραφέα Κάρλος Φουέντε, είναι ένας ήρωας γοητευτικός, πικραμένος, βαριεστημένος από όλους και απ' όλα, ένας κουρασμένος ήλιος που θέλει να "δύσει" μακριά από το κοινό του, τους δικούς του, την πατρίδα του. Μια άλλη χώρα, ένα άλλο χώμα, χώμα ματωμένο και ποτισμένο από δάκρυα, γυρεύει για να γύρει ειρηνικά το κεφάλι και να κλείσει τα μάτια. Μάτια που τόσα πολλά ανιαρά αντίκρισαν. Ο Αμβρόσιος Μπιρς, ο γερο - Γκρίνγκο, υπήρξε, έζησε, έγραψε άρθρα και βιβλία, και, ξαφνικά το 1913 στα 71 του χρόνια πήγε στο Μεξικό και χάθηκαν τα ίχνη του μέσα στη δίνη της επανάστασης. Ο συγγραφέας Κάρλος Φουέντες και ο τιμημένος με Οσκαρ καλύτερης ταινίας Λουίς Πουέντζο, με παραγωγό και πρωταγωνίστρια την Τζέιν Φόντα, αναπλάθουν την εποχή, ανασταίνουν τη χώρα και ζωντανεύουν την ιστορία τριών ανθρώπων, ανθρώπων διαφορετικών που συνδέονται σε μια δύσκολη ηρωική εποχή. Στην ταινία, όπως και στο βιβλίο, η ανύπαντρη γυναίκα, η γεροντοκόρη, είναι ο συνδετικός κρίκος των δυο ανδρών, αλλά κι αυτή που μας αφηγείται την ιστορία και επικεντρώνει σ' αυτήντου Μεξικού και του γερο - Γκρίνγκο. Ο ευαίσθητος λόγος της κινεί το ενδιαφέρον μας από την πρώτη στιγμή και επικεντρώνει την προσοχή μας στο ζήτημα της ταυτότητας και της γενικότερης συμπεριφοράς του Αμβρόσιου Μπιρς. Αυτός, ένας εκκεντρικός και καθόλου κυνικός Αμερικανός, αναζητά τη λύτρωση που έρχεται μόνον με το θάνατο, τον οποίον προκαλεί. Ακόμα και σ' αυτήν την ταραγμένη από την επανάσταση χώρα, ο θάνατος τον προσπερνά πολλές φορές και δε δίνει σημασία στις προκλήσεις του. Η χαριτωμένη γεροντοκόρη θα δώσει νόημα στη ζωή του, ένα νόημα που προ πολλούείχε χάσει. Θα τον γοητεύσει, θα την αγαπήσει και θα γίνει γι' αυτόν η χαμένη του κόρη. Ενώ για την ίδια τη γυναίκα, ο ατρόμητος αλλά κουρασμένος "γερο - Γκρίνγκο", θα πάρει τη θέση, θα γίνει ένα υποκατάστατο του πατέρα της, που ενώ είχε εγκαταλείψει την οικογένειά του, εκείνη το έκρυβε και μέχρι το τέλος ισχυριζόταν ότι ο στρατηγός - πατέρας της πέθανε ένδοξα στο πεδίο της μάχης υπερασπιζόμενος την πατρίδα του! Μια γυναίκα ανάμεσα σε δυο άνδρες, μια γυναίκα μέσα σε μια ξένη χώρα, θα βρει ό,τι είχε ζητήσει: την αλήθεια του ψέματος, απορρίπτοντας το ψέμα της αλήθειας, που εκείνη είχε υιοθετήσει. Από το MEGA στη 01.00.

Από τη ΝΕΤ στις 22.00 "Κάρμεν" του Κάρλο Σάουρα.

Η ιστορία της Τσιγγάνας με την ερωτική φλόγα που έκαιγε τις ανδρικές καρδιές, η Οπερα του Ζορζ Μπιζέ, και μια κοινή καθημερινή ιστορία μπλέκονται σ' αυτήν την αριστουργηματική ιστορία του Σάουρα. Μια ταινία γεμάτη πάθος, χορό, μουσική και έρωτα, παρακολουθεί την ομάδα Ισπανών χορευτών που ανεβάζει την Κάρμεν. Οι πρώτοι χορευτές ταυτίζονται με τους ρόλους. Αγαπιούνται, μισούνται, σμίγουν και χωρίζουν, ζηλεύουν και αλληλοπληγώνονται. Τέλος, προκαλούν το θάνατο και σκοτώνονται. Οι ερμηνευτές μεταφέρουν στην πραγματική τους ζωή, την ερωτική ζωή της Κάρμεν, του Χοσέ και του ταυρομάχου Εσκμαμίγιο. Κιθάρα παίζει ο Πάκο ντε Λουτσία, ενώ η Λάουρα ντε Σολ, η νεαρή χορεύτρια, κάνει το χορευτικό της ντεμπούτο. Πρωταγωνιστεί ο ίδιος ο Σάουρα.

Μελωδικές σκηνές γεμάτες αγάπη, απελπισία, πάθος και θάνατο, σκηνές ερωτικές, μουσικές, μοναδικές, εξαιρετικές είναι αυτές που θα παρουσιαστούν σήμερα από την εκπομπή "Νυχτερινά" του Αλέξη Κωστάλα. Αποσπάσματα από: "Μεγάλες σκηνές αγάπης από τις όπερες" του Τζιάκομο Πουτσίνι, από τη "Μαντάμ Μπατερφλάι",από την "Κόρη της Δύσης",τη "Μανόν Λεσκό",το "Μανδύα",την "Τόσκα" και την "Μποέμ",που μαγνητοσκοπήθηκαν στη Σκάλα του Μιλάνου, στην Αρένα της Βερόνας και στο Βασιλικό Θέατρο της Οπερας του Κόβεντν Γκάρντεν, με διευθυντές τους: Μαουρίτσιο Αρενα, Λαμπέρτο Γκαρντέλο. Τζιαναντρέα Γκαβατζένι, Ντανιέλ Ορέν, Νέλο Σάντι, Τζιουζέπε Σινόπολι. Οι γυναικείες μορφές του συνθέτη είναι γεμάτες αγνό αλλά απόλυτο πάθος, οι οποίες κατορθώνουν να ξεπεράσουν την ανδροκρατική κοινωνία στην οποία η γυναικεία αγάπη θεωρείται αμαρτία και πολλές φορές αυτήν την αγάπη την πληρώνουν με την ίδια τους τη ζωή, όπως γίνεται με την Τόσκα και την Μπατερφλάι. Ο Τζιάκομο Πουτσίνι (1858 - 1924) θα μπορούσε να θεωρηθεί ως διάδοχος του Βέρντι - αν μπορεί φυσικά να έχει μουσικούς "απογόνους" ο γίγας της Οπερας. Ομως, ο Πουτσίνι είτε είναι διάδοχος είτε όχι, είναι ένας από τους πιο αξιόλογους συνθέτες της εποχής του, ένας συνθέτης που θεωρούσε την όπερα ως "καθολικό έργο τέχνης", γι' αυτό και οι όπερές του χρειάζονται δυνατούς ερμηνευτές (τραγουδιστές - ηθοποιούς) με μεγάλη υποκριτική ευστροφία. Πάνω απ' όλα υπήρξε άνθρωπος του θεάτρου, τελειοκράτης, προικισμένος με μοναδική αίσθηση του σκηνικού χρόνου, απαράμιλλος τεχνίτης χορωδιακών σκηνών, αριστοτέχνης στους χαρακτήρες των ηρώων του και μελωδικός. Απίστευτα μελωδικός. Δραματικός, λυρικός εκφραστικός, αισθησιακός ήταν. Η προσωπική ζωή του Πουτσίνι δεν υπήρξε ευτυχισμένη. Η σύζυγος του, η Ελβίρα ήταν παθολογικά ζηλιάρα, μια γυναίκα που μέσα στην τρέλα της κατηγόρησε την Ντόρια Μανφρέντι, τη νεαρή υπηρεσία των Πουτσίνι για παράνομες σχέσεις με τον άνδρα της. Η νέα αυτοκτόνησε από απόγνωση, ο Πουτσίνι έφυγε από το σπίτι του που έμοιαζε με κόλαση, ο τύπος οργίαζε όταν η οικογένεια τής νέας ζήτησε νεκροψία και αποδείχτηκε ότι η κοπέλα είχε πεθάνει ανέγγιχτη!. Η Ελβίρα κατέρρευσε και ο έρημος συνθέτης από οίκτο και από αίσθηση του καθήκοντος αναγκάστηκε να επιστρέψει κοντά της να της συμπαρασταθεί. Το τελευταίο του έργο η αριστουργηματική: "Τουραντό" τοποθετημένο στην Κίνα της φαντασίας του, ο συνθέτης βαδίζει σε απάτητα μουσικά μονοπάτια και καταγράφει ένα άγριο παραμύθι σαδομαζοχισμού και μιας τρομερής θανάσιμης πάλης του άνδρα με τη γυναίκα, πάλης που θύμιζε την οικογενειακή του τραγωδία. Το μοναδικό αγνό και ανθρώπινο πρόσωπο σε όλη την ιστορία είναι η μικρή σκλάβα Λιου. Η Λιου, που δεν είναι άλλη από την τραγική, την αγνή Ντόρια Μανφρέντι. Ο Τζιάκομο Πουτσίνι πέθανε από καρκίνο του λάρυγγα. Για να είμαστε ακριβείς, η καρδιά του δεν άντεξε στη ραδιοθεραπεία στην οποία υποβλήθηκε μετά την επέμβαση που έκανε στις Βρυξέλλες τον Απρίλη του 1924. Η καρδιά του ανθρώπου δεν αντέχει σε όλες τις καταστάσεις. Αντίθετα, οι μουσικές συνθέσεις μιας μεγαλοφυϊας αντέχουν για πάντα. Από τη ΝΕΤ στις 00.15.