Η απίστευτη ιστορία της καταδίωξης, από τον Αύγουστο του 1998, και της σύλληψης τις πρώτες πρωινές ώρες της περασμένης Δευτέρας προς Τρίτη, του Αμπντουλάχ Οτσαλάν, προκαλεί και θα συνεχίσει να προκαλεί σημαντικές αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό της Μέσης Ανατολής, της Ευρώπης και της χώρας μας. Τι θα προκύψει από τη "νίκη" που πανηγύρισαν οι Τούρκοι (ακόμη και εκείνοι που δεν είχαν κανένα λόγο να το κάνουν...), δεν είναι ακόμη προβλεπτό. Ο "Ρ" φωτίζει σήμερα πλευρές αυτής της υπόθεσης (σελίδες 6 - 9)
ΑΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ και αγωνία έχει καταλάβει τους κατοίκους της Σιθωνίας Χαλκιδικής, μετά το κλείσιμο του "Πόρτο Καρράς", καθώς σε πεντακόσιους εργαζόμενους έχουν ανακοινωθεί ήδη οι απολύσεις, ενώ ένα διαρκή εφιάλτη βιώνουν άλλοι εξακόσιοι εργαζόμενοι που παραμένουν απλήρωτοι εδώ και πέντε μήνες. Το απολυμένο, αλλά και το υπό απόλυση, προσωπικό συνεχίζει την κατάληψη των εγκαταστάσεων του "Πόρτο Καρράς", καταγγέλλοντας την αδιαφορία της κυβέρνησης για τον τόπο τους και την τύχη εκατοντάδων οικογενειών (σελίδα 13)
ΣΤΟ καθ' όλα αξιοσέβαστο ποσό των 5,4 τρισ. δραχμών ανέρχεται το ποσό της φορολογικής αφαίμαξης στην οποία υποβλήθηκε ο ελληνικός λαός την περίοδο εφαρμογής των "σταθεροποιητικών" προγραμμάτων λιτότητας για την περίοδο 1990 - 1999, με στόχο την... προσέγγιση της Ευρώπης. Για να είμαστε περισσότερο δίκαιοι, στο ποσό αυτό θα ανέλθουν οι απώλειες των λαϊκών στρωμάτων στο τέλος του 1999, το οποίο και διανύουμε (σελίδα 14)
ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΙΣ τραπεζών. Στον δρόμο της Ιονικής και η Εμπορική. Η κυβέρνηση Σημίτη, μόλις ολοκληρώσει την εκποίηση της Ιονικής, θα προχωρήσει στο ξεπούλημα της Εμπορικής, κρατώντας σαν "εθνικό απόρρητο", ακόμα και από βουλευτές, διάφορα στοιχεία των δύο τραπεζών, στα οποία όμως θα έχουν πρόσβαση οι υποψήφιοι αγοραστές της Ιονικής (σελίδα 27)
ΜΕ την ευκαιρία της συμπλήρωσης 56 χρόνων από την ίδρυση της ΕΠΟΝ ο "Ρ" τιμά τη μεγάλη αυτή ιστορική επέτειο με αναφορές στη δράση της γύρω από τα ζητήματα της παιδείας και την οργάνωση του μαθητικού κινήματος στα χρόνια της Κατοχής. Πρόκειται για ένα σημαντικό κεφάλαιο της ιστορίας της, που έχει αξία να το ανασκαλέψουμε ύστερα από τις πρόσφατες μαχητικές, αγωνιστικές κινητοποιήσεις των σημερινών μαθητών. Για να μην ξεχνάμε πως ο αγώνας για μόρφωση και λευτεριά, για πολιτισμό, για δικαιώματα στο παρόν και στο μέλλον, για μια παιδεία στην υπηρεσία του λαού και για μια καινούρια Ελλάδα δεν είναι τωρινός, δεν είναι εύκολος (σελίδες 20 - 21)
ΠΕΝΗΝΤΑ περίπου έργα της Αννας Παλιεράκη, φιλοξενήθηκαν αυτές τις μέρες στην αίθουσα τέχνης "Κρεωνίδης". Πρόκειται για δημιουργίες των τριών τελευταίων χρόνων, που ξεχωρίζουν για τη ζωγραφική τους ποιότητα. Εργα στα οποία κυριαρχούν τα πορτρέτα, αλλά και "τοπία" που λειτουργούν σαν ο περιβάλλων χώρος των προσώπων (σελίδα 15)
ΚΑΣΤΡΑ βυζαντινά, κάστρα των Ιωαννιτών ιπποτών, κάστρα βενετικά, κάστρα γενουάτικα, κάστρα ελληνικά απ' άκρη σ' άκρη στη χώρα. Κάστρα ερειπωμένα, άλλα "αξιοποιημένα" κι άλλα αλλοιωμένα. Μόνα τους, ούτως ή άλλως, αφηγούνται το μύθο τους ή την ιστορία τους. Το μόνο που ζητάνε είναι λίγη φροντίδα για να συνεχίσουν να μιλάνε... (σελίδα 22)
ΣΤΑ παιχνίδια της 20ής αγωνιστικής που διεξάγεται σήμερα και αύριο, οι γηπεδούχοι μάλλον έχουν τον πρώτο λόγο, τουλάχιστον θεωρητικά, στις περισσότερες συναντήσεις. Από την παρέα των πρωτοπόρων, συγκριτικά, ο Παναθηναϊκός είναι αυτός που έχει πιο δύσκολο έργο, αφού δοκιμάζει τις δυνάμεις του στην Καισαριανή με αντίπαλο τον Εθνικό Αστέρα (σελίδα 31)
Να, λοιπόν, που κάθε γεγονός της σύγχρονης κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας, που ξεσηκώνει θύελλα, σαν την υπόθεση Οτσαλάν, γίνεται αντικείμενο διερεύνησης απ' όλους όσοι "ανακατεύονται" ή κάνουν πως "ανακατεύονται" στις δημόσιες υποθέσεις. Ολοι είναι, ή κάνουν τους "ψυλλιασμένους". Το γεγονός αυτό, σαν διαπίστωση, δείχνει ότι καθένας πλέον ψάχνει να δει είδωλα και πίσω από τον καθρέφτη. Ανεξάρτητα από τα είδωλα που ψάχνει (είναι και θέμα αντανάκλασης στη συνείδηση), η ουσία παραμένει. Βρίσκεται, όχι μόνο στην ανακάλυψη και αποκάλυψη του πώς και τι συνέβη στη συγκεκριμένη υπόθεση που κυριαρχεί στην επικαιρότητα, αλλά κυρίως γιατί συνέβη. Τουλάχιστον ένας τέτοιος προσανατολισμός μπορεί, κάτω από προϋποθέσεις, να οδηγεί σε συμπεράσματα και τις πραγματικές αιτίες, για τους ενόχους και συνενόχους, για τους ηθικούς αυτουργούς, αλλά και τους εκτελεστές, για κάθε τι που γράφει "ιστορία". Για να διαπιστωθεί η πραγματική της βάση, αλλά και για τη συνέχειά της. Αλλωστε, για να γραφτεί η ιστορία, υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί μαζί συντελεστές και, μάλιστα, καθοριστικοί παράγοντες. Αν τους συλλάβει κανείς, μπορεί να συλλάβει και την ουσία που κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, ανεξάρτητα από το πόσο μέσα μπορεί να πέσει όποιος τους ανιχνεύει.
* * *
Ολα αυτά απασχολούν με πρωτοφανή ένταση, από τη στιγμή που η κατάληξη της υπόθεσης Οτσαλάν πήρε την τροπή που πήρε, αλλά και από τη μεθόδευση που οδήγησε σ' αυτήν την τροπή. Βεβαίως, το πρόβλημα δεν είναι μόνο ο συγκεκριμένος πολιτικός ηγέτης ενός κόμματος μιας πολύπαθης περιοχής, που ο λαός της αγωνίζεται με κάθε μορφή πάλης για να 'χει δικαίωμα να ζει στη γη του, με συνθήκες που ο ίδιος επιλέγει. Αλλωστε, το κουρδικό πρόβλημα εμφανίζεται σαν εθνικό και είναι τέτοιο, άλυτο, αν και όχι το μοναδικό, μόνο που οι Κούρδοι ποτέ δεν αφέθηκαν και δεν πρόκειται να αφεθούν σ' αυτό το σύστημα, στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του καπιταλισμού, να το αντιμετωπίσουν μόνοι τους και ελεύθερα. Γιατί οι ιστορικές συνθήκες κατά τη διαμόρφωση κρατών - εθνών, μετά την αποσύνθεση της οθωμανικής αυτοκρατορίας και την ανάπτυξη του καπιταλισμού στο έδαφός της, καθόρισαν την τύχη αυτού του λαού. Είναι γεγονός ότι αυτή η τύχη καθορίστηκε από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και το εδαφικό μοίρασμα, λεία, για τις ίδιες και τα συμφέροντά τους στη συγκεκριμένη περιοχή. Οποιος το ξεχνά, ή είναι ανιστόρητος, ή κάνει συνειδητά τον ανιστόρητο. Σήμερα, βεβαίως, δε λέμε ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται, αλλά ο ιμπεριαλισμός συνεχίζει να δρα και, μάλιστα, με μεγαλύτερη αγριότητα στην περιοχή. Αυτό, επίσης, δεν μπορεί ούτε να παραβλέπεται, ούτε να παραγνωρίζεται, ούτε να μένει έξω απ' αυτό που πραγματικά συμβαίνει.
* * *
Τα ερωτήματα, που τώρα, πλέον, προκύπτουν, είναι: Ποιο ακριβώς πρόβλημα αντιμετωπίζουν με τον Οτσαλάν; Τώρα που τον έπιασαν θα ξεμπερδέψουν με το Κουρδικό; Η, μήπως, το θέμα Οτσαλάν κρύβει ευρύτερες πτυχές και επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης, της Εγγύς και της Μέσης Ανατολής; Η απάντηση σ' αυτά είναι κλειδί για τη συνέχεια. Γιατί, αν πράγματι με τη σύλληψη του Οτσαλάν αντιμετωπιζόταν το κουρδικό ζήτημα, όλα μάλλον θα ήταν πιο απλά. Αλλά οι υποθέσεις της περιοχής είναι αρκετά σύνθετες, τόσο, που γεγονότα τα οποία μπλέκονται στο κουβάρι, μπορούν και κρύβουν το "μίτο της Αριάδνης". Και ποιος είναι αυτός; Μα, τα πετρέλαια και ό,τι έχει σχέση με τον έλεγχό τους. Την ιδιοκτησία, τη μεταφορά τους, το μοίρασμά τους κλπ. Και όπου βρωμάει πετρέλαιο, βρωμάνε και υποθέσεις σαν αυτήν του Οτσαλάν. Το Κουρδιστάν, όχι μόνο το τμήμα του που είναι τουρκική επικράτεια, αλλά και ιρακινή και ιρανική, και αρμενική, και αζερμπαϊτζανή, έχει συγκεκριμένη γεωστρατηγική σημασία. Αυτή είναι η ευχή, και η κατάρα μαζί, του κουρδικού λαού. Ολόκληρη η γύρω περιοχή είναι πετρελαιοφόρα. Από τα πετρέλαια της Κασπίας έως αυτά του Ιράκ, της Μοσούλης πιο συγκεκριμένα, του Ιράν, αποτελούν, για τα μονοπώλια, πεδίο για κυνήγι στο μεταξύ τους μοίρασμα αυτής της λείας. Ο έλεγχος της περιοχής αποκτά τεράστια σημασία στον ανταγωνισμό ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ - Ιαπωνία - ΕΕ (κυρίως Γερμανία, Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία). Ετσι κι αλλιώς, η ενέργεια είναι από τους πρωταρχικούς συντελεστές ανάπτυξης της παραγωγής και της οικονομίας.
Το κουρδικό ζήτημα, σαν άλυτο εθνικό πρόβλημα, δημιουργεί, όχι απλώς αγκάθι σε σχέση με τις επιδιώξεις και τις ορέξεις των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών, αλλά αβεβαιότητα για την ομαλή πρόσβαση στα πετρέλαια και τη ροή τους. Και, κάτι παραπάνω, χρειάζονται κοινωνικοπολιτικές συνθήκες ικανές για απρόσκοπτη ικανοποίηση των επιδιώξεών τους. Αν λάβουμε υπόψη ότι ένοπλο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Κούρδων υπάρχει, ταυτόχρονα, και στην Τουρκία και στο Ιράκ, τότε γίνονται κατανοητές και οι κάθε είδους ενέργειες ενάντια στον κουρδικό λαό, αλλά και ποιος είναι ο υποκινητής τους, αφού τα εκτελεστικά όργανα είναι γνωστά. Δεν πρέπει να ξεχνά κανείς τις αλλεπάλληλες στρατιωτικές επιδρομές του τουρκικού στρατού, όχι μόνο ενάντια στους Κούρδους της Τουρκίας, αλλά και του Ιράκ.
* * *
Επομένως, η "νέα τάξη πραγμάτων" στην περιοχή επιδιώκει να διευθετήσει το πρόβλημα, ανάλογα με τα συμφέροντα των Αμερικάνων. Μόνο, που η ίδια η κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα και οι συνθήκες επιβάλλουν τη διευθέτησή του, με τη συμμετοχή και τη συνεργασία των κρατών που εμπλέκονται ή έχουν, για διάφορους λόγους, εμπλακεί ή που οι ίδιοι οι Αμερικάνοι φρόντισαν να εμπλακούν στη συγκεκριμένη υπόθεση. Για παράδειγμα, η ελληνική αστική τάξη και οι κυβερνήσεις της αξιοποιούσαν του Κουρδικό, όχι γιατί ενδιαφέρονται για μια δίκαιη λύση του, αλλά ως "χαρτί στην τράπουλα" των ελληνοτουρκικών αντιπαραθέσεων. Είναι φύσει αδύνατο, όταν η εξωτερική πολιτική του ελληνικού κράτους είναι μπλεγμένη στα γρανάζια του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, της "νέας τάξης", να μη συμμετέχει ενεργά σε κάθε βήμα ανάπτυξής της. Και η υπόθεση Οτσαλάν είναι ένα τέτοιο βήμα. Πρέπει δε να παρθεί υπόψη ότι υπάρχουν ζητήματα στην περιοχή, που πρέπει να διευθετηθούν στα πλαίσια της "νέας τάξης" (Κοσσυφοπέδιο, Κυπριακό, Αιγαίο κ.ά.) και βρίσκονται σε εξέλιξη. Ουσιαστικά, με την υπόθεση Οτσαλάν και τη δράση της ελληνικής κυβέρνησης, σ' αυτήν, γίνεται ακόμη πιο φανερό ότι στο "παιχνίδι των Αμερικάνων" και για το "παιχνίδι των Αμερικάνων", παίζουν και η Ελλάδα και η Τουρκία, αν χρειαστεί και από κοινού, όλο και πιο ενεργά, υλοποιώντας τη στρατηγική "της νέας τάξης", με όλο και πιο βαθιές βουτιές στο βούρκο του ιμπεριαλισμού. Αλλά, για την επιβολή της, οι λαοί πρέπει να 'ναι υποταγμένοι και ταπεινωμένοι, τόσο, που να μην μπορούν να σηκώσουν κεφάλι. Και η υπόθεση Οτσαλάν ενίσχυσε ακόμη πιο πολύ αυτήν την επιδίωξη, όπως ενίσχυσε τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους σαν εξάρτημα της "νέας τάξης" στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια έως και πέρα από την Τουρκία. Είναι αποκαλυπτική ως προς τη χείρα βοηθείας, που υποτίθεται ότι η κυβέρνηση δίνει στον κουρδικό λαό, αλλά, ουσιαστικά, τη δίνει στην Τουρκία, γιατί αυτό απαιτούν οι Αμερικάνοι, η φράση του Κ. Σημίτη, σε δήλωσή του, ότι: "Εχουμε ως αρχή, αλλά και γιατί το επιτάσσει το εθνικό μας συμφέρον, να είμαστε αντίθετοι σε κάθε είδους αποσχιστικά κινήματα". Οποία υποκρισία! Γιατί στα Βαλκάνια, π.χ., η πολιτική της κυβέρνησης συμπίπτει μ' αυτήν των Αμερικάνων, που άνοιξαν και συνεχίζουν το δρόμο τέτοιων τάσεων. Οσο για τη φαρισαϊκή κυβερνητική ευαισθησία, όπως εκφράστηκε με τις παραιτήσεις υπουργών και την επίρριψη ευθυνών σε "πολίτες", ούτε στάχτη στα μάτια του κόσμου δεν μπορεί να είναι.
Οσο για το Κουρδικό, αλλά και την εξέλιξη της κατάστασης στην ευρύτερη περιοχή, ακριβώς δεν μπορούμε, και δε χρειάζεται άλλωστε, να τη μαντέψουμε. Αλλά, αντικειμενικά, το Κουρδικό απέκτησε άλλη διάσταση, μια πρωτοφανέρωτη ένταση. Υπάρχουν πολλά σημεία στον πλανήτη, λόγω της διασποράς του κουρδικού λαού, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις, υπάρχει πλέον η δοκιμασμένη πείρα των Βαλκανίων και κυρίως της Βοσνίας και του Κοσσυφοπεδίου. Η όποια πορεία διευθέτησής του, θα είναι στην κατεύθυνση, που οι Αμερικάνοι θα μπορούν να κάνουν τη δουλιά τους. Για την ώρα, φαίνεται πως το εξασφαλίζουν με το τουρκικό καθεστώς, αλλά και με την ελληνική κυβέρνηση. Μένει μόνο να δούμε τα αργύρια του Ιούδα και τη μοιρασιά της, αν υπάρξει, ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.
Το "διά ταύτα" είναι φανερό. Ο κ. Σημίτης πρέπει να παραιτηθεί και να προκηρυχτούν εκλογές. Ο λαός με την αντιιμπεριαλιστική πάλη τουεπιδιώκει την απεμπλοκή από τη "νέα τάξη", απαιτεί άλλη πολιτική, προς όφελός του. Αλλά αυτό απαιτεί και άλλη, λαϊκή εξουσία.
Feeds
