ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ (του ανταποκριτή μας ΧΡ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ). -

Το 12μελές ορκωτό δικαστήριο της πόλης Τζάσπερ του Τέξας βρήκε ένοχο στις 23/2 το λευκό ρατσιστή Τζον Ουίλιαμ Κινγκ, 24 ετών, που μαζί με άλλους δύο λευκούς λιντσάρισαν απάνθρωπα το μαύρο οικογενειάρχη Τζέιμς Μπιρντ Τζ., 49 ετών, τον περσινό Ιούνη. Από τους ενόρκους, 7 ήταν άνδρες και 5 γυναίκες. Μόνο ένας ήταν μαύρος.

Το δικαστήριο δεν επέβαλε ακόμα την ποινή. Οι δύο άλλοι συνένοχοι, Σον Μπέρι, 24 ετών και Ρούσελ Μπριούερ, 31 ετών, θα δικαστούν αργότερα.

Οι δολοφόνοι, που επέβαιναν σε ένα ημιφορτηγό αυτοκίνητο, συνάντησαν τη νύχτα της 7/6/98 τον Μπιρντ, καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, βαδίζοντας σε έναν εξοχικό δρόμο και τον κάλεσαν ν' ανέβει στο αυτοκίνητό τους. Αφού έγινε αυτό, τον μετέφεραν σε ένα απόμερο μονοπάτι έξω από την πιο πάνω πόλη, όπου και οι τρεις άρχισαν να τον χτυπούν αλύπητα. Κατόπιν αλυσόδεσαν τους αστραγάλους των ποδιών του στο πίσω μέρος του ημιφορτηγού τους και τον έσυραν, τρέχοντας με δαιμονιώδη ταχύτητα πάνω σε έναν ανώμαλο δρόμο επί 3 ολόκληρα μίλια...

Κλείνοντας την αγόρευσή του, ο εισαγγελέας Πατ Χάρντι χαρακτήρισε τους δολοφόνους "ως τρεις ρασοφόρους αναβάτες, που έρχονταν κατευθείαν από την κόλαση. Αυτό ακριβώς έγινε εκείνη τη νύχτα. Αφού έσυραν το φτωχό αυτόν άνθρωπο και κατακομμάτιασαν το σώμα του, το έριξαν μπροστά σε μια εκκλησία και κοιμητήριο για να δείξουν την περιφρόνησή τους στο Χριστιανισμό και σε καθετί που οι περισσότεροι άνθρωποι υποστηρίζουν σ' αυτή τη χώρα".

Ο Κινγκ, πρώην κατάδικος, έχει πάνω στο σώμα του στικτά σχήματα, όπως ένα στην πλάτη του, που παρουσιάζει τη σιλουέτα ενός λιντσαρισμένου θύματος να κρέμεται από ένα δέντρο, μια σημαία του αμερικανικού ρατσιστικού Νότου, έναν καιόμενο σταυρό, διάφορα σήματα των ναζιστικών "Ες - Ες" και κάτω με μεγάλα γράμματα: "ΑΡΙΑΝΗ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ".

Ο νεοφασίστας αυτός, όπως κατατέθηκε στη δίκη του, "ονειρευόταν" να συγκροτήσει μια δική του ομάδα, αλλά ένιωθε ότι χρειαζόταν ένα δραματικό γεγονός, που θα τον έφερνε στο προσκήνιο και θα του εξασφάλιζε μέλη. Ετσι, συνέλαβε το "λαμπρό σχέδιο" να εξοντώσει, μαζί με τους άλλους δύο φίλους και ομοϊδεάτες του, τον άτυχο μαύρο Μπιρντ.

Ο Κινγκ είχε γίνει μέλος των "Ομόσπονδων Ιπποτών της Αμερικής", μιας ομάδας λευκών ρατσιστών, εδρευόμενης στη φυλακή, όταν εξέτιε ποινή για κλοπή, στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Εκεί γνωρίστηκε με τον Μπριούερ, που επίσης ανήκε στην ίδια ομάδα, ενώ με τον Μπέρι ήταν φίλοι από τα χρόνια που φοιτούσαν στο ίδιο γυμνάσιο. Οταν ήταν στη φυλακή - και αυτό δείχνει παραστατικά το "είδος" του - αλληλογραφούσε με ένα κορίτσι 15 ετών. Οπως έγινε γνωστό, οι ανταλλασσόμενες επιστολές τους "διανθίζονταν" με σωρεία αισχρολογιών, αλλά και ρατσιστικών φράσεων, ιδιαίτερα αναφερόμενες στις σεξουαλικές σχέσεις ανάμεσα σε λευκές γυναίκες και μαύρους άνδρες.

Οπως αναφέρθηκε στη δίκη, ο Κινγκ είχε πει σε συγκρατούμενούς του, ότι σκόπευε να "ξεκάνει" ένα μαύρο πρόσωπο για να αποδείξει πως ο ίδιος πιστεύει στην υπεροχή της λευκής φυλής. Μετά την αποφυλάκισή του το 1997, προσπάθησε να ξεκινήσει μια ομάδα, αποκαλούμενη "Μεραρχία Επαναστατών Στρατιωτών του Τέξας", που θα ανήκε στους λεγόμενους "Ομόσπονδους Ιππότες" της "Κου Κλουξ Κλαν", της διαβόητης δολοφονικής αυτής συμμορίας. Θα εμφανιζόταν δημόσια στις 4 Ιούλη - εθνική μέρα των ΗΠΑ - του 1998. Τον προηγούμενο μήνα είχαν ήδη εξοντώσει τον Μπιρντ.

Οταν ανακοινώθηκε η καταδικαστική απόφαση, οι παρόντες θεατές χειροκρότησαν, ενώ η οικογένεια του θύματος, περιλαμβανόμενων των δύο παιδιών του, ξέσπασαν σε κλάματα. Η αδελφή του, Μάρι Βερέτ, σε τηλεφωνική συνέντευξή της στην εφημερίδα "Πιπλς Ουίκλι Ουόλντ" (PWW), όργανο του ΚΚ ΗΠΑ, από το οικογενειακό τους σπίτι, όπου είχαν συγκεντρωθεί φίλοι και συγγενείς του αδικοχαμένου αυτού ανθρώπου, είπε μεταξύ άλλων, ότι γνωρίζει πολύ καλά πως "η Κλαν και άλλες οργανώσεις μίσους δρουν σε όλη τη χώρα". Αναφερόμενη στον καταδικασμένο δολοφόνο Κινγκ, τόνισε: "Απλά, αντέγραφε άλλες ομάδες υπεροχής των λευκών και προσπαθούσε να οργανώσει τη δική του". Ο πρόεδρος της μεγάλης οργάνωσης "Εθνικός Σύνδεσμος για την Πρόοδο Εγχρώμων Ανθρώπων" (NAACP), Κουέισι Μφούμε, δήλωσε ότι η ετυμηγορία για το λιντσάρισμα του Μπιρντ "κραυγάζει σε όλο τον κόσμο για την επείγουσα ανάγκη όπως τούτο το Κογκρέσο προχωρήσει αμέσως στο δυνάμωμα και στην έγκριση νομοθεσίας κατά του εγκλήματος μίσους".

Εξάλλου, η ίδια η "PWW", σε κύριο άρθρο της (27/2), υπογράμμιζε ότι η απόφαση κατά του δολοφόνου Κινγκ "είναι απλά το πρώτο, μικρό βήμα προς τη δικαιοσύνη σ' αυτό το έγκλημα γενοκτονίας", προσθέτοντας:

"Το λιντσάρισμα από παλιά χρησιμοποιήθηκε από την "Κου Κλουξ Κλαν" σαν ένα μέσο ρατσιστικής τρομοκρατίας, που απέβλεπε στην καθυπόταξη των Αφρικανο-αμερικάνων και στο διχασμό της εργατικής τάξης. Τεράστιοι αγώνες διεξήχθησαν ενάντια στα λιντσαρίσματα".

Και αφού υπενθύμιζε τους ανάλογους σκληρούς αγώνες αμέσως μετά το Β Παγκόσμιο Πόλεμο και το περίφημο υπόμνημα "Καταγγέλλουμε τη γενοκτονία", που υπέβαλαν στον ΟΗΕ οι μαύροι αγωνιστές Πολ Ρόμπσον (μουσικός και ηθοποιός) και Ουίλιαμ Πάτερσον (ανώτατο στέλεχος του ΚΚ ΗΠΑ), εξηγούσε: Το ντοκουμέντο αυτό "παρέθετε τα ονόματα 1.600 θυμάτων λιντσαρίσματος σε όλη τη χώρα και κατήγγελλε την αμερικανική κυβέρνηση για σιωπηρή συνενοχή σ' αυτά τα εγκλήματα.

Σήμερα, τόσο ανοιχτά, όσο και συγκαλυμμένα, τα λιντσαρίσματα συνεχίζονται. Τι ήταν η (πρόσφατη) δολοφονία του Αμαντού Ντιάλο, ενός άοπλου μετανάστη, μικροπωλητή του δρόμου, από αστυνομικούς της πόλης της Νέας Υόρκης, αν όχι ένα λιντσάρισμα; Σαν ένα ρατσιστικό απόσπασμα θανάτου, έριξαν 41 πυροβολισμούς στον Ντιάλο, χτυπώντας τον 19 φορές".

Εξηγούσε κατόπιν, ότι τα εγκλήματα αυτά έρχονται σε μια περίοδο νικών έναντι του ρατσισμού και των έκδηλων σημάτων σύσφιξης της ενότητας ανάμεσα στους μαύρους, μελαχρινούς και λευκούς, όπως έδειξαν και οι εκλογές του περασμένου Νοέμβρη, που κατάφεραν σοβαρά πλήγματα κατά των εξτρεμιστών ρεπουμπλικανών, ιδιαίτερα στις νότιες περιοχές της χώρας.

Και επέλεγε το "PWW": "Ωστόσο, υπάρχει μια λογική σ' αυτή τη φαινομενική αντίφαση. Οι ακροδεξιοί εξτρεμιστές γνωρίζουν ότι χάνουν έδαφος. Οι αισχρές ρατσιστικές προκλήσεις, από τις οποίες τα λιντσαρίσματα είναι οι πιο ακραίες, αποτελούν την έσχατη προσπάθειά τους να διασπάσουν και να διαιρέσουν τα λαϊκά κινήματα.

Να γιατί πρέπει να αντιπαλέψουμε το ρατσισμό με όλη μας τη δύναμη και αποφασιστικότητά μας.

Η απάντησή μας πρέπει να είναι: "Μαύροι, μελαχρινοί, λευκοί, ενωθείτε! Μια τάξη, ένας αγώνας!"".

Ο αχαλίνωτος ρατσισμός επιβεβαιώθηκε αυτές τις μέρες και από μια άλλη σχετική περίπτωση. Στις 18/2, η Εισαγγελία του Πίτσμπουργκ ανακοίνωσε, απαντώντας σε διαμαρτυρίες, ότι δεν υπάρχει επαρκής μαρτυρία, που να στηρίζει τις κατηγορίες πως αστυνομικοί χρησιμοποίησαν αναιτιολόγητη βία κατά του μαύρου οδηγού αυτοκίνητου Τζόνι Γκάματζ, 31 ετών, από την πόλη Σίρακιουζ της πολιτείας της Νέας Υόρκης, το 1995, σε ένα σημείο της περιοχής αυτής. Ο υπομοίραρχος Μίλτον Μούλχολαντ και δύο άλλοι αστυνομικοί σταμάτησαν τον Γκαμάτζ γιατί, όπως είπαν, δοκίμαζε σε μια στάση τα φρένα του αυτοκινήτου του. Αρχισε μια πάλη και οι αστυνομικοί κρατούσαν το μέτωπό του πάνω στο πεζοδρόμιο. Πέθανε από ασφυξία. Οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν τότε, ότι ο θάνατός του ήταν ένα ατύχημα. Κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία σε πολιτειακό δικαστήριο, αλλά κανένας τους δεν καταδικάστηκε.

Τον Ιούνη 1998, οι γονείς του θύματος ήγειραν αγωγή κατά της αστυνομικής διοίκησης, στην οποία υπηρετούσαν οι τρεις αυτοί άνδρες, και κατέληξαν σε συμβιβασμό, παίρνοντας σαν αποζημίωση για το χαμό του γιου τους 1,5 εκατομμύρια δολάρια.

Το τοπικό τμήμα στο Πίτσμπουργκ της (NAACP) σε ανακοίνωσή του στις 18/2 εξέφραζε την απογοήτευσή του λέγοντας: "Το σύστημα μας εγκατέλειψε και πάλι".

Η ιστορία των ΗΠΑ είναι διάστικτη από φοβερά ρατσιστικά δράματα. Να ένα τέτοιο, που αναφέρθηκε αυτές τις μέρες στον Τύπο:

Περίπου 78 χρόνια αφότου έγινε μια από τις πιο θανατηφόρες φυλετικές αντιπαραθέσεις σ' αυτή τη χώρα, μια μεικτή επιτροπή πολιτών και ιστορικών, που συγκροτήθηκε το 1997, προσπαθεί να εξακριβώσει πόσα άτομα εξοντώθηκαν σε μια τέτοια αντιπαράθεση, που έγινε την 1 Ιούνη 1921 στη βόρεια περιοχή της πόλης Τούλσα, της Νότιας πολιτείας Οκλαχόμα. Στην περιοχή αυτή, γνωστής ως Γκίνγουντ, κατοικούν κύρια μαύροι.

Η σύγκρουση ξέσπασε μετά τη σύλληψη ενός μαύρου στιλβωτή υποδημάτων, που είχε κατηγορηθεί από μια λευκή κοπέλα, ότι προσπάθησε να της επιτεθεί σε έναν ανελκυστήρα. Τελικά, ο μαύρος αποδείχτηκε ότι ήταν αθώος και η κατηγορία εναντίον του απορρίφθηκε. Στο μεταξύ, όμως, ένα μπουλούκι οπλισμένων λευκών κατευθύνθηκε στο δικαστήριο της Τούλσας, απειλώντας να λιντσάρει τον κρατούμενο. Αυτό εξανάγκασε τους μαύρους να εξοπλιστούν και να σπεύσουν στο κρατητήριο. Επακολούθησε ολοήμερη μάχη. Ο Τύπος είχε γράψει τότε, ότι οι νεκροί ανέρχονταν στους 76. Ορισμένοι ιστορικοί, όμως, βασιζόμενοι σε μαρτυρίες επιζώντων, τους ανεβάζουν στους 300.

Η μεικτή επιτροπή, που συγκροτήθηκε το 1997 γι' αυτό το σκοπό, ανασκαλεύει τώρα κοινούς τάφους, όπου είχαν ριχτεί δεκάδες μαύροι. Ο Σκοτ Ελσγουέρθ, πρώην ιστορικός του γνωστού Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν, σύμβουλος της επιτροπής αυτής και συγγραφέας του βιβλίου "Θάνατος στη Γη της Απαγγελίας: το Φυλετικό Οργιο στην Τούλσα το 1921", δήλωσε: "Αυτό ενδέχεται να είναι το χειρότερο επεισόδιο της ρατσιστικής βιαιότητας στην αμερικανική ιστορία". Και υποστήριξε και αυτός, ότι τουλάχιστον 300 άτομα σκοτώθηκαν. Είπε, επίσης, ότι υπήρξαν πολυάριθμες περιπτώσεις πτωμάτων, που ρίχτηκαν στον Ποταμό Αρκάνσας. Τέλος, μαύροι της πόλης αυτής από παλιά υποστηρίζουν, ότι οι λευκοί χρησιμοποίησαν και αεροπλάνα και βομβάρδισαν σπίτια στην περιοχή τους στη Βόρεια Τούλσα.

Θα κλείσουμε με μια άλλη διαβόητη περίπτωση ρατσισμού. Το 1877, ο μαύρος νέος Χένρι Ο. Φλίπερ, που είχε γεννηθεί σκλάβος το 1856, αποφοίτησε από τη στρατιωτική σχολή του "Ουέστ Πόιντ" της Νέας Υόρκης, παρά το μποϊκοτάρισμα των λευκών συμμαθητών του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1881, πέρασε από στρατοδικείο, με τη σκαρωμένη κατηγορία κλοπής και τον επόμενο χρόνο εκδιώχθηκε από το στρατό. Η περίπτωσή του θύμιζε κάπως αυτήν του Γάλλου λοχαγού Αλφρεντ Ντρέιφους, αν και ποτέ δεν είχε την ίδια διεθνή απήχηση.

Πενήντα εννέα χρόνια μετά το θάνατο του πρώτου αυτού μαύρου, που αποφοίτησε από την πιο πάνω στρατιωτική σχολή, ο Πρόεδρος Κλίντον, σε ειδική τελετή στο Λευκό Οίκο, στις 19/2, με την παρουσία στρατιωτικών, απογόνων του, και άλλων, απένειμε χάρη στον Φλίπερ για ένα έγκλημα, που σύμφωνα με πολλούς ερευνητές δεν είχε διαπράξει.

"Σας καλωσορίζω όλους σε ένα γεγονός, που καθυστέρησε επί 117 χρόνια", είπε ο Κλίντον. Και ανέφερε, ότι ο στρατός είχε επίσημα δικαιώσει το λοχαγό Φλίπερ το 1976, μεταβάλλοντας την απόλυσή του σε έντιμη αφυπηρέτηση και ξαναθάβοντάς τον με τιμές στο Θόμασβιλ της Γεωργίας, όπου είχε γεννηθεί. Και κατέληξε: "Αυτός ο καλός άνθρωπος έχει τώρα πλήρως αποκαταστήσει το καλό του όνομα"...

Η επίδειξη καρότου, αντί μαστιγίου, έχει σειρά στις απόπειρες της αμερικανικής διπλωματίας να... συνετίσει τις δύο "χώρες - ταραξίες" της ασιατικής και διεθνούς τάξης, Ινδία και Πακιστάν, που με τις περσινές τους πυρηνικές δοκιμές άλλαξαν (;) τις περιφερειακές γεωπολιτικές ισορροπίες. Ως δείγμα, "επαρκές" μάλιστα, προβάλλεται η συνάντηση κορυφής Βάτζπαϊ - Σαρίφ, το περασμένο Σαββατοκύριακο. Ωστόσο η "πρόοδος" μοιάζει με μαγική εικόνα, μόλις μια βδομάδα μετά, ενώ η "ευφορία" είναι άνευ αντικειμένου.Στην αποκορύφωση της "διπλωματίας του λεωφορείου", όπως σκωπτικά σχολιάστηκε η επίσκεψη του Ινδού πρωθυπουργού Αταλ Μπιχάρι Βάτζπαϊ στο Πακιστάν - με το πρώτο μέσο μαζικής συγκοινωνίας που έφτασε από το Νέο Δελχί στη Λαχώρη εδώ και πενήντα χρόνια - ο ίδιος και ο Ναουάζ Σαρίφ, ο Πακιστανός ομόλογός του, έδωσαν μια κοινή συνέντευξη Τύπου, η οποία έτυχε ευρύτατης κάλυψης από τα διεθνή ΜΜΕ. Οι δύο άνδρες εμφανίστηκαν να προβαίνουν σε αμοιβαίες "υποχωρήσεις", να τηρούν τους τόνους χαμηλά όσον αφορά τις διμερείς διαφορές, να υπόσχονται "διάλογο", βελτίωση των οικονομικών και πολιτικών σχέσεών τους.

Η εφημερίδα "The Nation" του Πακιστάν σημείωσε (25/2) πως αφ' ενός το ότι ο Βάτζπαϊ μίλησε περί "διαπραγμάτευσης" για το Κασμίρ, το διαφιλονικούμενο κρατίδιο που λίγους μήνες πριν πρόβαλε ως δυνάμει casus belli, και αφ' ετέρου το ότι ο Σαρίφ δε μίλησε για τις "αποφάσεις των ΗΕ" σε βάρος της Ινδίας και τη "διεθνή μεσολάβηση", συγκεκριμένα από τις ΗΠΑ, κατέδειξε μια "θαρραλέα" μετατόπιση των δύο κυβερνήσεων από τη συνήθη ρητορική τους. Υπάρχει "έδαφος για συμβιβασμό", εκτίμησε αρθρογράφος της εφημερίδας. Σε πιο λυπητερό ρεφρέν, η "Washington Post" σημείωνε (20/2) ότι "ακόμη η πολιτική κατάσταση στις δύο χώρες δεν επιτρέπει σοβαρή διαπραγμάτευση χωρίς μεσολάβηση" - των ΗΠΑ εννοείται - οπότε δυστυχώς για την ώρα η αμερικανική διπλωματία πρέπει να αρκεστεί στις κατευναστικές δηλώσεις και στη "στρατηγική περιορισμού των πυρηνικών", προφανώς ωσότου ωριμάσουν περισσότερο τα πράγματα.

Το πώς βλέπουν οι Ηνωμένες Πολιτείες την παρούσα "πορεία εξομάλυνσης", εξήγησε πληρέστερα ο Στρόουμπ Τάλμποτ, ο Αμερικανός υφυπουργός Εξωτερικών που πρόσφατα επισκέφθηκε τόσο το Νέο Δελχί όσο και το Ισλαμαμπάντ, ασκώντας "διακριτικές" πιέσεις ένθεν κακείθεν. Εγραψε στο "Foreign Affairs" (τεύχος Μάρτη - Απρίλη 1999) ένα άρθρο... εγχειριδίου όσον αφορά την πολιτική της Ουάσιγκτον για την υποήπειρο. Ο παλιός δημοσιογράφος του "Time" χαρακτήρισε τις περσινές πυρηνικές δοκιμές "διπλή οπισθοδρόμηση". Τόσο για την "ασφάλεια της υποηπείρου", όσο και για το consensus της "μη διάδοσης των πυρηνικών", που η Ουάσιγκτον "πασχίζει" (για τους δικούς της λόγους, ασφαλώς) να καθιερώσει. Μια κατάσταση "στην κόψη του ξυραφιού", είπε, όπως εκείνη της περιόδου του ψυχρού πολέμου, "δεν είναι μοντέλο διπλωματίας". Επομένως, "χρειάζεται" η Ινδία και το Πακιστάν "να σταθεροποιήσουν τον πυρηνικό τους ανταγωνισμό στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, να συμφωνήσουν στην απαγόρευση περαιτέρω δοκιμών και να υιοθετήσουν συχνές σε υψηλό επίπεδο συνομιλίες για να απαλυνθούν οι εντάσεις".

Σε άλλο σημείο του άρθρου του, ο Τάλμποτ πρόσθετε ότι τόσο "ο άμεσος" όσο και "ο μεσοπρόθεσμος" στόχος της αμερικανικής πολιτικής, είναι η "στρατηγική περιορισμού" των πυρηνικών εξοπλισμών. Συμπλήρωσε πάντως με τη δέουσα δόση... ευγένειας πως "η κυβέρνηση Κλίντον δεν αναμένει ότι οι δύο κυβερνήσεις θα το πράξουν, απλώς επειδή το ζήτησε".

Ο Τάλμποτ άφησε κατά μέρος τις ευγένειες αμέσως μετά, όταν σχολίασε τη φημολογούμενη πρόθεση των δύο χωρών να τους παρασχεθεί μόνιμη θέση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. "Κάποιοι Ινδοί... πιστεύουν ότι η αυτοανακήρυξη της χώρας τους στο πυρηνικό status, τους δίνει τέτοιο δικαίωμα. Οι ΗΠΑ διαφωνούν".

Σημαντικό ρόλο όσον αφορά τον "πειθαναγκασμό" σε Νέο Δελχί και Ισλαμαμπάντ να "συμμορφωθούν" προς τη διεθνή τάξη επιτελεί η υπονοούμενη βοήθεια για να αντιμετωπίσουν τα οικονομικά κρισιακά φαινόμενα που τις μαστίζουν. Οι "Financial Times" απέδωσαν (25/2) με μελανά χρώματα την κατάσταση της ινδικής οικονομίας, αντλώντας στοιχεία από την ετήσια έκθεση του υπουργού Οικονομικών Γιασουάντ Σίνχα: το χρέος της χώρας μπορεί, ανέφερε το έγγραφο, να "εκτοξευτεί" στα επίπεδα της περιόδου 1991-92 (τότε ήταν 5,4% στο ΑΕΠ) και οπωσδήποτε χρειάζεται "άμεση ανάληψη πρωτοβουλιών" για να "τεθεί ξανά σε τροχιά περιορισμού". Ανάμεσα στα πρώτα θύματα: οι δημοσιονομικές δαπάνες, οι μισθοί των εργαζομένων, η "πρόνοια". Αντιστοίχως στο Πακιστάν, όπως ανέφερε η εφημερίδα "Dawn" (25/2), η οικονομική κατάσταση έχει καταστεί τόσο ασταθής, που όχι μόνο οι ιθύνοντες του Χρηματιστηρίου στο Καράτσι (KSE) αλλά και επιχειρηματίες περιδεείς "έστειλαν SOS" (!) στην κυβέρνηση, προκειμένου ο Σαρίφ να εγκρίνει "ρευστοποίηση" συναλλαγματικών αποθεμάτων, προς ανακούφιση της αγοράς που ασφυκτιά.

"Καταλύτης" για τα διαπιστωθέντα αδιέξοδα, δεν υπήρξαν ίσως τόσο οι διεθνείς κυρώσεις που επέβαλαν το 1998, μετά τις πυρηνικές δοκιμές, οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στις δύο χώρες (πολλώ μάλλον αφού αμερικανικές φίρμες διαρκώς ανακοινώνουν συμβόλαια και εξαγορές σ' αυτές, αποδεικνύοντας το μονομερή χαρακτήρα τους), αλλά η λεγόμενη ασιατική κρίση, η οποία μπορεί να μη βρίσκεται πια στα πρωτοσέλιδα, πλην όμως ουδόλως "τελείωσε". Ενα "παυσίπονο" για την απάλυνση των κρισιακών συμπτωμάτων, με αφορμή ενδεχομένως την "πρόοδο" στο πυρηνικό ζήτημα που "επετεύχθη" στις συνομιλίες Βάτζπαϊ - Σαρίφ, πιθανώς θα καταστούν τα μελετώμενα δάνεια από διεθνή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Κατά το "Ασοσιέιτεντ Πρες" (18/2) ο Αμερικανός Πρόεδρος Κλίντον άφησε σαφώς να εννοηθεί ότι οι ΗΠΑ "δε θα αντιταχθούν" στην παροχή από την Παγκόσμια Τράπεζα στην Ινδία ενός δανείου 150 εκατ. δολαρίων που είναι "υπό διαπραγμάτευση". Το Πακιστάν έχει ήδη λαμβάνειν αρκετά μεγαλύτερα ποσά από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). (Βεβαίως, οι δυο κυβερνήσεις "πληρώνουν το κόστος" της επιβολής νεοφιλελεύθερων μέτρων για την παροχή δανείων: και οι δύο έχουν δεσμευτεί σε "συρρίκνωση του κράτους". Αλλά αυτό απαιτεί άλλη συζήτηση).

Αν η... ανεπαίσθητη πολιτική και οικονομική "πίεση" αποδώσει τα προσδοκώμενα, τότε προσεχώς οι δύο χώρες "επιτέλους" θα κληθούν, κατά πώς ανέλυσε η εφημερίδα "Times of India" (26/2) να υπογράψουν συνθήκες, που ως σήμερα αποκήρυσσαν, ειδικά η Ινδία, ως "μεροληπτικές". Για την Απαγόρευση των Πυρηνικών Δοκιμών (CTBT) και για τη Μη Διάδοση των Πυρηνικών Οπλων (NPT).

Μπορεί βέβαια και όχι. Οι δύο κυβερνήσεις με τις οποίες οι Αμερικανοί προσπαθούν να "κάνουν business" μπορεί να μην είναι τριγύρω για πολύ ακόμα. Στην Ινδία οι εύθραυστες ισορροπίες στη Βουλή ενδέχεται να καταποντίσουν τον Βάτζπαϊ, κάτι που κατέδειξε η πρόσφατη (και εκκρεμής) "ξαφνική" κρίση, λόγω της άρνησης της αντιπολίτευσης να δεχτεί την αποπομπή μιας πολιτειακής κυβέρνησης. Στο Πακιστάν, ο Σαρίφ μοιάζει ανίκανος να "κοντρολάρει" τους φανατικούς Ισλαμιστές της γενέτειράς του, που άλλοτε χρησιμοποιούσε ως "πολιτικό εργαλείο" για να κυβερνήσει και σήμερα καταδιώκει. Οι ακραιφνέστεροι των οποίων, ας σημειωθεί, παρ' ολίγον να πετύχουν στην απόπειρα δολοφονίας του, στις αρχές του χρόνου.

Πέραν αυτού, οι δύο κυβερνήσεις μοιάζουν να αναζητούν "επιβεβαιώσεις" παλιών τους σχέσεων για την περιφερειακή τους ισχυροποίηση. Το καλοκαίρι στο Νέο Δελχί θα κατέλθει ο Γεβγένι Πριμακόφ, για δεύτερη φορά μέσα σε λίγους μήνες. Το Μάρτη, ο Κινέζος Πρόεδρος Ζιανγκ Ζεμίν αναμένεται στο Ισλαμαμπάντ. Στις δύο συναντήσεις θα υπάρξουν μεταξύ άλλων συζητήσεις για πωλήσεις όπλων και ανανέωση "στρατηγικών συμμαχιών". Στην Ουάσιγκτον, οι αναλυτές έχουν αρχίσει να τρώνε τα νύχια τους.

Μπ. Γ.

"Το λιντσάρισμα από παλιά χρησιμοποιήθηκε από την Κου Κλουξ Κλαν σαν ένα μέσο ρατσιστικής τρομοκρατίας, που απέβλεπε στην καθυπόταξη των Αφρικανοαμερικανών και το διχασμό της εργατικής τάξης. Τεράστιοι αγώνες διεξήχθησαν ενάντια στα λιντσαρίσματα"

Από περσινή διαμαρτυρία των οργανώσεων των μαύρων στο Τσάσπερ μετά τη δολοφονία

Διαμαρτυρία οπαδών του ισλαμικού κόμματος Τζαμάτ - ι - Ισλάμι στο Πακιστάν, την περασμένη Τρίτη, για τα "ανοίγματα" του πρωθυπουργού τους...

Περίπου 78 χρόνια, αφότου έγινε μια από τις πιο θανατηφόρες φυλετικές αντιπαραθέσεις σ' αυτήν τη χώρα, μια μεικτή επιτροπή πολιτών και ιστορικών, που συγκροτήθηκε το 1997, προσπαθεί να εξακριβώσει πόσα άτομα εξοντώθηκαν σε μια τέτοια αντιπαράθεση, που έγινε την 1η Ιούνη 1921 στη βόρεια περιοχή της πόλης Τούλσα της νότιας πολιτείας Οκλαχόμα. Στην περιοχή αυτή, γνωστή ως Γκίνγουντ, κατοικούν κύρια μαύροι

Η Ινδία και το Πακιστάν πρέπει "να σταθεροποιήσουν τον πυρηνικό τους ανταγωνισμό στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο, να συμφωνήσουν στην απαγόρευση περαιτέρω δοκιμών και να υιοθετήσουν συχνές, σε υψηλό επίπεδο, συνομιλίες για να απαλυνθούν οι εντάσεις"