ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Συνεπείς στην ασυνέπεια

Να λοιπόν που η "Σοσιαλδημοκρατία" ή αν το προτιμάτε η "Κεντροαριστερά", είναι απόλυτα συνεπής με την ιστορία της, το χαρακτήρα της και το ρόλο της απέναντι στο εργατικό κίνημα. Ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία ανέδειξε για μια ακόμη φορά ότι ο μοντέρνος "Τρίτος Δρόμος", που η ίδια επικαλείται για να αυτοπροσδιοριστεί στις σύγχρονες συνθήκες, είναι υπαρκτός μόνο σαν είδωλο από παραμορφωμένο καθρέφτη, με τον οποίο απευθύνεται στις λαϊκές μάζες προκειμένου να επιτύχει την υποταγή τους στον ιμπεριαλισμό, παραμορφώνοντας τη συνείδησή τους μπροστά στο μεγαλύτερο προμελετημένο έγκλημα της τελευταίας δεκαετίας. Η Σοσιαλδημοκρατία διαχειρίζεται την καπιταλιστική εξουσία στο ιμπεριαλιστικό στάδιο του συστήματος στην Ευρώπη, στα δεκατρία από τα δεκαπέντε κράτη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), αλλά ομόφωνα αυτές οι κυβερνήσεις αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στον πόλεμο που διεξάγουν μαζί με τις ΗΠΑ και με μοχλό το ΝΑΤΟ.

Η ιστορία της Σοσιαλδημοκρατίας αρχίζει από την εποχή του πρώτου ιμπεριαλιστικού πολέμου που γνώρισε η ανθρωπότητα στις αρχές του 20ού αιώνα, του Α'παγκοσμίου πολέμου. Ηταν η εποχή που ακριβώς η ταχτική του εργατικού κινήματος απέναντι στον πόλεμο επέφερε το "ιστορικό σχίσμα" στη διεθνή Σοσιαλδημοκρατία, αποδεικνύοντας ότι οι ηγέτες της Β' Διεθνούς, με επικεφαλής τον επιφανή μαρξιστή και μετέπειτα πρωτοπόρο σοσιαλιμπεριαλιστή Κάουτσκι, στήριξαν συνειδητά τις ιμπεριαλιστικές τους κυβερνήσεις οι οποίες διεξήγαγαν τον άδικο για τους λαούς πόλεμο. Γνώριζαν, βεβαίως, ότι αυτός ο πόλεμος ήταν η πολιτική με άλλα μέσα για το εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου, ανάμεσα στα τότε ιμπεριαλιστικά κράτη, τα οποία συσπειρωμένα σε δυο αντίπαλους συνασπισμούς οδήγησαν την ανθρωπότητα στη σφαγή για τέσσερα χρόνια. Οι μπολσεβίκοι, με επικεφαλής τον Λένιν, επεξεργάστηκαν την ταχτική της εναντίωσης του εργατικού κινήματος στα ιμπεριαλιστικά κράτη, άρα και στην εξουσία τους, τη δική τους κυβέρνηση, εκτιμώντας σωστά ότι η αποδυνάμωση του ιμπεριαλισμού για την ανατροπή του είναι ο μοναδικός τρόπος ματαίωσης του πολέμου, και δικαιώθηκαν. Αυτή η συνεπής τακτική, σε συνδυασμό με την πάλη ενάντια στην οπορτουνιστική - σοσιαλιμπεριαλιστική Σοσιαλδημοκρατία οδήγησε στη νίκη των εργατών και των αγροτών τον Οκτώβρη στη Ρωσία, ανοίγοντας το δρόμο και στο σταμάτημα του πολέμου. Από τότε η Σοσιαλδημοκρατία υπηρέτησε πιστά τον ιμπεριαλισμό, σ' όλα τα καπιταλιστικά κράτη, με την ίδια πάντα ταχτική της τέχνης να ενσωματώνει το εργατικό κίνημα υποτάσσοντάς το στα συμφέροντα των ιμπεριαλιστών.

* * *

Σήμερα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, ξέσπασε στη Γιουγκοσλαβία, με το πρόσχημα της προστασίας της αλβανικής μειονότητας στο Κοσσυφοπέδιο. Η κοινή πολεμική δράση των δύο ιμπεριαλιστικών κέντρων, των ΗΠΑ και της ΕΕ, έχει ακριβώς τον ίδιο σκοπό. Το μοίρασμα σφαιρών επιρροής, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, των πηγών πρώτων υλών, της υποδούλωσης και εκμετάλλευσης των λαών των περιοχών με ελεγχόμενα από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές και υπάκουα στις επιδιώξεις τους καθεστώτα, μέσω της αλλαγής συνόρων. Είναι ενωμένοι, ακριβώς γιατί ο ανταγωνισμός τους είναι οξύτατος. Αν το ένα κέντρο έμενε εκτός δράσης, δε συμμετείχε στον πόλεμο, θα έμενε και εκτός μοιράσματος της λείας. Η ΝΑΤΟική επίθεση στη Γιουγκοσλαβία δεν αφορά μόνο τα Βαλκάνια, αλλά έχει στόχο και επόμενο θύμα τη Ρωσία. Η περικύκλωσή της αρχικά, είναι βασικό στοιχείο για το επόμενο βήμα, που είναι και το δικό της μοίρασμα, όπως και των άλλων πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών από τις οποίες, αν την απομονώσουν, είναι πιο εύκολο να τη "στραγγαλίσουν" όπως και αυτές τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες.

Το μοίρασμα της ιμπεριαλιστικής λείας προϋποθέτει καθυπόταξη κάθε δύναμης που προβάλλει ή μπορεί στο μέλλον να προβάλλει, για οποιοδήποτε λόγο, αντίσταση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια και αυτή δεν είναι άλλη από το συνεπές εργατικό και γενικότερα το λαϊκό κίνημα, που συσπειρωμένο γύρω από την πολιτική εναντίωσης στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, με πρωτοπορία το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν αγωνίζεται γενικά και αόριστα ενάντια στον πόλεμο, αλλά και στις αιτίες που τον δημιουργούν.

Εδώ η Σοσιαλδημοκρατία και η "Κεντροαριστερά", έχει αναλάβει αποστολή. Οχι μόνο γιατί επαναλαμβάνεται, υποστηρίζοντας τον πόλεμο και συμμετέχοντας σ' αυτόν από κυβερνητικές θέσεις, αλλά γιατί εφαρμόζει πιστά και με συνέπεια την ταχτική καθυπόταξης των λαϊκών μαζών. Συμμετέχει στον πόλεμο προπαγανδίζοντας ότι είναι ενάντια στον πόλεμο. Η ελληνική κυβέρνηση π.χ. είναι μπλεγμένη άμεσα σ' αυτόν, αλλά η ταχτική να ρίχνει "στάχτη στα μάτια" του λαού γίνεται κυρίαρχη στην προπαγάνδα της, με τις δήθεν πρωτοβουλίες για "πολιτική λύση", όταν είναι απόλυτη η ομοφωνία της με τους ΝΑΤΟικούς εταίρους. Το παράδειγμα της προχθεσινής πρωθυπουργικής δήλωσης ότι η πρωτοβουλία Μιλόσεβιτς είναι θετικό βήμα, έγινε αφού η κυβέρνηση είχε συμφωνήσει στην απόρριψή της από το ΝΑΤΟ. Την ίδια ταχτική ακολουθεί και ο Ντ' Αλέμα στην Ιταλία, από βάση της οποίας σηκώνονται τα αεροπλάνα που βομβαρδίζουν.

* * *

Βεβαίως η Σοσιαλδημοκρατία συνεπής ως προς την πολιτική που εφαρμόζει και τα συμφέροντα των καπιταλιστών, συμμετέχει δραστήρια και στον ιμπεριαλιστικό της στον πόλεμο. Αλλά οι κομμουνιστές στην Ιταλία και στη Γαλλία, που εφαρμόζουν την ταχτική της συμμετοχής στην κυβέρνηση για να αποτρέψουν δήθεν τα χειρότερα για τους λαούς τους, γιατί συνεχίζουν και τώρα να συμμετέχουν στις κυβερνήσεις; Μήπως για να αποτρέψουν τα "χείριστα" για το δικό τους λαό και για τους Γιουγκοσλάβους που δολοφονούν οι κυβερνήσεις στις οποίες συμμετέχουν; Υπάρχει πιο χείριστο από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο; Αυτή η ταχτική αποκαλύφθηκε πλέον ότι όχι μόνο δεν ωφελεί τους λαούς, αλλά είναι ενάντιά τους. Η έξοδος απ' αυτές τις κυβερνήσεις και η εναντίωσή τους για το λόγο και μόνο ότι συμμετέχουν στον πόλεμο και θα εξασθενούσε τις δυνάμεις του εγκλήματος και θα ενίσχυε τις δυνάμεις που παλεύουν για το σταμάτημά του. Η ασυνέπειά τους, ως προς την ταξική πάλη γίνεται συνέπεια ως προς την ταχτική της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις και τώρα που αυτές δολοφονούν λαούς. Κανένας ταξικός αγώνας δεν αναπτύχθηκε σ' όλη την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, από την εμφάνιση του καπιταλισμού ως τα σήμερα, χωρίς το διεθνισμό. Η πιο αποτελεσματική πάλη ενάντια στον πόλεμο και υπέρ των Γιουγκοσλάβων που δεν ανέχονται να υποταχτούν στην ιμπεριαλιστική "νέα τάξη", δεν είναι η διοργάνωση συλλαλητηρίων, όπως κάνουν οι Γάλλοι κομμουνιστές και οι Ιταλοί, την ίδια ώρα που συνεχίζουν να στηρίζουν τις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις τους. Και αν η Σοσιαλδημοκρατία είναι πιστή στις αρχές της, αυτά τα κόμματα με την ταχτική τους, δεν αποπροσανατολίζουν απλά το εργατικό τους κίνημα, αλλά το υποτάσσουν στη στρατηγική του αντιπάλου, αποδυναμώνοντας ταυτόχρονα τη διεθνή πάλη ενάντια στον άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο κατά του γιουγκοσλάβικου λαού. Ακόμη και ο Κλίντον επιχειρεί να πείσει την κοινή γνώμη στις ΗΠΑ με το επιχείρημα ότι στην Ευρώπη υπάρχουν κομμουνιστές και αριστεροί που συμφωνούν με τον πόλεμο, αφού συμμετέχουν στις κυβερνήσεις που τον διεξάγουν. Οι δυο ταχτικές του εργατικού κινήματος απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο δεν περιμένουν να δοκιμαστούν από την ιστορία. Η συνεπής πάλη έχει ήδη δικαιωθεί από τις αρχές του 20ού αιώνα. Στο τέρμα του, απλά επιβεβαιώνεται ότι "τρίτος δρόμος" δεν μπορεί να υπάρξει. Αλλά και χωρίς συνεπή πάλη ενάντια στην ασυνεπή ταχτική, λαϊκή νίκη δεν μπορεί να υπάρξει.

Στέφανος ΚΡΗΤΙΚΟΣ

Οι κομμουνιστές στην Ιταλία και στη Γαλλία, συνεχίζουν στην ταχτική της συμμετοχής στην κυβέρνηση αν και αυτές παίρνουν μέρος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η ασυνέπειά τους ως προς την ταξική πάλη, γίνεται συνέπεια ως προς την ταχτική της συμμετοχής στις ιμπεριαλιστικές κυβερνήσεις και τώρα που αυτές δολοφονούν λαούς

Πρώτα η Ελλάδα, αλλά ποια Ελλάδα;

Ακούσαμε προχτές το διάγγελμα του πρωθυπουργού, για τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία. Σ' αυτό τόνιζε ότι δεν πρέπει να γίνουμε μέρος του "σερβικού προβλήματος", ότι πρέπει να προσέξουμε "πρώτα τα συμφέροντα της Ελλάδας", ότι "δεν έχουμε τις δυνάμεις" ν' αντισταθούμε μόνοι μας και ότι, αν το κάνουμε, υπάρχει ο κίνδυνος "να αναβαθμιστεί ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή". Μ' αυτές τις διαπιστώσεις, συμφωνεί, πάνω - κάτω, και ο αρχηγός της ΝΔ.

Ολη αυτή η επιχειρηματολογία στηρίζεται σε μια λογική, που δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα της Ελλάδας των εργαζομένων, αλλά με αυτήν της άρχουσας τάξης. Είναι ένα μείγμα εγωιστικής και υποτελούς στάσης. Η στάση αυτή είναι επικίνδυνη για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας μας.

Χτίζουμε έναν εφιαλτικό κόσμο

Η ελληνική κυβέρνηση καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι, δήθεν, είναι δυνατόν, με την υποχωρητικότητα, να "μαλακώσει" ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ομως, από τη φύση του, αυτό είναι αδύνατον. Η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ τους, η απομόνωση και υποταγή των μικρών χωρών, ανοίγει την "όρεξη" του ιμπεριαλισμού. Η ελληνική κυβέρνηση χτίζει, με τη συμμετοχή της, έναν κόσμο αδικίας, μια ζούγκλα, όπου δεν έχουν θέση οι αδύνατοι. Συμφέρει τον ελληνικό λαό να χτιστεί ένας τέτοιος κόσμος; Από ποιον θα περιμένουμε βοήθεια, αν αύριο τη χρειαστούμε, αφού τώρα δεν την προσφέρουμε;

Πίσω από το σύνθημα "Πρώτα η Ελλάδα" (άρα, δε μας ενδιαφέρει η αδικία σε βάρος της Σερβίας), κρύβεται η πλήρης υποταγή στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Πίσω από την απομόνωση των λαών, κρύβονται οι συμφωνίες ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις (πλουτοκρατία) των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ. Ελπίζει η άρχουσα τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της ότι θα πάρουν μέρος από τη λεία, που θα προκύψει από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Πιστεύουν ότι θα τους δώσουν το ρόλο του μικρού ιμπεριαλιστή στην περιοχή και δίνουν μάχη επικράτησης με τις αντίστοιχες δυνάμεις της Τουρκίας. Ομως, τέτοιου είδους πολιτική των αστικών κομμάτων την πλήρωσε πρώτα ο ελληνικός λαός και όχι η άρχουσα τάξη. Η ιστορία αυτό δείχνει (Ουκρανία 1919, Μ. Ασία 1922, Κορέα 1952, Ιράκ 1992, Βοσνία 1996).

Συμφέρει, άραγε, τον ελληνικό λαό μια ηττημένη Σερβία; Συμφέρει η αλλαγή των συνόρων, συμφέρει η χρησιμοποίηση των μειονοτήτων για τα συμφέροντα των ΗΠΑ; Συμφέρει η κατάργηση κάθε διεθνούς κανόνα δικαίου; Κάθε λογικός άνθρωπος έλεγε όχι, όμως η κυβέρνηση Σημίτη έχει άλλη γνώμη και γι' αυτό συμμετέχει ενεργά στο χτύπημα κατά της Σερβίας. Αν δεν έστειλε ακόμη στρατεύματα στην πρώτη γραμμή, το κάνει για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης. Πολιτική υποτέλειας

Χρησιμοποιεί τον "μπαμπούλα" της Τουρκίας και την ίδια στιγμή αναβαθμίζει το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αναγνωρίζοντάς τους το ρόλο των δυνάμεων κατοχής της πατρίδας μας.

Μας δείχνει τη στάση άλλων χωρών (Γερμανία) και λέει ότι, αφού δεν αντιδρούν αυτοί, πώς να αντιδράσουμε εμείς. Ομως, πίσω από το επιχείρημα αυτό, που προσπαθεί να παρουσιάσει τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ ότι "θέλουν, αλλά δεν μπορούν", κρύβεται η ενεργός εγκληματική συμμετοχή τους στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας (μαζί και της κυβέρνησης Σημίτη). Από τη μια, μας λένε ότι είναι "ισότιμοι εταίροι", από την άλλη, βγάζουν τον εαυτό τους έξω από τις αποφάσεις, τόσο στην ΕΕ, όσο και στο ΝΑΤΟ. Ομως, ο πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο (βροχή), για το οποίο δε φταίει κανένας και το οποίο δεν μπορεί να αποφύγει κανένας. Ολοι τους είναι συντελεστές της κρίσης. Η κυβέρνηση της Ελλάδας είναι, επίσης, συντελεστής της κρίσης και του πολέμου.

Με τη στάση της αυτή, εκτός των άλλων, επιδιώκει να διαμορφώσει συνείδηση υποταγής και στον ελληνικό λαό (στο βαθμό που μπορεί να το κάνει). Ενώ, μέσα από το υπουργείο Παιδείας και τις διάφορες επετειακές εκδηλώσεις (1821, 1940, 1941 - '44) "διδάσκει" την αλληλεγγύη, τον αγώνα, το ριψοκίνδυνο πατριωτισμό, τη συλλογικότητα, με την πρακτική της, διδάσκει τον "πατριωτισμό" της απομόνωσης, της υποταγής, της αναζήτησης προστάτη, το χωρίς ρίσκο πατριωτισμό. Ομως, αυτός ο "πατριωτισμός της σιγουριάς" είναι αυτός που εξασφαλίζει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και είναι επικίνδυνος για τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να τον πολεμήσει.

Νίκος ΣΑΛΠΙΣΤΗΣ