Ακούσαμε προχτές το διάγγελμα του πρωθυπουργού, για τα γεγονότα στη Γιουγκοσλαβία. Σ' αυτό τόνιζε ότι δεν πρέπει να γίνουμε μέρος του "σερβικού προβλήματος", ότι πρέπει να προσέξουμε "πρώτα τα συμφέροντα της Ελλάδας", ότι "δεν έχουμε τις δυνάμεις" ν' αντισταθούμε μόνοι μας και ότι, αν το κάνουμε, υπάρχει ο κίνδυνος "να αναβαθμιστεί ο ρόλος της Τουρκίας στην περιοχή". Μ' αυτές τις διαπιστώσεις, συμφωνεί, πάνω - κάτω, και ο αρχηγός της ΝΔ.

Ολη αυτή η επιχειρηματολογία στηρίζεται σε μια λογική, που δεν έχει να κάνει με τα συμφέροντα της Ελλάδας των εργαζομένων, αλλά με αυτήν της άρχουσας τάξης. Είναι ένα μείγμα εγωιστικής και υποτελούς στάσης. Η στάση αυτή είναι επικίνδυνη για τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα της χώρας μας.

Η ελληνική κυβέρνηση καλλιεργεί αυταπάτες στο λαό ότι, δήθεν, είναι δυνατόν, με την υποχωρητικότητα, να "μαλακώσει" ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. Ομως, από τη φύση του, αυτό είναι αδύνατον. Η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ τους, η απομόνωση και υποταγή των μικρών χωρών, ανοίγει την "όρεξη" του ιμπεριαλισμού. Η ελληνική κυβέρνηση χτίζει, με τη συμμετοχή της, έναν κόσμο αδικίας, μια ζούγκλα, όπου δεν έχουν θέση οι αδύνατοι. Συμφέρει τον ελληνικό λαό να χτιστεί ένας τέτοιος κόσμος; Από ποιον θα περιμένουμε βοήθεια, αν αύριο τη χρειαστούμε, αφού τώρα δεν την προσφέρουμε;

Πίσω από το σύνθημα "Πρώτα η Ελλάδα" (άρα, δε μας ενδιαφέρει η αδικία σε βάρος της Σερβίας), κρύβεται η πλήρης υποταγή στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ. Πίσω από την απομόνωση των λαών, κρύβονται οι συμφωνίες ανάμεσα στις άρχουσες τάξεις (πλουτοκρατία) των χωρών - μελών του ΝΑΤΟ. Ελπίζει η άρχουσα τάξη της χώρας μας και τα κόμματά της ότι θα πάρουν μέρος από τη λεία, που θα προκύψει από το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας. Πιστεύουν ότι θα τους δώσουν το ρόλο του μικρού ιμπεριαλιστή στην περιοχή και δίνουν μάχη επικράτησης με τις αντίστοιχες δυνάμεις της Τουρκίας. Ομως, τέτοιου είδους πολιτική των αστικών κομμάτων την πλήρωσε πρώτα ο ελληνικός λαός και όχι η άρχουσα τάξη. Η ιστορία αυτό δείχνει (Ουκρανία 1919, Μ. Ασία 1922, Κορέα 1952, Ιράκ 1992, Βοσνία 1996).

Χρησιμοποιεί τον "μπαμπούλα" της Τουρκίας και την ίδια στιγμή αναβαθμίζει το ρόλο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, αναγνωρίζοντάς τους το ρόλο των δυνάμεων κατοχής της πατρίδας μας.

Μας δείχνει τη στάση άλλων χωρών (Γερμανία) και λέει ότι, αφού δεν αντιδρούν αυτοί, πώς να αντιδράσουμε εμείς. Ομως, πίσω από το επιχείρημα αυτό, που προσπαθεί να παρουσιάσει τις κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ ότι "θέλουν, αλλά δεν μπορούν", κρύβεται η ενεργός εγκληματική συμμετοχή τους στην επίθεση εναντίον της Γιουγκοσλαβίας (μαζί και της κυβέρνησης Σημίτη). Από τη μια, μας λένε ότι είναι "ισότιμοι εταίροι", από την άλλη, βγάζουν τον εαυτό τους έξω από τις αποφάσεις, τόσο στην ΕΕ, όσο και στο ΝΑΤΟ. Ομως, ο πόλεμος ενάντια στη Γιουγκοσλαβία δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο (βροχή), για το οποίο δε φταίει κανένας και το οποίο δεν μπορεί να αποφύγει κανένας. Ολοι τους είναι συντελεστές της κρίσης. Η κυβέρνηση της Ελλάδας είναι, επίσης, συντελεστής της κρίσης και του πολέμου.

Με τη στάση της αυτή, εκτός των άλλων, επιδιώκει να διαμορφώσει συνείδηση υποταγής και στον ελληνικό λαό (στο βαθμό που μπορεί να το κάνει). Ενώ, μέσα από το υπουργείο Παιδείας και τις διάφορες επετειακές εκδηλώσεις (1821, 1940, 1941 - '44) "διδάσκει" την αλληλεγγύη, τον αγώνα, το ριψοκίνδυνο πατριωτισμό, τη συλλογικότητα, με την πρακτική της, διδάσκει τον "πατριωτισμό" της απομόνωσης, της υποταγής, της αναζήτησης προστάτη, το χωρίς ρίσκο πατριωτισμό. Ομως, αυτός ο "πατριωτισμός της σιγουριάς" είναι αυτός που εξασφαλίζει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης και είναι επικίνδυνος για τον ελληνικό λαό. Γι' αυτό και ο ελληνικός λαός θα πρέπει να τον πολεμήσει.

Νίκος ΣΑΛΠΙΣΤΗΣ