Σύμφωνα με τη ΝΣΑ και το άρθρο 42 "η παρουσία αμερικανικών συμβατικών και πυρηνικών δυνάμεων στην Ευρώπη παραμένει ζωτικής σημασίας για την ασφάλεια αυτής της ηπείρου". Παραμένει, έτσι, ακέραια η υπεράσπιση της "ευρωπαϊκής ασφάλειας" των ΗΠΑ,όπως επιβάλλει και η νέα "στρατιωτική δομή" των 20 ΝΑΤΟικών στρατηγείων, και η διατήρηση των ξεχωριστών αμερικανικών βάσεων στην ήπειρο. Επιβεβαιώνεται η ομηρία από την ατομική υπεροπλία των ΗΠΑ (άρθρο 46) και ομολογείται ο θεμελιώδης "πολιτικός στόχος των πυρηνικών δυνάμεων" του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, επιβάλλεται πολλαπλώς η "μείωση" και η "εξισορρόπηση" του εξοπλισμού όλων των άλλων, εντός και εκτός του ΝΑΤΟ, τόσο σε καθαυτό στρατιωτικό υλικό, όσο και σε πληροφορικά συστήματα και "νέες τεχνολογίες". Ο πόλεμος, ως γνωστόν, είναι η συνέχιση της πολιτικής στη βάση της στρατιωτικής ισχύος. Διατηρούνται τα πυρηνικά οπλοστάσια της Βρετανίας και της Γαλλίας, στα πλαίσια της "συνολικής αποτροπής και ασφάλειας" και για να υπενθυμίζουν πάντα τη στρατιωτική αφλογιστία της Γερμανίας. Για παν ενδεχόμενο το άρθρο 8 (πρώην άρθρο 18 του 1991) επαναλαμβάνει τη "θεμελιώδη αρχή λειτουργίας", σύμφωνα με την οποία "καμιά συμμαχική χώρα δεν μπορεί να στηριχτεί αποκλειστικά στις δικές της δυνάμεις για να αντιμετωπίσει τις μεγάλες προκλήσεις ασφαλείας".

Εξάλλου η ενσωμάτωση στη "στρατιωτική δομή" στερεί κάθε στρατιωτική "αυτονομία", που ενισχύεται ακόμη περισσότερο από στρεβλά, διαβρωμένα και εξαρτημένα "εξοπλιστικά προγράμματα". Σύμφωνα με το άρθρο 40 της ξεχωριστής "διακήρυξης" της Ουάσιγκτον "η Συμμαχία και η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) μοιράζονται κοινά στρατηγικά συμφέροντα (...). Η συνεργασία μεταξύ των οργανισμών σε θέματα κοινού ενδιαφέροντος μπορεί να αποφασίζεται κατά περίπτωση,όπου αυτό βελτιώνει την αποτελεσματικότητα των δυο οργανισμών". Η "ευρωπαϊκή ταυτότητα ασφάλειας και άμυνας" αναλύεται στο άρθρο 30 της ΝΣΑ, που αντικαθιστά το άρθρο 22 του 1991. Οι Ευρωπαίοι "σύμμαχοι", όπως τονίζεται από το 1991, και επαναλαμβάνεται αυτολεξεί το 1999, "θα αναλάβουν μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης", αλλά πάντα "στα πλαίσια του ΝΑΤΟ" και με "ανάπτυξη διαχωρίσιμων αλλά όχι χωριστών ικανοτήτων" (άρθρο 49). Στη "βάση των κατευθύνσεων" της ΝΑΤΟικής υπουργικής Συνόδου του Βερολίνου (Ιούνης 1996), η "Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση" ως "ευρωπαϊκός πυλώνας" του ΝΑΤΟ, δύναται, σε ορισμένες περιπτώσεις, να χρησιμοποιεί "τα μέσα της Συμμαχίας", ασκώντας τον πολιτικό έλεγχο και τη στρατηγική διοίκηση της διατεθειμένης σ' αυτήν στρατιωτικής μονάδας του ΝΑΤΟ.Στις επιχειρήσεις αυτές μπορούν να συμμετέχουν και "μη μέλη" του ΝΑΤΟ, αλλά "και η Ρωσία". Και αυτό γιατί, δεν πρόκειται για "άμυνα και ασφάλεια" της Ευρώπης, αλλά "στην" Ευρώπη.Τέτοιες ειδικές χρήσεις μπορεί να γίνουν μετά το 2000, και στα πλαίσια των "GFIM", τα οποία θα επεμβαίνουν "ευκίνητα", αλλά πάντα υπό τον έλεγχο των 20 ΝΑΤΟικών Στρατηγείων και των "σταθερών" Γενικών Επιτελείων και, βέβαια πάντα μετά από "ομόφωνη" ΝΑΤΟική απόφαση και "στενό πολιτικό έλεγχο σ' όλα τα στάδια διαχείρισης της κρίσης" (άρθρο 32). Αποκλείεται, δηλαδή, επιχείρηση της ΔΕΕ χωρίς αμερικανική "ευλογία", όπως, επίσης, αποκλείεται παραμερισμός της Τουρκίας και των άλλων κρατών - μελών του ΝΑΤΟ που δεν είναι στην ΕΕ, άρνηση των οποίων θα καθιστά τέτοιου είδους επιχειρήσεις, εκ προοιμίου, αδύνατες.

Αντίθετα μελλοντικά ειδικές προκεχωρημένες "βρώμικες" επιχειρήσεις της ΔΕΕ π. χ. κατά ρωσικών συμφερόντων, ενδέχεται να "διευκολύνουν" τόσο τις ΗΠΑ όσο και την Τουρκία. Οι ειδικές αυτές "δράσεις" μπορεί να είναι "δράσεις Πέτεσμπεργκ", όπως προβλέπει η Συνθήκη του Αμστερνταμ, αλλά και ποικίλες "δράσεις" του ΟΑΣΕ "με ΗΠΑ και Καναδά", τόσο "πολιτικές" όσο και "στρατιωτικές". Θα μπορούσαν π. χ. να "δράσουν" και κατά των Βάσκων ή των Ιρλανδών. Την όλη "αρχιτεκτονική της ευρωπαϊκής ασφάλειας" (άρθρο 25) του ΝΑΤΟ συμπληρώνει ο "ενισχυμένος Συνεταιρισμός για την Ειρήνη" (PFP) ο οποίος επιτρέπει ήδη τη συμμετοχή της Αλβανίας, της FYROM και των άλλων βαλκανικών χωρών στο ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας. Η Ρωσία "διαδραματίζει ένα μοναδικό ρόλο σ' ό,τι αφορά την ευρω-ατλαντική ασφάλεια" (άρθρο 36), παρόλο που το πρόταγμα του τελικού άρθρου 65 για την "οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ηπείρου χωρίς διαιρέσεις, προωθώντας το ιδανικό μιας Ευρώπης ακέραιας και ελεύθερης", όχι μόνο ηχεί ψυχροπολεμικά, αλλά θίγει, εν θερμώ, συγκεκριμένα ρωσικά συμφέροντα. Πολύ περισσότερο που σύμφωνα με το άρθρο 37 "η Ουκρανία κατέχει μια ειδική θέση στο περιβάλλον της ευρω-ατλαντικής ασφάλειας". Τέλος "η Μεσόγειος αποτελεί περιοχή ειδικού συμφέροντος" για το ΝΑΤΟ (άρθρο 38).

Ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης περιέγραψε στην Ουάσιγκτον τη ΝΣΑ ως εξής: "Η κατάρρευση του διπολισμού δημιούργησε νέες συνθήκες ασφαλείας σε ολόκληρο τον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά και παγκόσμια (...). Τώρα δεν είναι σαφής ο κίνδυνος (...) τα νέα δεδομένα είναι ότι πρώτον υπάρχουν πολύ περισσότερες περιφερειακές και τοπικές αντιθέσεις και, δεύτερον, η διασπορά των όπλων μαζικής καταστροφής (...). Ο νέος ρόλος του ΝΑΤΟ μπορεί να χαρακτηριστεί με τη φράση: διαχείριση κρίσεων (...). Σ' αυτόν το σύγχρονο κόσμο τα θέματα ασφαλείας και άμυνας είναι συνδεδεμένα με κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα". Ο Κ. Σημίτης προβληματίστηκε ελαφρώς "για τη νομιμοποιητική βάση στη ΝΑΤΟική διαχείριση κρίσεων". Τόνισε ότι "για μας η εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου είναι απαραίτητη προϋπόθεση για όλες αυτές τις δράσεις", αλλά εκνευρίστηκε όταν ερωτήθηκε για την παράκαμψη του ΟΗΕ στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, αποφαινόμενος ότι "σας εξήγησα ποιες είναι οι θέσεις μας. Το τι κάνει το ΝΑΤΟ δεν ανταποκρίνεται πάντα στις θέσεις μας και δεν ανταποκρίνεται, ίσως, πολλές φορές και σ' αυτά ακριβώς που λένε τα κείμενα".Αυτό το ΝΑΤΟ είναι, τελικά ένα (...) μυστήριο. Οσον αφορά, τέλος, την ενεργό συμμετοχή της χώρας στον πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, με τη συνυπογραφή του γενικευμένου πετρελαϊκού εμπάργκο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, ο πρωθυπουργός δήλωσε τα εξής αποκαλυπτικά: "Οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ, που είναι αρμόδιοι για την υλοποίηση των στρατιωτικών δράσεων κατά της Γιουγκοσλαβίας, πιστεύουν πως η στρατιωτική δράση θα είναι περισσότερο αποτελεσματική, εάν ο γιουγκοσλαβικός στρατός δεν έχει καύσιμα. Γι' αυτό και πρότειναν στους πολιτικούς υπεύθυνους την επιβολή ενός εμπάργκο πετρελαίου, οι οποίοι και αποδέχτηκαν την εισήγηση των στρατηγών".Εντελώς (...) συμπτωματικά, ένας από τους "στρατηγούς" είναι και ο Ελληνας αρχηγός Γενικού Επιτελείου, και ένας από τους "πολιτικούς υπεύθυνους" είναι ο Ελληνας πρωθυπουργός. Και καλά, οι "στρατηγοί" είναι πολεμοχαρείς, αλλά ο πρωθυπουργός είχε δικαίωμα βέτο στην ΕΕ για το εμπάργκο πετρελαίου και δεν το άσκησε. Και χωρίς "ομόφωνο" εμπάργκο της ΕΕ δε θα μπορούσε να στηριχτεί "νομικά" αυτό του ΝΑΤΟ και θα έπρεπε να δοθεί εντολή από τον ΟΗΕ. Ο οποίος όμως "δεν υπάρχει" για το ΝΑΤΟ.

Από την έναρξη του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και μετά την υπογραφή του νέου δόγματος του ΝΑΤΟ στην Ουάσιγκτον, μερίδα της αστικής προπαγάνδας προσπαθεί να διαμορφώσει την άποψη ό,τι η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) θα μπορούσε να αποτελέσει "το αντίπαλο δέος" στις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, ή θα έπρεπε να το είχε κάνει, αφού ο πόλεμος διεξάγεται στην Ευρώπη. Γι' αυτό και χρειάζεται να σπεύσει στην πολιτική ένωση και στην ΚΕΠΠΑ, (Κοινή Εξωτερική Πολιτική, Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας). Ενισχύεται επίσης η άποψη για αντιστάθμισμα των οικονομικών απωλειών για την Ελλάδα από τον πόλεμο με την ένταξη στην ΟΝΕ. Δεν είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η άποψη αυτή στηρίζεται στις υπαρκτές αντιθέσεις συμφερόντων ανάμεσα στις ΗΠΑ και την ΕΕ. Με τη διαφορά ότι τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι και κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ γιατί έτσι εξασφαλίζονται τα δικά τους ιμπεριαλιστικά συμφέροντα και δεν έχουν σκοπό να διαφοροποιηθούν τουλάχιστον για την ώρα. Ο ΝΑΤΟικός στρατός είναι και δικός τους στρατός, και ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία που βρήκε ενεργά συμμέτοχα τα κράτη της ΕΕ, ακριβώς αυτό αποκαλύπτει, όπως και η ομόφωνη απόφαση στη Σύνοδο Κορυφής της Ουάσιγκτον. Η ΚΕΠΠΑ μπορεί να εφαρμόζεται και μέσω του ΝΑΤΟ. ΗΠΑ και ΕΕ, είναι ενωμένες σε κοινούς σκοπούς, όπως η ιμπεριαλιστική λεία εδαφών, η καταστολή λαϊκών κινημάτων, ανεξάρτητα από τα ιδιαίτερά τους συμφέροντα και το πώς θα πετύχουν τη μεταξύ τους μοιρασιά, γι' αυτό βρίσκονται υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ. Αλλά ακόμη και αν η ΕΕ αποκτούσε πλήρη στρατιωτικοπολιτική αυτοτέλεια από το ΝΑΤΟ, δε θα έπαυε να είναι ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο, επικίνδυνο για τους λαούς, γεγονός που δεν αλλάζει την πραγματικότητα σε ό,τι αφορά τα λαϊκά συμφέροντα. Ας δούμε όμως τη διαπλοκή της ΕΕ και του ΝΑΤΟ μέσα από διάφορους οργανισμούς και μηχανισμούς στη Γηραιά Ηπειρο.

Στην Ευρώπη, αυτή τη στιγμή, υπάρχουν, εκτός του ΝΑΤΟ, και δύο άλλες μείζονες διακρατικές οργανώσεις:

α) Η Δυτικοευρωπαϊκή Ενωση (ΔΕΕ): Πρόκειται για πολιτικοστρατιωτική οργάνωση όπου μετέχουν 10 ευρωπαϊκές χώρες, όλες μέλη και του ΝΑΤΟ, συγκεκριμένα: Βέλγιο, Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ισπανία, Ιταλία, Λουξεμβούργο, Ολλανδία, Πορτογαλία και Ελλάδα (η τελευταία εντάχθηκε με μια πρώτη συμφωνία που υπογράφτηκε στο Μάαστριχτ, μαζί με τη γνωστή συνθήκη, στις 9.1.1991). "Συνδεδεμένα" μέλη της ΔΕΕ θεωρούνται IPSO FACTO τα υπόλοιπα πλήρη ευρωπαϊκά μέλη του ΝΑΤΟ (Ισλανδία, Νορβηγία, Τουρκία). Οπως είναι γνωστό, το γεγονός αυτό δημιούργησε το 1991 - 1992 σοβαρά προβλήματα στα ελληνοτουρκικά, όταν αποκαλύφθηκε ότι τα μέλη του ΝΑΤΟ είναι αυτομάτως συνδεδεμένα μέλη και της ΔΕΕ και, συνεπώς, τα σύνορα της Ελλάδας δεν είναι σύνορα και της ΔΕΕ. Το θέμα κατέληξε (Μάης του 1992) στην ανενεργοποίηση του Αρθρου 5 του Καταστατικού της ΔΕΕ, απαλλάσσοντας, έτσι, τη ΔΕΕ από υποχρεώσεις απέναντι στην Ελλάδα όταν πρόκειται για την Τουρκία.

β) Οργανισμός για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ): Στον Οργανισμό αυτό συμμετέχουν όλες οι χώρες της Ευρώπης και, φυσικά, και όλα τα μέλη του ΝΑΤΟ, αλλά και δυο εξωευρωπαϊκά κράτη - οι ΗΠΑ κι ο Καναδάς. Η Ελλάδα αποτελεί ιδρυτικό μέλος.

Οι δυο αυτές Οργανώσεις είναι κλασικά παραδείγματα περιφερειακών ευρωπαϊκών οργανώσεων, όπου, χάρη ακριβώς στο ΝΑΤΟ, ο ρόλος μιας εξωευρωπαϊκής δύναμης είναι ισχυρός ή και κυρίαρχος. Εννοούμε, προφανώς, τις ΗΠΑ. Είναι πασιφανές ότι τα δυο εξωευρωπαϊκά μέλη του ΟΑΣΕ είναι μέλη του γιατί είναι μέλη και του ΝΑΤΟ και, αν δεν ήταν, δε θα ήταν ούτε μέλη του ΟΑΣΕ.

Οι σχέσεις μεταξύ των οργανισμών αυτών και του ΝΑΤΟ είναι ένα κεφάλαιο ανοιχτό και σε διαρκή μεταμόρφωση, καθώς σχετίζεται πέραν των άλλων και με θέματα αντιτιθεμένων απόψεων ή προοπτικών, που, με τη σειρά τους, σχετίζονται ακόμη και με την ενότητα γενικά του ΝΑΤΟ, δηλαδή με το εάν η Συμμαχία θα εξακολουθήσει να υπάρχει με τη μορφή που τη γνωρίζουμε έως τώρα. Νωπές είναι, π.χ., ακόμη οι συζητήσεις περί της ΔΕΕ σαν "ευρωπαϊκού πυλώνα του ΝΑΤΟ". Οι συζητήσεις αυτές δεν έχουν λήξει ακόμη και μάλλον επεκτείνονται σε άλλους τομείς, όπως η ιδέα επιχειρήσεων της ΔΕΕ με χρήση εγκαταστάσεων και άλλων διευκολύνσεων του ΝΑΤΟ.

Η κύρια δύναμη του ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, παρακολουθούν με έκδηλη και εύλογη καχυποψία τις συζητήσεις αυτές. Η στάση τους είναι μάλλον στάση διατήρησης του STATUS QUO, με την έννοια της διατήρησης της ουσιώδους διάρθρωσης του ΝΑΤΟ όπως αυτή είναι τώρα. Αυτή, όμως, η διατήρηση του STATUS QUO, από την άλλη πλευρά, δεν πρέπει καθόλου να θίξει όχι μόνο τη σημερινή κυρίαρχη θέση του σημερινού ΝΑΤΟ, αλλά ούτε την ακόμη πιο κυρίαρχη αυριανή που σχεδιάζεται. Αυτό φάνηκε ιδιαίτερα καθαρά στην υπόθεση της επιχείρησης του Κοσσυφοπεδίου και σε όλα όσα την περιέβαλλαν.

Η προσπάθεια αυτή, η πορεία της και η έκβασή της επηρεάζονται και είναι φυσικό να επηρεάζονται από τη θεμελιακά διαφορετική φύση των δυο άλλων οργανισμών. Ο πρώτος, από τη μια μεριά, έχει έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα και, από την άλλη, είναι, ούτως ή άλλως, "μέρος" του ΝΑΤΟ. Αυτό έχει έντονα αντιφατικά αποτελέσματα: Από τη μια, ο κίνδυνος υπο(και αντι)κατάστασης του ΝΑΤΟ είναι μεγαλύτερος, αλλά, από την άλλη, όσο δεν εμφανίζεται τέτοια άμεση προοπτική ή δεν παρουσιάζονται ενδεχόμενες αγεφύρωτες αντιθέσεις μεταξύ των εταίρων, ο συνδυασμός είναι ευκολότερος. Αντίθετα, ο δεύτερος δεν έχει τέτοιο χαρακτήρα και, εκτός αυτού, στο εσωτερικό του το μη ΝΑΤΟικό στοιχείο είναι ασύγκριτα ισχυρότερο. Ετσι, ο συνδυασμός γίνεται πολύ δυσκολότερος, αν όχι και καθαρά προβληματικός.

Γι' αυτό οι ΗΠΑ προσπαθούν το ΝΑΤΟ να αποφύγει οποιαδήποτε σχέση κυρίως με το δεύτερο. Η προσπάθεια αφορά, κυρίως και πριν απ' όλα, τις δεσμευτικές σχέσεις, ιδιαίτερα όταν, όπως είναι και εύλογο, αφορά δεσμεύσεις του ΝΑΤΟ. Γενικός προσανατολισμός της προσπάθειας είναι η διατήρηση και αύξηση της "πραγματικής κυριαρχίας" του ΝΑΤΟ, ακόμη και όταν το τελευταίο εμφανίζεται σαν απλό εκτελεστικό όργανο.

Ενα από τα πιο σοβαρά θέματα της περιόδου αυτής είναι οι σχέσεις ανάμεσα στο ΝΑΤΟ και σε μια άλλη ευρωπαϊκή οργάνωση την οποία δεν αναφέραμε γιατί τη θεωρούμε εντελώς ιδιαίτερου χαρακτήρα και, συγκεκριμένα, την ΕΕ.

Η μεταξύ των δυο οργανισμών σύνδεση και, μάλιστα, στενή σύνδεση είναι πλέον η πασιφανής:

α) Τα πιο πολλά μέλη της ΕΕ (11 σε σύνολο 15) είναι μέλη και του ΝΑΤΟ. Ακόμη περισσότερο, όλα τα ηγετικά μέλη της ΕΕ είναι ηγετικά μέλη και του ΝΑΤΟ επίσης.

β) Ολες οι ως τώρα περιπτώσεις δείχνουν ότι η ένταξη στον έναν οργανισμό συνδέεται με την ένταξη στον άλλο ή, το λιγότερο, ανακινεί θέμα τέτοιας ένταξης. Εντονα (και προφητικά) χαρακτηριστική υπήρξε η περίπτωση της Ισπανίας, η οποία εντάχθηκε σχεδόν αυτόματα και στους δυο οργανισμούς στη δεκαετία του '80. Η "ισπανική διαδικασία" είναι όχι μόνο πασιφανής, αλλά και πασιφανής με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και σε σημερινές περιπτώσεις. Σαφέστατη είναι η περίπτωση των ουδέτερων ευρωπαϊκών χωρών (Αυστρία, Σουηδία, Φινλανδία), που εντάχθηκαν ήδη στην ΕΕ και τώρα βρίσκονται στη φάση της συζήτησης αν θα ενταχθούν και στο ΝΑΤΟ. Οταν τέθηκε θέμα ένταξης στην ΕΕ της Ελβετίας γεννήθηκε και θέμα ένταξής της και στο ΝΑΤΟ. Εντελώς επίσης χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Κύπρου: Σε μια περίοδο όπου αρχίζουν να κινούνται οι περίφημες "ενταξιακές διαπραγματεύσεις", το ΝΑΤΟικό πλέγμα προφανώς πυκνώνει γύρω από το Νησί, όπως έδειξε και η περιβόητη υπόθεση των πυραύλων "S-300". Αλλο εντελώς κραυγαλέο παράδειγμα είναι η περίπτωση των τριών νέων μελών του ΝΑΤΟ (Πολωνίας, Τσεχίας, Ουγγαρίας), που είναι ακριβώς οι χώρες που αντιμετωπίζονται σαν οι πρώτες προς ένταξη σε περίπτωση "ανατολικής διεύρυνσης" της ΕΕ.

Ενδιαφέρουσα, αλλά από άλλη κατεύθυνση, είναι και η περίπτωση που αποτελεί και τη μόνη φαινομενική εξαίρεση από τον κανόνα: Η περίπτωση της Ιρλανδικής Δημοκρατίας. Η τελευταία εντάχθηκε στην τότε ΕΟΚ το 1973, χωρίς να τεθεί θέμα ένταξής της και στο ΝΑΤΟ. Οπως, όμως, λέμε παραπάνω, πρόκειται για φαινομενική μόνο εξαίρεση: Σ' αυτή την ιδιαίτερη μεταχείριση, μεγάλο (αν όχι και κυρίαρχο) ρόλο έπαιξε, ασφαλώς, το ότι στην Ιρλανδία η παρουσία του ΝΑΤΟ είναι δεδομένη μέσω της βρετανικής κυριαρχίας στις 6 ΒΑ κομητείες. Δεν αποκλείεται, πάντως, να συμβούν αλλαγές και στην περίπτωση αυτή. Ηδη ανώτατα κυβερνητικά στελέχη και εκπρόσωποι της ανώτατης διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων είχαν θέσει δημόσια θέμα ένταξης της χώρας στις ΝΑΤΟικές δομές. Στις αρχές του Φλεβάρη 1999, η Ιρλανδική Δημοκρατία πήρε για πρώτη φορά επίσημη πρόσκληση από τις ΗΠΑ για να συμμετάσχει στις ασκήσεις στη Βαλτική του "Συνεταιρισμού για την Ειρήνη". Η πρόσκληση μεταβιβάστηκε από τον "αμυντικό επιτετραμμένο των ΗΠΑ στο ιρλανδικό υπουργείο Αμυνας" και αυτή ήταν, πιθανότατα, η πρώτη φορά που έγινε λόγος για την ύπαρξη μιας τέτοιας οργανικής θέσης. Η ιδέα της συμμετοχής υποστηρίχτηκε με θόρυβο από τον "Ιρλανδικό Κλάδο του Ναυτικού Ιδρύματος", μια άγνωστη και μυστηριώδης οργάνωση, που δεν είναι καταχωρημένη ούτε στους τηλεφωνικούς καταλόγους. Στις 13.2.1999, στο συνέδριο του κόμματος FINE GAEL, του μεγαλυτέρου της αντιπολίτευσης, ο βουλευτής Γκέι Μίτσελ προκάλεσε πολύ θόρυβο ζητώντας τον "αναπροσδιορισμό του πατριωτισμού" και την ένταξη της Ιρλανδικής Δημοκρατίας "σε ένα στρατιωτικό σύμφωνο". Στις 4.3.1999, η κοινοβουλευτική συνέλευση του FIANNA FAIL, κυρίου κόμματος του κυβερνητικού συνασπισμού, αποφάσισε την ένταξη της Ιρλανδικής Δημοκρατίας στο "Συνεταιρισμό για την Ειρήνη" (ΣτΕ). Υστερα από όλα αυτά, δεν είναι παράξενη η επίσκεψη στο Δουβλίνο, στις 29.3.1999, του διευθυντή του Τμήματος Αμυντικού Σχεδιασμού και Επιχειρήσεων της Διεθνούς Γραμματείας του ΝΑΤΟ GEORGE KATSIRDAKIS (ελληνικής καταγωγής, άραγε;), για να μιλήσει, σε εκδήλωση που οργάνωσε σε πολυτελές ξενοδοχείο της ιρλανδικής πρωτεύουσας το "Ευρωπαϊκό Κίνημα", για τον "ΣτΕ".

Καθώς το ΝΑΤΟ κλείνει τον πρώτο μισό αιώνα του, η μόνη ευρωπαϊκή χώρα μέλος του που δεν είναι μέλος της ΕΕ παραμένει η Νορβηγία.

Ολα δείχνουν ότι η σχέση ΝΑΤΟ και ΕΕ είναι πάντα πολύ ισχυρή (1) και ότι η τάση προς τη "διπλή ένταξη" είναι για την ώρα η κυρίαρχη. Πόσο καιρό ακόμη θα ισχύει αυτό; Αν και όταν πάψει να ισχύει, τι θα το διαδεχτεί; Πρόκειται για ερωτήματα στα οποία μόνο το μέλλον μπορεί να απαντήσει.

Θανάσης ΠΑΠΑΡΗΓΑΣ

1. Η σχέση αυτή φαίνεται και από άλλες πλευρές. Η IN CORPORE παραίτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δεν μπορεί να θεωρηθεί άσχετη με τις ΝΑΤΟικές επιχειρήσεις στη Γιουγκοσλαβία, που άρχισαν σχεδόν αμέσως μετά. Επισημαίνουμε ότι, στη διάρκεια της αναζήτησης αντικαταστάτη του Προέδρου της Επιτροπής, είχε ακουστεί και το όνομα του ΓΓ του ΝΑΤΟ κ. Χαβιέρ Σολάνα.

Κορύφωση αυτών των εκατοντάδων εκδηλώσεων η σημερινή μαραθώνια αντιπολεμική πορεία που οργανώνει η Ελληνική Επιτροπή για τη Διεθνή Υφεση και Ειρήνη, τιμώντας τους αγωνιστές εκείνους, όπως ο Γρηγόρης Λαμπράκης, που με θυσίες και αίμα υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα στη ζωή, τη δημοκρατία, την εθνική ανεξαρτησία, που βομβαρδίζονται ανελέητα στη γειτονιά μας.

Δεν είναι τυχαίες και μοιραίες αυτές οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις, όπως δεν ήταν μοιραίος και τυχαίος ο ΕΑΜικός αντιφασιστικός αγώνας. Το μοιραίο ανήκει στους μεσιανιστές εκείνους αποπροσανατολιστές, που ακόμη και αυτή τη φοβερή θηριωδία, την ερμηνεύουν ως προμάντεμα της αποκάλυψης, του 666 και του... Νοστράδαμου.

Λίγος χρόνος απομένει ως τις ευρωεκλογές και οι λαϊκές αγωνιστικές δυνάμεις πρέπει να καταδικάσουν - και με την ψήφο τους - τους ενόχους της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας, τους ευρωπαίους ευνούχους - συνενόχους και όλους εκείνους που παρέχουν διευκολύνσεις "στην αλλότρια ακολασία".

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ