Οι 15 αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ) εκ των οποίων 13 ψευδώνυμοι "σοσιαλιστές", προσήλθαν στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της Κολωνίας έχοντας κηρύξει από τις 24 Μάρτη ΝΑΤΟικό πόλεμο κατά της Γιουγκοσλαβίας, βομβαρδίζοντας ανελέητα τον άμαχο σερβικό λαό, απαιτώντας την κατοχή του Κόσσοβου και προετοιμάζοντας τη γενικότερη αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων. Πρόκειται για τη συνέχεια της οκτάχρονης "μααστριχτικής", άγριας κεφαλαιοκρατικής σύγκρουσης συμφερόντων εντός και εκτός της ΕΕ. Οι βόμβες που καταστρέφουν τη Γιουγκοσλαβία πυροδοτούνται από τα ίδια συμφέροντα, που χρόνια τώρα σπέρνουν καθημερινά φτώχεια, ανεργία και εξαθλίωση στην Ευρώπη, που κατέστρεψαν την αγροτιά, ρήμαξαν τα εργοστάσια, φαλίρισαν μαγαζιά και γραφεία. Οταν καταστρέφουν τη ζωή, την πρόοδο και την ευημερία, δεν απομένει παρά ο πόλεμος και η μαζική εξολόθρευση. Δεν κάνουν πόλεμο επειδή είναι, απλά, "κακοί". Είναι σοβινιστές και πολεμοκάπηλοι,επειδή εξαναγκάζονται να ξαναμοιράσουν με τη βία κέρδη και αγορές ανάλογα με το νέο συσχετισμό δύναμης σε ταξικό και διεθνικό επίπεδο. Σήμερα εξορμούν όλοι μαζί σ' έναν άτιμο και βάρβαρο πόλεμο κατά της "περιφέρειας", αύριο θα πολεμήσουν μεταξύ τους. Η κερδοσκοπία τους αντιμάχεται την "ενοποίησή" τους.

Η "επιτάχυνση" της οικονομικής ενοποίησης ως ΟΝΕ του Μάαστριχτ, δε δυνάμωσε την "ειρήνη" τους, αλλά τον πόλεμό τους. Τόσο η "χριστιανοδημοκρατική" όσο και η "σοσιαλιστική" διαχείριση των μααστριχτικών επιταγών του μεγάλου κεφαλαίου, αγκομαχώντας κάτω από τα μονεταριστικά"κριτήρια" καπιταλιστικής "αναδιάρθρωσης", συσσώρευσαν γρήγορα πλούτο μαζί με παραγωγικά και κοινωνικά συντρίμμια, ενισχύοντας την ανισόμετρη ανάπτυξη και το χάσμα ισχύος εντός της ΕΕ και οξύνοντας την εκμετάλλευση και την καταστολή σε όλα τα κράτη - μέλη. Η αγορά δεν εξισορροπεί. Με την καθοδήγηση και την επιτήρηση της ΕΟΚ και της ΕΕ το δυτικοευρωπαϊκό κεφάλαιο κατάφερε να κινείται "ελεύθερα", σ' έναν "ενιαίο" χώρο καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ισχυρά "προστατευτικό", αφού το 70% του εξωτερικού εμπορίου των κρατών - μελών γίνεται εντός της ΕΕ. Αλλά αυτό δεν έφερε την ευημερία και την πρόοδο των ευρωπαϊκών λαών. Πλούτος και εξουσία μαζεύτηκαν στα χέρια ελαχίστων, μέσα από τους "διά νόμου", "ενιαίους" διανεμητικούς μηχανισμούς. Η χρηματιστική ολιγαρχία συσσώρευσε αδηφάγα τους φόρους υποτέλειας των "οφειλετών" χωρών και περιοχών αγροτικής και αδύναμης βιομηχανικής παραγωγής, στο όνομα της "αποτελεσματικής" προσαρμογής στο διεθνή "ανταγωνισμό". Η στρεβλή ανάπτυξη κατακερμάτισε την παραγωγή σε θύλακες "τεχνολογίας αιχμής" υψηλού κέρδους, ερημωμένα χωράφια, εγκαταλειμμένα εργοστάσια και μεγάλες πειθήνιες μάζες αντιπαραγωγικών υπαλλήλων και υπηρετών, που εξαρτώνται όλο και πιο πολύ από την κρατική, και μη, τοκογλυφία. Δεν υπάρχουν πλέον επενδύσεις, ευδοκιμεί μόνο η "ενιαία αγορά" χρήματος. Το κεφάλαιο δεν ενδιαφέρεται για το πού θα κερδοσκοπήσει, αρκεί να μεγαλώνει η κερδοσκοπία του. Για να "αναδιαρθρωθεί" το ευρωπαϊκό μεγάλο κεφάλαιο στη δεκαετία του '90 απαιτήθηκαν 20 εκ. άνεργοι, 50 εκ. φτωχοί, απροσδιόριστος αριθμός εξαθλιωμένων και η εξάρθρωση της ευρωπαϊκής "μεσαίας τάξης" και του ευρωπαϊκού "κράτους πρόνοιας". Αλλάζουν οι σχέσεις κεφαλαίου / εργασίας, με αποτέλεσμα την άγρια ένταση της εκμετάλλευσης. Το οκτάχρονο της ΟΝΕ ήταν μια λαίλαπα. Αυτό που έρχεται θα 'ναι ακόμη χειρότερο. Η παραχώρηση του συνόλου της νομισματικής και συναλλαγματικής πολιτικής των κρατών - μελών στους ανεξέλεγκτους και πανίσχυρους τραπεζίτες / τρομοκράτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και τα ήδη συμφωνημένα ασφυκτικά πλαίσια του Συμφώνου Σταθερότητας χωρίς καταληκτική ημερομηνία, μαζί με το ΕΥΡΩ, μοναδικό νόμιμο χρήμα από το 2002, δημιουργούν μια "πυραμίδα κεφαλαιοκρατικής ισχύος", που θα μοιράζει ανεξέλεγκτα και αδίστακτα κέρδη και εξουσία, κουρσεύοντας το σύνολο της "ζώνης καπιταλιστικής εκμετάλλευσης ΕΥΡΩ". Στα ξεχωριστά κράτη και το ντόπιο, "δυσκίνητο" κεφάλαιο, αφήνεται η τραχιά ευθύνη επιβολής της εκμετάλλευσης και, βέβαια, της ταξικής καταστολής των λαϊκών στρωμάτων, με κάθε τρόπο, από τη βία των "σωμάτων ασφαλείας", μέχρι τη βία της τηλεόρασης. Αυτός είναι και ο στρατηγικός στόχος της ΟΝΕ από το 1990. Η εντολή π. χ. "ευκίνητης αγοράς εργασίας" (Λευκή Βίβλος) αφορούσε σχεδιασμούς της "πυραμίδας", γι' αυτό εξάλλου μεθοδεύτηκε από τον "σοσιαλιστή" Ντελόρ επί "δεξιάς" διαχείρισης του Μάαστριχτ. Το αποτέλεσμα, δηλαδή η έκρηξη της φτώχειας και της ανεργίας, αφορά κυρίως τις "σοσιαλιστικές" κυβερνήσεις, που εφαρμόζουν την ίδια πολιτική με μακρόχρονη πείρα συνδικαλιστικού ελέγχου και ταξικής καταστολής, αλλά η "πυραμίδα" δε δίνει ούτε ένα ΕΥΡΩ για την αντιμετώπισή της, ενώ η πολιτική για την απασχόληση περνά μέσα από το "Σύμφωνο Σταθερότητας". Το περιβόητο αυτό "σύμφωνο" είναι υπόθεση των κυβερνήσεων να το υλοποιήσουν και να χρηματοδοτήσουν από τους "εθνικούς" προϋπολογισμούς. Ούτε η βίαιη απόλυση ενός εργαζόμενου είναι μόνο, απλή, "κακία". Τα κέρδη δεν περισσεύουν ποτέ στα αφεντικά. Διαφορετικά πώς μπορεί να εξηγηθεί π. χ. ότι η γερμανική "Φολκσβάγκεν" κατασκευάζει το νέο "σκαραβαίο" στις ΗΠΑ, αδιαφορώντας για τα 5 εκ. Γερμανούς ανέργους; Η διαπραγμάτευση για την "Ατζέντα 2000" ήταν, επίσης, χαρακτηριστική. Ο μίζερος "κοινός" προϋπολογισμός της ΕΕ, που είχε παγώσει από το 1992 σε μόλις 1,27% του κοινοτικού ΑΕΠ, ξαναπάγωσε μέχρι το 2006 στο 1,10% του κοινοτικού ΑΕΠ, σε βάρος της ΚΑΠ και των "περιφερεικών" έργων, που υποτίθεται θα "εξισορροπούσαν" κάπως τις απώλειες των μικρών και φτωχών χωρών και περιοχών, από τη θέση σε ισχύ της "τρίτης φάσης" της ΟΝΕ (1/1/1999). Δεν κατάφεραν να είναι συνεπείς ούτε καν στις προπαγανδιστικές τους διακηρύξεις. Και αυτό όχι μόνο γιατί είναι, απλά, "κακοί". Ο βίαιος και αδυσώπητος ανταγωνισμός του κεφαλαίου εξαναγκάζει σε γενικευμένη βία πολύ περισσότερο που έχουμε εισέλθει σε παγκόσμια καπιταλιστική αταξία. Οχι μόνο εκτραχύνεται το μονοπώλιο της κρατικής βίας, αλλά την πρωτοκαθεδρία της επιβολής ισχύος αναλαμβάνουν οι παγκόσμιοι στρατιωτικοί και οικονομικοί μηχανισμοί του πολυεθνικού κεφαλαίου. Το ΝΑΤΟ αποτελεί, πλέον, τη βασική στρατιωτική μηχανή του "ευρω-ατλαντικού" μεγάλου κεφαλαίου, τόσο ως ταξικός κατακτητής "εντός", όσο και ως επιθετικός εισβολέας "εκτός", ενώ η εποπτεία και η καθοδήγηση μεταφέρεται όλο και περισσότερο στο διευθυντήριο του G-7 και τους παγκόσμιους αναδιανεμητικούς μηχανισμούς υπεραξίας από την Παγκόσμια Τράπεζα και το ΔΝΤ, μέχρι την ΠΟΕ/ΓΚΑΤΤ και τη χρηματιστηριακή "αλυσίδα". Η νέα γενικευμένη βία, δεν αφορά, προς το παρόν, στρατιωτική σύρραξη μεταξύ των "δυτικών" βόρειων κρατών, όσο τη στρατιωτικοποίηση της επιβολής "ειρηνικής" υποτέλειας στα όρια (limes) των "ζωνών εκμετάλλευσης". Μετά τη στρατιωτικοποίηση της παραγωγής, στρατιωτικοποιείται και η εξωτερική πολιτική, καταργώντας τα διακριτά όρια μεταξύ "ειρήνης" και "πολέμου". Η διά της βίας επιβολή "ασφαλείας" από το ΝΑΤΟ, "εντός" και "εκτός", συνδέεται άμεσα με τις ανάγκες "ευελιξίας" του κεφαλαίου, που εξωθείται διαρκώς σε άπληστη επέκταση, μέχρι να "μπουκώσουν" οι δυνατότητες που του προσφέρονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων.

Το πολιτικό κόστος του ΝΑΤΟικού πολέμου κατά της Γιουγκοσλαβίας έχει αρχίσει να βαραίνει σε ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, παρά τους πολεμοκάπηλους κομπασμούς των σοσιαλσοβινιστικών κυβερνήσεων, ανοίγοντας ρήγματα στις καπιταλιστικές κοινωνίες των κρατών - μελών της. Η ΕΕ πληρώνει το συσσωρευμένο κόστος της "μααστριχτικής" μονεταριστικής επολιγής και της άκρατης κερδοσκοπίας. Το "ιστορικό πείραμα" της ΕΕ έχει ξεπεραστεί από τις εξελίξεις και οι ενδοκοινοτικές αντιθέσεις τιθασεύονται από το ΝΑΤΟ. Η ΟΝΕ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου φαίνεται να μην μπορεί να συμβαδίζει με την πολιτική "ενοποίηση" που οι ξεχωριστές ευρωπαϊκές "μεγάλες δυνάμεις" εκφράζουν αλλά και ενδιαφέρονται για τα "εθνικά" τους συμφέροντα. Η βεβιασμένη "θεσμική αναθεώρηση" που ξεκίνησε, με συνοπτικές διαδικασίες, από την Κολωνία, μπορεί να είναι μια "Ιερή Συμμαχία" των ευρωπαϊκών "μεγάλων δυνάμεων" στην ευρωπαϊκή ήπειρο, αλλά, ακριβώς επειδή θα προσπαθήσει να μασκαρέψει με πολιτικό δεσποτισμό την ανελέητη σύγκρουση συμφερόντων, αργά ή γρήγορα θα στραφεί κατά των Ευρωπαίων κυβερνώντων, ενισχύοντας το "χάσμα συνοχής" και οξύνοντας τις ταξικές αντιθέσεις. Η κατάσταση περιπλέκεται ιδιαίτερα για την Ελλάδα, την πιο φτωχή και εξαρτημένη χώρα της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Η ένταξη της χώρας στην εξόριστη, ευρύτερη γεωστρατηγική "ζώνη αποσταθεροποίησης" από τον Δούναβη μέχρι τον Ευφράτη, βρίσκει το ελληνικό κράτος να ασκεί εδαφική κυριαρχία, έχοντας ξεπουλήσει ή αχρηστεύσει τους βασικούς πλουτοπαραγωγικούς πόρους, να εναποθέτει τη διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, ενώ η πολιτική εξουσία διαπλέκεται ολοένα και πιο βαθιά από πολλαπλά και πολλάκις αντιτιθέμενα ξένα κέντρα εξουσίας. Το μέλλον της χώρας εξαρτάται από εξωγενείς επιβουλές, αλλά κυρίως από την αντιιμπεριαλιστική διάθεση των Ελλήνων, (αυτός είναι ο πατριωτισμός του λαού) που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντισταθούν. Το δίκιο τους είναι πάνω από το νόμο και την ιμπεριαλιστική "τάξη". Μπορούν να το εκφράσουν στις ευρωεκλογές με την υπερψήφιση του ΚΚΕ.

Βησσαρίων ΓΚΙΝΙΑΣ

Το μέλλον της χώρας εξαρτάται από εξωγενείς επιβουλές, αλλά κυρίως από την αντιιμπεριαλιστική διάθεση των Ελλήνων, (αυτός είναι ο πατριωτισμός του λαού) που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντισταθούν. Το δίκιο τους είναι πάνω από το νόμο και την ιμπεριαλιστική "τάξη".

Και θέλουμε και μπορούμε, γιατί "αντάρτης, κλέφτης, παλικάρι, είναι ο ίδιος ο λαός", είπε ο θυμόσοφος, Βασίλης Εφραιμίδης.