Είναι γεγονός ότι οι τραγικές εξελίξεις στην περιοχή των Βαλκανίων, με τον άδικο, ιμπεριαλιστικό πόλεμο που διεξάγουν οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και των κρατών - μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΕ), με μοχλό το ΝΑΤΟ, δημιούργησαν συνθήκες λαϊκών ενωτικών αντιδράσεων, αφύπνισαν συνειδήσεις, έβαλαν σε κίνηση λαϊκές μάζες που κάτω απ' άλλες συνθήκες θα απαιτούνταν πολύς χρόνος για να το καταφέρουν.Δεν είναι καμιά πρωτοτυπία του κινήματος στην Ελλάδα. Στην ιστορία των λαών υπάρχει πλήθος από παρόμοια παραδείγματα γεγονότων, που έδωσαν ώθηση στην κίνηση και στην πάλη των μαζών, και μάλιστα κάποτε απότομη, ενάντια στον πραγματικό τους αντίπαλο. Από την άποψη της πείρας τέτοια κίνηση των μαζών αποτελεί σχολειό για τη συνέχεια της λαϊκής και επαναστατικής δράσης. Βεβαίως η συγκυρία το 'φερε έτσι ώστε τα γεγονότα του πολέμου να συμπέσουν με προεκλογική περίοδο, που αντικειμενικά ανεβάζει το πολιτικό ενδιαφέρον των μαζών. Σε προεκλογική περίοδο για τις ευρωεκλογές, με δεδομένη τη συμμετοχή στον πόλεμο της ΕΕ, μαζί και της ελληνικής κυβέρνησης. Η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα έχουν πλέον εμπειρίες από την ασκούμενη κυβερνητική αντιλαϊκή πολιτική, όσο και για τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ. Mπορούν να κατανοήσουν οτι είναι διακρατική ένωση για την καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης κάθε κράτους - μέλους, άρα και της ελληνικής, και ότι η εμμονή στο μονόδρομο της συμμετοχής της Ελλάδας σ' αυτήν σημαίνει ένταση στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής.Αυτή είναι η επιλογή της άρχουσας τάξης και υλοποιείται από τις ελληνικές κυβερνήσεις. Ο πόλεμος όμως ανέδειξε ακόμη πιο αποφασιστικά τον αντιδραστικό χαρακτήρα της ΕΕ, κλόνισε πεποιθήσεις σε απλούς ανθρώπους του μόχθου, που πίστευαν ότι δεν υπάρχει σήμερα άλλος δρόμος από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ, ότι μπορεί σήμερα να μην αντιμετωπίζονται τα λαϊκά προβλήματα αλλά μπορούν σε μια πορεία να λυθούν μέσα στην ΕΕ κλπ. Βεβαίως ο λαός μας έχει επίσης εμπειρία και γνώση για το ρόλο και τη δράση των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Ιστορικά υπάρχει πλούσια πείρα από την ενωμένη παλλαϊκή δράση, από κοινωνικοπολιτικές συμμαχίες, αλλά υπάρχει επίσης θετική και αρνητική εμπειρία για το πώς και πότε μια πολιτική συνεργασία, μια πολιτική συμμαχία εκφράζει πραγματικά την επιθυμητή λαϊκή ενότητα δράσης και τους σκοπούς της, που είναι η προώθηση των πραγματικών συμφερόντων του λαού.

Ο πόλεμος, η πάλη ενάντιά του, με άμεσο καθήκον την απεμπλοκή της Ελλάδας απ' αυτόν, ανέδειξε αυτή την αναγκαιότητα σε συνδυασμό με πρακτικά βήματα που έγιναν στην αντιπολεμική δράση του μαζικού κινήματος. Για παράδειγμα, ψηφοφόροι, μέλη και στελέχη διαφορετικών πολιτικών δυνάμεων, ακόμη και σε διαφοροποίηση από τις ηγεσίες, έδρασαν και δρουν κάτω από το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" μαζί με τους κομμουνιστές.Η εξασφάλιση αυτών των ενωτικών στη δράση πρωτοβουλιών με το συγκεκριμένο πολιτικό σύνθημα δε θα ήταν εφικτή, αν το ΚΚΕ, ακόμη από τα "πέτρινα χρόνια" για το κίνημα, όταν άλλες πολιτικές δυνάμεις μιλούσαν για "κοσμογονία" μετά την ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων, για το τέλος του "ψυχρού πολέμου" και την επικράτηση της δημοκρατίας και της ελευθερίας παγκόσμια, δεν επέμενε, κόντρα στο ρεύμα, στην οργάνωση της λαϊκής πάλης κάτω από το παραπάνω σύνθημα. Αυτή την ενωτική λαϊκή διάθεση, κάθε πολιτική δύναμη θα 'θελε να την εξασφαλίσει σε όφελος της δικής της πολιτικής. Αυτό μπορεί να είναι θεμιτό ως επιδίωξη με μια προϋπόθεση. Οτι γίνεται μπροστά στο λαό πραγματική πολιτική αντιπαράθεση με θέσεις και πρόγραμμα, αλλά και όρους που εξασφαλίζουν την αντιπαράθεση με επιχειρήματα και αποδείξεις. Αλλά η προβολή επιχειρημάτων, που δε λένε την αλήθεια, και που αποδίδουν στο ΚΚΕ την παρεμπόδιση της πολιτικής έκφρασης αυτής της ενωτικής διάθεσης, είναι το λιγότερο αποπροσανατολιστική, αν δεν είναι σκόπιμη.

Το ΚΚΕ δέχτηκε αυτή την επίθεση. "Η Αριστερά θα μπορούσε στις ευρωεκλογές να συγκροτήσει ένα κοινό ψηφοδέλτιο. Για το γεγονός ότι αυτό δεν έγινε, ευθύνεται κυρίως το ΚΚΕ", ειπώθηκε από τον Α.Αλαβάνο ηγετικό στέλεχος του Συνασπισμού.

Το ΚΚΕ σ' όλη του την ιστορία, είχε και θα συνεχίσει να έχει πολιτική ενότητας και συμμαχιών, στηριγμένη πάνω σε αρχές, με συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο και στόχους πάλης και με συγκεκριμένο σκοπό. Για το ΚΚΕ η πολιτική ενότητας και συμμαχιών έχει στρατηγικό χαρακτήρα. Ο σκοπός είναι η ανατροπή της σημερινής αντιδραστικής πολιτικής και της εξουσίας που την ασκεί. Επιμέρους συμμαχίες σε επιμέρους μέτωπα πάλης πρέπει να εξυπηρετούν αυτό το σκοπό.Το ίδιο το ΚΚΕ μπήκε μπροστά και συγκρότησε διάφορα συμμαχικά πολιτικά σχήματα. Σήμερα προβάλλει και προωθεί την πολιτική του κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης, ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό. Ο πόλεμος είναι γέννημα του ιμπεριαλισμού και μάλιστα διεξάγεται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και των ΗΠΑ. Το ελάχιστο δυνατό επίπεδο πολιτικής ενότητας δράσης είναι η εναντίωση στην ΕΕ και τις ΗΠΑ, αλλά και στις δυνάμεις που εφαρμόζουν ανάλογη πολιτική στην Ελλάδα και πρώτ' απ' όλα στην κυβέρνηση που συμμετέχει και μέσω της ΕΕ και μέσω του ΝΑΤΟ στον πόλεμο. Να υπηρετεί το πολιτικό σύνθημα που φωνάζουν οι λαϊκές μάζες στην αντιπολεμική τους δράση, "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ πολέμου συνδικάτο".Ταυτόχρονα, η πολιτική συμμαχιών δεν απαγορεύει, ίσα ίσα επιβάλλει την κριτική για την πολιτική των συμμάχων, από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις και μάλιστα μπροστά στο λαό, μέσα στο λαό, όπως γενικά η αντιπαράθεση κομμάτων στις διαφορετικές πολιτικές, συμβάλλει αποφασιστικά και στη λαϊκή ενότητα δράσης σε στόχους και πολιτική που να εξυπηρετούν τα συμφέροντά του. Επομένως ένα κοινό ψηφοδέλτιο δυο κομμάτων σε περίοδο ευρωεκλογών, τουλάχιστον πρέπει να εκφράζει την αντίθεση στην ΕΕ κατ' αρχήν γιατί συμμετέχει στον πόλεμο.Να αναδεικνύει το χαρακτήρα της ως ιμπεριαλιστικού οργανισμού και απ' αυτή τη σκοπιά να κάνει κριτική στην κυβέρνηση, προκειμένου να διαφωτίζει τις λαϊκές δυνάμεις και να επιδρά στις συνειδήσεις για την αναγκαιότητα ανατροπής της πολιτικής που εφαρμόζεται στην Ελλάδα ως μονόδρομο για τα λαϊκά συμφέροντα. Είναι ποτέ δυνατόν να συμφωνεί κανείς ότι υπάρχουν προϋποθέσεις μέσα στην ΕΕ να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική; Γιατί αυτό προπαγανδίζουν τα συγκεκριμένα κόμματα της αντιπολίτευσης. Είναι ποτέ δυνατόν σε μια διακρατική ένωση, που οι κυβερνήσεις της ομόφωνα αποφάσισαν τον πόλεμο, να μπορεί να ασκηθεί πολιτική προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων όταν αποφασίζοντας τον πόλεμο εναντιώνονται στους λαούς προς όφελος του κεφαλαίου; Καλλιεργεί συγχύσεις, ως προς τον επιδιωκόμενο στόχο, που είναι η υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων, η συγκάλυψη του χαρακτήρα της ΕΕ με την ψευδαίσθηση ότι μπορεί αυτή η ιμπεριαλιστική ένωση να γίνει φιλολαϊκή. Αντικειμενικά λοιπόν δεν υπάρχει κοινή βάση συνεννόησης και ενωτικής πολιτικής δράσης και μάλιστα πάνω σε ουτοπικές διεξόδους για την ΕΕ. Στις ευρωεκλογές κρίνεται αυτή η ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση που συμμετέχει στον πόλεμο. Είναι αποπροσανατολισμός, αν δεν είναι φαρισαϊσμός ως προς την αντιπολεμική διάθεση, πχ της ηγεσίας του ΣΥΜ όταν βλέπει φως για την ειρήνη στο σχέδιο του ιμπεριαλιστικού G7 και μιλά για "εθνοκαθάρσεις", βάζοντας στην ίδια μοίρα τις πολεμοκάπηλες κυβερνήσεις με τον Μιλόσεβιτς, που αν μη τι άλλο είναι ενάντια στη "νέα τάξη". Οι ηγεσίες των κομμάτων που κάνουν κριτική στο ΚΚΕ για αντιενωτική πρακτική πιστεύουν ότι η πολιτική ενοποίηση και η ΚΕΠΠΑ μπορούν να μεταμορφώσουν την ΕΕ και να τη μετατρέψουν σε παράγοντα σταθερότητας και ειρήνης. Και το ΠΑΣΟΚ προπαγανδίζει το ίδιο ζήτημα. Είναι υπεύθυνη πολιτική στάση απέναντι στο λαό και τα συμφέροντά του η καλλιέργεια τέτοιων αυταπατών; Μια πολιτική συνεργασία σ'αυτή τη βάση υπατάσει την ενωτική διάθεση για αντίσταση στα αδιέξοδα της συμμετοχής στην ΕΕ, δεν συμβάλλει στην προοπτική της αντεπίθεσης για ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.Γιατί λοιπόν η σταθερή από άποψη αρχών πολιτική θέση του ΚΚΕ και η σταθερή ενωτική του πολιτική στο λαό θεωρείται εμπόδιο στη λαϊκή ενότητα δράσης; Ο λαός μπορεί να κατακτά τη δική του ενότητα δράσης, η οποία θα συμβάλει και σε πολιτικές συμμαχίες, όταν αυτές οικοδομούνται στην πολιτική που εξυπηρετεί τα πραγματικά του συμφέροντα. Κι ο στόχος για την Πολιτική Ενωση και την ΚΕΠΠΑ είναι αντίθετος απ' αυτά.Πέρα από το γεγονός ότι και σήμερα ασκείται ενιαία πολιτική από τα κράτη -μέλη της ΕΕ, ένα ενδεχόμενο απεγκλωβισμού τους από το ΝΑΤΟ και η δημιουργία δικού τους στρατιωτικοπολιτικού οργανισμού δε θα σημαίνει αλλαγή του χαρακτήρα της ΕΕ, ούτε δυνατότητες να μετατραπεί σε Ενωση των λαών. Αυτή η προοπτική μόνο με την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων σε κάθε κράτος -μέλος της μπορεί να επιτευχθεί γιατί αυτή η ανατροπή σε κάθε κράτος - μέλος της θα συμβάλει στο ξήλωμά της. Ο λαός μας πρέπει να αγωνίζεται με το δικό του μέτωπο πάλης σ' αυτή την κατεύθυνση. Οι ευρωεκλογές είναι ένας πολιτικός σταθμός να το εκφράσει ενισχύοντας το πλατύ ενωτικό ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ.

"Θα ψηφίσουμε σταθερότητα, ή θα θέσουμε τη χώρα σε περιπέτεια; Θα ολοκληρώσουμε όσα χτίσαμε ή θα γκρεμίσουμε για να αρχίσει και πάλι η Ελλάδα την πορεία του Σίσσυφου;". Αυτά είπε ο κ. Σημίτης, μιλώντας στην Πάτρα. Και ο ευφραδής υπουργός Ανάπτυξης πρόσθεσε με το ίδιο νόημα: "Ο ελληνικός λαός, πιστεύω, ότι έχει τη σωφροσύνη και τη διορατικότητα να αντιληφθεί ποια είναι τα μηνύματα των ευρωεκλογών. Είναι πολιτική ψήφος που θα έχει επίπτωση στην πορεία της χώρας"... "Ποιος λόγος ξέφυγε από το φραγμό των δοντιών σας", που παραπέμπει στη ρήση του βασιλιά Λουδοβίκου "Μετά από μένα ο όλεθρος (ο κατακλυσμός);

Να θυμίσουμε λίγο όσα είχε πει για το νόημα των ευρωεκλογών ο κ. Σημίτης,πριν από λίγο καιρό, ότι δηλαδή θα έχει την έννοια του δημοψηφίσματος. Οχι, δε θα έχει αυτή την έννοια, είπε λίγο αργότερα, για να είναι μέσα στα όποια ενδεχόμενα. Παράλληλα, απηύθυνε με μάγκικο ύφος, που δεν του πάει το: "Είσθε τζάμπα μάγκες" προς το δίδυμο αντίπαλο κόμμα του νεοφιλελευθερισμού. Ποιος άραγε από το χώρο τού σφύριξε την ατάκα αυτή που αποτέλεσε του δικού τους λαϊκισμού.

Στους χώρους των δυο κομμάτων, που εναλλάσσονται στην εξουσία, είναι έκδηλη η ανησυχία ότι σ' αυτές τις ευρωεκλογές, θα εκφραστούν πολιτικές αναδιατάξεις και κυρίως η νέα αγωνιστική λαϊκή δυναμική που έχει κορμό το ΚΚΕ και τις προοδευτικές εκείνες κοινωνικές δυνάμεις, που αντιτάσσονται στη θηριωδία της ΝΑΤΟικής νέας τάξης, στη σύμπραξη των Ευρω - ΟΝΕ συνενόχων και στην πολιτική των διευκολύνσεων.