ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΚΕΝΗ

Δυο κόσμοι ξένοι

Του Στέφανου ΚΡΗΤΙΚΟΥ

"Ο κόσμος αλλάζει. Εχει ήδη δραματικά αλλάξει. Τον κόσμο που ζούμε δεν τον διαλέγουμε. Στην πραγματικότητα του νέου αυτού κόσμου, πρέπει να προσαρμοστούμε και τον κόσμο αυτό οφείλουμε να προσπαθούμε να συνδιαμορφώσουμε". Ενα μικρό μόνο απόσπασμα από την ομιλία του Κ. Σημίτη στην Πνύκα με θέμα τους νέους και τη δημοκρατία, αλλά χαρακτηριστικό του αντιδραστικού πυρήνα ιδεολογικοπολιτικής σκέψης, κοσμοθεώρησης και κοσμοαντίληψης την οποία επιδιώκει να εμφυσήσει στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα και ιδιαίτερα στη νεολαία, το μέλλον του τόπου.

Να μην γνωρίζει άραγε ο πρωθυπουργός τους νόμους της κοινωνικής εξέλιξης; Μήπως μάς προέκυψε μεταφυσικός; Η αυτοί οι νόμοι δρουν με ουδέτερο, οικουμενικό περιεχόμενο, αποστασιοποιημένοι από την πραγματική βάση της κοινωνίας που είναι οι σχέσεις παραγωγής, σε τελευταία ανάλυση οι σχέσεις των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων με τα μέσα παραγωγής και η μορφή ιδιοκτησίας τους, άρα και ιδιοποίησης του αποτελέσματος της παραγωγής δηλαδή του πλούτου; Τίποτα απ' όλα αυτά δε συμβαίνει. Το να φέρνει ο Κ. Σημίτης την αντικειμενική πραγματικότητα αυτής της βάρβαρης για την πλειοψηφία των ανθρώπων εκμεταλλευτικήςκοινωνίας στα μέτρα του επιθυμητού για τα ταξικά συμφέροντα της ολιγαρχίας του πλούτου, αυτά που εξυπηρετεί η πολιτική της κυβέρνησης της οποίας ηγείται, είναι παλιά ταχτική. Αλλωστε ο ίδιος και οι περί αυτόν πολιτικοϊδεολογικοί παραγωγοί και αναπαραγωγοί της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας, την αντιφατικότητα του κόσμου που διαχειρίζονται, την παρουσιάζουν στο επίπεδο της συνείδησης, ως δεδομένο που εξελίσσεται χωρίς να αλλάζει ποιοτικά, που παραμένει αναλλοίωτο, από την άποψη των ταξικών κριτηρίων που πασχίζουν να τα συγκαλύψουν μεταμορφώνοντάς τα σε καθολικά κοινωνικά. Ετσι ο κόσμος μπορεί να "αλλάζει" και μάλιστα "δραματικά", αλλά"δεν τον διαλέγουμε τον κόσμο που ζούμε". Δηλαδή τον διαλέγουν άλλοι, ή αυτοδιαλέγεται για όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως κοινωνικής θέσης, ρόλου και συμφερόντων; Αυτό αφήνεται να ερμηνευτεί από τον καθένα όπως του ταιριάζει γιατί έτσι βολεύει. Για μεν την εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, καλό θα 'ναι να συνηθίζουν στην ιδέα ότι τα πάντα μπορούν να αλλάζουν χωρίς τη δική τους παρέμβαση και δράση. Αρα πρέπει να υποτάσσονται σε ό,τι συμβαίνει χωρίς αμφισβήτηση και περισσότερο χωρίς διεκδίκηση και αγώνα για την ανατροπή αυτής της καπιταλιστικής κοινωνίας της κυρίαρχης τάξης, της εξουσίας της. Αλλά και όσοι από τους απλούς ανθρώπους του μόχθου κατανοούν ότι άλλοι διαλέγουν τον κόσμο που ζουν, δεν μπορούν να διαλέξουν άλλο κόσμο, επομένως είναι μάταιη η πάλη για έναν άλλο κόσμο προς όφελός τους. Είναι υποταγμένοι στη μοίρα.

* * *

Σε τελευταία ανάλυση το περιεχόμενο αυτής της ρήσης του πρωθυπουργού είναι η προβολή της υπερταξικής αντίληψης για την κοινωνία, το κράτος και την πολιτική, που πράγματι δεν είναι νέο στοιχείο στην κυρίαρχη ιδεολογία. Είναι η απόκρυψη της σχέσης των ταξικών συμφερόντων με την πολιτική, και της επιδίωξης αποτροπής της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων από τη συμμετοχή στην ταξική πάλη. Στη, με όρους κινήματος συμμετοχή τους στην πολιτική και στην άσκηση επίδρασης στη διαμόρφωση των κοινωνικοπολιτικών εξελίξεων, κάτω από το φόβο της αμφισβήτησης της πολιτικής της κυρίαρχης τάξης. Μόνιμη επιδίωξη είναι η διαμόρφωση συνείδησης στα λαϊκά στρώματα ότι δεν υπάρχει άλλη πορεία για το λαό, άλλη πολιτική διέξοδος παρά μόνο αυτή που διαμορφώνεται όχι από την κυρίαρχη τάξη, τέτοια δεν υπάρχει, αλλά από την επιστήμη, τη γνώση, την πληροφορία, την τεχνολογία. Αυτές οι δυνάμεις διαμορφώνουν τον "κόσμο που ζούμε". Ετσι ουδέτερα, αταξικά, λες και όλα αυτά δεν έχουν σχέση με ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, της κυρίαρχης τάξης, που καθορίζει την πορεία αυτού του κόσμου. Είναι ένα ιδεολόγημα αφελές και επιζήμιο για το κίνημα, αφού επιδιώκει να τεκμηριώσει την ανάγκη επιβολής της ταξικής συνεργασίας, του κοινωνικού εταιρισμού, του όλοι αδέρφια είμαστε, αφεντικά και εργάτες.

* * *

Ποιος είναι όμως αυτός ο κόσμος που ζούμε και που αλλάζει δραματικά αλλά δεν μπορούμε να διαλέγουμε τον κόσμο που ζούμε; Είναι ο κόσμος της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης, που αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς χρόνο με το χρόνο ταυτόχρονα με την αλματώδη αύξηση του πλούτου που παράγουν οι λαοί και καρπώνεται μια χούφτα παράσιτα, η πλουτοκρατία. Δυο κόσμοι λοιπόν, ξένοι μεταξύ τους, ριζικά αντίθετοι, που βρίσκονται σε ανειρήνευτη πάλη. Ορισμένα στοιχεία γι' αυτό, είναι ενδεικτικά. Το πλουσιότερο 1/5 της ανθρωπότητας έχει εισόδημα 82 φορές υψηλότερο από το φτωχότερο 1/5 και καταναλώνει το 86% των παγκόσμιων πόρων αναφέρει η ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ και ο ΟΗΕ, πιο παραστατικά, δηλώνει πως το 85% των έξι (φέτος) δισεκατομμυρίων ανθρώπων της Γης είναι φτωχοί και εκπροσωπούν λιγότερο από το μισό του παγκόσμιου ΑΕΠ, δηλαδή του παγκόσμιου πλούτου. Οι δύο οργανισμοί διαπιστώνουν ότι αυτό το τεράστιο χάσμα μεταξύ πλούσιων και φτωχών έχει αυξηθεί την τελευταία δεκαετία αφού οι 200 πλουσιότεροι άνθρωποι του κόσμου υπερδιπλασίασαν την καθαρή περιουσία τους μέσα σε τέσσερα χρόνια, από το 1994 έως το 1998, φτάνοντας στο "αστρονομικό" νούμερο του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων.Την ίδια στιγμή, 12 εκατομμύρια παιδιά κάτω των πέντε ετών πεθαίνουν κάθε χρόνο σε όλη τη Γη από την πείνα και τις αρρώστιες.

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά. Για το λαό μας, είναι οι διαβόητες αναδιαρθρώσεις που απαιτεί το κεφάλαιο. Οι λεγόμενες ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με τη μερική απασχόληση, τα ωρομίσθια κλπ., η ανατροπή του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και η παράδοσή του στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, οι ιδιωτικοποιήσεις, οι εξαγορές και συγχωνεύσεις σε τομείς κοινωνικών υπηρεσιών, ιδιαίτερα Παιδείας και Υγείας, της Πρόνοιας. Ετσι οι μαθητές των φτωχών λαϊκών στρωμάτων πρέπει να παραμένουν αμόρφωτοι, με φτηνή ειδίκευση για να γίνουν έρμαια της άκρατης εκμετάλλευσης. Το στοιχειώδες δικαίωμα να έχει ο εργάτης την υγεία του, αφαιρείται, αφού δε θα 'χει τα μέσα γι' αυτό, τα οποία γίνονται εμπόρευμα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Είναι μεταρρυθμίσεις που προωθούνται με την κυβερνητική πολιτική, για να μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης και να αυξάνονται τα κέρδη της πλουτοκρατίας. Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις παραγωγικών μονάδων στρατηγικής σημασίας για να τις εκμεταλλεύεται χωρίς όρια και φραγμούς το κεφάλαιο σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού. Είναι ο πόλεμος με μοχλό το ΝΑΤΟ, σαν συνέχεια της ασύδοτης δράσης των μονοπωλίων, που δολοφονούν λαούς προκειμένου να διατηρούν τη δική τους τάξη πραγμάτων. Είναι οι επιχειρήσεις "σκούπα" κατά των αλλοδαπών εργατών, που καλλιεργούν το μίσος ανάμεσα στους εργαζόμενους, τον τρόμο της καταστολής, και το "κράτος του νόμου", ώστε να έχει ήσυχο το κεφάλι της η πλουτοκρατία, από την ανάπτυξη των λαϊκών αγώνων και αυτό ο πρωθυπουργός το ονομάζει "καθημερινή ασφάλεια και ησυχία του πολίτη", για τα οποία πασχίζει η κυβέρνηση. Είναι όλ' αυτά μαζί και πολλά ακόμη, πλασαρισμένα με τον παράδεισο των μονοπωλίων, την ΟΝΕ.

Για όλα αυτά πασχίζει η κυβέρνηση αλλά όχι για τη βελτίωση της καθημερινότητας του πολίτη αλλά για την ασφάλεια της κυριαρχίας των αστών, να εκμεταλλεύονται χωρίς όρια την εργατική τάξη και όλο το λαό. Αυτή είναι η δικτατορία των μονοπωλίων, της ψευδεπίγραφης αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, γιατί μόνο με την επιβολή της, δεν μπορούμε να διαλέγουμε τον κόσμο που ζούμε. Είναι όλα που διαμορφώνουν τη βάση της συγκρότησης του λαϊκού κοινωνικοπολιτικού μετώπου πάλης για μια άλλη πορεία του τόπου, αυτήν που θα επιβάλλουν "της γης οι κολασμένοι", όταν συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να σπάσουν τις αλυσίδες τους, για "να κερδίσουν έναν κόσμο ολόκληρο" με τη δική τους "έφοδο στον ουρανό".

Ποιος είναι αυτός ο κόσμος που "αλλάζει δραματικά" αλλά "δεν μπορούμε να διαλέγουμε τον κόσμο που ζούμε"; Είναι ο κόσμος της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της εκμετάλλευσης, που αυξάνονται όσο αυξάνεται ο πλούτος που παράγουν οι λαοί και καρπώνεται η πλουτοκρατία. Δυο κόσμοι ξένοι μεταξύ τους, ριζικά αντίθετοι, που βρίσκονται σε ανειρήνευτη πάλη

Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του είναι η αναζήτηση του κέρδους, του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, δε θα μπορούσε, παρά να είναι σύμφυτος, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στον καπιταλισμό έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο "προνόμιο": Να πληρώνουν τα "σπασμένα" της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος, να "αλέθονται" στα γρανάζια της ιδιοποίησης και του σφετερισμού εκ μέρους των καπιταλιστών της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες (σελίδες 12 - 13)

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του σοσιαλισμού ξεπροβάλλει από την ελάχιστη ως την πιο κραυγαλέα πτυχή της ιστορίας και της δράσης της αστικής κοινωνίας των κηφήνων πλουτοκρατών και των θιασωτών της ζωής του παρασιτισμού - σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων - και της εκμετάλλευσης. Απ' αυτή την άποψη, το άρθρο ενός κορυφαίου επιστήμονα - ερευνητή, για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, του Αλμπερτ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, αν και γραμμένο πολλά χρόνια πριν, και όχι από έναν πολιτικό ή κοινωνιολόγο ή οικονομολόγο, είναι τόσο επίκαιρο, όσο και ενδεικτικό του ότι η διανόηση και οι άνθρωποί της, όχι μόνο μπορούν, αλλά και πρέπει να έχουν θέση για όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας, προσεγγίζοντάς τα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και της νομοτελειακής προοπτικής της ταξικής πάλης, που οδηγεί στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (σελίδες 14 - 15)

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η πραγματική διάσταση της διαμάχης για τον έλεγχο της Τράπεζας Εργασίας; Είναι πασιφανές, από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, ότι στην ελληνική χρηματαγορά - κεφαλαιαγορά, έχουν ήδη ενταθεί οι διαδικασίες συγκεντροποίησης κεφαλαίου, μέσω νέων χρηματοοικονομικών μέσων στην πίστη και στη λειτουργία του Χρηματιστηρίου. Στις κινήσεις της ελληνικής χρηματαγοράς - κεφαλαιαγοράς, εκδηλώνονται ανταγωνισμοί του χρηματιστικού κεφαλαίου (σελίδα 33)

ΞΕΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ τα πάντα. Τράπεζες, ηλεκτρική ενεργεία, μεταφορές, λιμάνια, αεροδρόμια, διώρυγες, ναυπηγεία, η πολεμική βιομηχανία, αυτοκινητόδρομοι. Ολα "στο σφυρί" και σε τιμή ευκαιρίας. Η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη. Από το "δειλό" πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της περιόδου 1994 - 1996, όταν μιλούσαν για την εκχώρηση μικρών πακέτων μετοχών της τάξης του 10 - 15% σε ιδιώτες (με το επιχείρημα της εξεύρεσης κεφαλαίων για την ενίσχυση των επενδυτικών προγραμμάτων), περάσαμε μετά το 1996 στις "επιθετικές" πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες προβλέπουν την εκχώρηση μεγάλων πλέον πακέτων μετοχών, αλλά και ολόκληρων επιχειρήσεων του δημοσίου (σελίδα 35)

"ΗΤΑΝ στραβό το κλήμα, το 'φαγαν και οι διοξίνες". Με μια μικρή παράφραση, το γνωμικό αυτό έρχεται να αποδώσει πλήρως την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει ένας σημαντικός κλάδος της οικονομίας - που γίνεται ακόμα πιο σημαντικός, αφού σχετίζεται και με την υγεία του λαού - αυτός του λευκού κρέατος. Σαν να μην έφταναν η συνεχής συρρίκνωση του κλάδου, η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και η άρνηση της κυβέρνησης να πάρει ουσιαστικά μέτρα στήριξης του κλάδου και προστασίας της εγχώριας παραγωγής, ήρθαν και οι διοξίνες να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην κατανάλωση του κοτόπουλου που έπεσε κατά 50 - 60% και, κατά συνέπεια, στις πωλήσεις, που έπεσαν γύρω στο 40% (σελίδα 38)