Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και που κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του είναι η αναζήτηση του κέρδους, του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, δε θα μπορούσε, παρά να είναι σύμφυτος, σε κάθε του βήμα, με τη μαζική υπαγωγή σε καθεστώς εξαθλίωσης τεράστιων μαζών. Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα στον καπιταλισμό έχουν εξασφαλισμένο ένα και μόνο "προνόμιο": Να πληρώνουν τα "σπασμένα" της διαδοχικής και επαναλαμβανόμενης κρίσης του συστήματος, να "αλέθονται" στα γρανάζια της ιδιοποίησης και του σφετερισμού εκ μέρους των καπιταλιστών της υπεραξίας που παράγουν οι εργάτες (σελίδες 12 - 13)

Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ του σοσιαλισμού ξεπροβάλλει από την ελάχιστη ως την πιο κραυγαλέα πτυχή της ιστορίας και της δράσης της αστικής κοινωνίας των κηφήνων πλουτοκρατών και των θιασωτών της ζωής του παρασιτισμού - σε βάρος της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων - και της εκμετάλλευσης. Απ' αυτή την άποψη, το άρθρο ενός κορυφαίου επιστήμονα - ερευνητή, για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού, του Αλμπερτ ΑΪΝΣΤΑΪΝ, αν και γραμμένο πολλά χρόνια πριν, και όχι από έναν πολιτικό ή κοινωνιολόγο ή οικονομολόγο, είναι τόσο επίκαιρο, όσο και ενδεικτικό του ότι η διανόηση και οι άνθρωποί της, όχι μόνο μπορούν, αλλά και πρέπει να έχουν θέση για όλα τα προβλήματα της ανθρωπότητας, προσεγγίζοντάς τα από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων και της νομοτελειακής προοπτικής της ταξικής πάλης, που οδηγεί στην ανώτερη κοινωνική βαθμίδα κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο (σελίδες 14 - 15)

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ η πραγματική διάσταση της διαμάχης για τον έλεγχο της Τράπεζας Εργασίας; Είναι πασιφανές, από τις μέχρι σήμερα εξελίξεις, ότι στην ελληνική χρηματαγορά - κεφαλαιαγορά, έχουν ήδη ενταθεί οι διαδικασίες συγκεντροποίησης κεφαλαίου, μέσω νέων χρηματοοικονομικών μέσων στην πίστη και στη λειτουργία του Χρηματιστηρίου. Στις κινήσεις της ελληνικής χρηματαγοράς - κεφαλαιαγοράς, εκδηλώνονται ανταγωνισμοί του χρηματιστικού κεφαλαίου (σελίδα 33)

ΞΕΠΟΥΛΙΟΥΝΤΑΙ τα πάντα. Τράπεζες, ηλεκτρική ενεργεία, μεταφορές, λιμάνια, αεροδρόμια, διώρυγες, ναυπηγεία, η πολεμική βιομηχανία, αυτοκινητόδρομοι. Ολα "στο σφυρί" και σε τιμή ευκαιρίας. Η απόφαση είναι ήδη ειλημμένη. Από το "δειλό" πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων της περιόδου 1994 - 1996, όταν μιλούσαν για την εκχώρηση μικρών πακέτων μετοχών της τάξης του 10 - 15% σε ιδιώτες (με το επιχείρημα της εξεύρεσης κεφαλαίων για την ενίσχυση των επενδυτικών προγραμμάτων), περάσαμε μετά το 1996 στις "επιθετικές" πολιτικές ιδιωτικοποιήσεων, οι οποίες προβλέπουν την εκχώρηση μεγάλων πλέον πακέτων μετοχών, αλλά και ολόκληρων επιχειρήσεων του δημοσίου (σελίδα 35)

"ΗΤΑΝ στραβό το κλήμα, το 'φαγαν και οι διοξίνες". Με μια μικρή παράφραση, το γνωμικό αυτό έρχεται να αποδώσει πλήρως την κατάσταση, στην οποία έχει περιέλθει ένας σημαντικός κλάδος της οικονομίας - που γίνεται ακόμα πιο σημαντικός, αφού σχετίζεται και με την υγεία του λαού - αυτός του λευκού κρέατος. Σαν να μην έφταναν η συνεχής συρρίκνωση του κλάδου, η απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και η άρνηση της κυβέρνησης να πάρει ουσιαστικά μέτρα στήριξης του κλάδου και προστασίας της εγχώριας παραγωγής, ήρθαν και οι διοξίνες να δώσουν το τελειωτικό χτύπημα στην κατανάλωση του κοτόπουλου που έπεσε κατά 50 - 60% και, κατά συνέπεια, στις πωλήσεις, που έπεσαν γύρω στο 40% (σελίδα 38)