Δίνουν και παίρνουν οι εκβιασμοί σε βάρος των αγροτών από μέρους των βιομηχάνων εξαιτίας της τραγικής κατάστασης που έχει περιέλθει το ροδάκινο. Η μη απορρόφηση φέτος, αυτού του προϊόντος, σαν συνέπεια της εφαρμογής του κανονισμού της ΕΕ καθώς και εξαιτίας της κυβερνητικής πολιτικής, οδηγεί τους παραγωγούς στην καταστροφή.

Σε καταγγελία του ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Καμποχωρίου Ν. Ημαθίας τονίζει ότι η βιομηχανία "ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΕΠΕ" ζητά από το συνεταιρισμό, αν θέλει να συνεχίσει να παραδίδει σ' αυτή ροδάκινα, να πουλάει τα προϊόντα του κάτω από την τιμή στήριξης. Ακόμη ζητά από τους αγρότες του συνεταιρισμού να δεχτούν να υπογράψουν ότι πληρώθηκαν 92 αντί 75 δραχμές το κιλό. Οπως τονίζουν οι παραγωγοί του Νομού Ημαθίας, το φαινόμενο των εκβιασμών είναι πλέον γενικευμένο, με αποτέλεσμα η περίφημη "θεσμική τιμή" που παρείχε στον παραγωγό κάποια εξασφάλιση - χωρίς αυτή να θεωρείται πανάκεια - να καταστρατηγείται.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρεται στην καταγγελία, ο Αγροτικός Συνεταιρισμός Καμποχωρίου, μέσω της Ομάδας Παραγωγών της Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αλεξάνδρειας συμφώνησε με την "ΑΛΕΞΑΝΤΕΡ ΕΠΕ" να της πουλήσει 1,5 εκατ. κιλά ροδάκινα συμπύρηνα προς 92 δραχμές το κιλό που είναι και η τιμή στήριξης του προϊόντος. Αφού παραδόθηκαν μέχρι τις αρχές Αυγούστου τα 600.000 κιλά, ο εκπρόσωπος της εταιρίας δήλωσε στο συνεταιρισμό ότι αν θέλουν οι παραγωγοί να συνεχίσουν να παραδίδουν στη βιομηχανία ροδάκινα θα έπρεπε να μειώσουν την απαίτησή τους και από 92 δραχμές να πουλάνε το ροδάκινο προς 75 δραχμές το κιλό. Αλλιώς, είπε ο εκπρόσωπος της βιομηχανίας, η τιμή που ισχύει δε συμφέρει την εταιρία και δεν πρόκειται να παραλάβει άλλες ποσότητες του προϊόντος. Συμπλήρωσε ότι για να πάρουν την υπόλοιπη ποσότητα θα έπρεπε να δεχτεί ο συνεταιρισμός να υπογράψει ότι έλαβε 92 αντί 72 δραχμές το κιλό.

Με γενική τους συνέλευση οι συνεταιριστές αρνήθηκαν να υποκύψουν στον εκ βιασμό της βιομηχανίας και με τη σειρά της η εταιρία αρνήθηκε να παραλάβει τα ροδάκινα. Οι συνεταιριστές μετά από αυτό αναγκάστηκαν να μεταφέρουν τα προϊόντα τους στα ψυγεία της Ενωσης Αγροτικών Συνεταιρισμών Αλεξάνδρειας, κινδυνεύοντας όμως από την καθυστέρηση διάθεσής τους να υποστούν φθορά και αλλοίωση.

Επίσης στην καταγγελία του ο Συνεταιρισμός Καμποχωρίου αναφέρει ότι η παραπάνω βιομηχανία αγοράζει συμπύρηνα ροδάκινα από άλλους συνεταιρισμούς, που ενδεχόμενα υπέκυψαν στον εκβιασμό, πληρώνοντας όχι 92 αλλά 75 δραχμές το κιλό.

Τέλος, όπως τονίζουν πολλοί παραγωγοί, η απάντηση στους εκβιασμούς των βιομηχάνων δε θα πρέπει να περιορίζεται σε δικαστικές ενέργειες, όπως προτείνουν οι επικεφαλής του συνεταιριστικού κινήματος, αλλά κυρίως να δοθεί αγωνιστική απάντηση από μέρους τους.

Αμεσα μέτρα για την αποζημίωση των παραγωγών σπαραγγιών της ακριτικής περιοχής Ν. Βύσσας του Ν. Εβρου, για τις καταστροφές που προκάλεσαν στην παραγωγή τους οι πλημμύρες την άνοιξη, ζητούν από την κυβέρνηση οι βουλευτές του ΚΚΕ Σταύρος Παναγιώτου και Μαρία Μπόσκου,με Ερώτηση που κατέθεσαν στη Βουλή.

"Οι παραγωγοί σπαραγγιών εξωθούνται στην εγκατάλειψη της νέας και συναλλαγματοφόρας αυτής καλλιέργειας, επειδή οι ΕΛΓΑ για τυπικούς κανονιστικούς λόγους αρνούνται να αποζημιώσουν την παραγωγή τους, που καταστράφηκε από τις πλημμύρες σε ποσοστό που ξεπέρασε το 65%", τονίζουν οι βουλευτές του ΚΚΕ. "Αποτέλεσμα ήταν η μέση στρεμματική απόδοση να μειωθεί από 650 κιλά/στρέμμα στα 250 κιλά/στρέμμα και η συνολική αναμενόμενη παραγωγή να μειωθεί στους 350 τόνους, ενώ με κανονικές συνθήκες θα ξεπερνούσε τους 850 τόνους". (Αξίζει να σημειωθεί πως από την εξαγωγή των 700 περίπου τόνων πέρσι στη Γερμανία τα συναλλαγματικά οφέλη ανέρχονταν στα 3 εκατομμύρια μάρκα, ενώ φέτος από τους 350 μόνο τόνους μειώθηκαν στις 850.000 μάρκα).

Η κυβέρνηση παρ' όλα αυτά αδιαφορεί για το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι της Ν. Βύσσας, οι οποίοι "προκειμένου να μείνουν στο χωριό τους ξεκίνησαν πριν από 12 χρόνια μια νέα συναλλαγματοφόρα καλλιέργεια και με πολλές δυσκολίες κατόρθωσαν μέχρι σήμερα να δημιουργήσουν Αγροτικό Συνεταιρισμό Κοινής Γεωργικής Εκμετάλλευσης, με σύγχρονη υποδομή για τη συσκευασία, αποθήκευση και εμπορία της παραγωγής τους, που έχει καταλάβει μια καλή θέση στις ξένες αγορές", υπογραμμίζουν οι βουλευτές του Κόμματος και επισημαίνουν: "Η άρνηση της κυβέρνησης να αποζημιώσει τους παραγωγούς σπαραγγιών για τις καταστροφές από τις πλημμύρες "τινάζει στον αέρα" τη φιλόπονη προσπάθεια των κατοίκων αυτής της παραμεθόριας περιοχής, με αποτέλεσμα να είναι σίγουρη η χρεοκοπία τους και, το κυριότερο, να ανακοπεί η αξιόλογη προσπάθεια που αποδείχτηκε ότι μπορεί να δώσει κάποια διέξοδο στους κατοίκους της περιοχής".

Οι βουλευτές του ΚΚΕ ρωτούν τον υπουργό Γεωργίας ποια μέτρα θα πάρει και πότε ώστε να αποζημιωθούν στο ακέραιο οι παραγωγοί σπαραγγιών της περιοχής της Ν. Βύσσας για τις καταστροφές που προκάλεσαν οι πλημμύρες.

Τις μέρες αυτές η χώρα μας έχει μετατραπεί σ' ένα απέραντο εργοτάξιο διάλυσης αλιευτικών σκαφών.

Σκάφη, που η ιστορία τους είναι δεμένη μ' ανθρώπινους καημούς και τα οποία έφτιαξαν και στέριωσαν τοπικές κοινωνίες, εξαφανίζονται ένα ένα. Και καθώς δεν έχει υπάρξει πρόβλεψη για το τι θ' ακολουθήσει μετά, η διαγραφή τους απ' τα μητρώα σκαφών θα συνοδευτεί με τη διαγραφή τους απ' τις μνήμες της τοπικής κοινωνίας. Οι αλιευτικές κοινότητες θ' αποτελέσουν παρελθόν και κανείς δεν ξέρει τι μέλλον επιφυλάσσεται στις επόμενες γενιές.Η διάλυση των αλιευτικών σκαφών και η οριστική αποχώρηση από την αλιεία πολλών ψαράδων είναι εθνικό έγκλημα, γιατί μια χώρα βουτηγμένη στη θάλασσα με τρισχιλιετή αλιευτική και ναυτική παράδοση αξίζει οπωσδήποτε ένα μέλλον αντάξιο του παρελθόντος της. Η πολιτική όμως της ΕΕ επιφυλάσσει διαφορετικό μέλλον για την αλιεία στη χώρα μας. Τη διάλυσή της.

Η τραγωδία της αλιείας δεν εστιάζεται μόνο στο ότι χιλιάδες σκάφη γίνονται καυσόξυλα.

• Είναι η συνεχώς διογκούμενη αγωνιώδης ζήτηση από πλευράς ψαράδων να εντάξουν τα σκάφη τους στη λίστα αναμονής για απόσυρση.
• Είναι το γεγονός ότι η οριστική απόσυρση στη συνείδηση του κάθε ψαρά αποτελεί τη λυτρωτική του έξοδο απ' τα επαγγελματικά του αδιέξοδα.
• Είναι το γεγονός ότι κάθε νέος ψαράς βλέπει μια σειρά διοικητικά εμπόδια και αναζητεί μέλλον πέραν της Αλιείας.

Η τραγική αυτή εικόνα, που χαρακτηρίζει κατά τον πιο ανάγλυφο τρόπο την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η αλιεία στη χώρα μας, είναι αποτέλεσμα μιας εικοσαετούς πολιτικής άμεσα εξαρτημένης απ' τα Κοινοτικά Προγράμματα που αυτά οδήγησαν την αλιεία στη διάλυση.

• Αν ορισμένοι νομίζουν ότι η αντικατάσταση και ο εκσυγχρονισμός των αλιευτικών σκαφών βελτίωσε τις συνθήκες δουλιάς του ψαρά - πλοιοκτήτη οφείλουν να κοιτάξουν και την άλλη πλευρά. Το ότι τα σκάφη εκσυγχρονιζόμενα και εξ αιτίας απουσίας κρατικής παρέμβασης, λόγω έλλειψης αλιευτικής πολιτικής, ενέτειναν στην υπεραλίευση και στη σύντομη εξάντληση των αλιευτικών αποθεμάτων. Σαν συνέπεια έχουμε τη χρεοκοπία πολλών αλιευτικών επιχειρήσεων, με αποτέλεσμα είτε τη μεταβίβαση, είτε την οριστική απόσυρση των σκαφών.
• Η κοινοτικής έμπνευσης δημιουργίας εξειδικευμένων ψαράδων (λ. χ. δύτες, οστρακαλιείς, ξιφιάδες, τονάδες) με στόχο τη δημιουργία Ομάδων Παραγωγών όχι μόνο δε δημιούργησε την επιζητούμενη συλλογικότητα, αλλά διέλυσε τους υπάρχοντες συνεταιρισμούς και σωματεία, ενέτεινε τον ανταγωνισμό μεταξύ ψαράδων σε επίπεδο διαχείρισης χάριν της ικανοποίησης ενός ακόρεστου καταναλωτισμού, που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη αγορά αλιευτικών προϊόντων.
• Η μετέπειτα πολιτική των σταθεροποιητικών προγραμμάτων παγίωσε τις ανισότητες, διαχωρίζοντας τους ψαράδες σε πατρίκιους και πληβείους. Η άλλοτε συλλογική συνείδηση των τοπικών κοινωνιών που αποτελούσε κουλτούρα και ήταν δεμένη με το σεβασμό στο περιβάλλον έχει εξαφανιστεί.

Η λύση του προβλήματος προστασίας της αλιείας μοιάζει με Γόρδιο δεσμό.

• Ορισμένοι διακήρυξαν στη δεκαετία του '80 ότι η ανάπτυξη υδατοκαλλιέργειας θ' αποτελέσει την εναλλακτική λύση στην παρακμάζουσα αλιεία. Μετά από 15 χρόνια πρακτικής εμπειρίας, καθώς οδηγείται κι αυτή η δραστηριότητα σε αδιέξοδο, αναδεικνύει μια σειρά νοσηρά φαινόμενα που πρέπει να μας βάλουν όλους μας σε ανησυχία για τις μελλοντικές εξελίξεις στην αλιεία.

Συγκεκριμένα έχει ξεπηδήσει μια νέα κοινωνική ομάδα ιδιωτών επενδυτών, οι θαλασσοκαλλιεργητές, οι οποίοι αν και δεν είχαν παρελθόν στη θάλασσα, σήμερα αποτελούν τη βασική συνιστώσα στο χώρο αυτό της αλιείας, καθώς χάρη στην απλόχερη οικονομική στήριξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΕΟΚ) αναπτύχθηκαν κατά τρόπο ανεξάρτητο και σε βάρος της αλιείας.

Οι θαλασσοκαλλιεργητές έχουν παρεισφρύσει στα γρανάζια της Διοίκησης Αλιείας και οι γνώμες τους επηρεάζουν στη λήψη αποφάσεων σε θέματα που αφορούν τον ενάλιο πλούτο γενικά, αφού στην ουσία λειτουργούν σαν καθοδηγητικό κέντρο στην αλιευτική πολιτική, ως μεσάζοντες μεταξύ κράτους και ΕΕ. Πέραν αυτού αποτελούν την κύρια οικονομική δύναμη, αφού επί χρόνια απορροφούσαν τη μερίδα του λέοντος στα κοινοτικά κονδύλια και εξακολουθούν ν' απορροφούν.

Σήμερα, με τον τρόπο που αναπτύσσονται οι υδατοκαλλιέργειες αναπόφευκτα λειτουργούν σε βάρος της παράκτιας αλιείας, είτε υποτάσσοντάς τη στους επιχειρησιακούς σχεδιασμούς των επενδυτών, είτε την εξαφανίζουν εκτοπίζοντας τους παράκτιους ψαράδες της περιοχής.

Πέραν αυτού, η θαλασσοκαλλιεργητική δραστηριότητα τείνει ν' αλλοιώσει με την πρακτική της μια Συνταγματική Διάταξη που αντανακλά στην Ιστορική κληρονομιά του λαού μας. Οτι η θάλασσα είναι χώρος που ανήκει στο δημόσιο και είναι προσβάσιμη σ' όλο τον κόσμο.

Η αλόγιστη ανάπτυξη των Υδατοκαλλιεργειών, προκειμένου να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των επιχειρηματιών του χώρου αυτού, μάς οδηγεί στην υλοποίηση μιας πολιτικής δημιουργίας ιδιωτικών θαλάσσιων χώρων αποκλειστικής διαχείρισης, πέρα ως πέρα απαράδεκτη και προκλητική στο δημόσιο αίσθημα.

Αλλά και οι επενδύσεις στο μεταποιητικό τομέα είναι χτίσιμο πύργων στην άμμο. Τι νόημα έχει να υλοποιείς αυτές τις υποδομές όταν αύριο δε θα έχεις αλιεία;

Σήμερα, μπροστά στο γκρίζο τοπίο της Αλιείας που ατενίζουμε, οφείλουμε να διατρανώσουμε την έντονη αντίθεσή μας στο καθεστώς της Κοινοτικής πολιτικής στον τομέα αυτό.

Τα επί εικοσαετία επιβληθέντα Κοινοτικά Προγράμματα όχι μόνο δεν ανέπτυξαν την αλιεία, αλλά, αντίθετα, την περιθωριοποίησαν και τη συρρίκνωσαν.Απαιτείται μια εθνική πολιτική απεξαρτημένη απ' τη μακροχρόνια νάρκωση, που μας έχει επιβληθεί μέσω Κοινοτικών Προγραμμάτων.

Απαιτείται η μελέτη και η ακτινογράφηση της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας και βήμαβήμα απαιτείται η προώθηση λύσεων στο ζήτημα διαχείρισης του ενάλιου πλούτου στο πλαίσιο ότι:

1) Ο δημόσιος χαρακτήρας των θαλασσών και ιχθυοτρόφων υδάτων δεν μπαίνει υπό αμφισβήτηση.

2) Διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού ο κοινωνικός χαρακτήρας της αλιείας.

3) Η ορθολογική διαχείριση του ενάλιου πλούτου γίνεται με τον ψαρά και όχι έξω ή ενάντια στον ψαρά.

Απαιτείται πολιτική ενίσχυσης της ζωής στη θάλασσα και όχι πολιτική εκδίωξης απ' αυτή.Η ανάπτυξη του ενάλιου πλούτου και η αειφορία των ελληνικών θαλασσών και υδάτινων οικοσυστημάτων δεν περνάει με την υποταγή της αλιείας στους τυφλούς κανόνες της διεθνούς αγοράς και την παγκοσμιοποίησης, αλλά με την αρμονική συνύπαρξη και το σεβασμό περιβάλλοντος και τοπικών αλιευτικών κοινωνιών, όπου σ' αυτές θα κυριαρχεί το πνεύμα της αλληλεγγύης και όχι το πνεύμα του ατομικού ανταγωνισμού.

Εάν συνεχίσουμε να κρατάμε την πορεία της αλιείας στον "αυτόματο πιλότο" των Κοινοτικών Προγραμμάτων, θα καταλήξουμε σε μια δραματική αλλαγή σκηνικού στις ελληνικές θάλασσες.

Θα έχουμε την εικόνα ελάχιστων επαγγελματιών ψαράδων υπαλλήλων αλιευτικών εταιριών, στις οποίες οι επιχειρησιακοί προσανατολισμοί δε θα διαφέρουν πολύ από αυτές των πειρατικών εταιριών της εποχής των ανακαλύψεων. Θα οργώνουν τις θάλασσες στην αναζήτηση της καλύτερης αλιευτικής σοδειάς, στέλνοντας τ' αλιεύματα σε μακρινές αγορές. Καθώς οι δραστηριότητές τους θα είναι ανεξέλεγκτες, τίποτα δε θα εγγυάται για το μέλλον των αλιευτικών πεδίων. Θα έχουμε να κάνουμε με ψαράδες ξεκομμένους από την τοπική κοινωνία και άμεσα εξαρτημένους μέσω των εταιριών τους από διεθνή καταναλωτικά κέντρα.

Την ίδια στιγμή η παράκτια ζώνη θα γεμίσει ιχθυοκλωβούς και σημαδούρες οριοθέτησης όπου οι θαλάσσιοι χώροι θα λειτουργούν υπό καθεστώς ιδιωτικής διαχείρισης κάποιου ιδιώτη ή εταιρίας υδατοκαλλιεργητών, μη προσβάσιμη και μη προσεγγίσιμη στο ευρύ κοινό.

Αποτελεί τεράστιο ερωτηματικό το μέλλον των μικρών νησιών και βραχονησίδων όπου η ζωή εκεί σε μεγάλο βαθμό εξαρτιόταν απ' τους τοπικούς παράκτιους ψαράδες. Δεν μπορούμε να φανταστούμε τι καθεστώς διαχείρισης θα επικρατεί στο μέλλον σε ψαρόπαγκους στα διεθνή ύδατα, όπου οι δικοί μας ψαράδες κάποτε, και τώρα ακόμα, ασκούν τα ιστορικά τους δικαιώματα.

Οσο για τη διατροφή μας, το φρέσκο ψάρι της ημέρας απ' την ψαροκασέλα θα αποτελέσει παρελθόν, γιατί θα έχει αντικατασταθεί απ' τα ψάρια της συσκευασίας και του σελοφάν - όπως συμβαίνει με τόσα άλλα αγροτικά προϊόντα- τα οποία θα έχουν ψαρευτεί σε μακρινούς ψαρότοπους και θα έχουν προσκομιστεί αεροπορικώς ή μ' άλλο μέσο στους τόπους κατανάλωσης.

Ο μόνος τρόπος να ματαιώσουμε τέτοιο θλιβερό μέλλον για την αλιεία μας είναι ο αγώνας κατά της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Στον αγώνα αυτό μεγάλο ρόλο θα παίξουν οι οργανώσεις των ψαράδων με τη στήριξη των τοπικών κοινωνιών και μέσα απ' τους αγώνες τους θα οικοδομηθεί μια νέα αλιευτική πολιτική που η προστασία του θαλάσσιου πλούτου δε θα είναι αντίθετη με τη στέρηση δικαιώματος πρόσβασης και εκμετάλλευσής του απ' τους ψαράδες και τους κατοίκους των παράκτιων περιοχών.

Προσανατολιζόμαστε και οραματιζόμαστε: Μια αλιεία για τους πολλούς και όχι μια αλιεία των ολίγων.Μια τέτοια πολιτική θα υπάρξει μόνο με την ανατροπή της κυρίαρχης αντίληψης των πολυεθνικών και των μονοπωλίων.

Γι' αυτό το λόγο ο αγώνας για την ορθολογική διαχείριση του ενάλιου πλούτου περνάει μέσα απ' τον αντιμονοπωλιακό και αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού.

"Ο Αλιευτικός"

Αντιμέτωποι με την επιδρομή των "Ράμπο" της Αστυνομίας βρέθηκαν όσοι έτυχε να βρίσκονται προχτές βράδυ στην Ομόνοια και τις γύρω περιοχές. Οι πάνοπλοι ροπαλοφόροι δε βρέθηκαν αντιμέτωποι με στυγερούς εγκληματίες και αιμοσταγείς δολοφόνους, αλλά με απλούς μεροκαματιάρηδες ή άλλους που πάσχιζαν για το "νυχτοκάματο", σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες περιοχές της πρωτεύουσας. Από τους 180 "ύποπτους" που οδηγήθηκαν για εξακρίβωση στα Αστυνομικά Τμήματα του κέντρου, οι περισσότεροι αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από την περιπέτεια που τους επιφύλαξε η ηγεσία της Αστυνομίας και του υπουργείου Δημόσιας Τάξης. Επίσημο επιχείρημα είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να δείξει στους πολίτες, ότι η Αστυνομία αντιμετωπίζει την εγκληματικότητα. Ομως, το σημαντικότερο και ταυτόχρονα επικίνδυνο για την κοινωνία είναι ο εθισμός της στην αστυνομοκρατία και στη βία.

Από τον "ικανό" αριθμό των ατόμων που προσήχθησαν, κρατήθηκαν, όπως ανακοινώθηκε, 30 Αλβανοί και 11 αλλοδαποί διαφόρων υπηκοοτήτων, επειδή δεν είχαν δικαιολογητικά παραμονής στη χώρα μας. Από τους δεκάδες Ελληνες που ελέγχθηκαν, τελικά κρατήθηκαν τρεις και θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη για διάφορα ποινικά αδικήματα (μικροποσότητες ναρκωτικών, εκκρεμείς αποφάσεις κλπ.).

Το γιουρούσι της Αστυνομίας ξεκίνησε λίγο μετά τις 10 προχτές το βράδυ και συνεχίστηκε όλη τη νύχτα. Ξαφνικά δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ, εφοδιασμένοι με αλεξίσφαιρα γιλέκα και έχοντας την "κάλυψη" των οπλισμένων με αυτόματα όπλα (!) συναδέλφων τους, άρχισαν να χτενίζουν δρόμους και ύποπτα στέκια, προκαλώντας τον τρόμο σε όσους φιλήσυχους και ανυποψίαστους ανθρώπουςσυναντούσαν στο πέρασμά τους. Και φυσικά δε χωρά καμιά αμφιβολία ότι η πομπώδης επέλαση των ΜΑΤ με τις τηλεοπτικές κάμερες και τα πολυμελή τηλεοπτικά συνεργεία να καταγράφουν τις κινήσεις τους, παραπέμπει σε στημένες επιχειρήσεις, που κάθε άλλο παρά στην πάταξη της εγκληματικότητας απέβλεπαν.

Πολλοί βέβαια μένουν με την εντύπωση ότι η Αστυνομία επιτέλους αντιμετωπίζει οργανωμένα και δυναμικά την εγκληματικότητα. Οι πρωτόγνωρες για τα ελληνικά δεδομένα επιχειρήσεις των ΜΑΤ δημιουργούν μια αυταπάτη στην κοινή γνώμη και κυρίως στη μερίδα εκείνη που "διψά" για τέτοιου είδους αστυνομικά μέτρα. Μέτρα, όμως, που, όπως έχουν επισημάνει και οι συνδικαλιστικές ενώσεις του αστυνομικού προσωπικού, δεν είναι ικανά να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα. Η στροφή της Αστυνομίας στη δίωξη του εγκλήματος απαιτεί πραγματική ενίσχυση των υπηρεσιών που είναι επιφορτισμένες με αυτήν την αποστολή, απαιτεί, όπως έχει επισημανθεί και άλλες φορές, συγκεκριμένη αντεγκληματική πολιτική, τόσο στον τομέα της πρόληψης, όσο και της καταστολής.

Επεισόδια έγιναν χτες στην κοινότητα Ανθούσας, μεταξύ κατοίκων της περιοχής και υπαλλήλων του ΟΑΣΑ, όταν οι τελευταίοι επιχείρησαν να περιφράξουν ένα οικόπεδο, προκειμένου να γίνει αμαξοστάσιο της εταιρίας. Οι διενέξεις για την κατασκευή αμαξοστασίων του ΟΑΣΑ δεν είναι καινούριες. Είναι αποτέλεσμα της γενικότερης πολιτικής της κυβέρνησης στο χώρο των συγκοινωνιών και της άρνησής της να αναλάβει τις ευθύνες της, ώστε σε συνεργασία με τους αρμόδιους φορείς - και με κύριο κριτήριο την εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού, τη διασφάλιση του δημόσιου και κοινωφελούς χαρακτήρα των συγκοινωνιών, αλλά και το σεβασμό του περιβάλλοντος - να δοθεί μια συνολική λύση στο Λεκανοπέδιο.

Μια λύση που θ' αντιμετωπίζει το πρόβλημα της χωροθέτησης και λειτουργίας αμαξοστασίων των αστικών συγκοινωνιών και γενικότερα τη λειτουργία του συγκοινωνιακού συστήματος. Γιατί βέβαια, τα 100 - 150 λεωφορεία που εξυπηρετούν τις περιοχές της Ανατολικής Αττικής κάπου θα πρέπει να σταθμεύουν και να μην ξεκινούν από το Ελληνικό ή το αμαξοστάσιο του Βοτανικού. Να μη χάνονται, δηλαδή, καθημερινά εργατοώρες και καύσιμα σε διαδρομές άνευ ουσίας.

Ομως, η κυβέρνηση κατά την προσφιλή της τακτική, επιλέγει το ρόλο του "Πόντιου Πιλάτου". Αφήνει να διαιωνίζεται το πρόβλημα και το μεταθέτει στις πλάτες άλλων φορέων. Κάτι που δεν είναι άσχετο με τις αποφάσεις της για ιδιωτικοποίηση των αστικών συγκοινωνιών, και τη θέση της, πως το κράτος πρέπει να πάψει να έχει την ευθύνη των αστικών συγκοινωνιών, την οποία θα πρέπει ν' αναλάβουν η Τοπική Αυτοδιοίκηση και κατ' επέκταση και ιδιωτικοί φορείς επιβαρύνοντας βέβαια ανάλογα και τους πολίτες.

Το γεγονός ότι ο ΟΑΣΑ έχει προβεί στην αγορά του οικοπέδου για τη δημιουργία αμαξοστασίου εδώ και 16 χρόνια, και το όλο ζήτημα καρκινοβατεί επιβεβαιώνει και την παραπάνω τακτική.

Πάντως, χθες, στις 5.00 π.μ., όταν υπάλληλοι του ΟΑΣΑ έφτασαν στο χώρο και προχώρησαν σε εργασίες διαμόρφωσής του, όπως σκάψιμο κτλ. αντιμετώπισαν την αντίθεση των κατοίκων στα σχέδιά τους. Λόγω των μικροεπεισοδίων που σημειώθηκαν, στο χώρο κατέφτασαν και αστυνομικές δυνάμεις.

Από την πλευρά της, η Αρχαιολογική Υπηρεσία έδωσε εντολή στον ΟΑΣΑ να σταματήσει τις εργασίες στο χώρο. Παράλληλα, όπως αναφέρει ο δήμαρχος Παλλήνης, το οικόπεδο είναι ενταγμένο στη ζώνη αμιγούς κατοικίας της πόλης. Κάνει λόγο για αρχαιολογικό χαρακτήρα της περιοχής, για έλλειψη των αναγκαίων μελετών κατασκευής του αμαξοστασίου και για υποβάθμιση της περιοχής. Σημειώνεται ότι το Νομαρχιακό Συμβούλιο Ανατολικής Αττικής παλαιότερα με ομόφωνη απόφασή του είχε απορρίψει την περιβαλλοντική μελέτη κατασκευής του αμαξοστασίου που είχε εκπονήσει ο ΟΑΣΑ.

Τρία κρούσματα καταρροϊκού πυρετού σε ζώα των Νομών Εβρου και Ροδόπης εντοπίστηκαν ύστερα από κλινικές έρευνες που πραγματοποίησε η ειδική επιτροπή του υπουργείου Γεωργίας. Αυτό έγινε γνωστό κατά τη διάρκεια της σύσκεψης που πραγματοποιήθηκε προχτές στο υπουργείο με τη συμμετοχή και του υφυπουργού Γεωργίας Παρ. Φουντά.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου, τα μέτρα ελέγχου για τον εντοπισμό της νόσου ξεκίνησαν στις 12 Αυγούστου και μέχρι σήμερα διαπιστώθηκαν δύο κρούσματα σε πρόβατα στο Νομό Ροδόπης και ένα στο Νομό Εβρου. Τα μέχρι στιγμής αποτελέσματα των κλινικών ερευνών, υποστηρίζεται στην ανακοίνωση, δείχνουν ότι πρόκειται για πρόσφατη και γεωγραφικά περιορισμένη εισβολή της νόσου, καθώς διαπιστώθηκαν χαμηλά ποσοστά οροθετικότητας σε περιορισμένο αριθμό κοπαδιών.

Παρ' όλα αυτά όμως, το υπουργείο ανακοίνωσε την εφαρμογή προληπτικών μέτρων, εντομοπροστασίας κατά της νόσου, καθ' όλο το μήκος της ελληνο-βουλγαρικής μεθορίου για τη γρήγορη διάγνωση και αποτελεσματική αντιμετώπιση τυχόν επέκτασης του καταρροϊκού πυρετού. Επίσης αποστολή από την ΕΕ θα βρίσκεται ήδη στη χώρα μας, τονίζεται στην ανακοίνωση, με αναγνωριστικό χαρακτήρα, αφού δεν υπάρχει κοινοτική νομοθεσία που να θεσπίζει λεπτομερή μέτρα για τον έλεγχο της νόσου. Στόχος της ευρωπαϊκής επιτροπής, σύμφωνα με το υπουργείο, είναι η επιτόπου εκτίμηση των εδαφολογικών, κλιματολογικών και επιδημιολογικών συνθηκών που ευνόησαν την εισβολή και διασπορά της νόσου. Καθώς επίσης και αξιολόγηση των μέτρων που έχουν εφαρμοστεί για τη διασφάλιση από τη νόσο, προκειμένου να υποβάλει σχετική έκθεση προς τη μόνιμη κτηνιατρική επιτροπή που θα συνεδριάσει εκτάκτως στις Βρυξέλλες για το θέμα.