Σε πείσμα της ξεδιάντροπης κυβερνητικής προπαγάνδας, η οποία καθόλου δε σταμάτησε να υποβαθμίζει και να αποκρύβει, όσο μπορούσε, το μέγεθος της καταστροφής, "η Αθήνα δεν άντεξε". Οι πληγές που χάσκουν στο "σώμα" της είναι τεράστιες και ακόμα δεν έχουν ανιχνευτεί πλήρως. Ο αριθμός των νεκρών, που ξεπερνούν τους 100, δε δικαιολογείται από το μέγεθος του σεισμού. Ούτε η έκταση των καταστροφών, που ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη. Πάνω από 18 δήμοι, τυχαία, αυτοί, στους οποίους ζουν και κατοικούν οι "απόβλητοι" και πληβείοι, κηρύχτηκαν σεισμόπληκτοι. Πόλεις και φτωχογειτονιές διαλυμένες, με σπίτια άχρηστα και εκατοντάδες χιλιάδες άστεγους. Η κατάσταση, πέντε μέρες μετά, παραμένει δραματική για τους σεισμοπαθείς και οι συνθήκες διαβίωσης άθλιες, ενώ η κυβέρνηση καυχιέται ότι "κάνει ό,τι μπορεί".

* * *

- Αυτό που αναδεικνύεται ως "κόκκινη κλωστή" από το πακέτο των μέτρων που εξήγγειλε και υλοποιεί η κυβέρνηση για την ανακούφιση και αποκατάσταση των σεισμοπαθών είναι ότι αυτό που κυρίως ενδιαφέρει την κυβέρνηση είναι να "ξεπεράσει" το πρόβλημα με το μικρότερο δυνατό κόστος! Ομολογουμένως, δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, από μια κυβέρνηση που περνάει τα πάντα μέσα από το κόσκινο των δεικτών της οικονομίας και αγχώνεται μόνο για την επιτυχία του διαβόητου "εθνικού στόχου", της ένταξης στην ΟΝΕ. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ο Κ. Σημίτης, ταυτόχρονα με την εξαγγελία των μέτρων - κοροϊδία για τους σεισμοπαθείς, έσπευσε να καθησυχάσει τα μεγάλα αφεντικά ότι δε θα διαταραχτεί η καλή πορεία της οικονομίας και ότι θα τηρηθεί με θρησκευτική ευλάβεια το χρονοδιάγραμμα ένταξης στην ΟΝΕ. Προς επίρρωση των πρωθυπουργικών διαβεβαιώσεων, έσπευσε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας να διαμηνύσει, μέσω διαρροών, ότι το κόστος των σεισμών δε θα αγγίξει ούτε τα 100 δισ. δρχ. (!), το οποίο, μάλιστα, θα επιμεριστεί στην τριετία 1999 - 2001, ώστε ο "δείκτης" του δημοσιονομικού ελλείμματος να μην επιβαρυνθεί περισσότερο από 0,1% του ετήσιου ΑΕΠ!!! Πρόκειται για ψυχρούς υπολογισμούς και στυγνή αριθμητική, που απλά κουρελιάζουν την υποκρισία των κυβερνώντων και αποκαλύπτουν την αληθινή βούλησή τους. Μετά τα παραπάνω, καθόλου δεν εκπλήσσει το ότι ο Κ. Σημίτης δε δίστασε να εμφανίσει ως γενναιόδωρο μέτρο το φιλοδώρημα των 200 χιλιάδων ως "έκτακτη βοήθεια ανά οικογένεια"! Ούτε, βέβαια, το ότι έχει ξεκινήσει μια άθλια προπαγάνδα μετάθεσης των ευθυνών της κυβέρνησης σε νομάρχες, δημάρχους, ακόμα και στους ίδιους τους σεισμοπαθείς, γιατί "δε συνεργάζονται"!

* * *

Χαρακτηριστικό των προθέσεων της κυβέρνησης είναι ότι επιστράτευσε τη Δικαιοσύνη για να παίξει το γνωστό ρόλο, του ξεπλύματος των ευθυνών, ακριβώς για να τεθούν στο απυρόβλητο οι δικές της εγκληματικές ευθύνες και οι πραγματικές αιτίες. Ταυτόχρονα, έγιναν και ορισμένες διαπιστώσεις για τα αίτια των μεγάλων καταστροφών που προκάλεσε ο σεισμός, με στόχο να αποκρυβούν οι πραγματικοί υπαίτιοι. Για παράδειγμα, ανακαλύφθηκε ότι φταίει το "σαθρό έδαφος" στο Μενίδι και αλλού, αλλά η κυβέρνηση έχει φροντίσει, για παράδειγμα, να διαλύσει το ΙΓΜΕ που θα μπορούσε - και θα έπρεπε - να κάνει τις κατάλληλες μελέτες. Τώρα θυμήθηκαν ότι από τις 1.500 βιομηχανίες που λειτουργούν στην "παρακηφίσια περιοχή" το 70% δεν έχει άδεια από το υπουργείο Βιομηχανίας! Εντόπισαν την κακή ποιότητα του χάλυβα, αλλά δεν είχαν φροντίσει να ελέγξουν το "φθηνό" εισαγόμενο. Το ίδιο ισχύει για το "οπλισμένο σκυρόδεμα", τους μεγαλοεργολάβους κ.ο.κ. Αν κάτι επιβεβαιώνουν περίτρανα τα παραπάνω, είναι ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε τα προηγούμενα χρόνια αδιαφορούσε επιδεικτικά για την προστασία των λαϊκών μαζών από τους σεισμούς. Η λαϊκή κατοικία παραδόθηκε βορά στο αδηφάγο κεφάλαιο, το οποίο δε διέψευσε τον εαυτό του...

* * *

Ενας δοκιμασμένος τρόπος υπάρχει. Οργάνωση, ενωμένος, μαζικός και αποφασιστικός αγώνας, ώστε να μην τους αφήσουν να ησυχάσουν, όταν σταματήσουν οι "ζωντανές συνδέσεις" των καναλιών. Είναι επιτακτικά αναγκαία η αλληλεγγύη και συμπαράσταση του μαζικού κινήματος για την άμεση εξασφάλιση ανθρώπινων συνθηκών διαβίωσης των σεισμοπαθών, αλλά δεν μπορεί να περιοριστεί εκεί. Χρειάζεται, σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αυτοοργάνωση και τον αγώνα των ίδιων των σεισμοπαθών, και η οργάνωση και πάλη του λαού, για να επιβληθεί μια πολιτική, που θα έχει ως γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες και συμφέροντα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, μια πολιτική, που θα εξουδετερώνει στο μέγιστο βαθμό και όχι θα πολλαπλασιάζει τις συνέπειες από το χτύπημα του Εγκέλαδου. Μόνο μια τέτοια πολιτική μπορεί να ανατρέψει το γνωστό "όπου φτωχός και η μοίρα του".

Αυτή είναι η μόνη απάντηση στα Ρίχτερ αδιαφορίας, εμπαιγμού και αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνώντων, που πλήττουν, ακόμα μια φορά, τον ελληνικό λαό και ιδιαίτερα τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα του Λεκανοπεδίου.

Είναι ολοφάνερο ότι τα θύματα του σεισμού, ο λαός γενικότερα, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τρέφει αυταπάτες για το τι μπορεί να περιμένει από αυτήν την κυβέρνηση και αυτήν την πολιτική, και πρέπει να την αντιμετωπίσει όπως της αρμόζει. Γι' αυτό, ένας δοκιμασμένος τρόπος υπάρχει. Οργάνωση, ενωμένος, μαζικός και αποφασιστικός αγώνας, ώστε να μην τους αφήσουν να ησυχάσουν, όταν σταματήσουν οι "ζωντανές συνδέσεις" των καναλιών

"ΚΑΘΕ κατάρρευση κτιρίου κρύβει πίσω της πολλές αυθαιρεσίες...". Μ' αυτή τη φράση, ο Γιώργος Σταυρακάκης, διευθυντής του Γεωδυναμικού Ινστιτούτου του Αστεροσκοπείου Αθήνας και αντιπρόεδρος του Οργανισμού Αντισεισμικού Σχεδιασμού και Προστασίας, "φωτογραφίζει" μία - ίσως και την κύρια - από τις αιτίες των καταστροφών, από το χτύπημα του Εγκέλαδου την περασμένη Τρίτη (σελίδες 10 - 11)

ΕΥΤΥΧΩΣ δεν ήταν νύχτα. Δυστυχώς ήταν εργάσιμη ώρα. Ευτυχώς που δεν ήταν το ρήγμα της Αταλάντης. Δυστυχώς ήταν κοντά στην επιφάνεια το επίκεντρο. Ευτυχώς την ίδια μέρα είχε άσκηση ετοιμότητας ο κρατικός μηχανισμός. Δυστυχώς οι δήμοι δεν είχαν ειδοποιηθεί. Ευτυχώς έχουμε οικονομικό πλεόνασμα. Δυστυχώς η Ευρωπαϊκή Ενωση δε χρηματοδοτεί κατασκευή κατοικιών. Ευτυχώς πολλά σπίτια είναι επισκευάσιμα. Δυστυχώς δεν έχει φράγκο το ταμείο. Η μεταφυσική σ' όλο της το μεγαλείο επιστρατεύτηκε για να εξαφανιστούν μέσα σε μια γενική θολούρα διαφόρων "ευτυχώς" και "δυστυχώς" τα μετρήσιμα αρνητικά αποτελέσματα μιας πολύ συγκεκριμένης ταξικής πολιτικής(σελίδες 12 - 13)

ΜΕ ΤΙΣ ΕΞΑΓΓΕΛΙΕΣ που έκανε ο πρωθυπουργός και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Κ. Σημίτης το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Θεσσαλονίκη, αξιοποιώντας σαν προεκλογική εξέδρα το βήμα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ), η χώρα μπήκε ουσιαστικά σε προεκλογική τροχιά. Ψαρεύοντας από τώρα ψήφους στα "θολά νερά" - καθώς το αργότερο το Σεπτέμβρη του 2000 και το πιθανότερο μέσα στο ερχόμενο 6μηνο θα έχουμε εθνικές εκλογές - ο Κ. Σημίτης το γύρισε στον... καλαματιανό. Εκτός από το "πακέτο παροχών" που ανακοίνωσε ότι "θα" περιλαμβάνει η οικονομική πολιτική του 2000 για τους "οικονομικά αδύνατους", ο πρωθυπουργός δε δίστασε να επικαλεστεί και μια σειρά χοντρά ψέματα, επιδιώκοντας έτσι να εξωραϊσει τη μέχρι σήμερα αντιλαϊκή πολιτική μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων (σελίδες 16, 33)

ΑΝΤΙΘΕΤΑ απ' ό,τι έπραξε η ελληνική οικονομική ολιγαρχία, ο εργαζόμενος ελληνικός λαός, κυρίως η εργατική τάξη, η αγροτιά, που ήταν η πολυπληθέστερη, και τα μεσαία στρώματα της πόλης σήκωσαν όλο το βάρος του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1941 - 1944 κι έφεραν την απελευθέρωση της χώρας, δίνοντας γι' αυτό το σκοπό απεριόριστες θυσίες. Δεν ήταν μόνο η οικονομική καταστροφή, οι αρπαγές από τον κατακτητή, ακόμη και των πιο στοιχειωδών για τη διαβίωσή του, η πείνα και η εξαθλίωση που έπρεπε να αντιμετωπίσει ο αγωνιζόμενος λαός. Ηταν και η δολοφονική τρομοκρατία, τα καταπιεστικά μέτρα και οι ταπεινώσεις, στα οποία υποβαλλόταν καθημερινά από τους κατακτητές, χωρίς, όμως να καμφθεί το ηθικό του, χωρίς να υποταχθεί, χωρίς να πάψει στιγμή να τροφοδοτεί, με τα καλύτερα παιδιά του, το κίνημα της Εθνικής Αντίστασης (σελίδες 36 - 37)

ΕΙΚΟΣΙ ΕΞΙ χρόνια πριν, στις 11 Σεπτέμβρη 1973, o Αουγκούστο Πινοσέτ, επικεφαλής των στασιαστών, ανέτρεπε την εκλεγμένη κυβέρνηση της Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Το σχέδιο ήταν επεξεργασμένο και υλοποιημένο υπό την άμεση καθοδήγηση της CIA, του αμερικάνικου Πενταγώνου και συγκεκριμένων πολυεθνικών, όπως η ITT, που είχαν θιγεί τα συμφέροντά τους από τις εθνικοποιήσεις. To πρωί της καθορισμένης ημερομηνίας, μετά από πολύμηνες πιέσεις της αντίδρασης, τρομοκρατικές ενέργειες, δολοφονίες, προβοκάτσιες και εξαγορές, o στρατός πολιορκούσε και η αεροπορία βομβάρδιζε το προεδρικό μέγαρο μέσα στο oπoίo σκοτώθηκε μαχόμενος o Πρόεδρος Σαλβαδόρ Αλιέντε. Το κύμα της τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε στοίχισε τη ζωή σε 30 χιλιάδες αγωνιστές ενώ σε φυλακές και στρατόπεδα βρέθηκαν άλλες 40 χιλιάδες περίπου (σελίδες 42 - 43)