Σεπτέμβρης, μήνας που τα παιδιά, προσπερνώντας τη νηπιακή ηλικία, παίρνουν το "βάπτισμα" του σχολειού, ένα "βάπτισμα" που η κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική κοντεύει να το μεταβάλει σε "βάπτισμα του πυρός", καθιστώντας εφιάλτη για τα παιδιά ακόμη και το Δημοτικό και "απαγορευμένο καρπό" τη μόρφωση για όλο και περισσότερα παιδιά του λαού. Πολιτική που συνειδητά μαραζώνει τη φυσική ροπή κάθε παιδιού να ρωτά και να μαθαίνει, αντί να του καλλιεργεί την αγάπη για τα γράμματα, για το καλό και το ωραίο. Λοιπόν, κόντρα σ' αυτή την πολιτική, κόντρα στον κίνδυνο να πάρουν από φόβο τα παιδιά τη "μύησή" τους στα γράμματα, όσοι έχετε "πρωτάκια" ή μαθητούδια των πρώτων τάξεων του Δημοτικού, γλυκάνετε και ενθαρρύνετε το ξεκίνημα της σχολικής χρονιάς τους με το τρυφερότατο παραμύθι της Γεωργίας Ανεζίνη - Λεράκη "Η περιπέτεια μιας καρδερίνας" και τη μοναδική - κυριολεκτικά μοναδική - ομορφιά των εικόνων που ζωγράφισε η Εύα Μελά.Εικόνων, με θερμά χρώματα, που "ανασαίνουν" τις μυρουδιές της γης, τα αρώματα των λουλουδιών, τις ευωδιές του δάσους. Εικόνων με πανέμορφα, πολύχρωμα πουλάκια, άλλα λεύτερα να ακροπατούν στη γη, να πεταρίζουν στον ουρανό και να θωρούν από ένα κλαδί με τα αθώα ματάκια τον κόσμο, κι άλλα σκλαβωμένα σε κλουβιά - χαρά όμως όλων των ανθρώπων και βέβαια των προσώπων του παραμυθιού. Εκδοτικό κομψοτέχνημα το μεγάλου σχήματος πανόδετο βιβλίο, σε επιμέλεια της ζωγράφου, είναι μια προσφορά της "Σύγχρονης Εποχής" στον παιδόκοσμο.

Το παραμύθι της πολυγραφότατης Γ. Ανεζίνη - Λεράκη, δίνοντας στα πουλιά "ανθρωπινή λαλίτσα", μέσα από την περιπέτεια μιας καρδερίνας, της Ριρής, που από λεύτερη και συντροφευμένη με το Ρένο, θα βρεθεί στο σπίτι της μικρής Μαρίας, σε ένα κλουβί συντροφιά με ένα καναρίνι, το Χάρη, θα "βαφτιστεί" Βιολέτα, θα αγωνιστεί για να γεννήσει τα πουλάκια της, θα ξανασμίξει με τον αγαπημένο της και θα λευτερωθεί από άλλα πουλιά - κάνει τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα, το καλό εξωσχολικό βιβλίο, τη φύση και τα πλάσματά της. Και παράλληλα τα μαθαίνει την "αλφαβήτα" εκείνων των αξιών που αξίζουν στον άνθρωπο και στη ζωή, όπως η αγάπη, η μητρότητα, η γονική φροντίδα και τρυφερότητα, η αλληλεγγύη, η φιλία, η συντροφικότητα, η ελπίδα, η λευτεριά και η ομορφιά του αγώνα για την απόκτησή της.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ

Περιχαρής εμφανίστηκε μετά την υπογραφή του "Ουάι 2", του κειμένου που επαναπροσδιορίζει την εφαρμογή της "ενδιάμεσης συμφωνίας" του Ουάι Πλαντέισον, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Μπάρακ. Και πώς άλλωστε να μην είναι... Ο Μπάρακ είχε θέσει ως προτεραιότητα της κυβέρνησής του την "αναθέρμανση" της συμφωνίας, που υπέγραψαν πέρυσι το φθινόπωρο ο Γιάσερ Αραφάτ και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου στις ΗΠΑ, αλλά, ουσιαστικά, δεν εφαρμόστηκε ποτέ. Και ο στόχος του επιτεύχθηκε.

Εκτός, όμως, από την υλοποίηση των προεκλογικών του δεσμεύσεων, ο Μπάρακ έχει κάθε λόγο να χαίρεται και για το ίδιο το περιεχόμενο της συμφωνίας. Πέτυχε να δοθεί περισσότερος χρόνος στον ισραηλινό στρατό για να αποχωρήσει από το προβλεπόμενο ποσοστό της Δυτικής Οχθης, ελαχιστοποίησε το ενδεχόμενο ανακήρυξης ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους με την απαγορευτική ρήτρα μονομερών αποφάσεων, κατάφερε να μη ληφθούν, για άλλη μια φορά, συγκεκριμένα μέτρα για τους εβραϊκούς εποικισμούς και πέτυχε, όχι μόνο να διατηρήσει, αλλά και να μειώσει τον αριθμό των Παλαιστινίων κρατουμένων που υποχρεούται να απελευθερώσει.

Η μόνη του παραχώρηση μοιάζει να είναι η αποδοχή χρονοδιαγραμμάτων, που είναι, όμως, γνωστό ότι παραβιάζονται ανά πάσα στιγμή εφόσον δεν υπάρχει σύγκλιση στις διαπραγματεύσεις. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός με την υπογραφή της συμφωνίας στο Σαρμ ελ Σέιχ φαίνεται ότι πέτυχε πολλούς στόχους, με μία κίνηση: εδραίωσε την εκλογική του νίκη στην ισραηλινή κοινή γνώμη, έδωσε τα πρέποντα επιχειρήματα στην Παλαιστινιακή Αρχή να κατευνάσει, έστω και προσωρινά, την παλαιστινιακή κοινή γνώμη, δικαίωσε την εύνοια των ΗΠΑ και, επί της ουσίας, δεν υποχώρησε σε κανένα βασικό σημείο των ισραηλινών θέσεων. Διόλου άσχημα για πρώτη κυβερνητική επιτυχία....

E. M.

Δε θα μπορούσαμε να το αποφύγουμε. Μετά τον Εγκέλαδο κτύπησαν και οι "εθνικοί ευεργέτες". Ο λόγος για επώνυμους μεγαλοεπιχειρηματίες, οι οποίοι επιδίδονται στο ευγενές σπορ της... φιλανθρωπίας, μοιράζοντας, με επιδεικτικό τρόπο και με τις ευλογίες του Κ. Σημίτη, ψίχουλα από τα υπερκέρδη τους στα θύματα του σεισμού. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια επιχείρηση διαφήμισης και προβολής του "φιλανθρωπισμού" τους, η οποία στόχο έχει τη δημιουργίας μιας εικόνας του ευαίσθητου επιχειρηματία, του επιχειρηματία - ανθρώπου. Ακριβώς για να εξωραϊσουν το αποκρουστικό και αδηφάγο πρόσωπο του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης. Δεν πιστεύουμε ότι θα ξεγελάσουν πολλούς. Αντίθετα, η επίδειξη φιλανθρωπισμού εξοργίζει και προκαλεί.

"Αν κάποιος στο σεισμό έχασε το σπίτι του, αλλά ο ίδιος έζησε, είναι πολύ τυχερός, γιατί με τα μέτρα μας θα ξανακτίσει το σπίτι του, σχεδόν τζάμπα". Οσο και να μην το πιστεύετε, τo 'λεγε προχτές υπουργός. Ενας ξεδιάντροπος τύπος, που δε διστάζει να πουλάει εξυπνάδες με το δράμα του κοσμάκη, που βρέθηκε στο δρόμο. Ενας άθλιος, που συνεπέγραψε την απόφαση που λέει ότι η κυβέρνηση θα αποκαταστήσει πλήρως τις ζημιές των αστέγων - θυμάτων του σεισμού, με 120.000 δραχμές το τετραγωνικό.

Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν με τον εν λόγω επικεφαλής μη παραγωγικού και εκτός πρωτεύουσας υπουργείου. Η να μην ξέρει τι ακριβώς αποφάσεις πήρε με τους συναδέλφους του και, άρα, να χαρακτηρίζει τυχερούς όσους υπέστησαν καταστροφές, ή ο ίδιος να απέκτησε τη βίλα, στην οποία προφανώς θα διαμένει, από "δωράκι" κανενός επιχειρηματία, που την κοστολόγησε μόνο με 120.000 δραχμές το μέτρο...

Ε και να έκαν'

ο λαός

μια "δόνηση"

μεγάλη,

να γίνει

η κυβέρνηση

ολόκληρη

σμπαράλι

και να βουλιάξει

απ' το "σεισμό"

το σύστημα

το χάλι!

Και στα χαλάσματα

μετά,

όταν κοπάσει

ο σάλος,

χτίστης να γίνει

ο λαός,

δημιουργός

μεγάλος

και ένας Κόσμος

να στηθεί

απ' τα θεμέλια

άλλος!

Ο οίστρος

Το λιγότερο 280 με 300.000 δραχμές το τετραγωνικό μέτρο ήταν η τιμή πώλησης διαμερισμάτων στις περιοχές των Ανω Λιοσίων και του Μενιδίου, πριν από την καταστροφική επέλαση του Εγκέλαδου και θεωρούνταν από τις φθηνότερες της ευρύτερης περιοχής των Αθηνών. Η κυβέρνηση, όμως, προσδιόρισε το κόστος ανακατασκευής των κατεστραμμένων από τους σεισμούς κατοικιών στις 120.000 δραχμές και με το ποσό αυτό θα λογαριάζει την οικονομική βοήθεια προς τους σεισμόπληκτους.

Η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Αν θεωρηθεί στοιχειωδώς λογικό το αποφασισμένο από την κυβέρνηση ποσό, θα πρέπει να θεωρηθούν παράλογα κερδοσκοπικές οι τιμές, που ζητούν οι κατασκευαστές των πολυκατοικιών. Αν, αντιθέτως, είναι στοιχειωδώς λογικές οι τιμές των τελευταίων, τότε είναι παράλογα και προκλητικά μικρό το ποσό που όρισε η κυβέρνηση.

Ας διαλέξουν οι αρμόδιοι, ποιο από τα δυο τους βολεύει. Ετσι ή αλλιώς, πάντως, έχουν χρέος να δώσουν κάποιες εξηγήσεις...

Σεισμός δεν έγινε πρόσφατα στη Λάρισα, αλλά εικόνα μετασεισμικής καταστροφής παρουσιάζει το κτίριο των ΤΕΙ στην πόλη. Το κτίριο παρουσιάζει μεγάλες ρωγμές, σπασίματα και αποκολλήσεις στον σκελετό, στις κολόνες, στους τοίχους και στις οροφές, που οφείλονται, κυρίως, στο σεισμό της Κοζάνης, που έγινε στα προηγούμενα χρόνια και συγκλόνισε και τη Λάρισα. Η κατάσταση επιβαρύνεται, επιπλέον και από τις πολλές προσθήκες κι άλλες παρεμβάσεις στο κτίριο, που έγιναν από το 1974 που χτίστηκε μέχρι τώρα, χωρίς, μάλιστα, να υπάρχουν για όλες αυτές τις κατασκευές άδειες της πολεοδομίας. Και να σκεφτεί κανείς ότι μέσα σ' αυτά τα κτίρια κυκλοφορούν καθημερινά 8.000 σπουδαστές!

Εμείς ρωτάμε: Αφού είναι προφανείς οι ζημιές και οι κακοτεχνίες στο κτίριο των ΤΕΙ, γιατί δεν παρεμβαίνουν οι αρμόδιοι; Ποιος ευθύνεται για το γεγονός ότι γίνονται πρόσθετες κατασκευές, χωρίς πολεοδομικές άδειες; Γιατί, εν πάση περιπτώσει, δε στέλνονται μηχανικοί να κάνουν τους απαραίτητους ελέγχους, σ' ένα κτίριο, για το οποίο, αν μη τι άλλο, χρειάζεται επειγόντως μελέτη στατικότητας; Αυτά τα ερωτήματα δε θα έχουν, προφανώς, καμία αξία, αν - ό μη γένοιτο - γίνει ένας σεισμός στη Λάρισα...

Πολλά λέγονται και γράφονται τις μέρες αυτές για το κράτος. Και, βέβαια, είμαστε οι τελευταίοι, που θα υπερασπιστούμε το σημερινό κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά, πως είναι "χτισμένο" κατ' εικόνα και ομοίωση των κυβερνώντων και των αντιλαϊκών πολιτικών τους, των ψηφοθηρικών αναγκών και των αντίστοιχων "επιδόσεών" τους. Πολύ περισσότερο, που οι σοβαρές ελλείψεις, προβλήματα και αδυναμίες στην αντιμετώπιση της έκτακτης κατάστασης των ημερών αυτών είναι ολοφάνερες.

Δεν ξεχνάμε, όμως, ότι όλοι όσοι φωνάζουν σήμερα για το κράτος - κατηγορώντας τις τελευταίες "τρύπες της φλογέρας" και κρατώντας αυστηρά στο απυρόβλητο τις βαθύτερες αιτίες των προβλημάτων - μέχρι προχθές φώναζαν, για"λιγότερο κράτος". Κι αύριο πάλι το ίδιο θα κάνουν. Κι όταν λένε λιγότερο κράτος, εννοούν, πρώτα και κύρια, όλα όσα αφορούν τον κοινωνικό του χαρακτήρα και ρόλο ή τις δημόσιες επιχειρήσεις, όπως η ΔΕΗ, η ΕΥΔΑΠ, ο ΟΤΕ και άλλες. Αυτές, ακριβώς, που χρειάζονται στις καταστάσεις της έκτακτης ανάγκης.

Μήπως, τους δίδαξε τίποτε, το αποκαλυπτικό παράδειγμα της παταγώδους αποτυχίας των χρυσοφόρων - για τους ιδιοκτήτες τους και μόνο - εταιριών κινητής τηλεφωνίας; Πολύ αμφιβάλλουμε...

Κατασκευαστές, εργολάβοι και ο σχετικός με τις οικοδομές κρατικός μηχανισμός συγκεντρώνουν τα πυρά της κριτικής και του αναθέματος αυτές τις μέρες. Ολοι τούς καταλογίζουν ευθύνες. Το γεγονός, βέβαια, δεν είναι αβάσιμο. Τα εργοστάσια "Φουρλής", "Ρικομέξ", "Παπουτσάνης" και "Φαράν", όπως και οι πολυκατοικίες, που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, από κάποιους κατασκευάστηκαν, από κάποιους έγιναν μελέτες, κάποιοι άλλοι έδωσαν άδειες, έκαναν ελέγχους, κλπ., κλπ. Υπάρχουν επομένως ευθύνες, αφού και η απλή λογική- πέρα από τις γνώμες των ειδικών - οδηγεί στο συμπέρασμα πως η κατάρρευσή τους δεν οφείλεται κυρίως στο σεισμό των 5,9 Ρίχτερ, αλλά σε άλλους παράγοντες, ενδεχόμενα σε κάποιες κακοτεχνίες ή στο σαθρό έδαφος έδρασης ή σε κάτι παρόμοιο.

Ακόμη, όμως, κι αν αυτός ο καταλογισμός των ευθυνών γίνει δυνατός - ας μην ξεχνάμε πως και στο Αίγιο κατέρρευσαν δυο πολυώροφα κτίρια, αλλά καταλογισμός δεν έγινε δυνατός - είναι αρκετό, για να κοιμόμαστε ήσυχοι; Θα σταματήσει, έτσι, η οικοδόμηση πάνω σε μπαζωμένα ρέματα ή θα υπάρξει μια αξιόπιστη εφαρμογή του υπάρχοντος - έστω - αντισεισμικού κανονισμού; Και ποιες εγγυήσεις υπάρχουν γι' αυτό; Μήπως η ανυπαρξία των δημόσιων ελέγχων ή, μήπως, η αναγόρευση του κέρδους σε ύψιστη αξία της κοινωνίας μας, του απάνθρωπου ανταγωνισμού και των νόμων της αγοράς - ζούγκλας, ως βασικών μοχλών ανάδειξης;