Στην ίδια μοίρα κατατάσσει η ΕΕ τα εργατικά ατυχήματα με κάθε άλλης αιτίας τραυματισμούς, καλύπτοντας έτσι το κεφάλαιο και ενθαρρύνοντάς το να συνεχίσει ανεμπόδιστα την εγκληματική του δράση σε βάρος της ασφάλειας, ακόμα και της ζωής των εργαζομένων. Η πολιτική «πρόληψης των τραυματισμών και προαγωγής της ασφάλειας», που συζητήθηκε πρόσφατα στο Ευρωκοινοβούλιο, βασίζεται σε κριτήρια της ελεύθερης αγοράς, μακριά από τις λαϊκές ανάγκες, προτάσσει την ατομική ευθύνη ως αιτία ατυχημάτων και ως τρόπο αντιμετώπισης. Αθωώνει έτσι τις επιχειρήσεις, αλλά και τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών, που είναι το ίδιο συνυπεύθυνες για τα εγκλήματα στο βωμό του κεφαλαίου. Ενώ παράλληλα, ρίχνει τα βάρη για την πρόληψη των ατυχημάτων ουσιαστικά στις πλάτες των εργαζομένων.

Η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Διαμάντω Μανωλάκου, σε παρέμβασή της στην Ολομέλεια του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, εξέθεσε τη θέση του Κόμματος, αναφορικά με το συγκεκριμένο θέμα, υπογραμμίζοντας χαρακτηριστικά ότι:

«Η κύρια λογική που διαπνέει την "προσπάθεια πρόληψης των τραυματισμών" δεν είναι αυτή της βελτίωσης του επιπέδου υγείας των πολιτών αλλά αυτή της επένδυσης σε ανταποδοτικούς τομείς. Προτάσσονται έτσι λογικές κόστους - οφέλους, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα την υγεία. Παρά το γεγονός ότι πρέπει να δοθεί κατά τη γνώμη μας προτεραιότητα στην πρόληψη, δεν μπορούμε να μην υπογραμμίσουμε την ουσιαστική διαφωνία μας που σχετίζεται με τα κίνητρα και τη λογική ελεύθερης αγοράς που διαπνέει την υποτιθέμενη προσπάθεια πρόληψης των τραυματισμών.

Παράλληλα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι σε μια τέτοια προσπάθεια "πρόληψης των τραυματισμών" αθροίζονται ανόμοια γεγονότα. Στο όνομα του ότι είναι όλοι τραυματισμοί, αθροίζονται μαζί, με κύριο στόχο να αντιμετωπιστούν από κοινού στην κατεύθυνση της "προαγωγής ασφαλούς συμπεριφοράς από το άτομο", δηλαδή στην κατεύθυνση της ατομικής ευθύνης. Με αυτή την έννοια ένας τραυματισμός αντιμετωπίζεται (και στην αναζήτηση της αιτιότητας και στον σχεδιασμό στρατηγικής πρόληψης) με τον ίδιο τρόπο, άσχετα αν είναι αποτέλεσμα εργατικού ατυχήματος, βιαιοπραγίας ή ατυχήματος κατά την άθληση. Μία τέτοια λογική είναι αντιεπιστημονική μιας και αποκρύπτει τις πραγματικές αιτίες των ατυχημάτων και αποπροσανατολίζει τη στρατηγική πρόληψης και αντιμετώπισής τους».

Απαριθμώντας τις στοχεύσεις της συγκεκριμένης πολιτικής για τα εργατικά «ατυχήματα», η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ σημείωσε ότι επί της ουσίας επιδιώκονται τα εξής:

• Με την υπογράμμιση της ατομικής ευθύνης ως την κύρια αιτία των «τραυματισμών», να συγκαλυφτεί η εργοδοτική ευθύνη για την περίπτωση των εργατικών ατυχημάτων.
• Με την υπογράμμιση της σπουδαιότητας της προαγωγής «ασφαλών συμπεριφορών», επιδιώκεται η αποσιώπηση της αναγκαιότητας προσανατολισμού κάθε στρατηγικής πρόληψης των εργατικών ατυχημάτων, αλλά και των οδικών και αυτών που προκύπτουν κατά την άθληση, στην κατεύθυνση της λήψης συλλογικών μέτρων για την προστασία της ασφάλειας στον χώρο εργασίας, στους οδικούς άξονες και στους χώρους άθλησης.
• Την εργοδοτική υποχρέωση και το σχετικό κόστος για την πρόληψη των εργατικών ατυχημάτων να το χρεωθεί με έμμεσο ή άμεσο τρόπο ο ίδιος ο εργαζόμενος.
• Με την αθροιστική καταγραφή των τραυματισμών συνολικά να μειωθεί το βάρος των εργατικών ατυχημάτων.

Η Δ. Μανωλάκου επισήμανε ότι «τελικός στόχος όλων αυτών των μεθοδεύσεων είναι με το άλλοθι της προσπάθειας μείωσης των τραυματισμών και βελτίωσης του επιπέδου υγείας των πολιτών γενικά, να προωθηθεί η περαιτέρω εντατικοποίηση της εργασίας και η περαιτέρω συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης. Λειτουργώντας στη λογική εξυπηρέτησης της ελεύθερης οικονομίας, το κράτος, δεν ασκεί ουσιαστικούς ελέγχους, αλλά αποδέχεται εγκληματικές ελλείψεις και ατέλειες σε έργα που παραλαμβάνει από επιχειρηματίες και που τελικά αυξάνουν τον κίνδυνο ατυχημάτων».

«Με αυτή την έννοια η πρόληψη των ατυχημάτων επιβάλλεται να γίνεται με συστηματικό τρόπο από το κράτος, εξειδικεύοντας στις πραγματικές αιτίες των ατυχημάτων και οι φορείς καταγραφής και έρευνας των ατυχημάτων πρέπει να είναι κρατικοί και όχι ΜΚΟ ή άλλοι αυτόνομοι φορείς. Η ασφαλιστική κάλυψη του επαγγελματικού κινδύνου από τη μία και η δημιουργία κρατικού σώματος Ιατρών Εργασίας και Τεχνικών Ασφαλείας από την άλλη, σε συνδυασμό με τον ουσιαστικό κρατικό έλεγχο που πρέπει να είναι προσανατολισμένος στην ανάδειξη της εργοδοτικής ευθύνης, παρέχουν τη δυνατότητα συστηματικής αντιμετώπισης των εργατικών ατυχημάτων και του επαγγελματικού κινδύνου γενικότερα» κατέληξε η ευρωβουλευτής του ΚΚΕ.