Associated Press

Η αιθιοπικο-αμερικανική επέμβαση κάνει ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια επιβίωσης των απλών ανθρώπων

Δυνάμεις της Αιθιοπίας και της λεγόμενης μεταβατικής ομοσπονδιακής κυβέρνησης (ΜΟΚ) εισήλθαν χτες στην πρωτεύουσα της Σομαλίας, συναντώντας ελάχιστη έως καθόλου αντίσταση - οι μαχητές της Ενωσης Ισλαμικών Δικαστηρίων (ΕΙΔ) εγκατέλειψαν την πόλη κινούμενοι προς νότο, στο Κισμάγιο, που θεωρείται το «τελευταίο τους οχυρό». Η αιθιοπική εισβολή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην ανατροπή της κατάστασης στα πεδία του πολέμου. Τις λεπτομέρειές της είχε συζητήσει, πριν αρχίσει, αυτό το μήνα, ο στρατηγός Τζον Αμπιζάντ, ο διοικητής της κεντρικής διοίκησης του στρατού των ΗΠΑ (Centcom), στην Αντίς Αμπέμπα, όπου φέρεται, σύμφωνα με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «The New York Times», να έλαβε τη διαβεβαίωση από τον Αιθίοπα πρωθυπουργό, Μέλες Ζενάουι, ότι ο στρατός του, ένας από τους μεγαλύτερους και καλύτερα εξοπλισμένους στην περιφέρεια, «θα συντρίψει τις δυνάμεις των ισλαμιστών σε μια - δυο βδομάδες». Σύμφωνα με τους «Τάιμς» της Νέας Υόρκης, ο Αμπιζάντ γνώριζε ότι η εισβολή της Αιθιοπίας «θα δημιουργούσε μια ανθρωπιστική κρίση σε ολόκληρο το Κέρας της Αφρικής» (η σε εισαγωγικά φράση αποδίδεται σε αξιωματούχο της Centcom), ενώ η υφυπουργός Εξωτερικών αρμόδια για την Αφρική, Φρέιζερ, παραδέχτηκε ότι «εάν η κατάσταση οδηγηθεί σε στρατιωτική σύρραξη, θα έχουμε ένα λουτρό αίματος».

Ηδη, ο Ζενάουι δήλωσε χτες ότι ο πόλεμος έχει κοστίσει «2.000 - 3.000 νεκρούς», αριθμός που μάλλον είναι υποβαθμισμένος.

Η Ουάσιγκτον παρακολουθεί και επιχαίρει: Οι πολέμαρχοι της μεταβατικής κυβέρνησης είναι πιόνι της - το καλοκαίρι, εταιρείες μισθοφόρων, όπως οι «Select Armor», «ATS Worldwide», «Special Associated Services», κ.ά., είχαν λάβει οδηγίες από τη CIA για τη δράση τους στη Σομαλία στο πλευρό της. Φρόντισε, μάλιστα, να οδηγηθούν σε αδιέξοδο οι διαβουλεύσεις χτες στο Συμβούλιο Ασφαλείας (ΣΑ) του ΟΗΕ για τη Σομαλία, κάτι εύκολο, αφού η μόνη χώρα του ΣΑ που ζήτησε την «άμεση αποχώρηση» της Αιθιοπίας ήταν το Κατάρ, το οποίο προεδρεύει του Συμβουλίου, αλλά συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση της Ουάσιγκτον, τη συνενοχή των Ευρωπαίων και την εκκωφαντική αδιαφορία των άλλων δυνάμεων όσον αφορά στο κείμενο που πρότεινε.

Ο έλεγχος της θαλάσσιας εξόδου από τη Διώρυγα του Σουέζ, που συνδέεται άμεσα με τους δύο πολέμους των ΗΠΑ στον Περσικό Κόλπο - και ο προηγούμενος πόλεμος στη χώρα, πριν 13 χρόνια, αυτό αφορούσε - κοστίζει πολύ ακριβά στο λαό της «χαοτικής» Σομαλίας, η οποία, έρμαιο στα παιγνίδια των μεγάλων δυνάμεων τις τελευταίες δεκαετίες, έγινε «αποτυχημένο κράτος», κατά τον τρέχοντα ορισμό των ιμπεριαλιστών και των τσιρακιών τους. Και αυτό σε μια περιοχή όπου η «Γιούνισεφ» εκτιμά ότι 8 εκατ. άνθρωποι, περιλαμβανομένων 1,6 εκατ. παιδιών, αντιμετωπίζουν το φάσμα του λιμού από την ξηρασία που ακολούθησε τις φετινές πλημμύρες. Η αγροτική και η κτηνοτροφική παραγωγή έχουν υποστεί τεράστια καταστροφή. Ο υποσιτισμός των παιδιών στη νότια Σομαλία κάνει θραύση: Ενα στα πέντε είναι υποσιτισμένο. Μόνο ένα μικρό ποσοστό λαμβάνει βοήθεια. Και ο πόλεμος κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα -οδηγεί τα παιδιά αυτά στα πρόθυρα του θανάτου και των μόνιμων βλαβών στην υγεία τους.

Αυτά βέβαια αποτελούν λεπτομέρειες για τα διεθνή ΜΜΕ. Προτάσσονται γεωπολιτικές σκοπιμότητες και κραυγαλέα ψεύδη: Οπως, για παράδειγμα, η δήλωση της εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζανέλ Χιρόνιμους, περί «επιθετικότητας των ισλαμιστών» εναντίον της Αιθιοπίας (!). Η διατύπωση του Αμερικανού πρώην διπλωμάτη Τζον Πέντεργκαστ περί «ανάσχεσης μέσω επέμβασης» και ανάλογα φληναφήματα επιστρατεύονται για να δώσουν ένα επίχρισμα «νομιμότητας» στο εξελισσόμενο έγκλημα.

Η προσπάθεια της Ουάσιγκτον να εξολοθρευτούν οι ισλαμιστές, γέννημα της στήριξης χωρών όπως «η Σαουδική Αραβία, η Ερυθραία, η Αίγυπτος, η Συρία, η Λιβύη, το Ιράν, το Τζιμπουτί» κ.ά., και της ανάγκης τοπικών κεφαλαιούχων για μια δύναμη που θα «αποκαθιστούσε την τάξη», δεν αποκλείεται να αποδειχθεί μπούμερανγκ: Οι πολέμαρχοι έχουν πολύ μικρή βάση στήριξης στη Σομαλία. Και το σενάριο υπαγωγής της χώρας σε διαρκή ανταρτοπόλεμο, και σε ένα παζλ τοπικών φυλετικών διενέξεων (κατά το υπόδειγμα του Ιράκ και του Αφγανιστάν) φαντάζει όλο και πιο ρεαλιστικό.