Πέρασαν εξήντα χρόνια από το θάνατο του κομμουνιστή δημοσιογράφου και ποιητή της Εθνικής μας Αντίστασης Νίκου Καρβούνη (1880 -1947). Η πλούσια αρθρογραφία του σφραγίσθηκε από τα νάματα του μαρξισμού: «Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι ιστορία των ταξικών αγώνων», έγραφε σαν επικεφαλίδα στο «Ριζοσπάστη» για τον Μαρξ. Η πλούσια μεταφραστική του εργασία με τους Γουόλτ Γουίτμαν, Σέλεϊ Κίπλινγκ, Εντγκαρ Αλαν Πόε, Μαγιακόφσκι κοσμούν την ελληνική ποιητική γραμματεία. Στο πλήθος των συνεργασιών με «Σκριπ», «Εστία», «Πρωία», κατέδειξε στους δημοσιογράφους ότι πρέπει να διατηρούν την πολιτική τους «αυτοδιάθεση». Η στρατευμένη στη συνέχεια γραφίδα του στα περιοδικά «Νέοι Πρωτοπόροι», «Ριζοσπάστης» και η συμμετοχή του στην «Κοινωνική Αλληλεγγύη» (στον «Ριζοσπάστη» υπέγραφε με το ψευδώνυμο «Κ. Μαυροθαλασσίτης») τάραξε τα νερά της αστικής τάξης. Η φυλάκισή του από τη Μεταξική δικτατορία και οι διώξεις του με παρεμβάσεις από τη γερμανική πρεσβεία, τον έστειλαν στη Γαύδο... Γιατί με την αντιφασιστική μετάφραση της «Καστανής Βίβλου» αποκάλυπτε το ρόλο του φασισμού, του Μεταξικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και το ρόλο του Γκαίριγκ στις ευρωπαϊκές εξελίξεις. (Κατηγορήθηκε επί εξυβρίσει αρχηγού κράτους(!!!) δηλαδή του Χίτλερ).

Ο Νίκος Καρβούνης, μέσα σ' αυτήν τη θύελλα των γεγονότων, πάλεψε μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, για τη «χιλιάκριβη τη λευτεριά»... Ενα σημείωμα γραμμένο το 1932, το Φλεβάρη, είναι εξαιρετικά επίκαιρο. «Φαίνεται» ότι γράφτηκε «σήμερα» για τη λειτουργία της εμπορευματοποίησης του κεφαλαίου σ' όλες του τις εκδηλώσεις: «Δεν πταίουν οι Νέοι οι σημερινοί γι' αυτό το αισχρόν το κατάντημα. Τους εκφαυλίζει το περιβάλλον, το σπίτι, το σχολείο, η πολιτεία - το επικρατούν σύστημα. Πώς να γίνουν καλύτεροι, πώς να γίνουν απλοί, ειλικρινείς, ελεύθεροι, γεμάτοι αγάπην, γεμάτοι χαράν, πώς να νιώσουν τον μεγάλον, τον παντοδύναμον παλμόν της Ζωής και να συντονισθούν προς αυτόν, όταν αφού φορτωθούν και δεθούν με χίλια δεσμά ψευτιών, προλήψεων, προκαταλήψεων, συμβατικοτήτων, εκσφενδονίζονται εις την στυγνήν αθλιότητα της σημερινής βιοπάλης; Τελειώνει ο νέος τας σπουδάς του, εφοδιάζεται μ' ένα χαρτί, με κάποιες γνώσεις, και με πολλές ελπίδες, με το θάρρος της ωραίας του ηλικίας, ξεκινά για να ζήση - κατά τον τρόπον που παρερμηνεύεται η ζωή εις τα "πολιτισμένα" καθεστώτα μας. Αλλά, για ν' ανοίξει μίαν θέσιν στην ζωήν αυτήν, την ταπεινήν, την στενόκαρδην, την άσκημην, την ζωήν της βιοπάλης, όπου υπάρχουν εκμεταλλευταί και εκείνοι που τους εκμεταλλεύονται οι άλλοι και οι οποίοι "φιλοδοξούν" να μπορέσουν κι αυτοί μίαν ημέραν να εκμεταλλεύονται άλλους, για να μπορέσει ο νέος να σταθεί στα πόδια του μέσα εις αυτόν τον απάνθρωπον τον διαγκωνισμόν - συναγωνισμόν τον λέγουν οι ταρτούφοι της κρατούσης σημερινής κοινωνίας - είναι υποχρεωμένος να πετάξει στο πέλαγος της βιοπάλης ό,τι αγνόν και ευγενικόν του απομένει ακόμη: της ανθρωπίνης του ωραιότητα: είναι υποχρεωμένος ν' αφήσει στους θάμνους του κακού δρόμου το έριον της ανθρώπινής του αρετής, όπως τα πρόβατα αφίνουν το δικό των στ' αγκάθια της ερήμου».