Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση εκπέμπει εικόνα «πολιτικής κυριαρχίας» και «παντοδυναμίας», η οποία, σύμφωνα με τα στελέχη της, αφενός πηγάζει από την προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής της και αφετέρου της επιτρέπει να προχωρήσει, «άφοβα», πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Είναι, βέβαια, ολοφάνερο ότι η κυριαρχία των γαλάζιων διαχειριστών οφείλεται στην ολοένα και περισσότερο γενναιόδωρη στήριξη από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, στη στρατηγική ταύτιση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη βοήθεια από τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (Ξεχνά, βέβαια, ότι το ίδιο παντοδύναμη αισθανόταν και η κυβέρνηση Σημίτη λίγο πριν φύγει νύχτα...).

Η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος εκλαμβάνει την πλειοψηφία των γκάλοπ, δηλαδή την κατασκευασμένη συναίνεση της κοινής γνώμης, ως λαϊκή πλειοψηφία που στηρίζει και ανέχεται τάχα τις αντιδραστικές πολιτικές της. Με βάση τα γκάλοπ τα στελέχη του διατείνονται ότι όχι μόνο δεν έχουν πολιτικό κόστος αλλά κερδίζουν εκλογικά με τις «μεταρρυθμίσεις».

Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση επέσπευσε την ψήφιση του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ και προανήγγειλε νέες αντιδραστικές αλλαγές σε έρευνα και μεταπτυχιακά, που θα ολοκληρώνουν την «προσαρμογή» της ανώτατης παιδείας στις απαιτήσεις της αγοράς και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση συγκροτεί συμμαχίες (κυρίως με τα αφεντικά των ΜΜΕ), καταφεύγει απροκάλυπτα στην αστυνομική βία και κινητοποιεί όσες δυνάμεις μπορεί εντός και εκτός των πανεπιστημίων, προκειμένου να περάσει την αντιδραστική μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι η έκβαση της αναμέτρησης στα πανεπιστήμια έχει ευρύτερη σημασία συνολικά για το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων. Από την άποψη αυτή έσπευσε να χαιρετίσει την «επιστροφή» του Γ. Παπανδρέου στη γραμμή της συναίνεσης. Η υπουργός Παιδείας, Μαρ. Γιαννάκου, δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και ευχαρίστησε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη διακριτική υποστήριξη του νόμου-πλαισίου, όταν την περασμένη Τρίτη τον άκουσε να δηλώνει στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ότι «δεν ήρθα εδώ για να σας ζητήσω να αποσύρετε το νομοσχέδιό σας».

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προετοιμάζει την ατζέντα της δεύτερης τετραετίας, δηλαδή το νέο γύρο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που θα σφραγίσει το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Κινούμενη στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ (στρατηγική Λισαβόνας), στρώνει το έδαφος για τις μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις. «Η άποψη ότι μετά τη μεταρρύθμιση που προχωρεί γρήγορα στην Παιδεία δεν έχει άλλες μεταρρυθμίσεις να κάνει η κυβέρνηση είναι εκτός πραγματικότητας, είναι πολύ αφελής. Οι μεταρρυθμίσεις μόλις τώρα ξεκινούν», δήλωνε σε κυριακάτικη συνέντευξή του ο Κ. Μητσοτάκης και ασφαλώς γνωρίζει τι λέει.

Είναι ευνόητο ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ενημερώσει τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές για τις επερχόμενες τρομακτικές ανατροπές, προς δόξαν των διακηρύξεών της ότι δε φοβάται το πολιτικό κόστος. Κατά την προσφιλή τακτική της, θα πασχίσει να υφαρπάσει την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων με κάποιες σκόπιμα θολές και εύηχες διακηρύξεις και θα επιχειρήσει την επομένη των εκλογών να την εμφανίσει ως «ψήφο εμπιστοσύνης στις μεταρρυθμίσεις»...

Τη βδομάδα που πέρασε έγιναν ολοφάνερες οι μεθοδεύσεις της στην καλλιέργεια του εδάφους για τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Μέσω των «υποδείξεων» των Βρυξελλών και του επικεφαλής της «επιτροπής σοφών», Ν. Αναλυτή, προϊδεάζει για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, αλλά η ίδια φροντίζει να κρατά αποστάσεις παραπέμποντας τις αποφάσεις μετά τις εκλογές. Το θόρυβο που δημιουργείται η κυβέρνηση τον αποκαλεί «διάλογο», προφανώς για να μπορεί αμέσως μετά τις εκλογές να αναλάβει δράση. Από τις δηλώσεις που έκανε στις Βρυξέλλες ο κοινοτικός επίτροπος Χ. Αλμούνια έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση όχι μόνο έχει δεσμευτεί, μέσω του Προγράμματος Σταθερότητας, για τις «αλλαγές» που θα κάνει στο Ασφαλιστικό, αλλά το Διευθυντήριο της ΕΕ έχει ενημερωθεί και για τα σχέδια της κυβέρνησης για πρόωρες εκλογές. Οπως δήλωσε ο Αλμούνια στην κατ' ιδίαν συνάντηση που είχε με τον υπουργό Οικονομίας, «ο Γ. Αλογοσκούφης μου ανέφερε ότι πρόθεσή του είναι να προχωρήσει στο μέλλον στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα. Βεβαίως, γνωρίζω, όπως άλλωστε γνωρίζετε κι εσείς, ότι στο μεταξύ θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα και συνεπώς είναι καλύτερα το θέμα αυτό να διευθετηθεί μετά τις εκλογές»...

Το δεύτερο μεγάλο μέτωπο που προετοιμάζει πυρετωδώς η κυβέρνηση είναι οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, εννοείται στην κατεύθυνση της μείωσης του λεγόμενου εργατικού κόστους και της έντασης της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Το πλαίσιο είναι δεδομένο: Περιλαμβάνεται στην «Πράσινη Βίβλο» της Κομισιόν, που ανατρέπει μέσω του εργατικού δικαίου και αυτά τα έως τώρα πενιχρά μέτρα προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, η οποία εγκρίθηκε από το συμβούλιο των υπουργών Απασχόλησης την προηγούμενη βδομάδα και θα επικυρωθεί από την εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Στο εξής τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν τις «συστάσεις» που θα αποφασιστούν. Κάτω από το σύνθημα «ευέλικτες αγορές εργασίας» προωθείται η προσαρμογή του εργατικού δικαίου στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η καθιέρωση επιχειρηματικών και «ατομικών», οι ελεύθερες απολύσεις, η διά βίου απασχόληση, κ.ο.κ.

Η ειρωνεία είναι ότι η κυβέρνηση καυχιέται για τη μείωση της ανεργίας στο 8%, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει πώς συμβαίνει ο φόβος της ανεργίας να είναι το σοβαρότερο πρόβλημα για το 60% του ελληνικού λαού. Η απάντηση βέβαια είναι απλή: Εδώ και χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας είναι μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις πλήρους και σταθερής εργασίας είναι για «προνομιούχους»...

Παίζοντας ένα παιχνίδι στην πλάτη του λαού, το ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να τον παραμυθιάσει και πίσω από επικοινωνιακές «παροχές» διαχείρισης της φτώχειας του, να κρύψει ότι με τις προγραμματικές του θέσεις το μόνο που διεκδικεί είναι να λάβει το χρίσμα του κεφαλαίου, για την επάνοδό του στην εξουσία. Μια σύντομη εξάλλου ανάγνωση των θέσεών του, είναι αρκετή για να διαπιστώσει κανείς ότι προτείνει μέτρα ενίσχυσης της κερδοφορίας του κεφαλαίου και παίρνει σαφέστατες δεσμεύσεις για την προώθηση νέων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που θα ενισχύουν την «ανταγωνιστικότητα» και την «επιχειρηματικότητα» προς όφελος της πλουτοκρατίας.

Το ΠΑΣΟΚ, πιστό στους «νόμους της αγοράς», στην επίτευξη των στόχων της Λισαβόνας και των πολιτικών της ΕΕ, στο πρόγραμμά του προτάσσει την αντίληψη για λιγότερο κράτος ή κράτος που θα παρέχει υπηρεσίες στο κεφάλαιο, επιβεβαιώνοντας, την πρόθεσή του για ακόμα παραπέρα μετατροπή του «κοινωνικού κράτους» σε ένα φιλανθρωπικό σύστημα, το οποίο θα «βοηθά τον αδύναμο» και τα πια «εξαθλιωμένα» τμήματα της κοινωνίας. Το ΠΑΣΟΚ φιλοδοξεί, αν καταλάβει την εξουσία, να δημιουργήσει ένα «αποκεντρωμένο» και «αυτοδιοικούμενο» μοντέλο «ανάπτυξης της χώρας», που τον πρώτο και τελευταίο λόγο μέσα σ' αυτό θα έχουν οι επιχειρηματίες με μοχλό την Αυτοδιοίκηση, δηλαδή τον κατεξοχήν μηχανισμό του κράτους για την προώθηση των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.

Οι θέσεις του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως αποτυπώνονται στις 94 σελίδες του προγράμματός του, μπορεί να φέρουν τον τίτλο «Δίκαιη κοινωνία, δυνατή Ελλάδα» και να ισχυρίζονται ότι «η αναδιανομή του εισοδήματος» αποτελεί «κεντρική επιλογή» του ΠΑΣΟΚ, αλλά επί της ουσίας διαιωνίζουν και μεγεθύνουν τις ταξικές ανισότητες σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ακριβώς τον ίδιο στόχο ήρθαν να εξυπηρετήσουν και οι δέκα προτάσεις (δεσμεύσεις) του Γ. Παπανδρέου, μέσα από τις οποίες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ θέλησε να... ενισχύσει το πρόγραμμα του κόμματός του.

«Χρειάζονται μεγάλες και ριζοσπαστικές αλλαγές», οι οποίες πρέπει να προσαρμοστούν στις εργασιακές δομές, στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία και την Παιδεία, τόνισε στις προτάσεις του ο Γ. Παπανδρέου και στα πλαίσια αυτά η έννοια και το περιεχόμενο των «δικαιωμάτων» του λαού αντικαθίστανται από τις «ευκαιρίες». Ευκαιρίες όμως, σε μια αγορά εργασίας που παράγει ανέργους, σε εμπορευματοποιημένο σύστημα Παιδείας, Υγείας, άρα καμιά ευκαιρία, και σε σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης με κυριαρχία των ομίλων των ασφαλιστικών εταιρειών.

Στην απαίτηση των εργαζομένων, των νέων, των ανέργων για μόνιμη και σταθερή δουλιά, με μισθούς που θα καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες, το ΠΑΣΟΚ αντιπροτείνει στο πρόγραμμά του επέκταση της «μερικής απασχόλησης» και «ενίσχυση της κοινωνικής και εθελοντικής εργασίας» για την απόκτηση εμπειριών, συγκαλυμμένα δήθεν πίσω από την πάταξη της ανεργίας.

Το ΠΑΣΟΚ προτείνει οι εργαζόμενοι να γίνουν «ευέλικτοι στην αγορά εργασίας» και δε διστάζει να τους... χαρίσει βορά στις ορέξεις του κεφαλαίου, προσφέροντάς τους για «κατάρτιση». Με την ανασκευασμένη πρόταση «Λαυρίου», τώρα το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνει απασχόληση «ανασφάλιστη» και «μαύρη», αλλά πληρωμένη από το κράτος και «άλλους πόρους» για τέσσερα χρόνια (κλιμακούμενη, που θα ξεκινά από 100% τον πρώτο χρόνο και θα φτάνει σε 25% τον τέταρτο), απαλλάσσοντας συγχρόνως στο τέλος της τετραετίας τους επιχειρηματίες από οποιαδήποτε υποχρέωση απέναντι στους εργαζομένους... Την ίδια στιγμή, βέβαια, το ΠΑΣΟΚ δεσμεύεται να παρέχει κίνητρα φορολογικά και οικονομικά στις επιχειρήσεις που θα κάνουν προσλήψεις, δίνοντας χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Το ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια της «δίκαιης κοινωνίας», δεν επιχειρεί μόνο να γκρεμίσει κάθε εργασιακό δικαίωμα, αλλά φροντίσει να υποθηκεύσει και το μέλλον των νέων ανθρώπων, γκρεμίζοντας και το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης.

Στις προτάσεις του για το Ασφαλιστικό το ΠΑΣΟΚ προτείνει αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, περιορισμό και κατάργηση των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων, «τζογάρισμα» στη Σοφοκλέους των αποθεματικών των ταμείων και συντάξεις ελεημοσύνης για τους χαμηλοσυνταξιούχους.

«Η παράταση του εργασιακού βίου με κίνητρα οικειοθελούς παραμονής στην εργασία» είναι επιτακτική ανάγκη, αναφέρει το ΠΑΣΟΚ. Οπως και η «αναμόρφωση του κανονισμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων», και η «ενεργή διαχείριση των αποθεματικών και της περιουσίας των ταμείων».

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που το ΠΑΣΟΚ έβαλλε ευθέως εναντίον της Κοινωνικής Ασφάλισης, ο Γ. Παπανδρέου μοίραζε ψίχουλα στα πιο φτωχά τμήματα του πληθυσμού. Στους συνταξιούχους, δηλαδή, που έχουν συμπληρώσει το 65ο έτος της ηλικίας του και δεν έχουν εισοδήματα πάνω από 7.000 ευρώ, ο Γ. Παπανδρέου έδωσε ένα «ελάχιστο αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης». Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης υποσχέθηκε ότι αν το ΠΑΣΟΚ γίνει κυβέρνηση, από το 2007 μέχρι το 2011, μέσω του ΟΓΑ (χωρίς να διευκρινίζει πού ο Οργανισμός θα βρει τους πόρους), θα δώσει «βασική σύνταξη για τους ανασφάλιστους στα 950 ευρώ για το ζευγάρι και 550 ευρώ για τον μεμονωμένο ανασφάλιστο». Ζήσε Μάη μου... Δηλαδή σκέτη κοροϊδία. Το ίδιο επίδομα διαχείρισης της φτώχειας έδωσε και στους συνταξιούχους αγρότες, ενώ για τους χιλιάδες απόμαχους της δουλιάς που ζουν με «ψίχουλα» δεν ανήγγειλε ούτε το ελάχιστο, παρά μόνο ισχυρίστηκε ότι θα διευρύνει «τα κριτήρια του ΕΚΑΣ, ώστε να επωφεληθούν από αυτό άλλες 300.000 συνταξιούχοι». Αν ένας άνθρωπος μπορεί να ζήσει με 550 ευρώ το μήνα, δεν απασχόλησε το ΠΑΣΟΚ, που θεώρησε το «πυροτέχνημά» του σαν την... ύψιστη κοινωνική προσφορά.

Συγχρόνως το ΠΑΣΟΚ κάνοντας «σημαία» το σύνθημα «αναδιανομή του εισοδήματος» και ξεχνώντας προφανώς ότι μαζί με την κυβέρνηση χειροκρότησε την αύξηση των 0,77 λεπτών τη μέρα για τους εργαζόμενους, που υπέγραψε η ΓΣΕΕ με τους βιομηχάνους... έταξε σε κάθε οικογένεια «2.000 ευρώ για κάθε παιδί που γεννιέται», αλλά απέφυγε να δεσμευτεί για συγκεκριμένες αυξήσεις σε μισθούς και μεροκάματα.

Αντίθετα, μοίρασε ανέξοδες υποσχέσεις για «δίκαιη φορολογία» και «αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ των αδυνάτων, με αντικειμενική και δίκαιη φορολόγηση του πλούτου και της μεγάλης ακίνητης περιουσίας», αλλά στο πρόγραμμά του σαφή δέσμευση πήρε μόνο για τα «αδιανέμητα κέρδη» των επιχειρήσεων, που υποσχέθηκε ότι θα φορολογηθούν με «χαμηλό συντελεστή», προκείμενου να ενισχύει το κεφάλαιο και τη διαδικασία συγκεντροποίησής του.

Οσο για τις προεκλογικού τύπου υποσχέσεις για μείωση της «έμμεσης φορολογίας», αρκεί να υπενθυμίσουμε ότι τις ίδιες υποσχέσεις είχαν δώσει προεκλογικά και οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ τόσο το 1996, όσο και το 2000. Ομως, το ΠΑΣΟΚ εκείνη την περίοδο πήρε τους έμμεσους φόρους από 11.254 εκατ.ευρώ (το 1995) και τους πήγε στα 23.870 εκατ. ευρώ (το 2004), αυξάνοντάς τους, κατά 112%!

Το μεγάλο όμως στοίχημα του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως παρουσιάζεται και μέσα από το πρόγραμμά του είναι η φιλοδοξία του να υπάρχει ακόμα λιγότερο κράτος, που μπορεί ο Γ. Παπανδρέου να το... μεταφράζει σε απαλλαγή «από τη λογική ενός κρατισμού», αλλά στην ουσία σημαίνει πλήρη εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση των κοινωνικών τομέων της Παιδείας και της Υγείας.

Το ΠΑΣΟΚ, στο πρόγραμμά του, σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση, τάσσεται υπέρ της ιδιωτικοποίησης πανεπιστημίων και σχολείων, που θα είναι «ανοιχτά» και προσαρμοσμένα στις απαιτήσεις των επιχειρήσεων. Προτείνει ένα εκπαιδευτικό μοντέλο «αυτοδιαχείρισης» και «αυτοτέλειας», που θα ξεκινάει από την πρώτη Δημοτικού μέχρι το Πανεπιστήμιο. Δηλαδή το σπάσιμο του ενιαίου της εκπαίδευσης. Επομένως προτείνει σχολείο που δε θα παρέχει ολόπλευρη μόρφωση για όλους.

Το ΠΑΣΟΚ ευνοεί την είσοδο της «επιχειρηματική πρωτοβουλίας», μέσα στα πανεπιστήμια θέλοντας ένα «εκπαιδευτικό σύστημα ως εργαλείο αναδιανομής του πλούτου», «άμεσα συνδεδεμένο με την αγορά εργασίας» και συνεχόμενη «αξιολόγηση». Οραματίζεται δηλαδή ένα μοντέλο κατακερματισμένης και στείρας γνώσης, που θα παράγει ευέλικτο, φτηνό εργατικό δυναμικό και θα καλλιεργεί υποτακτική και πειθήνια συνείδηση στον αυριανό χώρο εργασίας.

Το ΠΑΣΟΚ δεν αρκείται να παραδώσει μόνο τα πανεπιστήμια και τους αυριανούς επιστήμονες στο μεγάλο κεφάλαιο, μέσα από την επέκταση των συμπράξεων του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, θέλει να δώσει κάθε κερδοφόρο τομέα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών. Στο χώρο της Υγείας, μπορεί να υπόσχεται «μείωση των ιδιωτικών δαπανών», αλλά την ίδια στιγμή τονίζει ότι θα «αξιοποιήσει υποδομές και υπηρεσίες του ιδιωτικού τομέα από την κοινωνική ασφάλιση, μέσω διμερών διαπραγματευτικών διαδικασιών»! Υπόσχεται, συγχρόνως, ότι θα παρακάμψει κάθε «περιορισμό» που μπαίνει εμπόδιο στην επέκταση των επιχειρηματικών σχεδιών και είναι έτοιμο να επιδοτήσει κάθε επιχειρηματικό σχέδιο.

Αυτές οι πολιτικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ βρίσκονται σε πλήρη σύμπλευση με την κυβερνητική πολιτική και ας έχει ξεσπάσει δικομματικός... πόλεμος για το πού θα βρεθούν τα χρήματα για την υλοποίηση των δεσμεύσεων του ΠΑΣΟΚ. Εξάλλου, μόλις την προηγούμενη Παρασκευή, ο αναπληρωτής εκπρόσωπος Τύπου της κυβέρνησης Ευαγ. Αντώναρος σχολιάζοντας το πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ το... κατηγόρησε ότι είναι «κακός αντιγραφέας της ΝΔ»(!!), επιβεβαιώνοντας το κλίμα της συναίνεσης και της ταύτισης του δικομματισμού στην προώθηση μιας πολιτικής που προασπίζεται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας.

Αυτή η κοινή στρατηγική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας και αυταπατών για τα λαϊκά στρώματα, που είναι αναγκαίο να απεγκλωβιστούν απ' αυτή την πολιτική και να οργανώσουν, στο δικό τους λαϊκό μέτωπο, αγώνα αντίστασης, με στόχο την ανατροπή τους.