Ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα η κυβέρνηση εκπέμπει εικόνα «πολιτικής κυριαρχίας» και «παντοδυναμίας», η οποία, σύμφωνα με τα στελέχη της, αφενός πηγάζει από την προώθηση της αντιδραστικής πολιτικής της και αφετέρου της επιτρέπει να προχωρήσει, «άφοβα», πιο γρήγορα και αποτελεσματικά. Είναι, βέβαια, ολοφάνερο ότι η κυριαρχία των γαλάζιων διαχειριστών οφείλεται στην ολοένα και περισσότερο γενναιόδωρη στήριξη από τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, στη στρατηγική ταύτιση με το ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη βοήθεια από τις συμβιβασμένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ (Ξεχνά, βέβαια, ότι το ίδιο παντοδύναμη αισθανόταν και η κυβέρνηση Σημίτη λίγο πριν φύγει νύχτα...).

Η ηγεσία του κυβερνώντος κόμματος εκλαμβάνει την πλειοψηφία των γκάλοπ, δηλαδή την κατασκευασμένη συναίνεση της κοινής γνώμης, ως λαϊκή πλειοψηφία που στηρίζει και ανέχεται τάχα τις αντιδραστικές πολιτικές της. Με βάση τα γκάλοπ τα στελέχη του διατείνονται ότι όχι μόνο δεν έχουν πολιτικό κόστος αλλά κερδίζουν εκλογικά με τις «μεταρρυθμίσεις».

Μέσα σε αυτό το κλίμα η κυβέρνηση επέσπευσε την ψήφιση του νόμου-πλαισίου για τα ΑΕΙ και προανήγγειλε νέες αντιδραστικές αλλαγές σε έρευνα και μεταπτυχιακά, που θα ολοκληρώνουν την «προσαρμογή» της ανώτατης παιδείας στις απαιτήσεις της αγοράς και της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση συγκροτεί συμμαχίες (κυρίως με τα αφεντικά των ΜΜΕ), καταφεύγει απροκάλυπτα στην αστυνομική βία και κινητοποιεί όσες δυνάμεις μπορεί εντός και εκτός των πανεπιστημίων, προκειμένου να περάσει την αντιδραστική μεταρρύθμιση στην ανώτατη εκπαίδευση. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι η έκβαση της αναμέτρησης στα πανεπιστήμια έχει ευρύτερη σημασία συνολικά για το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων. Από την άποψη αυτή έσπευσε να χαιρετίσει την «επιστροφή» του Γ. Παπανδρέου στη γραμμή της συναίνεσης. Η υπουργός Παιδείας, Μαρ. Γιαννάκου, δεν κατάφερε να συγκρατηθεί και ευχαρίστησε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ για τη διακριτική υποστήριξη του νόμου-πλαισίου, όταν την περασμένη Τρίτη τον άκουσε να δηλώνει στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής ότι «δεν ήρθα εδώ για να σας ζητήσω να αποσύρετε το νομοσχέδιό σας».

Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση προετοιμάζει την ατζέντα της δεύτερης τετραετίας, δηλαδή το νέο γύρο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, που θα σφραγίσει το σάρωμα των εργασιακών δικαιωμάτων και την επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα. Κινούμενη στο πλαίσιο των κατευθύνσεων της ΕΕ (στρατηγική Λισαβόνας), στρώνει το έδαφος για τις μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις. «Η άποψη ότι μετά τη μεταρρύθμιση που προχωρεί γρήγορα στην Παιδεία δεν έχει άλλες μεταρρυθμίσεις να κάνει η κυβέρνηση είναι εκτός πραγματικότητας, είναι πολύ αφελής. Οι μεταρρυθμίσεις μόλις τώρα ξεκινούν», δήλωνε σε κυριακάτικη συνέντευξή του ο Κ. Μητσοτάκης και ασφαλώς γνωρίζει τι λέει.

Είναι ευνόητο ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να ενημερώσει τους εργαζόμενους και τον ελληνικό λαό πριν από τις εκλογές για τις επερχόμενες τρομακτικές ανατροπές, προς δόξαν των διακηρύξεών της ότι δε φοβάται το πολιτικό κόστος. Κατά την προσφιλή τακτική της, θα πασχίσει να υφαρπάσει την ψήφο των λαϊκών στρωμάτων με κάποιες σκόπιμα θολές και εύηχες διακηρύξεις και θα επιχειρήσει την επομένη των εκλογών να την εμφανίσει ως «ψήφο εμπιστοσύνης στις μεταρρυθμίσεις»...

Τη βδομάδα που πέρασε έγιναν ολοφάνερες οι μεθοδεύσεις της στην καλλιέργεια του εδάφους για τις ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Μέσω των «υποδείξεων» των Βρυξελλών και του επικεφαλής της «επιτροπής σοφών», Ν. Αναλυτή, προϊδεάζει για την αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, τη μείωση των συντάξεων ή την αύξηση των εισφορών, αλλά η ίδια φροντίζει να κρατά αποστάσεις παραπέμποντας τις αποφάσεις μετά τις εκλογές. Το θόρυβο που δημιουργείται η κυβέρνηση τον αποκαλεί «διάλογο», προφανώς για να μπορεί αμέσως μετά τις εκλογές να αναλάβει δράση. Από τις δηλώσεις που έκανε στις Βρυξέλλες ο κοινοτικός επίτροπος Χ. Αλμούνια έγινε φανερό ότι η κυβέρνηση όχι μόνο έχει δεσμευτεί, μέσω του Προγράμματος Σταθερότητας, για τις «αλλαγές» που θα κάνει στο Ασφαλιστικό, αλλά το Διευθυντήριο της ΕΕ έχει ενημερωθεί και για τα σχέδια της κυβέρνησης για πρόωρες εκλογές. Οπως δήλωσε ο Αλμούνια στην κατ' ιδίαν συνάντηση που είχε με τον υπουργό Οικονομίας, «ο Γ. Αλογοσκούφης μου ανέφερε ότι πρόθεσή του είναι να προχωρήσει στο μέλλον στη μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα. Βεβαίως, γνωρίζω, όπως άλλωστε γνωρίζετε κι εσείς, ότι στο μεταξύ θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα και συνεπώς είναι καλύτερα το θέμα αυτό να διευθετηθεί μετά τις εκλογές»...

Το δεύτερο μεγάλο μέτωπο που προετοιμάζει πυρετωδώς η κυβέρνηση είναι οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, εννοείται στην κατεύθυνση της μείωσης του λεγόμενου εργατικού κόστους και της έντασης της υπερεκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Το πλαίσιο είναι δεδομένο: Περιλαμβάνεται στην «Πράσινη Βίβλο» της Κομισιόν, που ανατρέπει μέσω του εργατικού δικαίου και αυτά τα έως τώρα πενιχρά μέτρα προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων, η οποία εγκρίθηκε από το συμβούλιο των υπουργών Απασχόλησης την προηγούμενη βδομάδα και θα επικυρωθεί από την εαρινή Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή στις Βρυξέλλες. Στο εξής τα κράτη-μέλη είναι υποχρεωμένα να ακολουθούν τις «συστάσεις» που θα αποφασιστούν. Κάτω από το σύνθημα «ευέλικτες αγορές εργασίας» προωθείται η προσαρμογή του εργατικού δικαίου στις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων και η καθιέρωση επιχειρηματικών και «ατομικών», οι ελεύθερες απολύσεις, η διά βίου απασχόληση, κ.ο.κ.

Η ειρωνεία είναι ότι η κυβέρνηση καυχιέται για τη μείωση της ανεργίας στο 8%, αλλά δεν μπορεί να εξηγήσει πώς συμβαίνει ο φόβος της ανεργίας να είναι το σοβαρότερο πρόβλημα για το 60% του ελληνικού λαού. Η απάντηση βέβαια είναι απλή: Εδώ και χρόνια η συντριπτική πλειοψηφία των νέων θέσεων εργασίας είναι μερικής απασχόλησης, ενώ οι θέσεις πλήρους και σταθερής εργασίας είναι για «προνομιούχους»...