ΝΤΡΟΠΗ! ντροπή, ντροπή!! Ισως αυτά να ήταν τα λόγια ενός απλού ανθρώπου, που περιμένει από τα κανάλια να του πουν τα νέα, τις δικές μας ειδήσεις και τα νέα του άλλου, του μακρινού κόσμου.

ΕΙΧΑΜΕ ένα πανεκπαιδευτικό, παλλαϊκό συλλαλητήριο (το πιο μεγάλο που έγινε από τον περασμένο Μάη) ογκωδέστατο αλλά και μαχητικό, με νούμερο συμμετοχής υψηλότατο, αποφασιστικό που η κυβέρνηση γύρεψε να το υπονομεύσει, να το συκοφαντήσει και με ποικίλους τρόπους να τρομοκρατήσει. Τα ΜΜΕ αγνόησαν με το φακό τους, με το λόγο τους, ουσιαστικές διαστάσεις του μεγάλου προβλήματος... Οι «εισαγγελείς», όμως, στα «τηλεπαράθυρα» και οι «παραστάτες» τους άρπαξαν την ευκαιρία, το «κερασάκι» στην τούρτα που ετοίμασαν τα επιτελικά σενάρια και άνοιξαν τ' αστροπελέκια για τη βεβήλωση του εθνικού συμβόλου και φυσικά όλα τα δηλητηριώδη καρφιά πάντα σε βάρος των φοιτητών. Ούτε λέξη σχεδόν για το όργιο του αγριότατου ξύλου, που έπεσε σε βάρος των διαδηλωτών που κατά δεκάδες τους έστειλαν άλλους στο νοσοκομείο και άλλους στα δικαστήρια σαν «τρομερούς» πρωταγωνιστές των επεισοδίων. Σε τέτοιες στιγμές που οι διαδηλώσεις τρικυμίζουν, θυμάμαι πάντα κάποιο μακρινό πρωινό, εδώ κι εξήντα τόσα χρόνια. Βρέθηκα εκείνο το πρωινό, καθώς αποχωρούσαν κι οι τελευταίοι Γερμανοί από την πρωτεύουσα, στο χώρο των Προπυλαίων. Αμέτρητος ο κόσμος που μια λαοθάλασσα τρικύμιζε εδώ κι εκεί.

ΑΥΤΗΝ ακριβώς τη στιγμή, πάνω σ' ένα τραμ σταματημένο στην Κοραή και στο τότε καφενείο του Γαμβέτα είχε σκαρφαλώσει ένας μεσόκοπος, εύσωμος κι αμέσως άρχιζε να βγάζει λόγο στο πλήθος, που είχε κατακλύσει την Πανεπιστημίου. Δε χρειάστηκαν παρά μερικές μόλις στιγμές κι από τον κόσμο που βρισκόταν εκεί ακούστηκε δυνατή η κραυγή: ο δήμαρχος, ο προδότης ο Γεωργάτος. Δε χρειαζόταν τίποτε περισσότερο. Αυθόρμητα πολλοί κινήθηκαν προς το όχημα και το λιντσάρισμα του δοσίλογου από το πλήθος φάνηκε πως θ' άρχιζε...

ΚΙ ΟΜΩΣ... δεν άρχισε. Κι αυτό γιατί την ίδια εκείνη στιγμή μια μεγάλη ομάδα τροχιοδρομικών (οι τραμβαγέρηδες με γερή Οργάνωση και πολλούς αγώνες) κινήθηκε προς το όχημα όπου είχε σκαρφαλώσει ο δοσίλογος δήμαρχος, και με σφιχτοδεμένα τα χέρια τους δημιούργησαν ένα προστατευτικό κλοιό και εμπόδισαν έτσι κάθε ενδεχόμενη επίθεση. Ο επικεφαλής των τροχιοδρομικών ανέβηκε, με τη σειρά του, στη στέγη του οχήματος και με βροντώδη φωνή είπε στους εκατοντάδες, που είχαν συγκεντρωθεί: Συναγωνιστές πρέπει να τον παραδώσουμε στην Αστυνομία για να δώσει λόγο στο δικαστήριο για την προδοτική δράση του. Εμείς θα τον πάμε στο 3ο Αστυνομικό Τμήμα (Βαλαωρίτου - Α. Σούτσου).

ΜΙΑ τέτοια μέρα, κι ύστερα μάλιστα από μια τόσο σκληρή ξενική κατοχή και με τη δράση, που ανέπτυξαν οι «ελληνικές» παράπλευρες στρατιωτικές δυνάμεις, οι γερμανοτσολιάδες σε φτωχογειτονιές, εργοστάσια, σχολεία οι λογαριασμοί, που είχαν ανοίξει ήταν μεγάλοι κι όχι τυχαίοι λογαριασμοί, που πληρώθηκαν με αίμα και δάκρυα...

ΣΤΟ ΕΑΜΙΚΟ σύνθημα «Ησυχία και Τάξη» ο λαός έδειξε από την πρώτη στιγμή απόλυτο σεβασμό. Και το τήρησε.

ΑΥΤΟΙ, που έκαναν το ρεπορτάζ της μεγάλης μέρας γράφοντας τις τελευταίες λέξεις στο γραφτό τους σήκωσαν το τηλέφωνο για να πληροφορηθούν από το Γραφείο Πρώτων Βοηθειών για τα συμβάντα της μέρας. Και η απάντηση ήταν αρνητική. Τίποτε αξιόλογο δεν είχε καταγραφεί από την αρμόδια υπηρεσία. Ολα ήσυχα...

ΥΠΑΡΧΟΥΝ κι άλλες παρόμοιες καταγραφές, που χιλιάδες διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους και δεν άνοιξε ούτε μύτη. Η αστυνομία στο σωστό ρόλο της. Και οι διαδηλωτές επίσης κι αυτοί στο δικό τους ρόλο. Αλλά είναι και οι άλλες περιπτώσεις που έπεφτε άγριο ξύλο και τα νοσοκομεία δεν προλάβαιναν να δέχονται τραυματίες από τις επιθέσεις των αστυνομικών.

ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ της έντονης αγωνιστικής δράσης για το Κυπριακό. Υστερα από κάθε διαδήλωση, τα γραφεία των αστικών εφημερίδων δέχονταν επιτροπές με τους μαντιλοδεμένους τραυματίες. Ηταν οι επίγονοι κι οι μαθητές του Μπουραντά, ήταν ο Καραχάλιος. Και συχνά φιγούρα χαρακτηριστική με το προστατευτικό κράνος ο Ρακιντζής, που εξορμούσε με άγριες και προβοκατόρικες διαθέσεις.

Σ' ΑΥΤΕΣ, λοιπόν τις ερεβώδεις μέρες με τον Ρακιντζή, τον Καραχάλιο και τους υπόλοιπους «αστέρες», αρκετές φορές επίσης μπόλικο ξύλο έφαγαν κι οι δημοσιογράφοι, οι οποίοι κάλυπταν τα γεγονότα και τις διαδηλώσεις.

Η ΔΙΟΙΚΗΣΗ της ΕΣΗΕΑ τότε μπροστά στις έντονες διαμαρτυρίες για την κατάσταση, που αντιμετώπιζαν οι δημοσιογράφοι στην εκτέλεση του δημοσιογραφικού του έργου αποφάσισε να εφοδιάσει τα μέλη της, με ειδικό σήμα που καρφωμένο στο πέτο θα βεβαίωνε, στα όργανα της τάξης, τη δημοσιογραφική ιδιότητα.

ΕΓΙΝΕ όμως το χειρότερο. Αυτοί, που είχαν το καρτελάκι στην κομβιοδόχη ήταν πια φανερά, γνωστοί στόχοι. Και συχνά έπεσαν σε χειρότερες καταστάσεις από προηγούμενα. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το τι ακολούθησε. Τα καρτελάκια μπήκαν στα συρτάρια και στα αρχεία της ΕΣΗΕΑ. Και το ξύλο, ξύλο είτε μινίστρος της Δημόσιας Τάξης είναι ο Ευάγγελος Καλαντζής, είτε ο κ. Β. Πολύδωρας. Η προχτεσινή μέρα ήταν πολύ ενδεικτική μέρα. Και στο ξετύλιγμα του «παιχνιδιού» δημοσιογράφοι «εισαγγελείς». Δεν είναι αυτός ο ρόλος για το δημοσιογράφο...