Οι πρόσφατες δηλώσεις του Ν. Αναλυτή, επικεφαλής της λεγόμενης Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων για το Ασφαλιστικό, δίνουν το στίγμα για τα μετεκλογικά σχέδια της κυβέρνησης. Δεν υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία ότι τα επιτελεία της κυβέρνησης και οι «επιτροπές» τους αναζητούν «λύσεις» του Ασφαλιστικού μόνο σε βάρος των εργαζομένων. Τα σχέδιά τους για αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67, 68, μέχρι και τα 70 χρόνια είναι πλέον δεδομένα και ομολογούνται ανοιχτά.

Και αυτές οι δηλώσεις δε γίνονται τυχαία. Γιατί είναι οι ίδιοι οι υπουργοί της κυβέρνησης που έχουν ζητήσει από την Επιτροπή για το Ασφαλιστικό να «προτείνει τολμηρές λύσεις». Είναι ο ίδιος ο υπουργός Απασχόλησης που αναγνωρίζει μόνο τις «ώριμες και ορθολογικές προσδοκίες». Είναι ο ευρωβουλευτής της ΝΔ Κ. Χατζηδάκης που εκφράζει τη βεβαιότητα ότι οι σημερινοί νέοι μπαίνουν στην αγορά εργασίας «με τη σιγουριά πως θα βγουν στη σύνταξη στα 70 και πλέον»!

Και είναι και το ΠΑΣΟΚ που, μέσα από το νέο του πρόγραμμα, ξεκάθαρα ζητάει την «παράταση του εργάσιμου βίου», ακολουθώντας πιστά τις ντιρεκτίβες της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους στόχους της Λισαβόνας, στη διαμόρφωση των οποίων συμμετείχε και συμμετέχει και το ίδιο, μαζί με την κυβέρνηση. Γίνεται φανερό ότι οι εργαζόμενοι, οι ασφαλισμένοι, βρίσκονται μπροστά σε μια νέα επίθεση στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δεν πρέπει να υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι η επαύριο των εκλογών - όποτε και αν γίνουν - θα σηματοδοτήσει μια νέα επέλαση στα ασφαλιστικά δικαιώματά τους και πως συνέταιροι σε αυτή την επιχείρηση θα είναι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Αλλωστε, και τα δύο κόμματα αποδείχτηκαν καλοί συνεργάτες και κατά την τρίχρονη διακυβέρνηση της ΝΔ. Η τελευταία δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να εφαρμόσει πιστά το νομοθετικό πλαίσιο του ΠΑΣΟΚ. Η εφαρμογή του «νόμου Ρέππα» ήταν η σημαία της. Με αυτό το εργαλείο έγινε ο αντιασφαλιστικός νόμος για τους τραπεζοϋπαλλήλους. Αυτόν το νόμο επιχειρεί να προωθήσει αυτή την περίοδο η κυβέρνηση, σε ό,τι αφορά στην ενοποίηση ταμείων, την υπαγωγή τους στο ΙΚΑ - ΕΤΑΜ, να συγχωνεύσει τα επικουρικά ή να αναθεωρήσει τη λίστα των Βαρέων και Ανθυγιεινών. Και η μόνη «κριτική» που άσκησε το ΠΑΣΟΚ ήταν γιατί δεν εφαρμόστηκε ο 3029 γρήγορα και σε όλο το εύρος του.

Ενας νόμος, που, μεταξύ άλλων, μετά το τέλος του χρόνου θα φέρει και μείωση συντάξεων σε Δημόσιο και ΔΕΚΟ, αφού θ' αρχίσει να μειώνεται ο συντελεστής αναπλήρωσης από το 80% στο 70%, αλλά αλλάζει και ο τρόπος υπολογισμού (από τον τελευταίο μισθό που υπολογίζεται σήμερα, στο μέσο όρο της διετίας και στη συνέχεια, τριετία και πενταετία). Την ίδια στιγμή και τα δύο κόμματα συμφωνούν - και αυτό έκαναν άλλωστε όταν ήταν κυβέρνηση - στον ίδιο τρόπο χρηματοδότησης του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, που στην πράξη αποδεικνύεται υποχρηματοδότηση.

Ο τομέας της Κοινωνικής Ασφάλισης αποτελεί ένα από τα κλασικά παραδείγματα όπου τα δύο κόμματα διαγκωνίζονται για το ποιο από τα δύο θα κάνει περισσότερο κακό στους εργαζόμενους. Ποιο από τα δύο θα βάλει πιο βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο των ασφαλιστικών δικαιωμάτων, ποιο θα προωθήσει πιο γρήγορα και αποτελεσματικά τις ανατροπές σε βάρος των ασφαλισμένων. Αυτό μαρτυρά και η κυβερνητική τους θητεία, αλλά και τα προγράμματά τους και οι «δεσμεύσεις» τους, όσες φορές και αν ξαναγραφούν και φρεσκαριστούν αυτά τα προγράμματα.

Η «πολιτεία» της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στην Κοινωνική Ασφάλιση δίνει ταυτόχρονα εκείνο το υλικό για να βγάλουν οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι τα κατάλληλα πολιτικά συμπεράσματα. Η πολιτική καταδίκη και η αποδοκιμασία είναι το μόνο που τους πρέπει. Η ενίσχυση και ανάπτυξη της πάλης με τα ταξικά αιτήματα του ΠΑΜΕ, είναι σήμερα το καθήκον. Αν οι εργαζόμενοι δε θέλουν να βρεθούν μπροστά σε ένα νέο «πακέτο Γιαννίτση», αν δε θέλουν να βιώσουν τις επώδυνες ανατροπές του νόμου Ρέππα, των νομοθετημάτων Παναγιωτόπουλου και Τσιτουρίδη, πρέπει να δώσουν ισχυρό χτύπημα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Θα είναι αυτό μια βασική προϋπόθεση, για να γίνουν οι αγώνες πιο αποτελεσματικοί, για να δυναμώσει το μέτωπο υπεράσπισης της δημόσιας, καθολικής Κοινωνικής Ασφάλισης.