Ταπεινοί. Περήφανοι. Μοναχικοί. Αγέρωχοι... Φάροι της ελπίδας, της σωτηρίας, της προσμονής... Στην αγκαλιά της θάλασσας, εκεί όπου η ματιά ακουμπά για να ανασάνει πάνω στο μπλε του νερού και στο λευκό του σύννεφου, στις ώχρες της γης και στο πράσινο των αγρών, στο πορτοκαλί της αυγής και στο λουλακί του δειλινού, στέκουν οι «Φάροι» της Λιάνας Παπαϊωάννου. Ατμοσφαιρικές δημιουργίες, «πλημμυρισμένες» από τα χνάρια της ανθρώπινης περιπλάνησης, από τη μνήμη και τα βιώματα, είναι τα είκοσι δύο έργα που παρουσιάζει η γνωστή ζωγράφος και χαράκτρια στην γκαλερί «7» (Ζαλοκώστα 7). Εικόνες και τοπία «βυθισμένα» στη σιωπή, καταστάλαγμα γλυκό από όλα όσα ζήσαμε και ζούμε, μας «μιλούν» για ταξίδια πραγματικά και φανταστικά. Μικρές ιστορίες της ψυχής σ' αυτόν τον «κόσμο το μικρό, το μέγα», με καταφύγιο το χρώμα και το φως.

Δεν είναι η πρώτη φορά που η Λ. Παπαϊωάννου εκθέτει μία ενότητα έργων με συγκεκριμένο θέμα. Πριν από τρία χρόνια παρουσίασε στον ίδιο χώρο τη σειρά «Σταθμοί τραίνων», ενώ λίγο παλιότερα φιλοτέχνησε τα «Αρχαία θέατρα». Στην τωρινή της όμως έκθεση, είναι η πρώτη φορά, που απουσιάζει παντελώς η δεύτερη μεγάλη αγάπη της, η χαρακτική.

«Οι ενότητες με συγκεκριμένο θέμα», μας λέει η δημιουργός, «άρχισαν να αλλάζουν και τον τρόπο της δουλιάς και της σκέψης μου. Είναι μία νέα διεργασία, η οποία, όμως, στηρίζεται στις εικαστικές ανησυχίες που είχα πάντα, όσον αφορά στην αισθητική, στα οράματα, στην αξιοπρέπειά μου...».

Τόσο οι «Σιδηροδρομικοί σταθμοί», όσο και οι «Φάροι» είναι δύο θέματα που παραπέμπουν σε ταξίδια. Ταξίδια πραγματικά ή ταξίδια που κάνει κανείς με το νου, γεμάτα από τις συγκινήσεις και τις λαχτάρες που κρύβουν μέσα τους. «Εγώ είχα αυτό το πάντρεμα. Εχω ζήσει σε φάρο στην Πάφο στην Κύπρο. Οι φάροι βρίσκονται σε περίεργα μέρη, ονειρικά, συναρπαστικά... Παράλληλα, έχουν και μια μοναχικότητα. Αυτή, που υπάρχει σε όλους εμάς και έχει γίνει πια στοιχείο της εποχής μας».

«Ο βράχος», «Αγριολούλουδα», «Η ξύλινη εξέδρα», «Το πέρασμα», «Χειμώνας», «Σούρουπο», «Το κύμα», «Δύση», «Ασπρο και μπλε», «Ανοιξη», «Σύννεφο»... είναι μερικοί από τους τίτλους των παρουσιαζόμενων έργων. Τίτλοι, που δεν παραπέμπουν σε συγκεκριμένες τοποθεσίες και δε λειτουργούν σα ντοκουμέντο, αφού «ο φάρος δε συναντάται μόνο στον τόπο μας, αλλά σε κάθε τόπο. Αλλωστε, μέσα στη νύχτα, χάνεται και η ταυτότητα».

Οπως σημειώνεται στον κατάλογο που συνοδεύει την έκθεση: «Χωρίς αμφιβολία, υπάρχει για τον καθένα μας ένας φάρος με έναν ξεχωριστό μοναδικό συμβολισμό. Αυτός που θα πρέπει να ζήσει μαζί μας για να του μιλάμε λίγο πριν κλείσουμε τα μάτια μας το βράδυ. Εμείς θα του μιλάμε. Γιατί οι πίνακες δεν παίζουν με τα λόγια. Ενας πίνακας ζωγραφικής δεν επιθυμεί να πει τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από όσα λέει η μέρα και η νύχτα και η αέναη αλληλουχία των ανέμων και των αισθήσεων. Ενας πίνακας ζωγραφικής αφήνει περιθώριο στη σιωπή, για να ακούσουμε τον ψίθυρο του βράχου... το θόρυβο του ουρανού. Ενας πίνακας ζωγραφικής καταφέρνει να δίνει διάρκεια στο τώρα και απεραντοσύνη στο εδώ. Κι έτσι μια στάλα χρώμα γίνεται αίμα που κυλάει στις φλέβες. Ζωή».

«Δε δουλεύω ποτέ τυχοδιωκτικά», καταλήγει η Λ. Παπαϊωάννου. «Δουλεύω από ανάγκη. Ζω πρώτα και μετά δουλεύω. Διαφορετικά δεν μπορώ, δε γίνεται. Μέσα από τη ζωγραφική, σε πολλές δύσκολες προσωπικές στιγμές, προσπάθησα να ξαναπιάσω τη ζωή. Αλλωστε και με τη δημιουργία μου, τη ζωή αγγίζω...». Σημειώνουμε ότι η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 24 του Μάρτη.