Οι συνθήκες που ώθησαν εκείνες τις γυναίκες να ξεσηκωθούν δεν είναι σίγουρα ίδιες με τις σημερινές. Η γυναίκα, μέσα από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, είχε κατακτήσεις που πραγματικά βελτίωσαν τη θέση της. Στα χρόνια της σοσιαλιστικής οικοδόμησης πάρθηκαν μέτρα για την προστασία, την ισοτιμία, τη φροντίδα, την υγιεινή και ασφάλεια των γυναικών. Μέτρα για να καλύπτονται οι ανάγκες της ανατροφής και διαπαιδαγώγησης των παιδιών, των ηλικιωμένων, των ανήμπορων. Μέτρα για να έχει και η γυναίκα ελεύθερο χρόνο. Επίσης, στη χώρα μας, η κυβέρνηση του Βουνού, που συγκροτήθηκε από μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ το 1944, έδωσε για πρώτη φορά το δικαίωμα ψήφου στην Ελληνίδα.

Στην πορεία, και κυρίως μετά τη μεταπολίτευση, έχουμε νομοθεσίες που πραγματικά λύνουν ζητήματα φυλετικών διακρίσεων, ενώ καταγράφονται και αρκετές άλλες κατακτήσεις για τις εργαζόμενες γυναίκες. Οπως για παράδειγμα, το δικαίωμα της άδειας τοκετού και λοχείας, η απαγόρευση της νυχτερινής εργασίας σε μητέρες μικρών παιδιών και έγκυες, η ίδρυση και λειτουργία δωρεάν παιδικών σταθμών ακόμα και σε χώρους δουλιάς, η μείωση του απαιτούμενου χρόνου για συνταξιοδότηση, το ωράριο μητρότητας κ.ά.

Σχεδόν όλες αυτές οι κατακτήσεις είναι παρελθόν για τις γυναίκες. Η ανελέητη επίθεση που δεχτήκαμε τόσο από σοσιαλδημοκρατικές, όσο και από νεοσυντηρητικές κυβερνήσεις, χτυπούν και επιβαρύνουν πρώτα και κύρια τη γυναίκα. Πρώτη στην ανεργία, πρώτη στη μερική απασχόληση, πρώτη στην κακοπληρωμένη εργασία, πρώτη στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, πρώτη στην κατάθλιψη. Και οι αρνητικές πρωτιές δεν έχουν τέλος...

Δεν είναι ίδιες οι συνθήκες με το 1857. Οι μηχανές στα ραφτάδικα και τα κλωστοϋφαντουργεία κινούνταν με το χέρι. Τώρα είναι ηλεκτρονικές. Ο χρόνος παραγωγής των υλικών αγαθών και το κόστος παραγωγής έχουν εκμηδενιστεί. Το εμπόριο, η βιομηχανία, τα μέσα παραγωγής ελέγχονται από τα μεγάλα οικονομικά τραστ, από πολυεθνικές και τραπεζικούς ομίλους, ο πλούτος συγκεντρώνεται σε όλο και λιγότερα χέρια.

Και όμως δεν είναι όλα διαφορετικά. Για τα κέρδη των καπιταλιστών υπέφερε όσα υπέφερε εκείνη την εποχή η εργατική τάξη. Η γυναίκα βγήκε στην παραγωγή γιατί το κεφάλαιο χρειαζόταν την εργατική της δύναμη. Για τα κέρδη των καπιταλιστών και στη σημερινή εποχή τα εργασιακά δικαιώματα όλων μας, αντρών και γυναικών, διαλύονται και οι γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω φύλου, λόγω της μητρότητας, λόγω του ιδιαίτερου ρόλου που έχει επιφορτιστεί για τη φροντίδα της οικογένειας, παραμένει το διπλά εκμεταλλευόμενο κομμάτι της ταξικής μας κοινωνίας.

Η ΕΕ παίρνει μέτρα για τη δήθεν ισοτιμία της γυναίκας, που στην πραγματικότητα εντείνουν την ανισοτιμία της και χειροτερεύουν τη ζωή όλων των εργαζομένων. Οι λέξεις «ελκυστική μερική απασχόληση», «ευελιξία», «ασφάλεια», «κοινωνικό ωράριο», είναι το νέο περιτύλιγμα των μέτρων που κάνουν τη ζωή μας λάστιχο. Που αφαιρούν το δικαίωμα σε όλους - αλλά κυρίως στους νέους και τις νέες εργαζόμενες - να έχουν μόνιμη σταθερή δουλιά, ικανοποιητική αμοιβή, ελεύθερο χρόνο, δικαίωμα στο να δημιουργήσουν οικογένεια.

Η κυβέρνηση της ΝΔ είναι γεγονός πως κάνει ό,τι μπορεί για την άμεση υλοποίηση των ευρωπαϊκών οδηγιών. Το ΠΑΣΟΚ κάνει κριτική για την καθυστέρηση της εφαρμογής, ενώ ο ΣΥΝ διακηρύσσει ότι με μερικές τροποποιήσεις θα περνούσαμε καλά μέσα στην ΕΕ. Για το λόγο αυτό, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που πρόσκεινται στα παραπάνω πολιτικά κόμματα, πρωτοστατούν στην υλοποίηση προγραμμάτων κατάρτισης, σεμιναρίων ενημέρωσης ανέργων και κυρίως γυναικών, γιατί αυτό που φταίει κατά τη γνώμη τους για την ανεργία είναι η άγνοια ή η έλλειψη δυνατοτήτων.

Πρωτοστατούν στην ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων (όπως η ακαδημία ΓΣΣΕ), σχολών διά βίου εκπαίδευσης (όπως η ΑΔΕΔΥ), διοργανώνουν ημερίδες για το «κοινωνικό ωράριο» (όπως η Τοπική Αυτοδιοίκηση) κλπ. Αυτό που η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί της ονομάζουν «κοινωνικό ωράριο» είναι η δυνατότητα να συνδυάσει η γυναίκα την εργασία της με τα οικογενειακά της καθήκοντα. Οι λύσεις που προτείνονται δεν είναι σταθερή δουλιά, σταθερό και μειωμένο ωράριο, ικανοποιητική αμοιβή, σεβασμός στις οργανικές ιδιαιτερότητες, αναγνώριση του ρόλου της μητρότητας, όπως θα έπρεπε. Λύση για τα προβλήματα της γυναίκας, κατά τη γνώμη τους, είναι μόνο το ωράριο των παιδικών σταθμών και των σχολείων, που θα πρέπει να επεκταθεί για να καλύπτει την ολοήμερη απουσία της γυναίκας από το σπίτι, λόγω των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Με τη συναίνεσή τους γενικεύτηκαν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας. Με τη συναίνεσή τους η λέξη «εργασία» αντικαθίσταται από τη λέξη «απασχόληση». Με τη συναίνεσή τους όλα αυτά τα μέτρα αύξησης της απασχόλησης νέων ανέργων και γυναικών χρηματοδοτούν εξ ολοκλήρου τους εργοδότες, και μάλιστα με χρήματα που είναι αποκλειστικά εισφορές των εργαζομένων όπως τα δικά μας, χρήματα που δίνει ο ΟΑΕΔ σε επιχειρηματίες για να απασχολούν νέους και νέες για κάποια οκτάμηνα. Ετσι, ο εργοδότης έχει τζάμπα υπάλληλο και ο απασχολούμενος απλώς συμβιβάζεται. Γιατί, όπως λέει και ο λαός, ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ δεν έχουμε πιστέψει ούτε μια στιγμή ότι είναι μονόδρομος ο δρόμος της συναίνεσης και της υποταγής στα όσα επιδιώκει το κεφάλαιο, ο ΣΕΒ, στα όσα εφαρμόζουν οι κυβερνήσεις και τα φερέφωνά τους. Οτι είναι μονόδρομος η λογική της διαχείρισης και του εφικτού μέσα στον καπιταλισμό, που διακατέχει τις δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος, αυτές που βρίσκονται στην αντίπερα όχθη με μας. Δεν έχουμε πιστέψει ότι ωφελεί, έστω και λίγο, τους εργαζόμενους και ότι μπορεί να λύσει τα σοβαρά προβλήματα που έχουν οι γυναίκες της τάξης μας.

Στις 8 Μάρτη οι κυβερνητικές οργανώσεις, τα συμβούλια ισότητας, τα ΜΜΕ, η ΓΣΣΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ κ.λπ. όλοι αυτοί που είναι συνυπεύθυνοι για τα προβλήματά μας, θα απευθύνουν καλέσματα ποικίλα στις γυναίκες, χορούς, επιδείξεις μόδας, ακόμα και συζητήσεις και θεατρικές βραδιές.

Το ΠΑΜΕ μάς καλεί να μετατρέψουμε την οργή μας σε αγώνα ενάντια σ' αυτούς που μας κλέβουν την ίδια μας τη ζωή, που μας κλέβουν το μέλλον των παιδιών μας. Μας καλεί στα σημερινά συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα. Εκεί είναι η θέση όλων των γυναικών και όλων των αντρών, που θέλουν να βάλουν το λιθαράκι τους στον αγώνα για υπογραφή ΣΣΕ τέτοιων, που να ανταποκρίνονται στις σύγχρονες ανάγκες μας. Που θέλουν να αγωνίζονται για τα δικαιώματα στην Υγεία, στην Παιδεία, στον ελεύθερο χρόνο, στην έγκαιρη συνταξιοδότηση, όλοι αυτοί που θέλουν την επιστήμη και την Παιδεία υποταγμένα στις ανάγκες των λαών και όχι στα κέρδη αυτών που τώρα τις διαχειρίζονται.

Σήμερα, λοιπόν, όλοι στο συλλαλητήριο του ΠΑΜΕ για να κλιμακώσουμε τον αγώνα, για να ενισχύσουμε τις δυνάμεις μας και να δώσουμε με επιτυχία τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 29 Μάρτη.

Από την ίδρυση του ΠΑΜΕ μέχρι σήμερα, τα αιτήματα των εργαζόμενων γυναικών, τα βάσανα των οικονομικών μεταναστριών γράφτηκαν στα πανό και στα λάβαρα του ταξικού κινήματος με έντονα κόκκινα γράμματα. Μέσα από τις απεργίες, τα συλλαλητήρια, τις καταλήψεις, νέες γυναίκες ήρθαν σε επαφή με την ταξική πάλη. Και τώρα που το ΠΑΜΕ προχωρά στις 16 - 17 Ιούνη στην 3η Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη, οι εργάτριες και οι άνεργες, οι νέες και οι γυναίκες θα πρωτοστατήσουμε στην εκλαΐκευση των στόχων και των διεκδικήσεων του ΠΑΜΕ.

Από τη χτεσινή κινητοποίηση

Στη συνάντηση αποκαλύφθηκε και η κοροϊδία του Ταμείου Κοινωνικής Αλληλεγγύης. Ο υπουργός παρέπεμψε την ένταξή τους σε ειδική 9μελή επιτροπή (που θα συσταθεί και θα αποτελείται από εκπροσώπους της ΓΣΕΕ, φορέων και υπουργείων) και η οποία θα αποφασίσει για το αν δικαιούνται το σχετικό επίδομα ή όχι.

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις του υφυπουργού, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού και Δέρματος, Δ. Θεοδώρου, σημείωσε πως «η σημερινή κυβέρνηση όμως και το υπουργείο Εργασίας θέλουν να κρατούν τους άνεργους σε ομηρία έτσι ώστε να ψηφοθηρούν πάνω στο πρόβλημά τους. Βάζουν έτσι ένα άρθρο που λέει πως μπορεί ο υπουργός με υπουργική απόφαση να τροποποιεί τους όρους και τις προϋποθέσεις... Ειδικά, λοιπόν, μπροστά στις εκλογές θέλουν να ψηφοθηρούν σε βάρος των ανέργων. Εμείς καταγγέλλουμε την κυβέρνηση γι' αυτό το νομοσχέδιο, ζητάμε να αποσυρθεί και να φέρει ένα νομοσχέδιο που να παρέχει ουσιαστική προστασία για τους άνεργους, όπως διεκδικούν τα ταξικά συνδικάτα».