Φυσικά, η θηριώδης προπαγάνδα που θέλει τα συμφέροντα των ρωσικών, των αμερικανικών, των ελληνικών κεφαλαίων να «συγχρωτίζονται» με τα συμφέροντα του λαού (ενός λαού που δε λαμβάνει ούτε καν το επίδομα θέρμανσης...) θα συνεχιστεί ακάθεκτη. Συμβαίνει συχνά: Τα ιδιοτελή, ιδιωτικά και ατομικά τους συμφέροντα, τα ταξικά τους συμφέροντα, να τα βαφτίζουν «εθνικό συμφέρον».

Γι' αυτό το λόγο και επειδή με την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολη, κάποιοι φέρονται ωσάν να άρχισε να ρέει το πετρέλαιο από τα ...μπατζάκια τους, επειδή μάλιστα ακούσαμε σε πρωινή εκπομπή της ΝΕΤ ότι η χτεσινή υπογραφή της συμφωνίας από τους Καραμανλή - Πούτιν ήταν τόσο ιστορική στιγμή που κάποτε δεν αποκλείεται να διδάσκεται από τα βιβλία Ιστορίας...

(σ.σ: έτσι όπως γράφονται τα βιβλία τελευταίως τίποτα δεν είναι απίθανο...),

μάλλον είναι αναγκαία μια προσπάθεια «προσγείωσης».

*

Δε θα αναφερθούμε στο πώς η ευλογία του φυσικού πλούτου μετατρέπεται σε ιμπεριαλιστική πολεμική κατάρα σε μια σειρά από χώρες και περιοχές του πλανήτη (τρανό παράδειγμα η Μέση Ανατολή).

Θα σταθούμε σε παραδείγματα, όπου το κυρίαρχο ακόμα στοιχείο στις περιοχές αυτές δεν είναι ο στρατιωτικός τους στραγγαλισμός από τις «μεγάλες δυνάμεις» (χωρίς να σημαίνει ότι έχουν απαλλαγεί αυτές οι περιφέρειες από θερμές συγκρούσεις), αλλά αυτό που καθορίζει την κατάσταση στο εσωτερικό τους είναι - προς το παρόν - η απόβαση των πολυεθνικών στα εδάφη τους με όρους οικονομικής λεηλασίας.

***

Σε μια χώρα που παράγει 300.000 βαρέλια πετρέλαιο ημερησίως και για το 2007 υπολογίστηκε πως η παραγωγή του θα μπορούσε να φθάσει το 1.000.000 βαρέλια, όλος αυτός ο πλούτος δε φαίνεται να διευκολύνει τη ζωή των ανθρώπων.

Ο λαός, οι άνθρωποι του Νταρφούρ - για το Νταρφούρ πρόκειται - το μόνο που εισπράττουν είναι δυστυχία, πόνο, φτώχεια και πόλεμο. Η αιτία είναι απλή: Οι πολυεθνικές έχουν εντοπίσει στο Νταρφούρ κοιτάσματα πετρελαίου, αλλά και χαλκού και ουρανίου. Περιμένουν, όμως, πρώτα να σφαχτούν έως τέλους οι κυβερνητικές δυνάμεις από τη μια και οι αντάρτες από την άλλη. Τότε, η συμφωνία για τις πολυεθνικές θα είναι πολύ πιο συμφέρουσα. Μέχρι τότε, δίπλα στους πετρελαιαγωγούς, πάνω από 1.500.000 ψυχές πεθαίνουν χωρίς φάρμακα και τρόφιμα.

*

Το πετρέλαιο είναι χρυσάφι. Οχι πάντα. Οχι για όλους. Για την Αφρική, η ύπαρξη πετρελαίου είναι μια τραγωδία. Ισοδυναμεί με τη συσσώρευση αμύθητου πλούτου για την ολιγαρχία και ταυτόχρονα είναι αιτία τρόμου και αφανισμού για το λαό, που αποτελεί εξάρτημα εκμετάλλευσης, τόσο των πολυεθνικών όσο και των εκεί κυβερνήσεων και θύμα των ανώμαλων πολιτικών καταστάσεων που υπαγορεύονται από το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στο πετρέλαιο.

Το παράδειγμα της Νιγηρίας είναι εκκωφαντικό. Μια χώρα πλημμυρισμένη στο πετρέλαιο, που το 2002 παρήγαγε 2,1 εκατομμύρια βαρέλια ημερησίως, έχει 100 εκατομμύρια φτωχούς πολίτες....

*

Οι πετρελαϊκές πολυεθνικές λειτουργούν σαν ύαινες που είναι εξοπλισμένες με την επίσημη κρατική πολιτική της χώρας - έδρας τους. Ας δούμε τις ΗΠΑ. Καθόλου τυχαία οι Αμερικανοί ρίχνουν βάρος στην εξωτερική τους πολιτική στην Αφρική. Εκεί, σε Νιγηρία, Αγκόλα, Σενεγάλη, Γκαμπόν, Γουινέα κλπ., βρίσκεται το 8% των παγκόσμιων πετρελαϊκών αποθεμάτων και καθημερινά ανακαλύπτονται και νέα κοιτάσματα.

Το γεγονός ότι η Δυτική Αφρική μπήκε στο ενεργειακό στόχαστρο των ΗΠΑ δεν είναι και πολύ ευχάριστο για τους λαούς της περιοχής. Η απόβαση στην περιοχή των Exxon - Mobil, της Chervon και άλλων όπως η Ocean, η Marathon κλπ., έχει δύο συνέπειες: Πρώτον, μια άνευ προηγουμένου διαφθορά των τοπικών κυβερνήσεων. Δεύτερον, την «κατασκευή» φιλικών προς τις ΗΠΑ κυβερνήσεων, αλλά και τη διασπορά στα συγκεκριμένα εδάφη ενός γιγαντιαίου συστήματος αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων...

*

Το πετρέλαιο φέρνει ευημερία... Οχι πάντα και όχι για όλους. Σίγουρα, όμως, φέρνει κέρδη. Για τις πολυεθνικές. Αλλά πόσο βοηθήθηκαν οι χώρες που το «φιλοξενούν»; Αρκεί να κοιτάξει κανείς την εικόνα της φτώχειας σε αυτές τις χώρες. Οπως έχει σημειωθεί από μελετητές, «για δύο δεκαετίες η Αγκόλα, η Νιγηρία και η Γκαμπόν έχουν αντλήσει δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου με κυριότερα αποτελέσματα τη γενικευμένη διαφθορά και τη φτώχεια, φαινόμενο που είναι γνωστό ως "το παράδοξο της αφθονίας". Είναι χαρακτηριστικό πως στη Νιγηρία, η οποία έχει εισπράξει πάνω από 300 δισ. δολάρια από το πετρέλαιο τα τελευταία 25 χρόνια, το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λιγότερο από 1 δολάριο τη μέρα!».

Φυσικά, ανάλογη είναι η εικόνα και στις άλλες περιοχές του πλανήτη. Δεν πάει πολύς καιρός από τις μαζικές κινητοποιήσεις του λαού στο Εκουαδόρ. Πρόκειται για την 5η πετρελαιοπαραγωγό χώρα στον κόσμο, και ακριβώς αυτό πληρώνει τόσο όσον αφορά στο βιοτικό επίπεδο του λαού της, όσο και σε σχέση με τις εξωτερικές επεμβάσεις που θέτουν σε αμφισβήτηση το δικαίωμα του λαού να ορίζει τα του οίκου του.

***

Θα μπορούσε κανείς να φέρει πολλά παραδείγματα για το πώς ο φυσικός πλούτος σε μια σειρά χώρες μετατρέπεται, στο πλαίσιο της οικοδόμησης και λειτουργίας του καπιταλιστικού κόσμου, σε τραγωδία.

*

Θα κλείσουμε με δύο παραδείγματα: Το πρώτο είναι το Ιράκ. Το Ιράκ επί Σαντάμ παρήγαγε 2.500.000 βαρέλια ημερησίως. Αυτός είναι ο λόγος που σήμερα στο Ιράκ καθημερινά «παράγονται» εκατόμβες. Το δεύτερο παράδειγμα είναι η Σαουδική Αραβία. Η Σαουδική Αραβία παράγει 10.000.000 βαρέλια ακαθάριστο πετρέλαιο ημερησίως. Αυτός είναι ο λόγος που εδώ και έναν αιώνα η χώρα βρίσκεται υπό το καθεστώς μιας αμερικανοκίνητης δεσποτείας, μέσα από το οποίο οι ΗΠΑ «κατασκευάζουν» τους Μπιν Λάντεν.

H υπόθεση με τον Αϊ-Στράτη (όσο κι αν πέρασε σε δεύτερο πλάνο υπό το ειδησεογραφικό βάρος της προβοκατόρικης δράσης των κουκουλοφόρων) είναι πολύ σοβαρή. Θα τη βρούμε μπροστά μας.

Το άκρων άωτον της ιστορίας είναι τούτο: Μιλάμε για ένα νησί τόσο ελληνικό που οι παλιότερες ελληνικές κυβερνήσεις, για να ευχαριστήσουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εκεί έστελναν για «αναμόρφωση» τους κομμουνιστές. Αλλά το ΝΑΤΟ, σήμερα, αμφισβητεί την ελληνικότητα ενός νησιού που χρησιμοποιήθηκε σαν «αναμορφωτήριο» από τις ελληνικές κυβερνήσεις κατ' επιταγήν της αμερικανοκρατίας!

Από την πλευρά της, η Αθήνα δεν έκανε τίποτε το διαφορετικό απ' ό,τι συνηθίζει μετά το βράδυ της κρίσης των Ιμίων: Σιωπή απέναντι στις προκλητικές τουρκικές απαιτήσεις και εργολαβική ανάθεση στην Ουάσιγκτον της διαχείρισης των ελληνοτουρκικών «εκκρεμοτήτων». Που σημαίνει ότι η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικού εδάφους και η Αθήνα περιορίζεται μόνο να διατυπώνει κάποια «κομψά» παράπονα για τις τουρκικές απαιτήσεις κι αυτά όχι απευθείας στην Αγκυρα, αλλά στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς διαμεσολαβητές.

Μόνο που αυτή είναι μια πολιτική συμπεριφορά με γνωστά πια αποτελέσματα: Από τη μια η Τουρκία συνεχίζει να εγείρει τις διεκδικήσεις της. Και από την άλλη οι Αμερικανοί συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι «νίπτουν τας χείρας των». Για να αποδειχτεί ξανά και ξανά ότι ο ρόλος των Αμερικανών είναι εξίσου «συμμαχικός», είτε όταν οι ΗΠΑ θεωρούν τον Αϊ- Στράτη ελληνικό (και ενδεδειγμένο τόπο εξορίας), είτε όταν τον θεωρούν «γκρίζα ζώνη»...