H υπόθεση με τον Αϊ-Στράτη (όσο κι αν πέρασε σε δεύτερο πλάνο υπό το ειδησεογραφικό βάρος της προβοκατόρικης δράσης των κουκουλοφόρων) είναι πολύ σοβαρή. Θα τη βρούμε μπροστά μας.

Το άκρων άωτον της ιστορίας είναι τούτο: Μιλάμε για ένα νησί τόσο ελληνικό που οι παλιότερες ελληνικές κυβερνήσεις, για να ευχαριστήσουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, εκεί έστελναν για «αναμόρφωση» τους κομμουνιστές. Αλλά το ΝΑΤΟ, σήμερα, αμφισβητεί την ελληνικότητα ενός νησιού που χρησιμοποιήθηκε σαν «αναμορφωτήριο» από τις ελληνικές κυβερνήσεις κατ' επιταγήν της αμερικανοκρατίας!

Από την πλευρά της, η Αθήνα δεν έκανε τίποτε το διαφορετικό απ' ό,τι συνηθίζει μετά το βράδυ της κρίσης των Ιμίων: Σιωπή απέναντι στις προκλητικές τουρκικές απαιτήσεις και εργολαβική ανάθεση στην Ουάσιγκτον της διαχείρισης των ελληνοτουρκικών «εκκρεμοτήτων». Που σημαίνει ότι η Τουρκία αμφισβητεί την κυριαρχία ελληνικού εδάφους και η Αθήνα περιορίζεται μόνο να διατυπώνει κάποια «κομψά» παράπονα για τις τουρκικές απαιτήσεις κι αυτά όχι απευθείας στην Αγκυρα, αλλά στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς διαμεσολαβητές.

Μόνο που αυτή είναι μια πολιτική συμπεριφορά με γνωστά πια αποτελέσματα: Από τη μια η Τουρκία συνεχίζει να εγείρει τις διεκδικήσεις της. Και από την άλλη οι Αμερικανοί συνεχίζουν να υποκρίνονται ότι «νίπτουν τας χείρας των». Για να αποδειχτεί ξανά και ξανά ότι ο ρόλος των Αμερικανών είναι εξίσου «συμμαχικός», είτε όταν οι ΗΠΑ θεωρούν τον Αϊ- Στράτη ελληνικό (και ενδεδειγμένο τόπο εξορίας), είτε όταν τον θεωρούν «γκρίζα ζώνη»...