Ο καβγάς για το... ψητό, δηλαδή τα κονδύλια του Δ' Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης (ΚΠΣ) σηματοδότησε την πρώτη συνεδρίαση του νεοεκλεγμένου Διοικητικού Συμβουλίου (ΔΣ) της Ενωσης Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων Ελλάδας (ΕΝΑΕ), υπό την προεδρία του νομάρχη Μεσσηνίας, Δ. Δράκου (ΝΔ).

Η ηγεσία της ΕΝΑΕ αποφάσισε να προχωρήσει στην πρόσληψη τεχνικών συμβούλων που θα αναλάβουν τη σύνταξη μελετών έργων προς ένταξη στο ΚΠΣ, μέχρι τη σύσταση ανώνυμης εταιρείας που θα το αναλάβει, κάτι που αναμένεται σε περίπου δύο χρόνια. Με την απόφαση αυτή, η υπερνομάρχης Αθηνών - Πειραιά Φ. Γεννηματά (ΠΑΣΟΚ) θεώρησε ότι «η υλοποίηση του Δ' ΚΠΣ περνά στους υμέτερους αρεστούς». Σε κάθε περίπτωση, αμφότερες οι δυνάμεις συναινούν στη φιλοσοφία διαχείρισης των κοινοτικών κονδυλίων, τέτοια που θέλει τη σύμπραξη με το ιδιωτικό κεφάλαιο και την εκτέλεση έργων που φέρνουν κέρδος σε όσους τα διαχειρίζονται.

Κατά τα άλλα, στην προχτεσινή πρώτη συνεδρίασή του, το ΔΣ ζητά με τον νέο Κώδικα ΝΑ να επιστραφούν στις νομαρχίες όλες οι αρμοδιότητες που τους έχουν αφαιρεθεί. Καμία νύξη δεν έγινε για το πώς θα ασκούνται αυτές, όταν η κρατική επιχορήγηση που εισπράττει ο θεσμός ανέρχεται μόλις στο 0,4 τοις χιλίοις επί του κρατικού προϋπολογισμού.

Για τα πολλά «ρεκόρ» που πετυχαίνει υπερηφανεύεται κάθε λίγο η γερμανική διοίκηση του Αεροδρομίου της «Χόχτιφ»... Ρεκόρ επιβατικής κίνησης, ρεκόρ εμπορικών δραστηριοτήτων, ρεκόρ αφίξεων - αναχωρήσεων και πάει λέγοντας. Τώρα, λοιπόν, ανακοίνωσε ένα ακόμα ρεκόρ: Αυτό που με τη συμπλήρωση έξι χρόνων «επιχειρηματικής αριστείας», απέφερε για το 2006 κέρδη 96,3 εκατ. ευρώ!!! Ηταν αυξημένα κατά 66,9% σε σύγκριση με το 2005. Την ίδια περίοδο, τα κέρδη προ φόρων, τόκων και αποσβέσεων (EDITDA), ανήλθαν σε 166,5 εκατ. ευρώ.

Αν αναλογιστεί κανείς ότι το αεροδρόμιο που «χρυσοπληρώθηκε» από τον ελληνικό λαό, κόστισε σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 2,1 δισ. ευρώ, εκ των οποίων οι Γερμανοί της «Χόχτιφ» δεν έχουν καλύψει καλά - καλά ούτε το 10% του κόστους, θα το εκμεταλλεύονται για 35 ολόκληρα χρόνια, εύκολα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι έκαναν μια «χρυσοφόρα» επιχείρηση. Γεγονός που αποδεικνύει την αναγκαιότητα να είναι λαϊκή περιουσία για να είναι πραγματικά σε όφελος του λαού.