ΠΟΛΙΤΙΚΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΝΑΥΑΓΙΟ «SEA DIAMOND» ΣΤΗ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗ

Μόνιμος κίνδυνος η πολιτική που θρέφει τα κέρδη των εφοπλιστών

Μια αναδρομή του «Ρ» στα βασικά γεγονότα και τα στοιχεία που προέκυψαν από τη βύθιση του κρουαζιερόπλοιου το ξημέρωμα της Μ. Παρασκευής

Eurokinissi

Από την επιχείρηση εγκατάλειψης του πλοίου την Μ. Πέμπτη

Οταν τα ξημερώματα της Μ. Παρασκευής, το κρουαζιερόπλοιο SEA DIAMOND της «Louis Hellenic - Cruises» βυθιζόταν στις ακτές της Σαντορίνης, σε μέσο βάθος 130 μέτρων, πολλοί ήταν εκείνοι που πίστευαν ότι το κουφάρι του θα ήταν σε θέση να πάρει μαζί του τα μυστικά της πρόσκρουσης και του ναυαγίου. Πολύ περισσότερο, κυβέρνηση και εταιρεία ήλπιζαν το ναυάγιο να κρύψει την πραγματική κατάσταση του πλοίου, που την προηγούμενη μέρα χτύπησε σε χαρτογραφημένη ξέρα, μόλις μισό μίλι έξω από τη Σαντορίνη, μεταφέροντας (σύμφωνα με την ανακοίνωση της πλοιοκτήτριας εταιρείας) 1.153 επιβάτες και 391 άτομα πλήρωμα.

Τα τεράστια κενά στη διαδοχή των πραγματικών συμβάντων, τα αμείλικτα ερωτήματα για τους χειρισμούς κυβέρνησης - εταιρείας - λιμενικών αρχών, η προσπάθεια απόκρυψης υπευθύνων και στοιχείων και μετατόπισης των ευθυνών στο πλήρωμα, οι προκλητικοί πανηγυρισμοί για την αίσια δήθεν έκβαση της επιχείρησης διάσωσης, κατά την οποία καταγράφηκαν δυο αγνοούμενοι, ένας 42χρονος Γάλλος υπήκοος και η 14χρονη κόρη του, χάλασαν σε μεγάλο βαθμό τα σχέδια συγκάλυψης των πραγματικών αιτιών της βύθισης.

Πολύ περισσότερο που οι αποκαλύψεις των επόμενων ημερών, σημαντική συμβολή στις οποίες είχε και το ρεπορτάζ του «Ρ», πιστοποίησαν για μια ακόμη φορά το αυταπόδεικτο. Οτι και αυτή την υπόθεση, απ' όποια μεριά κι αν την πιάσεις, μυρίζει μόνο κέρδος, ληστρικά εφοπλιστικά προνόμια από τις κυβερνήσεις του δικομματισμού, παραβίαση κάθε έννοιας ασφάλειας και προστασίας της ζωής στη θάλασσα, αλλά και του περιβάλλοντος, διαπλοκή εφοπλιστών και ελεγκτικών μηχανισμών, γύμνια των υπηρεσιών διάσωσης.

Η απάντηση σε ένα προς ένα τα ερωτήματα και η συνολική εκτίμηση των δεδομένων αποκαλύπτουν ένα σύστημα που κάθε κύτταρό του ζει και αναπνέει για να κερδίζει μια χούφτα καπιταλιστών, είτε αυτοί δραστηριοποιούνται στη στεριά, είτε στη θάλασσα. Πρόκειται για την ίδια πολιτική που έστειλε στον υγρό τάφο του Αιγαίου τους 80 του «ΣΑΜΙΝΑ» και που θα μπορούσε να μετατρέψει σε πραγματική τραγωδία και το ναυάγιο του «SEA DIAMOND», αν οι καιρικές συνθήκες δεν ήταν καλές, αν ήταν νύχτα και οι λεμβούχοι της Σαντορίνης δεν έπαιρναν πάνω τους την επιχείρηση διάσωσης.

Ο «Ρ» κάνει σήμερα μια αναδρομή στα πραγματικά στοιχεία για την κατάσταση του πλοίου και τα γεγονότα που ακολούθησαν την πρόσκρουση, τη στάση της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων, την εξέλιξη των ερευνών. Μέσα και από αυτά τα στοιχεία επιβεβαιώνεται, για μια ακόμα φορά, ότι η ασφάλεια επιβατών και ναυτεργατών, η συχνή, ποιοτική και φτηνή ναυτική συγκοινωνία και το δικαίωμα της εργατικής τάξης στις διακοπές και την αναψυχή θα βρίσκονται σε ολοένα μεγαλύτερο κίνδυνο και διωγμό όσο στη θάλασσα κάνουν κουμάντο οι εφοπλιστές.

Οσο τα καράβια δε γίνονται λαϊκή περιουσία, στα πλαίσια μιας άλλης, λαϊκής οικονομίας, για την οποία είναι υπερώριμες οι συνθήκες να βάλουν πλώρη, μέσα από την πλατιά συμμαχία τους, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, διεκδικώντας την εξουσία από τους σημερινούς δυνάστες. Αναγκαία προϋπόθεση σ' αυτή την κατεύθυνση αποτελεί η καταδίκη σε όλα τα επίπεδα των κομμάτων που στηρίζουν και ενισχύουν με προνόμια το κεφάλαιο, η ανατροπή των συσχετισμών σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο, το ολόπλευρο δυνάμωμα του ταξικού κινήματος και του ΚΚΕ.

Καμιά εμπιστοσύνη στα κόμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο

Την προσπάθεια συγκάλυψης από την πλευρά της κυβέρνησης και της εταιρείας βασικών στοιχείων και γεγονότων σχετικά με το ναυάγιο, κατήγγειλαν από την πρώτη στιγμή τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία ΠΕΜΕΝ - ΣΤΕΦΕΝΣΩΝ και το ΚΚΕ. Απαιτώντας η έρευνα να προχωρήσει σε βάθος, το ΚΚΕ σημείωνε ανάμεσα σε άλλα στην ανακοίνωσή του, ότι «οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα δεν μπορούν να εμπιστευτούν την ασφάλεια της ζωής τους στα κόμματα που υπηρετούν τους εφοπλιστές και πολύ περισσότερο στους ίδιους τους εφοπλιστές».

Αναδεικνύοντας τη ληστρική και επικίνδυνη για τους ναυτεργάτες και τους επιβάτες πολιτική τόσο της σημερινής, όσο και της προηγούμενης κυβέρνησης, τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία σημείωναν από την πρώτη μέρα της προσάραξης του κρουαζιερόπλοιου τα «σοβαρά ερωτήματα που πρέπει να διερευνηθούν και να απαντηθούν», προσθέτοντας ότι «οι εφοπλιστές, μπροστά στο κέρδος δε διστάζουν να υπονομεύσουν τις συνθήκες εργασίας και την ασφάλεια των πλοίων. Επιβάλλεται ένταση της πάλης των ναυτεργατών, όλων των εργαζομένων για την προστασία της ανθρώπινης ζωής στη θάλασσα και την ανατροπή αυτής της πολιτικής».

Με νεότερη ανακοίνωσή τους την περασμένη Πέμπτη, τα ταξικά ναυτεργατικά σωματεία σημειώνουν ότι οι καταγγελίες τους επιβεβαιώνονται, ενώ παραμένουν αναπάντητα κρίσιμα ερωτήματα. Και ανάμεσα σε άλλα τονίζουν: «Η πολιτική που στηρίζει τους εφοπλιστές και τα κέρδη τους είναι επικίνδυνη για την ασφάλεια των πλοίων και την ανθρώπινη ζωή στη θάλασσα. Αποθρασύνει τους εφοπλιστές που προκλητικά ζητούν περισσότερα προνόμια σε βάρος των ναυτεργατών».

Μεταμοντέρνος νεομακαρθισμός

Μπαίνεις στην Ενωση Συντακτών, στην κεντρική αίθουσα, ακόμα κι αν δεν είσαι δημοσιογράφος, πότε για μια παρουσίαση βιβλίου, πότε για κάποια εκδήλωση και βλέπεις φαρδύ-πλατύ στον τοίχο με μεγάλα γράμματα τυπωμένο το ρητό «Διαφωνώ με ό,τι λες, αλλά θα υπερασπιστώ έως θανάτου το δικαίωμά σου να το λες».

Κι ύστερα πας στα ψιλά των εφημερίδων του 2007, σε κάτι γωνιές ανάμεσα στα πικάντικα και βλέπεις ότι ο Γιώργος Δελαστίκ, δημοσιογράφος το επάγγελμα, απολύθηκε από την «Καθημερινή» επειδή θεωρήθηκε «υπογράφων» - ο ιδεολογικός «υπεύθυνος» πρωτοσέλιδου άρθρου στην εφημερίδα «Πριν» ως διευθυντής της!..

Ουδεμία σημασία έχει βεβαίως, σύντροφοι, το περιεχόμενο του άρθρου, το οποίο άλλωστε χωρίς ονόματα ασχολείται με το φαινόμενο της αμερικανικής διείσδυσης στα ελληνικά ΜΜΕ. Η κυνική δήλωση όμως των εργοδοτών περί απόλυσης για πολιτικούς - ιδεολογικούς λόγους δε βγάζει από καμία μύγα ξίγκι, γιατί άλλωστε ουδείς εργαζόμενος έχει πλέον ξίγκι μύγας επί των δικαιωμάτων του, αλλά κραυγάζει πως δε σηκώνει ελευθερία γνώμης και ας κραυγάζει περί του αντιθέτου.

Κοντολογίς το υστεροκαπιταλιστικό συνοψισμένο σ' αυτή τη φράση δόγμα της εξόντωσης ατόμων, ομάδων, μαζών, εθνών, κρατών παίρνει σάρκα και οστά (έχει προηγηθεί η Αριστέα Μπουγάτσου και αρκετοί άλλοι) στο σύγχρονο δημοσιογραφικό σώμα. Την ίδια ώρα, βέβαια, το σώμα ασχολείται με τα δομημένα ομόλογα που ρούφηξαν τις εισφορές του ΤΣΠΕΑΘ. Και το σώμα γίνεται σωματίδιο αιωρούμενο ωσάν ουδετερόνιο στο χρυσοφόρο χάος της νέας τάξης πραγμάτων.

Το κυνήγι των επικοινωνιακών μαγισσών έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια, για την ακρίβεια από τότε που υπάρχουν δημοσιογράφοι θύματα, αλλά και δημοσιογράφοι θύτες. Ομως στην περίπτωση του Δελαστίκ η σαφήνεια του αιτιολογικού της απόλυσης για πολιτικούς - ιδεολογικούς λόγους αφαιρεί κάθε γκλαμουριά των νεογιάπικων διευθυντάδων που βαδίζουν χέρι - χέρι με ξεφτισμένα αριστεροδέξια ενσωματωμένα μορμολύκεια. Τους δείχνει κατάφατσα ως ακριβώς έχουν κάτω από την τρομοκρατική κουκούλα του επιτυχημένου. Εκπαιδευμένοι δήμιοι κυνικών αφεντικών υπηρέτες, διαμορφωτές μιας παράλυτης και συσκευασμένα υπάκουης κοινής γνώμης.

Μια απεργία, μαζική, καθολική, βεβαίως κατά τους εργοδότες παράνομη και καταχρηστική, με μοναδικό αίτημα την υπεράσπιση του φυσικού δικαιώματος της ελεύθερης γνώμης τυπωμένης, ίσως έσωζε διδακτικά τα προσχήματα. Φαίνεται όμως πως ο βόθρος στον οποίο έχουν βυθιστεί διαμάντια σαν την εργατική αλληλεγγύη είναι βαθύτερος από το σημείο στο οποίο κείται το «Sea Diamond» και λείπουν οι δύτες ανάσυρσης του μαύρου κουτιού μιας χαμένης προ πολλού δημοσιογραφικής αξιοπρέπειας.

Μετά τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, έχουμε και ελαστικοποίηση των εννοιών. Αντε να πεις τον Καρκαγιάννη αριστερό, τον Παπαχελά σύγχρονο και τον Πάνο Σόμπολο ανεύθυνο για τη δημοσίευση της τεμαχισμένης Ζωής Φρατζή... Στη διανομή των ρόλων πάντως ο Μακάρθι εν Ελλάδι το 2007 κάνει ακόμα οντισιόν. Ατελείωτη ουρά οι σιωπώντες.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ