Του ΣΤΑΘΗαπό την«ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ»

Το να μάχεσαι μια υπόθεση με όρους υπεράσπισης των συμφερόντων της αστικής τάξης σημαίνει να βλέπεις πίσω από τον ορυμαγδό των ημερών το κύριο: Καλά τα σκάνδαλα και οι αποκαλύψεις, αλλά αυτό που τραυματίζεται είναι ο διάλογος για να πειστούν οι εργάτες για τις μεγάλες ανατροπές στο Ασφαλιστικό. Η αρθρογραφία στο «Βήμα» διδάσκει... Εκτός των άλλων και για το πώς αξιοποιείς τα θύματά σου μετατρέποντάς τα σε συμμάχους σου. Ετσι, ενώ η επιδίωξη της αστικής τάξης είναι να προχωρήσει επιτέλους η μεγάλη ανατροπή στο Ασφαλιστικό, που σημαίνει να δεχτούν οι εργάτες και τη δουλιά έως το θάνατο αλλά και την ανασφάλιστη δουλιά ως αναγκαία μέτρα για να «αναπτυχθεί η χώρα», όλο αυτό το πακέτο παρουσιάζεται ούτε λίγο ούτε πολύ και ως μια φιλάνθρωπη πράξη, ένα άδολο ενδιαφέρον των αστών μη και τυχόν, αν δε γίνουν τώρα οι ανατροπές, δεν έχουν αύριο συντάξεις οι εργάτες. Στο πλαίσιο αυτό, πράγματι, η συζήτηση για την αρπαχτή στα αποθεματικά των ταμείων δημιουργεί εμπόδια στο «διάλογο» για τις ανατροπές. Σου λέει: Μεγαλώνει έτσι η καχυποψία των εργατών.

Μακάρι να μεγαλώσει...

Στην ίδια ρότα, από τη σκοπιά της αστικής τάξης, είναι χρήσιμο να επικεντρωθεί η έρευνα για το ναυάγιο στα της ρύπανσης. Οταν μόλις χτες ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε ότι το ναυάγιο ήταν και προδιαγεγραμμένο. Οταν τα στεγανά ήταν σάπια, όταν επιβάτες αποθηκεύτηκαν ενάμιση μέτρο κάτω από το νερό. Γι' αυτά μόκο... Αφού κάθε συζήτηση γι' αυτά αυξάνει την καχυποψία των εργατών...

Ορισμένοι εκ των οποίων έχουν και την κακή συνήθεια να θυμούνται γεγονότα όπως το «Σαμίνα», όταν το δόγμα λέει «κάνε τη λαδιά, ποιος θα τη θυμάται δέκα χρόνια μετά». Ελα που ορισμένοι θυμούνται. Και προκύπτουν κάτι συμπεράσματα για «πολιτικό παχυδερμισμό» και του ΠΑΣΟΚ που στεναχωρούν τον Παπανδρέου...

Ασχετο: Δε διαβάζουν ούτε τι γράφουν στην αρχή του κειμένου όταν γράφουν τις τελευταίες λέξεις; Ετσι δείχνουν, αλλά δεν είναι έτσι. Γράφει, ο διακεκριμένος πολιτικός συντάκτης: Στην αρχή ότι η κυβέρνηση θα πάρει το κεφάλι 15 διοικητών και στο τέλος προαναγγέλλει ότι η κυβέρνηση εκτιμά πως όχι μόνο δεν υπάρχει ζημιά, αλλά και κέρδος. Δηλαδή προαναγγέλλει το περιεχόμενο των πορισμάτων. Πρόκειται για μια απλή γλωσσική κομπίνα. Αλλά με τέτοιες δεκάδες μικρές κομπίνες κυβερνούν. Και χτες ως πράσινοι και σήμερα ως μπλε. Είναι οι ίδιοι ακριβώς. Σε μερικές περιπτώσεις δεν αλλάζουν ούτε καν τα ονόματα. Ολο αυτό που ονομάζουμε πολιτικό προσωπικό είναι κομμάτι της αστικής τάξης, επιφορτισμένο να φροντίσει τη διαρκή ικανοποίηση των συμφερόντων της, που με αυτό ή το άλλο φόρεμα ένα φροντίζουν: Να συνεχίζεται αδιατάρακτα η κυβέρνηση της χώρας από την αστική τάξη. Διδάξου!