ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Το είπε ο πρόεδρος του Γαλλικού ΣΚ: Νίκη της αριστεράς στη Γαλλία! Δηλαδή το ΠΑΣΟΚ είναι αριστερά; Τραγωδία!!!

***

Οσο είναι και το Γαλλικό ΚΚ! Η σοσιαλδημοκρατία! Του οποίου η υποψήφια (Μπιφέ) έτρεξε να δηλώσει ότι ψηφίζει τη Σεγκό, προτού να μιλήσει η Σεγκό!!!

***

Ε, βέβαια! Αδέρφια είναι! Συγκυβερνήτες...

***

Να μην ψηφίσετε κανένα!!!

***

Τη Σεγκό την αγαπώ, μα μ' αρέσει κι ο Σαρκό!..

***

Ιδού το δίλημμα...

***

Ενας ανασχηματισμός χρειάζεται! Αυτός θα μας σώσει!!!

***

Αλαβάνο: Μεγάλη υπόθεση η απουσία του πρωθυπουργού από τη Βουλή! Και να ήταν, τι θα γινόταν;

***

Ομως, κρύβεται κι αυτός, όπως λέει και το ΠΑΣΟΚ...

***

Με πολιτική κηδεία «έφυγε» ο Μελέτης. Ετσι να πάμε όλοι!.. (Και όλες)...

***

Ενας τύπος θεραπεύει με ...κεραυνούς! Θεράπευσε και καρκινοπαθείς!!! (ΑΛΤΕΡ).

***

Δεν είναι γιατρός, είπε, είναι τεχνικός! Κατασκευάζει τεχνητούς κεραυνούς!!... (ΑΛΤΕΡ).

***

Υπέρ της δημοκρατίας τάχθηκε ξανά ο Γλέζος, μαζί με τον Κύρκο και τον Μητσοτάκη! Αυτό ονομάζεται πρόοδος;

***

Χαρδαβέλλα (ΑΛΤΕΡ): Καλή την έστησες την παράσταση με τον πνευματιστή - κομμωτή!!!

***

Κανόνισε ένα ραντεβού να μάθω, αν η γιαγιά μου είναι ευχαριστημένη που έγινα κομμουνιστής...

***

Οσο ζούσε, πολύ το χαιρότανε... Τώρα όμως, από εκεί ψηλά... Μόνον ο πνευματιστής θα ξέρει από πρώτο χέρι...

***

Είδες η ...ανανέωση;

***

Γρηγοριάδης Κώστας

Associated Press

ΚΑΤΟΧΗ ΣΤΟ ΙΡΑΚ

Ενάντια στο τείχος του αίσχους

Οχι στο «διαίρει και βασίλευε», που αντιπροσωπεύει το τείχος του αίσχους, είπαν χτες αρκετοί Ιρακινοί. Το τείχος θέλουν να ανεγείρουν οι κατοχικές αμερικανικές δυνάμεις στην Αντχαμίγια, κατά τα πρότυπα της Παλαιστίνης, για την ...ασφάλεια των σουνιτών. Λες και δεν είναι αυτοί, που με τις προβοκάτσιες τους οδήγησαν στο σημερινό ενδοκοινοτικό αιματοκύλισμα...

Ησυχα κι απλά

Βρεθήκαμε πρόσφατα στη Λήμνο για ένα γάμο. Κάτσαμε στο γλέντι. Στο τραπέζι, άλλοι Λημνιοί, άλλοι Ζακυνθινοί (λόγω καταγωγής του γαμπρού), άλλοι με την Αθήνα στα πνευμόνια μας, χρόνια πάθηση ως μόνιμη κατοικία. Ξεκίνησε η συζήτηση μεταξύ αγνώστων, πρώτα για τον καιρό, μετά για την παραγωγή κάθε τόπου. Ολοι παραπονεμένοι. Λεμόνια, αμύγδαλα, στάρια, αμπέλια, λάδια κι αμνοερίφια, απούλητα ή υποτιμημένα, γενικώς ασύμφορα και γι' αυτό πολλά αγροτεμάχια παρατημένα.

Η συζήτηση άρχισε να απλώνεται, καθώς ο ένας καταλάβαινε τον πόνο του άλλου. Συζήτηση για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες με τα σαπάκια των εφοπλιστών. Για το καλό κρασί που πίναμε, τα θαλασσινά και τα ευτυχισμένα χαμόγελα των νεονύμφων. Για τα καθηλωμένα εισοδήματα και τις πανάκριβες τιμές. Για τους χορούς του κάθε τόπου, τα «πατήματα» και τις παραδοσιακές ενδυμασίες. Για τα προκάτ σχολεία όπου στοιβάζονται μαθητούδια του σεισμοπαθούς Ιονίου, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί πρώτοι να ξεσηκώνονται ζητώντας λύση ανθρώπινη. Για τον αρχαιολογικό πλούτο της Λήμνου και τις όμορφες παραλίες της Ζακύνθου. Για τους έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη, που μπάζωσαν τα αρχαία, ή έχτισαν γύρω απ' αυτά! Που σήκωσαν τριώροφα πάνω στον αιγιαλό, νόμιμα με τους όρους του κέρδους και του συστήματος. Ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα τη γνώση και το φυσικό τοπίο.

Με την ώρα, η παρέα φαινόταν καλύτερη. Οπως και η συζήτηση που ολοένα βάθαινε. Αλλωστε, είμαστε στο νησί όπου εξόριστος ο Ρίτσος έγραψε το «Καπνισμένο Τσουκάλι». Συζήτηση για τον εργαζόμενο πατέρα που αγόγγυστα κάνει τρεις δουλιές του ποδαριού, για να στηρίξει τετραμελή οικογένεια, με ρούχα μούσκεμα στον ιδρώτα και κούτελο λαμπερό στον ήλιο. Για τον αποπροσανατολισμένο μικρομεσαίο, που σπαταλά μια ζωή ολόκληρη αυταπατώμενος ότι με ευκολοπιστία κι εθελοτυφλία, λίγο βόλεμα, ωχαδερφισμό και μικροαπατεωνιές, όχι πως θα ζήσει ο ίδιος, αλλά ίσως «εξασφαλίσει» κάτι καλύτερο στα παιδιά του. Με χίλιους τρόπους, του κλέβουν το σήμερα, αυτό το αποδέχεται ως «ζωή», ό,τι άλλο του προταθεί ως διέξοδος το αποπαίρνει τάχα ως ανεφάρμοστο, και παραιτούμενος των δυνάμεών του ελπίζει σε ένα αόρατο και αόριστο «αύριο». `Η στη «μετά θάνατον».

Στο τέλος τα πράγματα λέγονταν καθαρότερα. Για την ΕΕ και τα μονοπώλια, για τους συσχετισμούς δυνάμεων στο σωματείο και τι πρέπει να γίνει. Για τις ευθύνες του καθενός. Για τον επόμενο αγώνα και με τι περιεχόμενο να οργανωθεί, κόντρα και στους συμβιβασμένους. Για την Πρωτομαγιά. Και χωρίσαμε, δίνοντας χαιρετισμούς για κοινούς γνωστούς από το τάδε εργοστάσιο ή τη δείνα ΕΛΜΕ, όπως μας προέκυψαν από την ίδια κουβέντα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Με χαρές, προβλήματα, ωραίους τόπους, αγωνίες και καλή μαγιά. Καθαρά πρόσωπα που καταλαβαίνουν δυο πράγματα, πρόθυμα να γνωρίσουν άλλα πέντε και έτοιμα να παλέψουν για να πετύχουν δέκα. Που ζουν την ομορφιά της στιγμής και, ταυτόχρονα, νοιάζονται το καθήκον τους ως άνθρωποι. Τέτοια συζητάγαμε. Ησυχα κι απλά.

Θανάσης ΜΠΑΛΟΔΗΜΑΣ