Βρεθήκαμε πρόσφατα στη Λήμνο για ένα γάμο. Κάτσαμε στο γλέντι. Στο τραπέζι, άλλοι Λημνιοί, άλλοι Ζακυνθινοί (λόγω καταγωγής του γαμπρού), άλλοι με την Αθήνα στα πνευμόνια μας, χρόνια πάθηση ως μόνιμη κατοικία. Ξεκίνησε η συζήτηση μεταξύ αγνώστων, πρώτα για τον καιρό, μετά για την παραγωγή κάθε τόπου. Ολοι παραπονεμένοι. Λεμόνια, αμύγδαλα, στάρια, αμπέλια, λάδια κι αμνοερίφια, απούλητα ή υποτιμημένα, γενικώς ασύμφορα και γι' αυτό πολλά αγροτεμάχια παρατημένα.

Η συζήτηση άρχισε να απλώνεται, καθώς ο ένας καταλάβαινε τον πόνο του άλλου. Συζήτηση για τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες με τα σαπάκια των εφοπλιστών. Για το καλό κρασί που πίναμε, τα θαλασσινά και τα ευτυχισμένα χαμόγελα των νεονύμφων. Για τα καθηλωμένα εισοδήματα και τις πανάκριβες τιμές. Για τους χορούς του κάθε τόπου, τα «πατήματα» και τις παραδοσιακές ενδυμασίες. Για τα προκάτ σχολεία όπου στοιβάζονται μαθητούδια του σεισμοπαθούς Ιονίου, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί πρώτοι να ξεσηκώνονται ζητώντας λύση ανθρώπινη. Για τον αρχαιολογικό πλούτο της Λήμνου και τις όμορφες παραλίες της Ζακύνθου. Για τους έχοντες μπάρμπα στην Κορώνη, που μπάζωσαν τα αρχαία, ή έχτισαν γύρω απ' αυτά! Που σήκωσαν τριώροφα πάνω στον αιγιαλό, νόμιμα με τους όρους του κέρδους και του συστήματος. Ζημιώνοντας ανεπανόρθωτα τη γνώση και το φυσικό τοπίο.

Με την ώρα, η παρέα φαινόταν καλύτερη. Οπως και η συζήτηση που ολοένα βάθαινε. Αλλωστε, είμαστε στο νησί όπου εξόριστος ο Ρίτσος έγραψε το «Καπνισμένο Τσουκάλι». Συζήτηση για τον εργαζόμενο πατέρα που αγόγγυστα κάνει τρεις δουλιές του ποδαριού, για να στηρίξει τετραμελή οικογένεια, με ρούχα μούσκεμα στον ιδρώτα και κούτελο λαμπερό στον ήλιο. Για τον αποπροσανατολισμένο μικρομεσαίο, που σπαταλά μια ζωή ολόκληρη αυταπατώμενος ότι με ευκολοπιστία κι εθελοτυφλία, λίγο βόλεμα, ωχαδερφισμό και μικροαπατεωνιές, όχι πως θα ζήσει ο ίδιος, αλλά ίσως «εξασφαλίσει» κάτι καλύτερο στα παιδιά του. Με χίλιους τρόπους, του κλέβουν το σήμερα, αυτό το αποδέχεται ως «ζωή», ό,τι άλλο του προταθεί ως διέξοδος το αποπαίρνει τάχα ως ανεφάρμοστο, και παραιτούμενος των δυνάμεών του ελπίζει σε ένα αόρατο και αόριστο «αύριο». `Η στη «μετά θάνατον».

Στο τέλος τα πράγματα λέγονταν καθαρότερα. Για την ΕΕ και τα μονοπώλια, για τους συσχετισμούς δυνάμεων στο σωματείο και τι πρέπει να γίνει. Για τις ευθύνες του καθενός. Για τον επόμενο αγώνα και με τι περιεχόμενο να οργανωθεί, κόντρα και στους συμβιβασμένους. Για την Πρωτομαγιά. Και χωρίσαμε, δίνοντας χαιρετισμούς για κοινούς γνωστούς από το τάδε εργοστάσιο ή τη δείνα ΕΛΜΕ, όπως μας προέκυψαν από την ίδια κουβέντα. Γιατί έτσι είναι η ζωή. Με χαρές, προβλήματα, ωραίους τόπους, αγωνίες και καλή μαγιά. Καθαρά πρόσωπα που καταλαβαίνουν δυο πράγματα, πρόθυμα να γνωρίσουν άλλα πέντε και έτοιμα να παλέψουν για να πετύχουν δέκα. Που ζουν την ομορφιά της στιγμής και, ταυτόχρονα, νοιάζονται το καθήκον τους ως άνθρωποι. Τέτοια συζητάγαμε. Ησυχα κι απλά.