Του Γιάννη Δερμεντζόγλου από τον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»

Κλαίγε εσύ... Εκατόν είκοσι εργατόπαιδα έως τώρα χαμένα σε κάποια ...εκδρομή!

Είναι φορές, που θες να πεις μερικά πράγματα μόνο με τ' όνομά τους. Χωρίς στρογγυλέματα: Οπως όταν χάνεται ένα παιδί. Που, όσα κι αν αποκαλύψεις για την εγκληματική στάση των ξενοδόχων, όσα κι αν πεις για τις αρπαχτές των μεταφορικών εταιρειών, όσα κι αν γράψεις για ένα σύστημα που κερδίζει κι από το θάνατο, πάλι λίγα είναι. Καταφεύγεις τότε σε απολυτότητες. Του τύπου: να απαγορευτούν οι εκδρομές. Ετσι, μόνο και μόνο για να μην κερδίζουν αυτοί και από το θάνατό μας. Ξέρεις πως δεν είναι η λύση. Αλλά καταφεύγεις σ' αυτήν. Ετσι, μια αγανακτισμένη λύση...

Πάμε γι' άλλα; Μετά την πρώτη αμηχανία, άρχισε το παραμύθι: Βρήκαν το μήνυμα από τις εκλογές στη Γαλλία: Είναι η εμπιστοσύνη του λαού στο κέντρο. Οπου κέντρο εννοούν τα μικροαστικά στρώματα, ένα σημαντικό μέρος του πληθυσμού που πάντα ψηφίζει πότε «αριστερά» και πότε «δεξιά», αλλά ποτέ ανατρεπτικά, πάντα κολλημένο στην ποδιά της αστικής τάξης να γλείφει ό,τι πέφτει απ' το τραπέζι της.

Και κρύβουν πως πίσω από το αποτέλεσμα βρίσκεται η μακροχρόνια εκπαίδευση της πλειοψηφίας του πληθυσμού να θεωρεί αξίες του, τις αξίες της αστικής τάξης, να πιστεύει πως οι δικές του ανάγκες θα ικανοποιηθούν μόνον όσο αυξάνονται τα κέρδη των καπιταλιστών. Και σ' αυτήν την εκπαίδευση δεν έχουν συμβάλει μόνον οι διάφοροι «Σαρκοζί», αλλά και οι «Σεγκολέν» κι άλλοι, κι άλλοι του περίγυρού τους.

Ποιος θυμάται την υπέρτατη αξία της ανταγωνιστικότητας και την τεράστια συνεισφορά των σοσιαλδημοκρατών στην προβολή και υπεράσπιση αυτής της αξίας; Αναρωτιούνται, όμως, αυτοί που δε θυμούνται, τι δεν πήγε καλά και πάτωσε όλο αυτό το τμήμα που αυτοπροσδιορίζεται ως «αριστερά», ενώ στην πράξη ήταν μόνο μια παραλλαγή της σοσιαλδημοκρατικής δεξιάς.

Δε γεννήθηκαν μόνες τους οι αξίες του κεφαλαίου στα μυαλά των ανθρώπων. Φυτεύτηκαν, καλλιεργήθηκαν. Και ίσως το τρανταχτό άνθισμά τους να βγει και σε καλό...

Κατά τ' άλλα:

Οι βιομήχανοι δίνουν ρέστα! Αφού έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίζουν τον κλεμμένο ιδρώτα των εργατών «εισφορές μας» στα Ταμεία και να ζητάνε τα ρέστα. Αφού ως τάξη άρπαξαν και τις ασφαλιστικές εισφορές - μία με το χρηματιστήριο, μία με τα ομόλογα, ξανά και ξανά με τις χαριστικές ρυθμίσεις, καθημερινά με την εισφοροδιαφυγή, τώρα βιάζονται κιόλας για ...πολιτική σταθερότητα.

Ψάχνε εσύ να βρεις τι συμβαίνει με τα ομόλογα... Τα λένε όλα οι δύο εφημερίδες του Μπόμπολα...

Ολο αυτό ονομάζεται πορεία προς ανανέωση της εντολής στο πολιτικό κατεστημένο, έτσι που να προωθήσει χωρίς τριβές λόγω σκανδάλων τις επόμενες καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις.

Κι αυτό για σένα σημαίνει: Πάρ' το αλλιώς!