ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗ ΧΑΡΑ: «Ηταν μια διπλή νίκη: πρώτα από όλα μία νίκη για την ίδια τη Δημοκρατία και δεύτερον μια νίκη εναντίον των άκρων της. Η Ιστορία θα θυμάται αυτήν την όμορφη απριλιάτικη ημέρα, αυτήν την ηλιόλουστη Γαλλία, αυτές τις μακρές ουρές των ψηφοφόρων, ηλικιωμένων, νέων ζευγαριών που πήγαν να ψηφίσουν με τα παιδιά τους. Περίμεναν όλοι υπομονετικά, ήταν όλοι ικανοποιημένοι. Δώσαμε την εικόνα μιας χώρας πολιτών που ανακάλυψαν ξανά την πολιτική και τη βούληση να αποφασίσουμε και πάλι οι ίδιοι για το πεπρωμένο μας (...) αυτή η πρώτη νίκη φωτίζει το ωραίο πρόσωπο της Γαλλίας: ήταν μια έκφραση Δημοκρατίας και μια επιστροφή στα παραδοσιακά κόμματα της εξουσίας» (ο διευθυντής του «Le Monde» Ζαν Μαρί Κολομπανί, στο «ΒΗΜΑ»).

ΑΠΛΑ, ΛΕΝΕ ΚΑΙ ΠΡΑΤΤΟΥΝ ΤΑ ΙΔΙΑ: «Απλώς η Σεγκολέν δεν είπε, σχεδόν τίποτα συγκεκριμένο, ενδιαφέρον και πειστικό, επί της ουσίας. Προέβαλε μια γοητευτική γυναικεία παρουσία, που δεν μπόρεσε να τη συνδυάσει με μια "πολιτική ρήξη". Οι σοσιαλιστές δεν έχουν βρει "πολιτικό μείγμα" επιθετικό, που να εμπνέει, να συγκινεί και να πείθει. Κυρίως, στεγάζουν πολιτικά τον φόβο που προκαλεί η νέα τάξη πραγμάτων και η νέα δεξιά. Λειτουργούν αμυντικά. Απουσιάζει, δυστυχώς ένα άλλο μοντέλο με σαφή και συγκεκριμένα χαρακτηριστικά» (ο Π. Παναγιώτου στο «ΕΘΝΟΣ»).

ΟΜΟΛΟΓΗΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ: «Μίλησε ανοιχτά για την ιδεολογική ταυτότητα της παράταξής του, πήρε το μέρος της μεσαίας τάξης, μίλησε για την επιχειρηματική επιτυχία, για τον ατλαντικό του προσανατολισμό. Και ως φαίνεται κερδίζει τη στήριξη μιας Γαλλίας που διώχνει σιγά σιγά από πάνω της τον κρατισμό. Στην Ελλάδα άλλοι θα τον έλεγαν "νεοφιλελεύθερο", άλλοι "ακροδεξιό". Δεν είναι όμως τίποτα από όλα αυτά. Απλώς δίνει νέο περιεχόμενο στην Κεντροδεξιά (...) εκφράζει τις ανάγκες των πολιτών που βαρέθηκαν να γεύονται συνεχώς τις ίδιες πολιτικές σούπες» (για τον Σαρκοζί, ο Μανώλης Κοττάκης στον «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ»).