ΤΑΪΠΕΪ - ΠΕΚΙΝΟ - ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ. Οι σημερινές προεδρικές εκλογές στην Ταϊβάν αναμένεται να έχουν, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, σημαντικές επιπτώσεις στις σχέσεις της με τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, καθώς και στην περιφερειακή ισορροπία, καθώς οι ΗΠΑ παρεμβαίνουν - ως συνήθως, από την εποχή του Τσανγκ Κάι Σεκ ακόμη - ανοιχτά στην υπόθεση ανεξαρτητοποίησης ή μη της νήσου.

Ηδη, και ενόψει των κινεζικών προειδοποιήσεων ότι το Πεκίνο δε θα ανεχθεί προσπάθεια επίσημης ανεξαρτητοποίησης (θεωρεί την Ταϊβάν αποσχισθείσα επαρχία της), που επανέλαβε την Τετάρτη ο πρωθυπουργός Ζου Ρονγκτζί, ο στρατός της Ταϊβάν έχει «τεθεί σε ετοιμότητα» από χτες. Βεβαίως η κινεζική θέση είναι πάγια και ισχύει επί δεκαετίες, αλλά η ένταση έχει κλιμακωθεί τον τελευταίο καιρό, αφού εθνικιστές υποψήφιοι προβάλλουν ως μνηστήρες του προεδρικού θώκου. Ενας από αυτούς είναι ο Τσεν Σούι-μπιάν, ο οποίος τάσσεται αναφανδόν υπέρ της ανεξαρτησίας της Ταϊβάν. Ο υποψήφιος των εθνικιστών είναι ο επικρατέστερος, κατά τις πληροφορίες, αλλά δεν αποκλείεται και ήττα του κυβερνώντος κόμματος, που θα είναι, αν συμβεί, η πρώτη μετά από 50 χρόνια.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, από την πλευρά της, παρενέβη και πάλι χτες, δηλώνοντας ότι «δε βλέπει καμία ένδειξη ότι η Κίνα ετοιμάζεται για επίθεση εναντίον της Ταϊβάν», διά στόματος του υπουργού Αμυνας, Ουίλιαμ Κόεν. Ο ίδιος πάντως «προειδοποίησε» το Πεκίνο ότι η χρήση βίας δεν είναι αποδεκτός τρόπος για την επίλυση των διαφορών με την Ταϊπέι. «(...) Βλέπουμε όμως ότι γίνεται ένας πόλεμος λέξεων», δήλωσε ο Κόεν, από την Ιαπωνία, προσθέτοντας ότι η Κίνα προσπαθεί «να επηρεάσει το αποτέλεσμα των εκλογών». Ο Κόεν επανέλαβε ακόμη ότι η Ουάσιγκτον δεν υποστηρίζει τη χρήση στρατιωτικής βίας από την πλευρά της Κίνας, ούτε όμως και την ανεξαρτησία της Ταϊβάν, αλλά επιθυμεί την «ειρηνική επίλυση» των διαφορών Πεκίνου - Ταϊπέι.

Βεβαίως, το πόσο ...«ουδέτερη» είναι η αμερικανική πολιτική φαίνεται και από το ότι η Ταϊβάν είναι ένας από τους μεγαλύτερους δωρολήπτες στρατιωτικής βοήθειας των ΗΠΑ, όπως και ένας από τους μεγαλύτερους πελάτες της αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας...

Επιβεβαιώνοντας τις έντονες φήμες και τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών, η Ουάσιγκτον ανακοίνωσε μια σειρά από «μικρά» ανοίγματα προς το Ιράν, προσπαθώντας να αποδείξει τις «καλές της προθέσεις απέναντι στις μεταρρυθμιστικές δυνάμεις της Τεχεράνης». Παρά το θόρυβο που προκλήθηκε από τις ανακοινώσεις που έκανε η Αμερικανίδα υπουργός Μαντλίν Ολμπράιτ, επί της ουσίας οι σοβαρότερες των κυρώσεων που έχουν επιβληθεί στο Ιράν παραμένουν σε ισχύ. Η Τεχεράνη διστακτικά χαρακτήρισε «θετικές» τις αμερικανικές κινήσεις και «επιφυλάσσεται να μελετήσει καλύτερα τις ανακοινώσεις Ολμπράιτ».

«Ιδιαίτερα δυνατούς» χαρακτήρισε «τους ανέμους της δημοκρατίας και της ανανέωσης που πνέουν στο Ιράν» η Μαντλίν Ολμπράιτ κατά τη διάρκεια της ομιλίας της στο αμερικανο-ιρανικό συμβούλιο, συμπληρώνοντας, όμως, ότι «είναι ακόμη πολύ νωρίς για να ξέρει κανείς πού ακριβώς θα οδηγήσουν».

Τρία είναι τα βασικά σημεία στα οποία η Ουάσιγκτον «χαλαρώνει» τη στάση της απέναντι στο Ιράν. Στο εξής, αίρεται η απαγόρευση στην εισαγωγή και αγορά ιρανικών ειδών πολυτελείας (περσικών χαλιών, χαβιαριού και φυστικιών), θα γίνουν προσπάθειες να διευκολυνθεί η μετάβαση στις ΗΠΑ Ιρανών ακαδημαϊκών, αθλητών και καλλιτεχνών και, τέλος, η Ουάσιγκτον δηλώνει «έτοιμη να εντείνει τις προσπάθειες διευθέτησης των νομικών διαφορών των 2 χωρών που εκκρεμούν σήμερα». Η Ολμπράιτ, πάντως, έσπευσε να επαναλάβει ότι οι βασικές οικονομικές κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου διατηρούνται σε βάρος του Ιράν «μέχρις ότου ικανοποιήσει τα αμερικανικά αιτήματα για τερματισμό της κατασκευής όπλων μαζικής καταστροφής και της υποστήριξης τρομοκρατικών ομάδων».

Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, η Αμερικανίδα υπουργός άφησε να εννοηθεί, χωρίς, όμως, να επεκταθεί, μια ελαφρώς επικριτική στάση σχετικά με την, μέχρι σήμερα, αμερικανική πολιτική απέναντι στο Ιράν. Συγκεκριμένα, αναφερόμενη στην αμερικανική υποστήριξη της στρατιωτικής ανατροπής, το 1953, του Ιρανού πρωθυπουργού Μοχάμεντ Μοσαντέγκχ από τον Σάχη, αλλά και στην υποστήριξη του Ιράκ κατά τον 10ετή του πόλεμο με το Ιράν, η Ολμπράιτ χαρακτήρισε «μη διορατικές» τις αμερικανικές επιλογές.

Οπως έγινε γνωστό, το κείμενο της ομιλίας της Μαντλίν Ολμπράιτ είχε αποσταλεί στην Τεχεράνη, αρκετές ώρες πριν την εκφώνηση της ομιλίας της στον αμερικανο-ιρανικό σύλλογο. Εντούτοις, η ιρανική ηγεσία απέφυγε να σχολιάσει εκτενώς τις ανακοινώσεις της Αμερικανίδας υπουργού Εξωτερικών. Οπως μετέδωσε το επίσημο ιρανικό πρακτορείο ειδήσεων, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Χαμίντ Ρεζά Ασέφι μίλησε για «εκ πρώτης όψεως θετικές κινήσεις» τονίζοντας, όμως, ότι η ομιλία της Μαντλίν Ολμπράιτ θα εξεταστεί προσεκτικά μέσα στις επόμενες ημέρες.

ΜΟΝΑΧΟ.-

Διά της διχοτομήσεως πωλήθηκε η παραδοσιακή βρετανική αυτοκινητοβιομηχανία «Ρόβερ» και o γερμανικός όμιλος BMW «απαλλάχτηκε» από τον πονοκέφαλο και τα βάσανα που της προκαλούσε η «ζημιογόνος» θυγατρική της.

Τελικά χτες ο κύβος ερρίφθη και η αμερικανική «Φορντ» αγοράζει από τη BMW το τμήμα της «Ρόβερ» που κατασκευάζει τα Λαντ Ρόβερ, αντί 6 δισ.μάρκων, όπως δήλωσε χτες σε συνέντευξη Τύπου ο διευθύνων σύμβουλος της γερμανικής εταιρία,ς Γιόαχιμ Μίλμπεργκ. Κατά αυτόν τον τρόπο η χτεσινή συμφωνία ολοκλήρωσε την πώληση, καθώς το μεγαλύτερο τμήμα του ζημιογόνου ««Ρόβερ Γκρουπ» πωλήθηκε νωρίτερα από τη BMW στο βρετανικό επενδυτικό όμιλο Alchemy Partners Ltd.

Εντούτοις, παρά τη «λύση» του καθαρά οικονομικού σκέλους της υπόθεσης αυτής, ουδείς μπορεί να βεβαιώσει ούτε καν να εκτιμήσει τι θα γίνει με τους 50.000 εργαζόμενους που απασχολούνται στις πλείστες βιομηχανικές μονάδες και εργοστάσια της «Ρόβερ» σε όλη τη βρετανική επικράτεια. Αν και τα πρώτα «κακά μαντάτα», όπως άλλωστε αναμενόταν, ήρθαν καθώς ο Τζον Μούλτον, διευθύνων εταίρος της «Alchemy Partners», σε συνέντευξη που παραχώρησε στο BBC, ανέφερε πως θα γίνουν σημαντικές περικοπές θέσεων εργασίας στο εργοστάσιο της Rover στο Μπίρμιγχαμ, χωρίς όμως να σχολιάσει φήμες που θέλουν το ήμισυ των 8.000 εργαζομένων στη «Ρόβερ» να απολύονται. Παράλληλα, η «Alchemy» δήλωσε ότι σκοπεύει να πουλήσει -ξανά!- τη «Ρόβερ» σε ένα διάστημα τριών με πέντε χρόνων, όταν πια καταστεί επικερδής.