Σε «προσωπική» υπόθεση της ηγεσίας του ΥΠΠΟ και της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ) εξελίσσεται το «Γ΄ Κινηματογραφικό Συνέδριο», μετά τις αποχωρήσεις φορέων, λόγω της αντιδραστικής κυβερνητικής πολιτικής για τον Πολιτισμό και τον κινηματογράφο, γιατί η συμμετοχή τους θα έδινε «άλλοθι» στην κυβέρνηση.

Μετά την Ενωση Τεχνικών Κινηματογράφου, τους κριτικούς, τους παραγωγούς, την Πανελλήνια Ομοσπονδία Θεάματος Ακροάματος, τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο και το σωματείο μικρού μήκους «μικρό», αποχώρησε και το Σωματείο Ελλήνων Σκηνοθετών - Παραγωγών Κινηματογράφου. Ομως, αντί η διοίκηση της ΕΕΣ να αντιληφθεί πως το «συνέδριο» μεταβάλλεται σε προπαγανδιστικό «πυροτέχνημα» της κυβέρνησης, μακριά από τις ανάγκες του ελληνικού κινηματογράφου και εναντίον της ενότητας των σωματείων, «εκδικείται» όποιον μπορεί. «Θύμα» αυτής της διασπαστικής τακτικής είναι το σωματείο «μικρό», που, λόγω της αποχώρησής του από το συνέδριο, απειλείται με έξωση(!) από τη στέγη του (έδρα της ΕΕΣ, στην οδό Τοσίτσα). Η ΕΕΣ δε σταματά εκεί. Απειλεί με ίδρυση νέου σωματείου για τη μικρού μήκους ταινία!

Εκείνο που ενόχλησε είναι ότι το «μικρό» ανακοινώνοντας την αποχώρησή του από την οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου κατήγγειλε τις «παρεμβάσεις» στο συνέδριο του ΥΠΠΟ - και του υπουργού - «για θέματα που ποτέ δεν αποφάσισε η οργανωτική επιτροπή, όπως το θέμα του συνεδρίου που ανακοίνωσε, χωρίς να ενημερώσει τους φορείς που το κάνανε» και τις κυβερνητικές αποφάσεις για ένταξη του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου στις ΔΕΚΟ, περικοπή των πόρων του, «ουσιαστική κατάργηση οργάνων που προβλέπει ο νόμος για τον κινηματογράφο, όπως το Γνωμοδοτικό κ.ά.), χωρίς να περιμένει τα πορίσματα του συνεδρίου όπως είχαμε από κοινού αποφασίσει» κ.ά. Να σημειωθεί ότι το κείμενο προσυπέγραψε και ο Αλέξανδρος Παπαηλιός, μέλος του ΔΣ της ΕΕΣ, σημειώνοντας ότι «ο Ελληνικός Κινηματογράφος βρίσκεται κάτω από το σημείο μηδέν και δεν έχουν θέση λογικές και πολιτικές που αναπαράγουν τα αδιέξοδά του».

Στο μεταξύ, χτες ο υπουργός Πολιτισμού, Γ. Βουλγαράκης, προσπάθησε να «χρυσώσει» το «χάπι» με συνέντευξη στο ΕΚΚ, ανακοινώνοντας ότι ο προϋπολογισμός του ΕΚΚ το 2007 είναι 7 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό δεν επαρκεί, αλλά ο υπουργός δε δεσμεύτηκε για συνεχή και σταθερή χρηματοδότηση του ΕΚΚ, επαναλαμβάνοντας ότι η ένταξή του στις ΔΕΚΟ «εξασφαλίζει καλύτερη χρηματοδότηση και μεγαλύτερο έλεγχο των οικονομικών του». Ομως, η αντιμετώπιση του ΕΚΚ με επιχειρησιακά κριτήρια «βιωσιμότητας» υπονομεύει τον πολιτισμικό του χαρακτήρα, αλλά και τη «ροή» της χρηματοδότησης.

Ουσιαστικά, επαναβεβαίωσε τις αντιδραστικές κατευθύνσεις της κινηματογραφικής πολιτικής και του νέου νόμου που προωθεί. Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε στο «film commission», «στη δημιουργία ολιγομελούς ευέλικτου σχήματος που θα παρέχει βοήθεια σε παραγωγούς ξένων χωρών, που προτίθενται να γυρίσουν ταινίες στην Ελλάδα. Η Ελλάδα προσφέρεται σαν χώρα»(!) είπε. Δηλαδή, πολιτική μετατροπής της Ελλάδας σε «σκηνικό» χολιγουντιανών ταινιών και των Ελλήνων ηθοποιών και τεχνικών σε χαμηλόμισθους «κομπάρσους». Πολιτική που εφαρμόστηκε στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες βλάπτοντας ό,τι απόμεινε από την πλούσια κινηματογραφική υποδομή τους. Ανακοίνωσε, μάλιστα, ότι Αμερικανός παραγωγός θα γυρίσει ταινία στη Μάνη...

Είπε, επίσης, ότι σύντομα θα συνταχτεί και νομοσχέδιο για το «taxshelter» - για φοροεκπτώσεις στην κινηματογραφική παραγωγή.

• Θα συμμετέχει στο συνέδριο, αλλά με καταγγελτική διάθεση, η Ενωση Μουσικοσυνθετών - Στιχουργών Ελλάδας. Αποφάσισε, όμως, τη μη συμμετοχή του Οργανισμού Συλλογικής Διαχείρισης Πνευματικών Δικαιωμάτων της «ως συμπαράσταση στους αποχωρήσαντες συναδέλφους» και τους διαβεβαιώνει ότι «θα αναφερθούμε στους προβληματισμούς σας που είναι και δικοί μας και θα καταγγείλουμε τη στάση του υπουργείου».

Την αλλαγή του νόμου για τις τιμητικές συντάξεις, χωρίς τη συνεργασία του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας, δρομολογεί η κυβέρνηση. Ενώ δεν έχει λυθεί, συνολικά, το συνταξιοδοτικό - ασφαλιστικό των εικαστικών και ουσιαστικά οι «τιμητικές» συντάξεις αποτελούν το μοναδικό πόρο ζωής για τους ηλικιωμένους καλλιτέχνες, το ΥΠΠΟ προχωρά σε νέο νομοσχέδιο, με εμφανή τον κίνδυνο συρρίκνωσης - πιθανώς κατάργησης - των συντάξεων.

Και αυτός ο Γολγοθάς των εικαστικών κρατά αρκετά χρόνια. Η αλλαγή του νόμου επί ΠΑΣΟΚ (2002) άφηνε εκτός την πλειοψηφία των δικαιούχων, οι οποίοι δεν πληρούσαν την προϋπόθεση να είναι οι καλλιτέχνες, ήδη, ασφαλισμένοι (πριν τα 60 τους), σε φορέα κύριας Ασφάλισης. Η αλλαγή αυτή ήταν καθαρά εισπρακτική, ώστε να αναγκαστούν οι καλλιτέχνες να εγγραφούν στο ΤΕΒΕ. Επί ΝΔ, το ΔΣ του ΕΕΤΕ ζήτησε αλλαγή του νόμου, για απάλειψη της προαπαιτούμενης ασφάλισης. Οι επαφές του Επιμελητηρίου με το ΥΠΠΟ και το υπουργείο Οικονομικών, στο οποίο παραπέμφθηκε, απέβησαν άκαρπες. «Προφανώς», σημειώνει σε ανακοίνωσή του το ΕΕΤΕ, «η άρνηση να δοθεί στο Επιμελητήριο εγκαίρως το νέο σχέδιο νόμου... έχει να κάνει με την προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει αντιδράσεις από το φορέα μας για πιθανές ρυθμίσεις του νέου νομοσχεδίου, οι οποίες - όπως ακούγεται - θα συρρικνώνουν τον αριθμό των τιμητικών συντάξεων...».

Μετά από εξώδικη γνωστοποίηση του Μουσείου Μπενάκη, ο οίκος δημοπρασιών «Bonhams» απέσυρε τον πίνακα «Ο δρόμος προς την Ιτέα» (1993) του Νίκου Χατζηκυριάκου - Γκίκα. Το έργο, σύμφωνα με το Μουσείο Μπενάκη, κλάπηκε το 1988, μαζί με δεκάδες ακόμη έργα του Γκίκα, όταν ο ζωγράφος απουσίαζε για λόγους υγείας στο εξωτερικό. Σημειώνουμε, ότι η Πινακοθήκη Νίκου Χατζηκυριάκου Γκίκα - δωρεά στο Μουσείο Μπενάκη - λειτουργεί ως παράρτημά του, από το 1991.