Στις συζητήσεις στη Λισαβόνα, όπως και στο ντοκουμέντο των Συμπερασμάτων, γίνεται πολύς λόγος για νέες τεχνολογίες, για πληροφορική, για Ιντερνετ, για «νέα οικονομία», για ανταγωνιστικότητα. Αυτά είναι το περιτύλιγμα μιας πολύ απλής αλήθειας. Οτι πολυεθνικές επιχειρήσεις, μεγάλες τράπεζες και οι πολιτικοί τους υπάλληλοι αποφάσισαν να ξεμπερδεύουν με ό,τι κατά τη γνώμη τους αποτελεί εμπόδιο στην ασύδοτη κερδοφορία τους στα πλαίσια μιας πραγματικότητας που ονομάζουν «παγκοσμιοποίηση».

Η αλήθεια λοιπόν βρίσκεται αποτυπωμένη με κάθε επισημότητα, χωρίς να δέχεται αμφισβήτηση, σ' όλες τις εισηγήσεις που συζητήθηκαν στη Λισαβόνα, όπως και στις αποφάσεις των προηγούμενων Συνόδων Κορυφής. Οι συλλογικές συμβάσεις θα καταργηθούν, θα αντικατασταθούν με συμβόλαια εργασίας εργαζόμενου - εργοδότη, θα καταργηθούν τα όρια στις απολύσεις, οι επιχειρηματίες θα έχουν δικαίωμα να απολύουν και να προσλαμβάνουν κατά το δοκούν, ανάλογα με τις ανάγκες της παραγωγής, επιδόματα και παροχές θα κοπούν, αφού «επιβαρύνουν το κόστος παραγωγής», θα κοπούν επίσης τα επιδόματα ανεργίας, αφού ενισχύουν την «τεμπελιά» των ανέργων, αντίθετα θα αυξηθούν οι επιδοτήσεις στους εργοδότες για να συγκαλύπτουν την ανεργία με πλασματικές «θέσεις εργασίας», οι αυξήσεις στους μισθούς θα είναι μόνιμα κάτω από το ποσοστό του πληθωρισμού.

Και όλα αυτά θα δικαιολογούνται με τα επιχειρήματα περί εξέλιξης, τεχνολογίας, ανταγωνιστικότητας, ευελιξίας, «νέας οικονομίας» κλπ. Το μοίρασμα της ανεργίας σε περισσότερους εργαζόμενους θα ονομάζεται «απασχόληση», το μοίρασμα της εξαθλίωσης θα ονομάζεται «νέο κοινωνικό μοντέλο».