Με την ομοφωνία, που τους χαρακτηρίζει όταν αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους, οι είκοσι επτά ηγέτες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποφάσισαν να «ανεβάσουν» ταχύτητα στην επίθεση κατά των ασφαλιστικών και εργασιακών δικαιωμάτων.

Αν και στο επικοινωνιακό πεδίο, η Σύνοδος Κορυφής στις 21 και 22 Ιούνη αναλώθηκε για τη νεκρανάσταση του «Ευρωσυντάγματος», στο κείμενο των συμπερασμάτων φαίνεται ποια είναι η «ταμπακέρα».

Στην παράγραφο 32 του κειμένου αναφέρεται: «H περαιτέρω ενίσχυση των τεσσάρων ελευθεριών της εσωτερικής αγοράς (ελεύθερη κυκλοφορία εμπορευμάτων, προσώπων, υπηρεσιών και κεφαλαίων) και η βελτίωση της λειτουργίας της παραμένουν θέματα υψίστης σημασίας για την οικονομική μεγέθυνση, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση».

Στην παράγραφο αυτή συμπυκνώνεται η αντεργατική πολιτική που σχεδιάστηκε από τους ιθύνοντες της ΕΕ, το 2000 και πήρε τον τίτλο «Στρατηγική της Λισαβόνας».

Για να μην μένει καμιά αμφιβολία σχετικά με τον αντεργατικό χαρακτήρα των αποφάσεων της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, λίγες μέρες μετά, την περασμένη Τετάρτη, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ανακοίνωσε τις κατευθυντήριες γραμμές για τις αλλαγές που πρέπει να γίνουν στην αγορά εργασίας. Στην ανακοίνωση εξειδικευόταν η απόφαση της Συνόδου για την «ανταγωνιστικότητα».

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, λοιπόν, συστήνει την αποτελεσματικότερη, συντονισμένη προώθηση των ανατροπών των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων στο όνομα του μεγαλύτερου καπιταλιστικού κέρδους. Ως άμεσο στόχο προβάλλει την επέκταση των ελαστικών, ευέλικτων μορφών εργασίας, ενώ βάζει στο στόχαστρό της τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Μεταξύ των άλλων, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητάει από τις κυβερνήσεις των χωρών μελών να καταργήσουν τους όποιους περιορισμούς στις απολύσεις εργαζομένων. Χαρακτηρίζει, μάλιστα, την απελευθέρωση των απολύσεων «μέτρο ενίσχυσης της επιχειρηματικότητας»!

Στην ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κυριαρχεί ο όρος «flexicurity» (σ.σ. σύμπλεγμα των λέξεων flexibility (ελαστικότητα) και security (ασφάλεια)), τον οποίο η κ. Αννα Διαμαντοπούλου μετέφρασε στα ελληνικά με τη λέξη «ευελφάλεια»...

Είναι προφανές ότι πίσω από τη «flexicurity», ή «ευελφάλεια», κρύβεται η προσπάθεια των ευρωπαϊκών μονοπωλίων και των πολιτικών τους εκπροσώπων, να πείσουν τους εργαζόμενους ότι είναι δυνατόν να συνταιριάξουν τα αταίριαστα, δηλαδή τη μεγαλύτερη κερδοφορία του κεφαλαίου με την «ασφάλεια» των εργαζομένων!

Οσες αυταπάτες και αν προσπαθούν να σπείρουν, η ίδια η κοινωνική εξέλιξη έρχεται να αναδείξει την ανειρήνευτη διαφορά μεταξύ των συμφερόντων κεφαλαίου - εργασίας.

Την ίδια μέρα, την Τετάρτη, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συζητήθηκε μια ακόμη εξειδίκευση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής, η οδηγία για τη μεταφορά των δικαιωμάτων συμπληρωματικής συνταξιοδότησης των εργαζομένων στην ΕΕ. Οδηγία την οποία ψήφισαν από κοινού Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλιστές και Φιλελεύθεροι, μαζί και οι βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ η οποία προκαλεί πλήγμα στα δημόσια συστήματα επικουρικής ασφάλισης σε ολόκληρη την ΕΕ.

Κατά σύμπτωση (;) αυτή τη βδομάδα έγινε γνωστό ότι εκκρεμεί εις βάρος της Ελλάδας προσφυγή της Κομισιόν στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για την εξίσωση των ορίων συνταξιοδότησης ανδρών και γυναικών στο Δημόσιο με πρόσχημα την εναρμόνιση με τις σχετικές κοινοτικές οδηγίες. Μια «εξίσωση» που σημαίνει αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης για κάποιες κατηγορίες εργαζομένων κατά 10 ή 15 χρόνια.

Ομως, αξίζει να σταθούμε και σε ένα άλλο κεφάλαιο των αποφάσεων της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ενωσης, το κεφάλαιο «Δικαιοσύνη και Εσωτερικές Υποθέσεις» όπου οι «είκοσι επτά» συνόψισαν την πολιτική τους για την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και των ατομικών δικαιωμάτων. Μια πολιτική που είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα της αντεργατικής τους εκστρατείας.

Στο επίκεντρο αυτής της πολιτικής βρίσκεται η «Συνθήκη Προυμ» για την παρακολούθηση των επικοινωνιών και τους νέους περιορισμούς στα δικαιώματα και στις ελευθερίες των λαών της ΕΕ και των μεταναστών.

Η Συνθήκη του ΠΡΟΥΜ ή ΣΕΝΓΚΕΝ ΙΙΙ προβλέπει το φακέλωμα με βάση το DNA, το φακέλωμα όσων συμμετέχουν σε διεθνείς εκδηλώσεις, την ελεύθερη δράση ξένων αστυνομικών και πρακτόρων σε ελληνικό έδαφος.

Τα παραπάνω δείχνουν ότι οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, όταν πρόκειται να επιτεθούν κατά των εργαζομένων, ομοφωνούν και αποφασίζουν με συνοπτικές διαδικασίες.

Για τους εργαζόμενους στη χώρα μας, όπως και στις άλλες χώρες μέλη, δεν πρέπει να υπάρχουν ψευδαισθήσεις όσον αφορά το χαρακτήρα και την πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεών της. Της λυκοσυμμαχίας, τα μέλη της οποίας δεν έχουν καμιά διαφορά όταν πέφτουν πάνω στο «θήραμά» τους και αλληλοσπαράσσονται όταν πρόκειται να μοιράσουν τη λεία τους. Αυτό που έγινε και στη συζήτηση για το «Ευρωσύνταγμα», όπου κυριάρχησαν οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί.

Για τους εργαζόμενους, αυτό που προέχει είναι να οργανώσουν την αντιπαράθεσή τους σ' αυτή την πολιτική, σ' αυτά τα μέτρα. Την πάλη τους σε εθνικό επίπεδο για την ανατροπή των κυβερνητικών σχεδίων. Γι' αυτούς, η Ευρωπαϊκή Ενωση με «Ευρωσύνταγμα», ή χωρίς αυτό, θα είναι η λυκοσυμμαχία των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους υπαλλήλων.