22 Ιουνίου, ημέρα τιμής στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης που ανατίναξαν το τρένο με τις γερμανικές εφοδιοπομπές στο σιδηροδρομικό σταθμό του Αιτωλικού
Οι εκδηλώσεις ξεκίνησαν από το μνημείο της Εθνικής Αντίστασης, με κύριο ομιλητή τον Πρόεδρο του Παραρτήματος Αιτωλικού της ΠΕΑΕΑ, Κώστα Καστανά, ο οποίος τόνισε: «Σήμερα η χώρα μας είναι ελεύθερη χάρις στον αγώνα των αθάνατων μαχητών, αλλά γνωρίζει μια νέα, ιδιότυπη οικονομική κατοχή. Εχει να αντιμετωπίσει μια νέα τάξη πραγμάτων, που λέγεται παγκοσμιοποίηση. Στο βωμό του κέρδους των μεγάλων επιχειρήσεων και με το πρόσχημα της τρομοκρατίας, χάνονται καθημερινά ατομικά και εργασιακά δικαιώματα... Χρέος μας είναι να διαφυλάξουμε τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης. Να αγωνιστούμε...».
Στη συνέχεια, στο Μουσείο Χαρακτικής «Βάσως Κατράκη» - που τις μέρες αυτές συμπληρώνει ένα χρόνο ζωής - πραγματοποιήθηκε το δεύτερο μέρος της εκδήλωσης. Ενα πάντρεμα ποίησης, μουσικής, εικόνας, αλλά και λόγου, αφού περιλάμβανε ομιλίες των: Κώστα Καζάκου, Εύας Μελά και Ηλιάνας Μόρτογλου. Δεν ήταν τυχαία η φιλοξενία της εκδήλωσης στο Μουσείο «Βάσως Κατράκη». Η κορυφαία Ελληνίδα χαράκτρια είχε μια ζωή γεμάτη δημιουργία και αγώνα. Τα χρόνια της Εθνικής Αντίστασης «σημάδεψαν» την καρδιά και το χέρι της, ενώ μέχρι το τέλος της ζωής της - παρά τις εξορίες και τις συλλήψεις - έμεινε πιστή στις αρχές της και τις αριστερές ιδέες της.
«Στα αιώνια νιάτα των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης χρωστάμε το ότι σήμερα είμαστε όρθιοι. Είναι η τιμή και η περηφάνια μας. Για να είμαστε αντάξιοί τους, πρέπει και εμείς - οι νεότερες γενιές - να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων. Σήμερα ζούμε την πιο στυγνή ολιγαρχία του πλούτου. Μπαίνει χρέος μας να βοηθήσουμε στην αφύπνιση της συνείδησης του λαού μας. Να συμβάλλουμε ατομικά και συλλογικά σ' αυτό. Να πάψουμε να συντηρούμε τους εχθρούς των συμφερόντων μας. Οπως έλεγε ο Χαρίλαος Φλωράκης "ή με τα μονοπώλια θα είναι κανείς ενάντια στο λαό, είτε με το λαό ενάντια στα μονοπώλια"».
Ακολούθησε ο Βασίλης Κολοβός, ο οποίος απήγγειλε ποιήματα του Φώτη Αγγουλέ. «Ηρθαμε να χαράξουμε του πόνου μας τα σύνορα και/ στήνομε σημάδια και περνούμε...» από το ποίημα «Σταυροί», ενώ το δεύτερο - «Το στίγμα» - γράφτηκε για ένα νεαρό φασίστα που βρέθηκε σκοτωμένος: «... Τώρα φωλιάζουν στο άσαρκο κρανίο σου σκοτάδια./ Κι απ' της φυλής τα όνειρα είν' η ψυχή σου άδεια./ Μα εσύ θα μείνεις πάντοτε ξένος σε χώρα ξένη./ Και η μνήμη σου, που της ζωής το νόημα θα λερώνει,/ θα 'ναι ένα στίγμα, ένας λεκές, μες στο κατάσπρο χιόνι». Ξεχωριστή νότα έδωσε και η χορωδία Τυπάλδου, που μας ταξίδεψε «ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής», αλλά και στα κελιά που ανασαίνουν, «τα κελιά που βρίσκονται ψηλά, τα κελιά που βρίσκονται χαμηλά...».
Με ιδιαίτερη συγκίνηση, «υποδέχτηκε» το κοινό, την μεγάλη δημιουργό μας, την Βάσω Κατράκη. Η γλυκιά, ζεστή παρουσία της «βρέθηκε» κοντά μας, μέσα από την προβολή ολιγόλεπτου βίντεο, όπου η Βάσω Κατράκη αναφερόταν στη δημιουργική και αγωνιστική της πορεία.
«Βάσω Κατράκη μαχόμενη» ήταν το θέμα της ομιλίας της Εύας Μελά. Οπως τόνισε χαρακτηριστικά «Η γυναίκα στο έργο της Βάσως μπορεί ταυτόχρονα να είναι η Εκάβη του θρήνου και η Πηνελόπη της καρτερίας. Η μάνα της αρχαίας Σπάρτης όταν έστελνε το γιο της στον πόλεμο. Η παντοτινή Αντιγόνη, η μάνα του Χριστού κάτω από το σταυρό. Η Σουλιώτισσα και η γυναίκα στην έξοδο του Μεσολογγίου. Η μάνα της προσφυγιάς του 1922. Η αγαπημένη του φυλακισμένου στην Ακροναυπλία. Η ΕΑΜίτισσα, η αντάρτισσα, η φυλακισμένη, η εξόριστη. Η γυναίκα που αγωνίζεται πάντα και στηρίζει τον κόσμο στα ποδάρια του και ταυτόχρονα η ηρωίδα των ημερών μας: η γυναίκα αγρότισσα, η εργάτρια, στο εργοστάσιο, στην ανεργία, στη διαδήλωση, στον αγώνα, η σημερινή πρόσφυγας, η οικονομική μετανάστρια, η γυναίκα που αντιστέκεται και πάσχει από τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού στο Ιράκ, την Παλαιστίνη και όπου αλλού. Η μαχόμενη γυναίκα πάντα και παντού».