Πριν τη φωτιά... Αρκούσε λίγη υπομονή. Οση χρειάζεται για να γίνει η ανάσα σου ένα με την ανάσα του δάσους. Και τότε το 'βλεπες. Ενα ελάφι πλάι σου, στο δρόμο σου, στο ίδιο με σένα μονοπάτι. Ισα για να χαζέψεις ένα δυο πατήματά του πριν χαθεί απ' το βλέμμα σου. Στην αγκαλιά κάποιας πλαγιάς. * * Μετά... Πάνω στη στροφή, στο «Κυκλάμινο», σου κόβονται τα πόδια. Η αγκαλιά είναι νεκρή. Και μέσα της και η ζωή. Ενα νεκρό, λίγο πιο πέρα κι άλλο, με τα πόδια του πιασμένα στο συρματόπλεγμα. * * Πάρνηθα, μία μέρα μετά τη φωτιά Κάηκε αλύπητα, ξεριζώθηκε αδίστακτα. Τα εδώ και αιώνες έλατα και πεύκα έγιναν κάρβουνα. Μέχρι τη ρίζα, δεκάδες σπάνια φυτά που υπήρχαν καταστράφηκαν. Τίποτα πια δεν υπάρχει που...