Με αφορμή τη δημοσιοποίηση πριν από λίγες μέρες της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας για το μήνα Μάρτη, αλλά και της ανακοίνωσης από την ΕΣΥΕ των επίσημων στοιχείων για το Α' τρίμηνο του 2007 (9,1%) που ακολούθησε, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ επιχείρησαν να στήσουν έναν ακόμα ψηφοθηρικό καυγά στις πλάτες των εργαζόμενων, με δηλώσεις και κατηγορίες για το τι ανεργία παρέδωσε ο ένας και τι ποσοστά παρουσιάζει ο άλλος. Πέρα από τον καθαρά δημαγωγικό χαρακτήρα των αντεγκλήσεων, η στημένη διαμάχη ανάμεσα στα δύο κόμματα που θήτευσαν στην κυβέρνηση, αντανακλά και δύο ακόμα στοιχεία:

• Πρώτον, την πρεμούρα τους να παρουσιάσουν την αύξηση ή τη μείωση της ανεργίας σαν ένα ζήτημα καλής ή κακής, περισσότερο ή λιγότερο αποτελεσματικής διαχείρισης και να κρύψουν έτσι τα βαθύτερα αίτια, που ακουμπούν τις ρίζες του συστήματος της εκμετάλλευσης. Η προσπάθειά τους αυτή γίνεται ακόμα πιο έντονη παραμονές των εκλογών, αφού κάθε σπίτι έχει πλέον και έναν άνεργο.
• Δεύτερον, τα εκατέρωθεν «επιχειρήματα» αποτελούν διαπιστευτήρια που ο καθένας για λογαριασμό του προσπαθεί να καταθέσει στο κεφάλαιο, για το πόσο ικανοί είναι τόσο στο να διαχειρίζονται την ανεργία, μέγεθος άμεσα συνδεδεμένο με τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, όσο και στο να τη συγκαλύπτουν.

Η ανεργία είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτό φανερώνει η διαχρονική καταγραφή της, αλλά και η διατήρησή της σε υψηλά επίπεδα σε χώρες που παρουσιάζουν υψηλούς δείκτες καπιταλιστικής ανάπτυξης και οι οικονομίες τους κατατάσσονται στις ισχυρότερες σε ευρωενωσιακό, ή και σε παγκόσμιο επίπεδο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Γερμανία, όπου οι πραγματικά άνεργοι ξεπερνούν σταθερά τα 5 εκατομμύρια. Συνολικά στη σημερινή ΕΕ των «27», ακόμα και οι επίσημες στατιστικές καταγράφουν ότι η ανεργία την τελευταία εφταετία κινείται ανάμεσα στο 8,5% και στο 9% (φέτος τη δίνουν 7,1%), με την πραγματικότητα βέβαια να είναι πολύ χειρότερη.

Στην Ελλάδα, η συγκυριακή μείωση που μπορεί κατά καιρούς να εμφανίζουν οι δείκτες της ανεργίας, κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν την αποτελεσματικότητα της πολιτικής που ασκεί η εκάστοτε κυβέρνηση. Ενα παράδειγμα: οι 462.042 καταγεγραμμένοι άνεργοι που ανακοίνωσε η ΕΣΥΕ πριν από λίγες μέρες, προκαλώντας τις θριαμβολογίες της κυβέρνησης, είναι νούμερο πέρα για πέρα πλασματικό ως προς την εξέλιξη της ανεργίας. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι από το 1998 μέχρι το 2004, άλλες τρεις φορές (2001, 2002, 2003) οι άνεργοι που καταγράφει ετήσια η ΕΣΥΕ ήταν λιγότεροι από 480.000 και άλλες τέσσερις φορές (1998, 1999, 2000, 2004) ήταν περισσότεροι.

Επιβεβαιώνεται και μ' αυτόν τον τρόπο ότι ακόμα και η επίσημη ανεργία αφορά σταθερά σε περίπου μισό εκατομμύριο άνδρες και γυναίκες, με την πραγματική κατάσταση να ξεπερνάει κατά πολύ αυτήν την εκτίμηση.

Ο καπιταλισμός παράγει και συντηρεί την ανεργία γιατί του είναι χρήσιμη. Την αξιοποιεί σαν μέσο πίεσης για να συμπιέζει μισθούς, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Από αυτήν την άποψη, μέσα στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της εξουσίας του κεφαλαίου, ούτε υπήρξε, ούτε πρόκειται να υπάρξει λύση στο πρόβλημα. Και ένας από τους βασικότερους λόγους είναι η αναρχία που χαρακτηρίζει την καπιταλιστική παραγωγή, που κάνει αδύνατο κάθε σχεδιασμό με την αξιοποίηση όλου του ζωντανού εργατικού δυναμικού που διαθέτει μια χώρα.

Πέρα από το να αξιοποιούν πολύμορφα την ανεργία για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, τα κόμματά του αναλαμβάνουν και να διαχειριστούν τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους που γεννά η πολιτική τους με τρόπο τέτοιο ώστε να αποφευχθούν οι κοινωνικές εκρήξεις που θα θέσουν υπό αμφισβήτηση το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό το σκοπό εξυπηρετούν οι λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση» που μπουκώνουν με χρήματα των εργαζομένων τους εργοδότες, αλλά και η διατήρηση των μέτρων προστασίας των ανέργων σε εξευτελιστικά επίπεδα, όπως για παράδειγμα το επίδομα των 367,25 ευρώ και η αυστηροποίηση των προϋποθέσεων για τη λήψη του.

Ο καπιταλισμός και τα κόμματα που τον διαχειρίζονται, δεν μπορούν να εξαλείψουν την ανεργία επειδή ακριβώς δεν μπορούν και δε θέλουν να εξασφαλίσουν σε όλο το λαό μόνιμη και σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα, 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο, με μισθούς στο ύψος των πραγματικών αναγκών, σύνταξη στα 60 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες. Αλλά, ταυτόχρονα, δε θέλουν και δεν μπορούν ούτε να προστατέψουν ουσιαστικά τους άνεργους που με την πολιτική τους δημιουργούν, γιατί κάτι τέτοιο θίγει συθέμελα την καπιταλιστική κερδοφορία.