«Τώρα ήρθε η ώρα της αλλαγής» θα δηλώσει ο επί μία «δεκαετία» εν αναμονή πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν μετά την επίσημη παραίτηση του Τόνι Μπλερ και τη μετακόμισή του στο Νο 10 της Ντάουνινγκ Στριτ.

Αλλαγή; Τι είδους αλλαγή όμως πραγματικά εννοεί; Ουδεμία επί της ουσίας, καθώς ο Μπράουν πάντα μαζί με τον Μπλερ ήταν για χρόνια το ηγετικό «δίδυμο» των «Νέων Εργατικών» και φυσικά το Νο 2 στην κυβέρνηση Μπλερ. Σε μία κυβέρνηση με τον Μπράουν ως «αρχιτέκτονα» από τη θέση του υπουργού Οικονομικών, δόθηκε προτεραιότητα στην κυριαρχία των αγορών σε βάρος του δημόσιου τομέα, μία εξαιρετικά επώδυνη αλλά και άκρως επικίνδυνη διαμορφούμενη κατάσταση για το λαό. Μερικά ενδεικτικά στοιχεία: οι συνεχείς εκτροχιασμοί τρένων στο ιδιωτικό πλέον σύστημα σιδηροδρόμων, το ξεπούλημα των οποίων ξεκίνησε από τους Συντηρητικούς και συνεχίστηκε με εντατικούς ρυθμούς από τους «Νέους» Εργατικούς. Απόλυτος ήταν ο «εκτροχιασμός» και στην παιδεία, με τη σταδιακή απαξίωση της δημόσιας εκπαίδευσης, τη «σαλαμοποίηση» του συστήματος Υγείας, που μόνο και μόνο εξαιτίας των λαϊκών αντιδράσεων δε διαλύθηκε εντελώς αλλά ξεπουλήθηκε μόνο μερικώς. Ο Μπράουν σύμπλευσε απολύτως και στα ζητήματα της «τρομοκρατίας». Εξάλλου, πρώτα δείγματα γραφής έδωσε και με την επίσκεψή του στο Ιράκ λίγες μέρες πριν αναλάβει πρωθυπουργός, όπου σιβυλλικά μεν, ευκρινώς δε, αποσαφήνισε ότι η βρετανική πολιτική δεν πρόκειται να αλλάξει.