ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, είτε από τη θέση της κυβέρνησης, είτε από αυτή της αντιπολίτευσης, χρησιμοποιούν τους διάφορους αριθμητικούς δείκτες για να αποδείξουν ο καθένας για λογαριασμό του ότι υπήρξε καλύτερος διαχειριστής μιας πολιτικής που αποδεδειγμένα βαθαίνει την εργασιακή εκμετάλλευση, διευρύνει τις ταξικές ανισότητες. Η όποια διχογνωμία για τα αριθμητικά μεγέθη σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ διαφωνούν και με τον πυρήνα αυτής της πολιτικής. Το αντίθετο μάλιστα.

Το ζήτημα της ανεργίας δε θα μπορούσε να ξεφύγει από τις μυλόπετρες αυτής ακριβώς της αποπροσανατολιστικής «διαμάχης» ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Επανέρχεται μάλιστα στο προσκήνιο με κάθε δυνατή ευκαιρία, αφού δίνει πρόσφορο πεδίο στα δυο κόμματα για να ψηφοθηρήσουν ανελέητα και να πολώσουν το κλίμα, μεταφέροντας τη συζήτηση μακριά από την ταμπακιέρα.

Μπορεί η κουβέντα κάθε φορά να «ανάβει» για το ποιος προσέλαβε τα περισσότερα «πράσινα» ή «γαλάζια» παιδιά, μπορεί η «διαμάχη» να εστιάζεται στο 0,2% της αύξησης ή μείωσης της επίσημα καταγεγραμμένης ανεργίας, ποτέ όμως δεν πάει στην ουσία του πράγματος. Που δεν είναι άλλη από το γεγονός ότι η πολιτική ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι αυτή που γεννάει και αναπαράγει την ανεργία, την οποία, πέρα όλων των άλλων, τα κόμματα της δικομματικής εναλλαγής αξιοποιούν διαχρονικά για να χειραγωγήσουν και να διευρύνουν την εκλογική πελατεία τους.

Το ΚΚΕ θεωρεί ότι το σύνθετο πρόβλημα της ανεργίας δεν είναι μόνο ένα από τα βασικότερα κριτήρια ψήφου. Αναπόφευκτα, η συζήτηση για την οριστική αντιμετώπιση της ανεργίας βάζει τους νέους, τις νέες, τους εργαζόμενους, τους άνεργους και τις οικογένειές τους απέναντι στο θεμελιώδες ζήτημα. Το ζήτημα της εξουσίας.

Στην Ελλάδα σήμερα η πραγματική ανεργία παρουσιάζει αυξητικές τάσεις (κι ας προσπαθούν με μαγειρεμένα στοιχεία να πείσουν για το αντίθετο). Δυο είναι οι κύριες αιτίες, άμεσα συνδεδεμένες με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την «ανάπτυξη» στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού συστήματος. Η πρώτη αιτία έχει να κάνει με τη στασιμότητα και την πίεση που αντιμετωπίζουν παραδοσιακοί βιομηχανικοί κλάδοι στην Ελλάδα, όπως η κλωστοϋφαντουργία. Οι κλάδοι αυτοί βέβαια δε μειώθηκαν από τυχαίους λόγους. Μειώθηκαν συνειδητά, με ευθύνη των κυβερνήσεων και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ακριβώς γιατί σήμερα, στο πλαίσιο της ΕΕ και του ευρωπαϊκού καπιταλιστικού καταμερισμού, το βάρος δόθηκε σε άλλους, περισσότερο αποδοτικούς για το κεφάλαιο κλάδους. Η δεύτερη βασική αιτία είναι η Κοινή Αγροτική Πολιτική, που διώχνει μαζικά ζωντανές δυνάμεις από την ύπαιθρο.

Δίπλα σ' αυτές τις αιτίες υπάρχει και ένας αντικειμενικός παράγοντας: ο τεχνολογικός εκσυγχρονισμός που επιτεύχθηκε μέσα από την πρόοδο της επιστήμης, την ανάπτυξη των μέσων παραγωγής. Το ΚΚΕ λέει ξεκάθαρα ότι αυτή ακριβώς η πρόοδος μπορεί και πρέπει να αξιοποιηθεί για την εξάλειψη της ανεργίας. Επειδή ακριβώς αποδεικνύεται ότι έχει ωριμάσει αντικειμενικά, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης του λαϊκού κινήματος και το συσχετισμό, η ανάγκη μιας άλλης οργάνωσης της κοινωνίας, όπου ο άνθρωπος θα επωφελείται από την πρόοδο της επιστήμης και της τεχνικής, απ' την αλματώδη πρόοδο και θα κερδίζει το εξής πράγμα: λιγότερη δουλιά, περισσότερο ελεύθερο χρόνο, μεγαλύτερη ελευθερία.

Σήμερα παρουσιάζεται το εξής φαινομενικά παράδοξο: αντί να έχουμε λιγότερη εργασία και περισσότερο ελεύθερο χρόνο, αντί να αισθανόμαστε λιγότερη σωματική και ψυχική κούραση, αντί να έχουμε λιγότερη ή και καθόλου αγωνία και ανασφάλεια, η ψυχική κούραση των ανθρώπων, η φτώχεια, η ανασφάλεια και η ανεργία να μεγαλώνουν. Αυτή η αντίφαση δε λύνεται, ούτε με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ούτε βέβαια με τις συνταγές του οπορτουνισμού, στο πλαίσιο της ΕΕ και στην Ελλάδα.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, η θέση του ΚΚΕ είναι η εξής: Μόνο η προγραμματισμένη αξιοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού και η προγραμματισμένη ανάπτυξη όλων των δυνατοτήτων της χώρας, η προγραμματισμένη κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού, κατά κλάδο, κατά τομέα, κατά περιφέρεια, κατά νομό, κατά πόλη, μπορούν να εξασφαλίσουν την πλήρη απασχόληση. Αυτός ο κεντρικός σχεδιασμός, σε συνδυασμό με τον υπολογισμό των δυνατοτήτων που προσφέρει η επιστήμη και η τεχνική, μπορεί να οδηγήσει σε μικρότερο χρόνο εργασίας και άνοδο της παραγωγικότητας, όπως και σε πιο φτηνά προϊόντα. Αρα και σε αύξηση των μισθών, που θα έχει αντανάκλαση στην αγοραστική δύναμη των εργαζόμενων.

Αυτό δεν μπορεί να το κάνει ο καπιταλισμός. Είναι ανίκανος να το κάνει κι απ' τη φύση του. Ακριβώς επειδή καπιταλισμός σημαίνει προγραμματισμός με βάση το κέρδος - και μάλιστα κατά επιχείρηση - και όχι κεντρικός σχεδιασμός για την ικανοποίηση των πραγματικών λαϊκών αναγκών. Τη διαχείριση αυτού ακριβώς του σχεδιασμού προς όφελος του κεφαλαίου έρχονται να εξυπηρετήσουν με την πολιτική τους ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, νομοθετώντας μέτρα για το βάθεμα της εργασιακής εκμετάλλευσης, πριμοδοτώντας πολύμορφα τα καπιταλιστικά κέρδη. Την ίδια ώρα παρουσιάζουν σαν απάντηση στην ανεργία τη μερική και ανασφάλιστη εργασία, τα σεμινάρια κατάρτισης, την ακόμα μεγαλύτερη χρηματοδότηση των εργοδοτών για τη βραχύχρονη πρόσληψη ανέργων.

Τα τελευταία μάλιστα χρόνια, τόσο σε επίπεδο ΕΕ, όσο και στα κράτη - μέλη, προβάλλεται ολοένα και περισσότερο σαν «λύση» η ανάπτυξη του λεγόμενου τομέα της «κοινωνικής οικονομίας». Πρόκειται για μεθόδευση που απειλεί συθέμελα όχι μόνο το δικαίωμα στη σταθερή δουλιά με πλήρη δικαιώματα, αλλά ευρύτερα δικαιώματα και κατακτήσεις της εργατικής τάξης και του λαϊκού κινήματος. Η «κοινωνική οικονομία» προβλέπει την ακόμα μεγαλύτερη διείσδυση των επιχειρηματιών στον τομέα της παιδείας, της υγείας, του αθλητισμού, του πολιτισμού, της πρόνοιας, της πρόληψης, με το επιχείρημα ότι η δραστηριοποίησή τους σ' αυτούς τους τομείς θα φέρει και προσλήψεις. Αυτή η προπαγάνδα μάλιστα στρέφεται κυρίως σε βάρος των νέων και των γυναικών, των ανέργων, 40άρηδων και 50άρηδων.

Οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου δεν κρύβουν τις προθέσεις τους. Στόχος τους είναι να μεταφέρουν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση τομείς όπως η Παιδεία και η Υγεία, μέσω και της διοικητικής δομής που φέρνει μαζί του ο νέος Καποδίστριας. Η μεταφορά αυτών των τομέων θα σημάνει τη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, την παράδοσή τους στους επιχειρηματίες, την κατηγοριοποίησή τους ανάλογα με την τσέπη του καθενός.

Εκεί ακριβώς, σε αυτούς τους τομείς, θα προσλάβουν μέσω εργολάβων νέους και κουρασμένους άντρες και γυναίκες που δε βρίσκουν δουλιά σε άλλους τομείς. Αυτοί θα κληθούν να προσφέρουν ανειδίκευτη δουλιά σε τομείς που απαιτούν ειδίκευση και σωματική και ψυχική ακεραιότητα, αντί ενός πινακίου φακής. Εκεί θα μπουν για παράδειγμα αυτοί που υποτίθεται φροντίζουν τους υπερήλικες, αυτοί που κρατάνε τα παιδιά, αυτοί που μαγειρεύουνε για τους άπορους, αυτοί που στελεχώνουν τον τομέα της Υγείας.

Είναι φανερό ότι το πρόβλημα της ανεργίας δεν μπορεί να λυθεί οριστικά μέσα στον καπιταλισμό, παρά μόνο με την ανατροπή του. Στη βάση αυτής της προοπτικής το ΚΚΕ οργανώνει την πάλη του σήμερα, διεκδικώντας την ουσιαστική προστασία των ανέργων που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί, τη διασφάλιση όσο το δυνατόν περισσότερων θέσεων σταθερής εργασίας με πλήρη δικαιώματα. Αντέδρασε και αντιδρά σθεναρά στην ΚΑΠ της ΕΕ, παλεύοντας για θέσεις εργασίας στην ύπαιθρο. Αντιδρά σε ιδιωτικοποιήσεις, σε κλεισίματα επιχειρήσεων, όχι για να προστατέψει τους καπιταλιστές, αλλά για να προστατέψει τους εργαζόμενους και μέσα απ' αυτή την πάλη να συνειδητοποιήσουν τη σημασία του προβλήματος της ανεργίας στα πλαίσιο του καπιταλισμού. Πάλεψε και παλεύει για να γίνουν διορισμοί, στην Παιδεία, στην Υγεία, σε τομείς κοινωνικών υπηρεσιών.

Η πάλη για την ανεργία είναι δυναμική πάλη, που μπορεί πραγματικά να ριζοσπαστικοποιήσει συνειδήσεις. Το δυνάμωμα του ΚΚΕ μέσα από τις επικείμενες εκλογές, θα αποτελέσει κέρδος για το ίδιο το κίνημα. Θα ενισχύσει τη δυνατότητα να προωθηθεί πιο αποτελεσματικά η πολιτική των συμμαχιών, που θα φέρει απεγκλωβισμό εργατικών λαϊκών δυνάμεων απ' το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Μετά τις εκλογές, εάν είναι αυτοί οι χαμένοι, ανατροπή δε θα έχουμε, αλλά θα έχουμε άνοδο της πίεσης, αλλά μέσα στη γραμμή και προοπτική της συνολικής ανατροπής. Αυτό βάζει το ΚΚΕ στην εκλογική μάχη.

Οσοι δέχονται ότι η ανεργία είναι το υπ' αριθμόν 1 πρόβλημα, μόνο με τη στήριξη, με την ψήφιση στις εκλογές του ΚΚΕ, κάνουν ένα βήμα προς τα μπρος. Δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή, από το να γίνει το ΚΚΕ το ισχυρό αντίπαλο δέος. Οχι όμως να παλεύει μόνο του ή να εκπροσωπεί το λαό σε αγώνες, αλλά να γίνει το αυτό πρωτοπορία ενός πραγματικά μαζικού λαϊκού κινήματος. Για να υπάρχει το εργατικό λαϊκό αντίπαλο δέος, η δύναμη περιορισμού των χειρότερων συνεπειών, η συναφής αμυντική δύναμη, δύναμη αντεπίθεσης και όλα αυτά ενταγμένα στη γραμμή της ανατροπής.