Η καταστροφή του περιβάλλοντος στην Ελλάδα την τελευταία εικοσαετία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις, αναγνωρίσιμη ακόμα και από τους πλέον ένθερμους θιασώτες των δυο εκδοχών του νεοφιλελευθερισμού, πράσινου και γαλάζιου. Η ρύπανση της ατμόσφαιρας στα μεγάλα αστικά κέντρα, με πρώτη και καλύτερη την Αθήνα, εξακολουθεί να αγκαλιάζει θανάσιμα τους ανυπεράσπιστους πολίτες, παρά τις κατά καιρούς δέσμες μέτρων του ΥΠΕΧΩΔΕ. Τα σκουπίδια αυξάνονται και πληθύνονται μαζί με τις παράνομες χωματερές, ενώ οι χώροι υγειονομικής ταφής αποτελούν άλλο ένα εκσυγχρονιστικό ανέκδοτο. Τα υπόγεια (και επίγεια) ύδατα μειώνονται δραματικά και μολύνονται σταθερά από διάφορες ανεξέλεγκτες χρήσεις, στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Τα δάση μας παραμένουν στόχος των εμπρηστών -οικοπεδοφάγων και η αναλογία καμένης - αναδασωτέας γης αγγίζει το 10:1, αποδεικνύοντας το «ενδιαφέρον» των κυβερνώντων και στον τομέα αυτό. Οι ελεύθεροι χώροι στις μεγάλες πόλεις αποτελούν μακρινό παρελθόν, με κυρίαρχο το μπετόν που εκφράζει και την καθεστωτική ιδεολογία.

Σε μια χώρα προικισμένη από τη φύση με σπάνια οικοσυστήματα, παρακολουθούμε καθημερινά να γίνονται θυσία στην τουριστική (και όχι μόνο) βιομηχανία, με την προκλητική καταπάτηση της εθνικής νομοθεσίας, αλλά και των διεθνών συμβάσεων που κατά καιρούς έχουμε υπογράψει. Το πολεοδομικό μας χάος θυμίζει τριτοκοσμικές χώρες, όπως και η ανορθολογική εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, που είναι ο σιδηρούς κανόνας. Οπου υπάρχουν κρατικές παρεμβάσεις, οφείλονται στην αναγκαιότητα των οικο-σόου από την πλευρά της εξουσίας, που εξυπηρετούν την προσπάθεια για τον αποπροσανατολισμό των πολιτών, όπως και σε τόσους άλλους τομείς. Η φθορά των μνημείων μας από την ατμοσφαιρική ρύπανση δε συγκινεί κανένα μεγαλοσχήμονα παράγοντα, μια και «ο νους τους κατ' αλλού καλπάζει», όπως λέει και ο ποιητής. Τα πολυδιαφημισμένα ευρωπαϊκά πακέτα ήρθαν μεν, αλλά διοχετεύτηκαν σε συγκεκριμένα έργα που είχαν υποδειχτεί από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών. Αεροδρόμιο στα Σπάτα με καταστροφή μιας τεράστιας έκτασης και σημαντική επιβάρυνση του περιβάλλοντος του Λεκανοπεδίου, τη στιγμή που υπήρχε η λύση στην Τανάγρα. Το κόστος του τελευταίου θα ήταν το 1/3 και η πρόσβαση των επιβατών στο κέντρο ευκολότερη. Η ΠΑΣΟΚική επιλογή δεν προβλέπει ούτε τη σύνδεση των Σπάτων με το μετρό! Είναι αλήθεια ότι ο συνήθως λαλίστατος κ. Λαλιώτης ποτέ δεν εξήγησε στους «υπηκόους» αυτής της χώρας το γιατί.

Δεν πάει πολύς καιρός που εγκαινιάστηκε μια γραμμή λίγων χιλιομέτρων του πολυθρύλητου μετρό με παράτες και σόου, που θύμιζαν τα εγκαίνια του Πατακού στη δικτατορία. Ψαλίδια, κορδελίτσες, συναυλίες (ποιος δε θυμάται τα αλήστου μνήμης χουντογλέντια;), δεκάρικοι από τους πάσης φύσεως υποστηριχτές (σπεκουλαδόρους) της εξουσίας για τη Νέα Ελλάδα και τις λεωφόρους της ανάπτυξης που είναι πλέον ανοιχτοί. Μόνο το ΠΙΣΤΕΥΩ τους, όπως ο Γ. Παπαδόπουλος, δε μας μοίρασαν ακόμα. Ισως αργότερα. Τσιμουδιά, όμως, για τα πανωπροίκια που δόθηκαν σε ένα έργο, που και η χρησιμότητά του είναι μειωμένη λόγω της μη πρόσβασης σ' αυτό πολλών συνοικιών της πρωτεύουσας. Τσιμουδιά και για την πρόταση για ελαφρύ μετρό (τραμ). Σημαντικοί επιστήμονες έδωσαν την εξήγηση ότι οι μίζες θα ήταν πολύ μικρότερες, χωρίς ποτέ να διαψευστούν.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, φορτωθήκαμε και μια Ολυμπιάδα. Ολα τα 'χε η Μαριωρή! Η πλήρης εμπορευματοποίηση του αθλητισμού στη χώρα που γεννήθηκαν. Ισως αυτό να ήθελαν οι «αθάνατοι», φορτώνοντάς μας τη διοργάνωσή τους, για να μπει οριστικά τέρμα στη συζήτηση για αγώνες χωρίς σπόνσορες, αναβολικά, αστρονομικές αμοιβές και όλα τα άνθη του κακού που σχετίζονται με το θεσμό αυτό. Κέρδος υπέρ πάντων. Ομως, υπάρχουν κι άλλες πλευρές, που δεν είδαν ποτέ το φως της δημοσιότητας από τα αστικά ΜΜΕ. Οπως, λ.χ., ότι το κέρδος στις τελευταίες Ολυμπιάδες δεν ήταν κέρδος, αλλά ήταν οικονομική ζημιά. Στα μέτρα της Ελλάδας μπορεί να σημαίνει καταστροφή. Οπως και για το περιβάλλον. Ιππόδρομος, Φάληρο, Σχοινιάς και Πάρνηθα θα υποστούν σοβαρές αλλοιώσεις, αλλά ποιος ακούει τους κατοίκους των περιοχών και τους ειδικούς; Η «προβολή» των καλαμοκαβαλάρηδων του δικομματισμού δε χαμπαριάζει από τέτοια.

Το ΚΚΕ υποστήριζε και υποστηρίζει ότι η άσκηση μιας αποτελεσματικής και συνεπούς περιβαλλοντικής πολιτικής, που συνδέεται στενά και με ζητήματα οικονομικής ανάπτυξης - εθνικής ανεξαρτησίας, μπορεί να επιτευχθεί μόνο στα πλαίσια μιας πολιτικής, που θα έχει επίκεντρο τον άνθρωπο και τις πραγματικές ανάγκες του. Είναι σαφές ότι η πάλη για την προστασία του περιβάλλοντος και τη βελτίωσή του οδηγεί αντικειμενικά στη σύγκρουση με τα μεγάλα καπιταλιστικά συμφέροντα. Οδηγεί, πριν απ' όλα, στην ενεργητική διεκδίκηση του ύψιστου κοινωνικού αγαθού, της ειρήνης. Χωρίς αυτήν, όχι μόνο σε τοπικό, αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο, με την ανάπτυξη των τοξικών, πυρηνικών και χημικών όπλων, ούτε προστασία, ούτε βελτίωση του περιβάλλοντος μπορεί να επιτευχθεί. Η γκανγκστερική επίθεση του ΝΑΤΟ, με τη συμμετοχή και των δικών μας κυβερνώντων εναντίον της γειτονικής μας Γιουγκοσλαβίας, απέδειξε περίτρανα την παραπάνω θέση. Τόνοι ραδιενεργού νέφους μπήκαν και σε μας - ασχέτως αν η υπόθεση αυτή θάφτηκε, για ευνόητους λόγους - νερά μολύνθηκαν, δάση καταστράφηκαν, βιότοποι εξαφανίστηκαν και κυρίως χιλιάδες ανθρώπινες ζωές χάθηκαν, διότι ένας λαός δεν έσκυψε το σβέρκο του στη Νέα Τάξη Πραγμάτων.

• Είναι αναγκαίο να δοθεί μάχη για την τροποποίηση του Ν. 1650/86 για το περιβάλλον, στη βάση μιας ουσιαστικής περιβαλλοντικής παρέμβασης και μιας πληρέστερης νομοτεχνικής διαμόρφωσης, ώστε να περιορίζονται στο ελάχιστο τα εκτελεστικά Προεδρικά Διατάγματα και οι Υπουργικές Αποφάσεις. Η Τοπική Αυτοδιοίκηση πρέπει να πάρει νέες και ουσιαστικότερες αρμοδιότητες, που τυπικά προβλέπονται, αλλά ασκούνται από τους διορισμένους περιφερειάρχες (σ.σ., που ακυρώνουν στην πράξη το δεύτερο βαθμό αυτοδιοίκησης) και την κεντρική εξουσία.
• Πρέπει να υπάρξουν σύγχρονες τεχνικές προδιαγραφές για την άσκηση επιμέρους δραστηριοτήτων, όπως η διαχείριση των στερεών και υγρών αποβλήτων, η διενέργεια περιβαλλοντικών ελέγχων, η εκπόνηση επιδημιολογικών μελετών σε περιοχές, που υφίστανται υψηλά ποσοστά ρύπανσης και περιβαλλοντικές μελέτες πραγματικές κι όχι συγχωροχάρτια για τους οικοκτόνους καπιταλιστές.
• Δημιουργία θεσμικών τοπικών και περιφερειακών δομών, ικανών να ασκήσουν στα όρια της δικαιοδοσίας τους μια αποτελεσματική περιβαλλοντική πολιτική.
• Συγκρότηση αξιόπιστων μηχανισμών, στα πλαίσια της κεντρικής διοίκησης για το σχεδιασμό, την άσκηση και τον έλεγχο των περιβαλλοντικών ενεργειών, αλλά και για τη στήριξη των αντίστοιχων, τοπικών και περιφερειακών, δραστηριοτήτων.
• Διοχέτευση αξιόλογων οικονομικών πόρων προς την κατεύθυνση της περιβαλλοντικής προστασίας. Σημαντικό ποσοστό από τους πόρους αυτούς μπορεί να προέλθει από τον ιδιωτικό τομέα σε συμμόρφωση των υποχρεώσεών του για την τήρηση των διεθνών και εθνικών κανονισμών. Μεγάλο, επίσης, μέρος μπορεί να προέλθει από κεντρικούς και περιφερειακούς πόρους. Οπως ορθά επισημαίνει το ΚΚΕ, η χρηματοδότηση έργων και δραστηριοτήτων περιβαλλοντικής προστασίας συνιστά μια κατ' εξοχήν κοινωνική και εθνική επένδυση.
• Θέσπιση της περιβαλλοντικής εκπαίδευσης σε όλες τις βαθμίδες, με συνεχή αγωγή και με όλα τα δυνατά μέσα πληροφόρησης και υποστήριξης.
• Ανάπτυξη της επιστημονικής έρευνας και τεχνολογίας σε εθνικά πλαίσια σε κρίσιμους τομείς, όπως, λ.χ., η ενέργεια, η γεωργία, οι υδάτινοι πόροι και οι συγκοινωνίες.
• Αμεση συγκρότηση του Ενιαίου Φορέα Περιβάλλοντος, που, ενώ έχει ψηφιστεί, παραμένει γράμμα κενό.

Ολες οι παραπάνω θέσεις, όπως και η επιμέρους επεξεργασία τους, η οποία έχει κατατεθεί από το ΚΚΕ, καθημερινά δοκιμάζονται και εμπλουτίζονται στη ζώσα πραγματικότητα. Θα ήταν όμως άνευ περιεχομένου, όπως συμβαίνει και με τα προγράμματα των αστικών κομμάτων, τα οποία υπάρχουν για να μας θυμίζουν την απάτη και την αναξιοπιστία τους, αν δεν τις υιοθετούσε το εργατικό κίνημα και δεν τις πάλευε προς όφελος των εργαζομένων. Κι εδώ βρίσκεται η ποιοτική διαφορά μεταξύ του ΚΚΕ και των άλλων κομμάτων. Γιατί οι κομμουνιστές έχουν μάθει να λένε «τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη». Κι όχι μόνο αυτό, αλλά να δίνουν αγώνες για τα «πιστεύω» τους. Ο αγώνας για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος είναι αγώνας υπεράσπισης για την ίδια μας τη ζωή. Κι από την άποψη αυτή, η μόνη ψήφος υπεράσπισης του περιβάλλοντος είναι η ψήφος στο ΚΚΕ.